ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΜΠΑΝΤΗ

Φεβρουάριος 2006
Αρ.52

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΜΠΑΝΤΗ


Ο σκηνοθέτης Τάσος Μπαντής μιλάει στην Ασημίνα Ξηρογιάννη για το θέατρο<<ΕΜΠΡΟΣ>> και τα έργα που ανεβαίνουν φέτος εκεί,για τη νέα δραματική σχολή<<ΕΜΠΡΟΣ-ΘΕΑΤΡΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>και για το μέλλον του θεάτρου.

ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΤΟ <<ΕΜΠΡΟΣ>>

Στο ρεπερτόριο της Εταιρίας Θεάτρου <<Εμπρός>> περιλαμβάνονται φέτος και <<συνδιαλέγονται>> δύο έργα διαφορετικά,δύο γραφές και δύο κόσμοι ασύμπτωτοι,που διασταυρ'ωνονται όμως στον βαθύ πυρήνα τους ,που είναι η αβυσσαλέα και καθοριστική σχέση του ανθρώπου με τον γονέα του.Ενας Πατέρας και ένας Γιος(ή οι <<τρεις εκδοχές του γιου>>,μια που το έργο αναφέρεται στην ανθρώπινη κλωνοποίηση) στο έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ<<Ενας Αριθμός>> και μία Μάνα και μία Κόρη>> στο έργο της Λίας Βιτάλη <<Αddio del passato>>.Kαι τα δύο,μια βασανιστική διερεύνηση αυτής της βαθιάς εξάρτησης των παιχνιδιών εξουσίας και επιβολής,των ανομολόγητων κινήτρων,των αλλεπάλληλων βιασμών που συντελούνται μέσα στο πεδίο της πρωταρχικής αυτής σχέσης,Και τα δύο,με γραφή νεωτερική και καυστικό χιούμορ,δείγματα γραφής δύο γυναικών συγγραφέων του σήμερα.Η Κάριλ Τσέρτσιλ,μια από τις κορυφαίες φωνές του Μεταπολεμικού Θεάτρου της Αγγλίας,στο τελευταίο της αυτό έργο,γραμμένο το 2002,καταπιάνεται,για πρώτη φορά στο θέατρο,με το θέμα της ανθρώπινης κλωνοποίησης.Ως το <<πρώτο αληθινό έργο του 21ου αιώνα>> χαρακτηρίστηκε από την κριτική το <<Ενας Αριθμός>>.Εργο τολμηρό,τόσο για τη θεματική του,όσο και για την απαράμιλλη,πυκνή,ασθματική,ελλειπτική γραφή του,γνώρισε τεάστια επιτυχία παντού όπου παίχτηκε.Στην παράσταση του <<Εμπρός>.,εκτός από την μετάφραση που έκανα-σε συνεργασία με τον Θανάση Σαράντο- και την σκηνοθεσία, επωμίζομαι,με ξεχωριστή ευχαρίστηση,τον ρόλο του Πατέρα,με τον Θανάση Σαράντο να υποδύεται και τις τρεις εκδοχές του Γιου.
Η Λία Βιτάλη στο <<Αddio del passato>.,το τέταρτο θεατρικό έργο της που βλέπει το φως της σκηνής,στήνει με εξαιρετική δεξιοτεχνία ένα σκηνικό παιχνίδι με τη μνήμη και το παρόν,ένα σχεδόν γκροτέσκο κωμικό και,ταυτόχρονα βαθιά συγκινητικό παραμύθι,για τη σχέση Μάνας και Κόρης,που τις ερμηνεύουν αντίστοιχα δύο ξεχωριστές κυρίες του θεάτρου μας.Η Σμαράγδα Σμυρναίου και η Αναστασία Πανταζοπούλου.Το σκηνικό και τα κοστούμια και στις δύο παραστάσεις είναι της Ελένης Μανωλοπούλου και οι φωτισμοί του Ηλία Κωνσταντακόπουλου.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ <<ΕΜΠΡΟΣ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ>>

Η νέα σχολή που ιδρύθηκε με την πρωτοβουλία της εταιρείας θεάτρου<<Εμπρός>>και του Θεάτρου<<Εργαστήριον>> φιλοδοξεί ουσιαστικά να συνεχίσει το εκπαιδευτικό έργο της σχολής των <<Μορφών>> που έπαψε να λειτουργεί το 2000.Η προγενέστερη εμπειρία,σε συνδυασμό με τα νέα δεδομένα και τις νέες εργασίες που θα πραγματοποιηθούν,πιστεύουμε ότι θα αποτελέσουν τη στέρεη βάση για τη δημιουργία μιας σχολής που θα εφοδιάζει τους υποψήφιους νέους ηθοποιούς με τα απαραίτητα εκφραστικά <<εργαλεία>>για την άσκηση της Τέχνης τους,αλλά και την πνευματικότητα και το ήθος που η δουλειά αυτή απαιτεί,ιδιαίτερα στους κατακερματισμένους καιρούς μας.Αντιλαμβάνομαι πάντα τη σχολή ως ένα φυτώριο για το θέατρο,ως μια εκ των ένδο συνεχή ανανέωση του έμψυχου υλικού που τροφοδοτεί και στηρίζει τη δουλειά του<<Εμπρός>>

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Το θέατρο είναι μια τέχνη που εδράζεται κατεξοχήν στην επικοινωνία,στο ζωντανό<<πάρε-δώσε>> του ηθοποιού με τον θεατή.Σε μια εποχή που οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και περισσότερο μη επικοινωνιακοί,που κλείνονται στο καβούκι της ατομικότητάς τους ο καθένας,που η<<επικοινωνία>> συντελείται ψευδεπίγραφα με τη διαμεσολάβηση έτοιμων εικόνων,είναι φυσικό το θέατρο να περνάει κρίση διεθνώς.Απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τα φυσικά του <<όπλα>>,τον λόγο του ποιητή,την κατάθεση του ηθοποιού,την ενεργητική συμμετοχή του ποιητή και προσφεύγει σε μέτρα αλλότρια για να συγκινήσει το κοινό του.Η ολοένα και πιο διευρυμένη χρήση της τεχνολογίας ,η κυριαρχία της εικόνας,η περιθωριοποίηση του λόγου και του ηθοποιού ξιπάζουν και προσελκύουν το θεατή ως<<καταναλωτή θεάματος>> πια και όχι ως συναυτουργό στην πράξη τη θεατρική.΄Η το άλλο φαινόμενο που παρατηρείται ευρύτατα στη χώρα μας,-αλλά και άλλού,υποθέτω-η γλώσσα ,το ήθος και το ύφος της τηλεόρασης να μεταφέρονται αυτούσια στο θέατρο.Τηλεοπτικοί συγγραφείς και σκηνοθέτες μεταφέρουν την αισθητική του κενού,του χαβαλέ...στο σανίδι της σκηνής...και το κοινό συρρέει.Φαινόμενα άκρως επικίνδυνα,πιστεύω,για την ίδια τη φύση,άρα και το μέλλον του θεάτρου,που συγκροτούν,όμως,μια χειροπιαστή πραγματικότητα.Θα βρει το Θέατρο τον δρόμο να υπερβεί τα δεδομένα αυτής της κρίσης,να ορθώσει ξανά τη φωνή του,να διαδραματίσει το ζωτικό του ρόλο,ή θα πεταχτεί κι αυτό,μαζί με άλλα κατάλοιπα πολιτισμού,στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;