ΕΚΤΩΡ ΠΑΝΤΑΖΗΣ////ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

 Ποιός ξέρει ;







Ποιος ξέρει που είναι

του έρωτα η αγκαλιά

να στείλω εκεί να πιουν

τα διψασμένα μου πουλιά



και που να βρω τόσα φιλιά

να ντύσω το κορμί του φωλιά



νερό να τον ξεδιψάσω

δίψα μου πιες

νερό των άστρων

μέθη από μέλι χρυσό

τριανταφυλλένιων κάστρων



όλο το πράσινο των δασών να αθροίσω

και στα πόδια του μπροστά να ρίξω

δεν φτάνει

αστέρια όσα αν κεντήσω

στο φωτεινό χιτώνα του

ότι εφευρίσκω το δικό του ρίσκο

πάλι δε φτάνει



απ όλης της αυγής τους κρόκους

γύρη αν τρυγήσω

και πάλι δεν αρκεί

να τον μεθύσω



Κι απʼόλης της άνοιξης τους κόρφους

λουλούδια και δροσιές

τι να λένε στις μεθυστικές του αμβροσίες



Αχ βασανάκια στην καρδιά

αν πληθαίνουν τα μεράκια

γίνονται εμένα δάκρυα νεράκια



έρωτα πού κάνεις πασχαλιά

να πάω να στρώνω τα χαλιά

κι ας με πατείς

δυναστεία να σʼέχω

Θέτιδα κι εσύ ο Δίας,

στα γόνατά σου να προστρέχω



έρωτα κι από ποιά χαραμάδα

μπήκες στη καρδιά μουσαφίρης

με όψη αρειμάνια

όταν ο νους μου εμένα αρμένιζε

σʼ άλλα λιμάνια



μέλισσα μου χρυσή

σοφή σε μέλι σε κεντρί

πες, πως να κάνω κι εγώ κεντρί

να τον πικράνω

με κεντρί στο βέλος του το άλλο

κι εγώ να βάλλω;