...συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη
Πώς ξεκίνησες να γράφεις;
Γράφω από τότε που με θυμάμαι, από τότε που έμαθα να γράφω. Μάλιστα αυτό τον καιρό, βρίσκεται υπό έκδοση από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, μια ιστορία μου, Το δέντρο που είχε φτερά, η οποία βασίζεται σε ένα παραμύθι που είχα γράψει όταν ήμουν 6-7 χρονών. Αν πιστέψουμε ότι κάθε άνθρωπος κάπου βαθιά μέσα του γνωρίζει για το τι είναι προορισμένος να κάνει, εγώ ένιωθα ότι αυτό ήταν η συγγραφή. Μπορεί να με γοήτευσε για κάποιο καιρό το θέατρο αλλά τελικά μέσω θεάτρου επέστρεψα στο γράψιμο. Και λέω μέσω θεάτρου γιατί, από θεατρικά έργα ξεκίνησα την «επίσημη» διαδρομή μου ως συγγραφέας: η αρχή έγινε με τη Μυστική συνταγή της Φραντσέσκα Ντρίμερ και το Πόλη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τα δύο γραμμένα με αφορμή διαγωνισμούς θεατρικών έργων – όπου και διακρίθηκαν. Και μετά απλά δεν μπορούσα, δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σταματήσω να γράφω.
Μίλησέ μου για το πρώτο και για το τελευταίο σου βιβλίο...
Το πρώτο μου βιβλίο ήταν οι Ονειροφύλακες. Ξεκίνησε ως διήγημα, στη συνέχεια το επεξεργάστηκα θεατρικά για την Ομάδα Πάροδο (πάλι αυτό το «μέσω θεάτρου» που σου έλεγα). Αισθάνθηκα όμως ότι δεν είχα τελειώσει μ’ αυτή την ιστορία κι έτσι την ξανάγραψα ως μυθιστόρημα, εκδόθηκε το 2004 από τις εκδόσεις Πατάκη και… κέρδισε το Κρατικό βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας. Κι ενώ τα χρόνια περνούν αποδεικνύεται σταθερό long seller. Κι όσο για την υπόθεση: Σε μια χώρα που μοιάζει με τις δικές μας ζουν οι φύλακες-προστάτες των ονείρων του κόσμου οι οποίοι δεν έχουν οι ίδιοι δικαίωμα να ονειρεύονται. Η Έρση μια Ονειροφύλακας που θα ονειρευτεί χάρη στην αυτοθυσία των γονιών της, ανατρέπει τα ως τότε δεδομένα. Πρόκειται για ένα αλληγορικό παραμύθι, αφού το βασικό του θέμα είναι το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και τελικά το δικαίωμα που έχουμε και που πρέπει να έχουμε όλοι στο όνειρο και τελικά στη ζωή.
Το δεύτερο είναι το «μωρό μου» μόλις 4 μηνών. Ο τίτλος του είναι Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο (εκδόσεις Πατάκη) και η υπόθεσή του είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Κατά τα άλλα θα μπορούσα να το περιγράψω ως μια “road” ιστορία με πρωταγωνιστές 3 παιδιά κι έναν άγγελο(;). Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από σχεδόν κινηματογραφικό σασπένς, και ιδιαίτερη δομή (διαρκής εναλλαγή πρωτοπρόσωπης - τριτοπρόσωπης αφήγησης) αφού την ιστορία την παρακολουθούμε τόσο από τα μάτια των παιδιών όσο κι από την οπτική των μεγάλων. Κι είμαι χαρούμενη που οι ως τώρα πολύ καλές κριτικές, στέκονται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι πρόκειται στην ουσία για ένα cross-over βιβλίο, αφού για διαφορετικούς λόγους, θα το ευχαριστηθούν τόσο τα παιδιά κι οι έφηβοι, όσο κι οι ενήλικες.
Στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση.Ποιά τα λογοτεχνικά σου πρότυπα;
Φυσικά και δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και για να δανειστώ το γνωστό στίχο του Σεφέρη: «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας». Ξεχωρίζω πολλούς λογοτέχνες. Και μόνο ενδεικτικά μνημονεύω κάποιους (σίγουρα ξεχνώντας πολλούς άλλους): τον Παπαδιαμάντη και τον Λουντέμη (για τον βαθύ ανθρωπισμό και την αφηγηματική τους δεινότητα), το Βιζυηνό (για την εικονοκλαστική δυναμική της γλώσσας του) τον Σαίξπηρ και τον Μπρεχτ (για την ποιητική θεατρικότητά τους), τον Μπέκετ (για την κοσμογονική απλότητά του), τον Τσέχωφ και τον Ευριπίδη (για την ουσιαστική και σε βάθος ικανότητα ανάδειξης της ανθρώπινης ψυχολογίας), τον Άντερσεν (για τη δεινότητά του να δημιουργεί παραμύθια απ’ την καθημερινότητα). Δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από όλους αυτούς αλλά… πολύ θα το ήθελα. Επίσης αγαπώ ιδιαίτερα τους λατινοαμερικάνους λογοτέχνες Μαρκές, Γιόσσα, Ρούλφο. Νομίζω ότι η επιρροή μου, από τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και το μαγικό ρεαλισμό είναι, ολοφάνερη στο Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο. Τιμής ένεκεν μάλιστα στο Μπόρχες που με έχει σημαδέψει ως αναγνώστη, ένας από τους ήρωες στο συγκεκριμένο βιβλίο μου λέγεται Χόρχε, είναι γέρος τυφλός ποιητής που συχνάζει στη βιβλιοθήκη και...κλέβει βιβλία προκειμένου… (δε θα αποκαλύψω περισσότερα, ήδη είπα πολλά).
Ποιά άλλη Τέχνη σε γοητεύει πέρα από την Τέχνη του Λόγου;
Έτσι ειδικά όπως το θέτεις… Παλιότερα θα σου έλεγα το θέατρο. Αλλά τώρα θα σου πω: η μουσική. Συχνά γράφω με συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση. Πολλές φορές μόνο και μόνο η ακρόαση μιας μουσικής μου δίνει ερέθισμα να ξεκινήσω να γράψω. Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει είναι το ότι σταμάτησα τις μουσικές μου σπουδές. Κι έτσι αφού δεν έγινα μουσικός … παντρεύτηκα συνθέτη, και μαζί, εκτός από 2 παιδιά, αποκτήσαμε και την ανεξάρτητη δισκογραφική Puzzlemusik (στη συγκεκριμένη περίπτωση βλ. η «γυναίκα πίσω από τον άντρα» και πολύ το ευχαριστιέμαι).
Αμεσα σχέδια...
Άμεσα σχέδια… μαζί με το συνθέτη (και σύζυγο μου) Χρήστο Αλεξόπουλο γράφουμε ένα μουσικοθεατρικό έργο για bar-theatre καθώς και μια «μουσικο-θεατρική» διασκευή της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων για cd. Κι έχω ξεκινήσει ήδη το επόμενο μυθιστόρημα που ελπίζω να τελειώσει μέσα στο 2010.
Σε προσωπικό επίπεδο αυτό που ονειρεύομαι είναι να είμαι καλά, να ζω μαζί με τους αγαπημένους μου, να χαίρομαι τα παιδιά μου και ν’ ανακαλύπτω μαζί τους τον κόσμο από την αρχή, και να ταξιδεύω όσο πιο πολύ γίνεται.
Επαγγελματικά ονειρεύομαι να γράψω όλα όσα θέλω και στο μέλλον θα θελήσω.
Κι όπως κάθε γονιός και δημιουργός, ονειρεύομαι για τα παιδιά μου (φυσικά και πνευματικά) να ζήσουν χρόνια πολλά και καλά και ν’ αγαπηθούν πολύ!
Πώς ξεκίνησες να γράφεις;
Γράφω από τότε που με θυμάμαι, από τότε που έμαθα να γράφω. Μάλιστα αυτό τον καιρό, βρίσκεται υπό έκδοση από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, μια ιστορία μου, Το δέντρο που είχε φτερά, η οποία βασίζεται σε ένα παραμύθι που είχα γράψει όταν ήμουν 6-7 χρονών. Αν πιστέψουμε ότι κάθε άνθρωπος κάπου βαθιά μέσα του γνωρίζει για το τι είναι προορισμένος να κάνει, εγώ ένιωθα ότι αυτό ήταν η συγγραφή. Μπορεί να με γοήτευσε για κάποιο καιρό το θέατρο αλλά τελικά μέσω θεάτρου επέστρεψα στο γράψιμο. Και λέω μέσω θεάτρου γιατί, από θεατρικά έργα ξεκίνησα την «επίσημη» διαδρομή μου ως συγγραφέας: η αρχή έγινε με τη Μυστική συνταγή της Φραντσέσκα Ντρίμερ και το Πόλη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τα δύο γραμμένα με αφορμή διαγωνισμούς θεατρικών έργων – όπου και διακρίθηκαν. Και μετά απλά δεν μπορούσα, δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σταματήσω να γράφω.
Μίλησέ μου για το πρώτο και για το τελευταίο σου βιβλίο...
Το πρώτο μου βιβλίο ήταν οι Ονειροφύλακες. Ξεκίνησε ως διήγημα, στη συνέχεια το επεξεργάστηκα θεατρικά για την Ομάδα Πάροδο (πάλι αυτό το «μέσω θεάτρου» που σου έλεγα). Αισθάνθηκα όμως ότι δεν είχα τελειώσει μ’ αυτή την ιστορία κι έτσι την ξανάγραψα ως μυθιστόρημα, εκδόθηκε το 2004 από τις εκδόσεις Πατάκη και… κέρδισε το Κρατικό βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας. Κι ενώ τα χρόνια περνούν αποδεικνύεται σταθερό long seller. Κι όσο για την υπόθεση: Σε μια χώρα που μοιάζει με τις δικές μας ζουν οι φύλακες-προστάτες των ονείρων του κόσμου οι οποίοι δεν έχουν οι ίδιοι δικαίωμα να ονειρεύονται. Η Έρση μια Ονειροφύλακας που θα ονειρευτεί χάρη στην αυτοθυσία των γονιών της, ανατρέπει τα ως τότε δεδομένα. Πρόκειται για ένα αλληγορικό παραμύθι, αφού το βασικό του θέμα είναι το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και τελικά το δικαίωμα που έχουμε και που πρέπει να έχουμε όλοι στο όνειρο και τελικά στη ζωή.
Το δεύτερο είναι το «μωρό μου» μόλις 4 μηνών. Ο τίτλος του είναι Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο (εκδόσεις Πατάκη) και η υπόθεσή του είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Κατά τα άλλα θα μπορούσα να το περιγράψω ως μια “road” ιστορία με πρωταγωνιστές 3 παιδιά κι έναν άγγελο(;). Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από σχεδόν κινηματογραφικό σασπένς, και ιδιαίτερη δομή (διαρκής εναλλαγή πρωτοπρόσωπης - τριτοπρόσωπης αφήγησης) αφού την ιστορία την παρακολουθούμε τόσο από τα μάτια των παιδιών όσο κι από την οπτική των μεγάλων. Κι είμαι χαρούμενη που οι ως τώρα πολύ καλές κριτικές, στέκονται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι πρόκειται στην ουσία για ένα cross-over βιβλίο, αφού για διαφορετικούς λόγους, θα το ευχαριστηθούν τόσο τα παιδιά κι οι έφηβοι, όσο κι οι ενήλικες.
Στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση.Ποιά τα λογοτεχνικά σου πρότυπα;
Φυσικά και δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και για να δανειστώ το γνωστό στίχο του Σεφέρη: «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας». Ξεχωρίζω πολλούς λογοτέχνες. Και μόνο ενδεικτικά μνημονεύω κάποιους (σίγουρα ξεχνώντας πολλούς άλλους): τον Παπαδιαμάντη και τον Λουντέμη (για τον βαθύ ανθρωπισμό και την αφηγηματική τους δεινότητα), το Βιζυηνό (για την εικονοκλαστική δυναμική της γλώσσας του) τον Σαίξπηρ και τον Μπρεχτ (για την ποιητική θεατρικότητά τους), τον Μπέκετ (για την κοσμογονική απλότητά του), τον Τσέχωφ και τον Ευριπίδη (για την ουσιαστική και σε βάθος ικανότητα ανάδειξης της ανθρώπινης ψυχολογίας), τον Άντερσεν (για τη δεινότητά του να δημιουργεί παραμύθια απ’ την καθημερινότητα). Δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από όλους αυτούς αλλά… πολύ θα το ήθελα. Επίσης αγαπώ ιδιαίτερα τους λατινοαμερικάνους λογοτέχνες Μαρκές, Γιόσσα, Ρούλφο. Νομίζω ότι η επιρροή μου, από τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και το μαγικό ρεαλισμό είναι, ολοφάνερη στο Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο. Τιμής ένεκεν μάλιστα στο Μπόρχες που με έχει σημαδέψει ως αναγνώστη, ένας από τους ήρωες στο συγκεκριμένο βιβλίο μου λέγεται Χόρχε, είναι γέρος τυφλός ποιητής που συχνάζει στη βιβλιοθήκη και...κλέβει βιβλία προκειμένου… (δε θα αποκαλύψω περισσότερα, ήδη είπα πολλά).
Ποιά άλλη Τέχνη σε γοητεύει πέρα από την Τέχνη του Λόγου;
Έτσι ειδικά όπως το θέτεις… Παλιότερα θα σου έλεγα το θέατρο. Αλλά τώρα θα σου πω: η μουσική. Συχνά γράφω με συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση. Πολλές φορές μόνο και μόνο η ακρόαση μιας μουσικής μου δίνει ερέθισμα να ξεκινήσω να γράψω. Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει είναι το ότι σταμάτησα τις μουσικές μου σπουδές. Κι έτσι αφού δεν έγινα μουσικός … παντρεύτηκα συνθέτη, και μαζί, εκτός από 2 παιδιά, αποκτήσαμε και την ανεξάρτητη δισκογραφική Puzzlemusik (στη συγκεκριμένη περίπτωση βλ. η «γυναίκα πίσω από τον άντρα» και πολύ το ευχαριστιέμαι).
Αμεσα σχέδια...
Άμεσα σχέδια… μαζί με το συνθέτη (και σύζυγο μου) Χρήστο Αλεξόπουλο γράφουμε ένα μουσικοθεατρικό έργο για bar-theatre καθώς και μια «μουσικο-θεατρική» διασκευή της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων για cd. Κι έχω ξεκινήσει ήδη το επόμενο μυθιστόρημα που ελπίζω να τελειώσει μέσα στο 2010.
Σε προσωπικό επίπεδο αυτό που ονειρεύομαι είναι να είμαι καλά, να ζω μαζί με τους αγαπημένους μου, να χαίρομαι τα παιδιά μου και ν’ ανακαλύπτω μαζί τους τον κόσμο από την αρχή, και να ταξιδεύω όσο πιο πολύ γίνεται.
Επαγγελματικά ονειρεύομαι να γράψω όλα όσα θέλω και στο μέλλον θα θελήσω.
Κι όπως κάθε γονιός και δημιουργός, ονειρεύομαι για τα παιδιά μου (φυσικά και πνευματικά) να ζήσουν χρόνια πολλά και καλά και ν’ αγαπηθούν πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου