Κ.ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ: Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσον που ασκούσε πάντοτε μεγάλη γοητεία επάνω μου... Ως φοιτήτρια της δραματικής σχολής θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί με μανία κινηματογραφικές ταινίες... και πάντα μέσα στις προθέσεις μου ήταν να σπουδάσω κινηματογράφο. Δεν μπορούσα λόγω αυξημένων υποχρεώσεων. Αλλά την εποχή που έδινε πανελλήνιες ο γιος μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να επιστρέψω κι εγώ στα «θρανία», κι επιτέλους ξεκίνησα σπουδές σκηνοθεσίας κινηματογράφου εκπληρώνοντας το παλιό μου όνειρο. Βλέπετε, τα όνειρα μπορεί να τα αναβάλουμε αλλά δεν τα ακυρώνουμε.
Ό,τι δεν πραγματοποιούμε είναι ψευδοεπιθυμίες... Είναι πολύ ισχυρή δε, πρέπει να σας πω, η επίδραση αυτού του μέσου σε κάθε έκφανση της δημιουργίας μου, ακριβώς όπως κι ένας μεγάλος έρωτας διαμορφώνει την οπτική μας για τον κόσμο. Επίσης, πάντα αγαπούσα την ποίηση και έγραφα στίχους και ποιήματα, ικανοποιώντας την ανάγκη για αυτοέκφραση. Αργότερα έγραψα στίχους για τις ανάγκες των θεατρικών μου έργων. Με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα συνεργάζομαι από τον πρώτο χρόνο της ίδρυσης του «Αβάντι» κι έχουμε μια αμοιβαία σχέση εκτίμησης. Κάποιοι στίχοι μου του άρεσαν και θεώρησε καλό να τους συμπεριλάβει στο άλμπουμ του «Ήρωες με καρμπόν».