ARTMANIAC 15-ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

VARELAKI:Θα σας πάω πολύ πίσω...Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;To πρώτο βιβλίο που εκδώσατε...
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Άρχισα να γράφω από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό. Το πρώτο μου κείμενο το έγραψα για ένα γατάκι που είχα κι αγαπούσα πολύ και ξαφνικά πέθανε. Το έστειλα στο περιοδικό για παιδιά «Διάπλασις των Παίδων», δημοσιεύτηκε και από τότε ξεκίνησε η ανάγκη μου να γράφω. Την ιστορία αυτή, δηλαδή το πώς η απώλεια ενός μικρού ζώου έγινε η αφορμή να γίνω συγγραφέας, την έκανα σχετικά πρόσφατα και ένα ολοκληρωμένο βιβλίο –πρόκειται για το «Ελίτσα ή Παπαρούνα;» που κυκλοφορεί από την Άγκυρα.
Συνέχισα να γράφω όλα τα χρόνια της εφηβείας μου και μετά ως φοιτητής. Το 1969 δημοσιεύεται ένα μου διήγημα σε συλλογή νέων πεζογράφων, αλλά θα είναι μετά από δέκα χρόνια που θα κυκλοφορήσει το πρώτο μου βιβλίο –το παραμύθι «Ο Φωκίων ήταν ελάφι» από τον Καστανιώτη. Μια αλληγορική ιστορία πάνω στο δικαίωμα κάθε πλάσματος σαν ζει μέσα σε συνθήκες ελευθερίας. Ήταν η εποχή της μεταπολίτευσης και εγώ που είχα γίνει πατέρας ήθελα να μιλήσω στο παιδί μου για τα γεγονότα που σημάδεψαν τη χρονιά που είχε γεννηθεί, το 1974 δηλαδή.
VARELAKI:Πώς βλέπετε την ελληνική λογοτεχνική πραγματικότητα; Αν σας ζητούσε κανείς να αλλάξετε κάτι, ποιό θα ήταν αυτό;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Νομίζω πως η ελληνική λογοτεχνική πραγματικότητα ακολουθεί τους ίδιους δρόμους με τη γενικότερη πραγματικότητα στην Ελλάδα. Όλα συνυπάρχουν –και τα θετικά και τα αρνητικά- και κανείς δεν θέλει ή δεν μπορεί ή δεν τον αφήνουνε να τα ξεχωρίσει.
Αν μου ζητούσε, λοιπόν, κανείς να άλλαζα κάτι, θα ήταν να άλλαζε η νοοτροπία των αναγνωστών. Να γίνουν πιο απαιτητικοί και να μην παρασύρονται από ότι πρόσκαιρα λάμπει.
VARELAKI:Ποιό από τα βιβλία σας αγαπάτε πιο πολύ και το ξεχωρίζετε;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Όλα το ίδιο τα αγαπώ και κανένα δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Δεν είναι πως δεν ξέρω ποια είναι τα πιο καλά και ποια τα περισσότερο αδύνατα, αλλά είναι πως σε όλα μέσα υπάρχει κάτι δικό μου και έτσι αν τα ξεχωρίσω θα είναι σα να τα προδίδω, σα να προδίδω τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα βιβλία ενός συγγραφέα είναι πνευματικά παιδιά του. Ποιος γονιός ξεχωρίζει τα παιδιά του;
VARELAKI:Ποια άλλη μορφή Τέχνης εκτός από την τέχνη του Λόγου σας γοητεύει...;
M.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ: Oλες. Και η μουσική και η ζωγραφική και το θέατρο και ο χορός και… Μα έμαθα να ζωκαι να εκφράζομαι με την Τέχνη του Λόγου.
VARELAKI:Mιλήστε μου για το τελευταίο σας βιβλίο{με λεπτομέρειες παρακαλώ...}
M.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Το τελευταίo μου μυθιστόρημα έχει τον τίτλο «Ανίσχυρος άγγελος» και πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Μάρτιο.
Η πόλη που διαδραματίζονται τα γεγονότα αυτού του μυθιστορήματος είναι η Αθήνα. Ο χρόνος θα μπορούσε να ήταν το 2008 και συγκεκριμένα ο Δεκέμβριος εκείνης της χρονιάς. Αλλά θα μπορούσε να ήταν το Παρίσι, λίγα χρόνια πιο πριν, μα και η όποια άλλη πόλη σε κάποια χρονιά –μια από τις πρώτες του 21ου αιώνα.
Χρονιές μεγάλων κοινωνικών εντάσεων. Μήνες όπου τους στιγμάτισαν οι επαναστατικές εκφράσεις των νέων* οι συχνά ανεξέλεγκτες αντιδράσεις των Αρχών* οι βίαιες παρουσίες περιθωριακών ομάδων.
Αλλά ακόμα και στις κοινωνικές συγκρούσεις, υπάρχουν πάντα τα ατομικά πάθη. Η ευθύνη του προσώπου. Και το δικαίωμα του να ξεχωρίζει και η δικιά του φωνή, ανάμεσα στις άλλες του πλήθους.
Το έργο «Ανίσχυρος άγγελος» είναι ένα μυθιστόρημα. Πράγμα που σημαίνει πως από τη μια εστιάζεται κυρίως σε ατομικές αντιδράσεις και από την άλλη πως δεν ακολουθεί τα όσα συνέβησαν, αντίθετα συχνά τα αναστρέφει ή και τα παραποιεί προσπαθώντας να κατανοήσει την αλήθεια των ηρώων του. Αυτών και μόνο
VARELAKI:Ποιά τα άμεσα σχέδιά σας;
Μ.ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ:Τώρα ξεκουράζομαι. Κάτι σχεδιάζω, αλλά ακόμα είναι ασαφές.