ΑΡΙΑΔΝΗ ΚΑΛΟΚΥΡΗ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μικρές ανάσες

Κολυμπάω σε ένα κρύο και θαμπό νερό.

Θρυμματισμένα εχινόδερμα παντού

νεκρά όστρακα σκορπισμένα ανάμεσα

σε κομμάτια ξύλο·

          σπασμένο σκαρί κι εγώ

          επιπλέω.

Ποια δύναμη θα μπορούσε να ενώσει

το υγρό κατοπτρικό σύνορο;

Σαν σε καθρέφτη κοιτάζω απέναντι

αιχμηρό θηρίο αιωρείται, στιβαρό και ακίνητο

τεμαχίζοντας, σε μικρές ανάσες

τον αέρα.

Το παρακολουθώ εμμονικά

ετοιμάζεται να βουτήξει

διάφανα νήματα το συγκρατούν γιατί

αν

τελικά πέσει

από τη θάλασσα θα μείνει μόνο το αλάτι

ξερό να λαμπυρίζει στα βράχια

τσουχτερό και κατακόκκινο τα απογεύματα.

Και ούτε ψάρια, ούτε φύκια, ούτε τίποτα

που να θυμίζει

την παιδική ηλικία όσων – έτυχε

να γεννηθούν εδώ.

Τα λιμάνια εντέλει καταργήθηκαν.

Θα συνηθίσουν τα γυμνά πέλματα το έδαφος;

Και το αλάτι – για πόσο ακόμα να καίει

το αφυδατωμένο δέρμα;

Η αταξία βασιλεύει

σ΄ αυτόν τον άλλοτε

υδάτινο τόπο.

Το ενδιάμεσο όριο

έγινε καπνός.

Τουλάχιστον, σώθηκε το νερό.

 (ανέκδοτο)

 ***

Παράλληλη πτήση

Αγγίζω την αστραπή

διακρίνω μπροστά μου

το πορτοκαλί όριο του ήλιου.

Η επιστροφή μου στην επίγεια

τρυφερή μας μάχη, πλησιάζει.

Το φτερό κρύβει την πηγή του φωτεινού ορίζοντα

πρέπει να σκύβω ή

όταν κουραστώ

να αφεθώ στη φαντασία.

Μου ζητάς να μεταφέρω μήνυμα πολέμου.

Όσο πιο έντονο το δικό μας φως

τόσο πιο τίποτα το έξω.

Τι παράδοξο, η δική μας ιστορία

να ανθίζει

στα χαλάσματα μιας καταστροφής.

Η αστραπή πήρε την πρώτη όψη της Αθήνας

λαμπυρίζει σε ευθείες και καμπύλες·

εστίες φωτιάς, μοιρασμένες

σε ένα γιγαντιαίο πληγωμένο σώμα.

Οι πόλεις

χωρίς όνομα, περιφέρονται

στην ασάφεια της νύχτας

κι εμείς από πάνω τους

άδεια δοχεία, επιβάτες

με άκαμπτα μηχανικά φτερά.

 (ανέκδοτο)

 *****

Μπουκέτο νερό

Η ανάμνηση

ηλεκτροφόρο σχήμα

διασχίζει το παρελθόν

στην απότομη ένωση με το παρόν.

Δένεις τη ζωή σου σε μπουκέτο νερό

πέταλα οι σταγόνες, εξατμίζονται

σε κάθε εκπνοή.

Πουθενά

δεν εντοπίζεις την εκκίνηση

της μικρής σου ιστορίας.

Κρατάς βελόνα και κλωστή

προσπαθώντας επιδέξια

να μπαλώσεις το κενό που χαράζεται στο σώμα.

Είναι όμως μεγάλο

το κομμάτι που πήρες.

Ξερίζωσες – τρύπησες – έκλεψες

πού θα βρω τόσα υλικά

συμβατά

να τα υφάνω;

Ο πυρετός καίει και φθείρει.

Θα κόψω

σε μικρές μπουκιές το ωμό χρώμα της απώλειας

να ψηθεί πιο γρήγορα, άλλωστε

θα μπορούσα να ξεχάσω

αναμμένο το μάτι

να μυρίσει

το σπίτι

καμένο.

             (ανέκδοτο)

 ****

Αλλαγή σχεδίου

Γεμίζω, αδειάζω και σκορπίζω

στιγμές της εκτροπής.

Αλλάζει χρώμα η πλέξη σου από τη σκόνη.

Υπάρχει, μια εσωτερική απόσταση που οδηγεί σε λάθος δρόμο.

Στρεφόμαστε αλλού, αποφεύγουμε το σημείο

τομής, αλλά ψυχικής — μην κοπούμε·

παίζουμε με τις ώρες, ξεγλιστράμε στον χρόνο.

Δεν θέλω να με νοιάζει

να τα βλέπω όλα σε ατμόσφαιρα ξηρού πάγου, αλλά

δένω στο τώρα τη λάθος ησυχία

φτερωτή στην άκρη άκρη των αισθήσεων· αν

οι πολλαπλοί μας καθρέφτες συγκρουστούν, θέλω να πω αν

έτσι είμαι περίεργη πολλές φορές

για να προλάβεις μια έκρηξη σπαταλάς την αφορμή.

Ο δικός μου κώδικας θέλει σιωπή ανθίζει εκεί, μελαγχολικά και φωτεινά

κουτάκια με καταδιώκουν, ίχνος πλήκτρων στο σκοτάδι του ύπνου δυναμώνω

την ένταση στην παύση, να με ξυπνήσει η δυνατή εκκίνηση να τρέξω στον πρώτο

που θα με φωνάξει γεμάτη αφοσίωση. Τελείωσε η ορμή

τη βύθισε η άποψη, στο ένστικτο.  

Αλλαγή σχεδίου σαν σύνθημα. Δόντια που τρίζουν, μεγαλώνουν, δαγκώνουν.

 

 Χώρα αναμονής, Kίχλη 2021

 *****

 

Το δαχτυλίδι

 

Ασημένιο, οβάλ, με δύο δέντρα και ένα μαύρο φεγγάρι.

Το μόνο που

επανέρχεται σταθερά στις βάσεις των δαχτύλων μου.

 

Λίγο μεγαλύτερο απ' όσο θα ήθελα

ταιριάζει

υποχρεωτικά

στον δείκτη του δεξιού χεριού.

 

Ανάμεσα στους δυο κορμούς σχηματίζεται

το μονοπάτι

— τώρα είναι εμφανές, οδηγεί ξανά σ' εμένα —

αλλά τότε

 

τότε, έμπαινα στο ασημένιο δάσος και

η περίμετρος του φεγγαριού έλαμπε

 

ασημένια δροσιά

ασημένια γρυλίσματα

~

Πρέπει να προστατευτούμε

απ' αυτό το χέρι

ας το κόψουμε

(το χέρι που τολμάει και αγγίζει)

γεμάτο κοσμήματα και λούσα — όλα περιττά.

Μάταιο να σπάει έτσι η σιωπή.

Διαβάζω με τον ήχο της σκέψης

τις λέξεις σου, καθώς

κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου.

Χώρα αναμονής, Κίχλη 2021

*****

Η φωτογραφία είναι παρμένη από το pixabay.

KΡΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ /// Μαρκ Στραντ, Προσωρινή αιωνιότητα. Ανθολόγιο ποιημάτων, Επιλογή – Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη, Πρόλογος: Αναστάσης Βιστωνίτης, Βακχικόν, Αθήνα 2019.

 

Ο ποιητής Μαρκ Στραντ 

Μαρκ Στραντ, Προσωρινή αιωνιότητα. Ανθολόγιο ποιημάτων, Επιλογή – Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη, Πρόλογος: Αναστάσης Βιστωνίτης, Βακχικόν, Αθήνα 2019.

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΔΗΜΟΥ

Ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ο Μαρκ Στραντ, παρουσιάζεται στο ελληνόφωνο κοινό μέσα από τη μετάφραση και την ανθολόγηση που πραγματοποίησε η ποιήτρια Ασημίνα Ξηρογιάννη σε ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά του ποιήματα. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση ποιητή στο μέτρο και στο βαθμό που το έργο του εναγκαλίζεται και μεταστοιχειώνει σε τέχνη του στίχου δύο βασικές κατευθύνσεις του σύγχρονου ποιητικού λόγου, εν πολλοίς αντίθετες και αντιθετικές μεταξύ τους, τον λυρισμό και τον ρεαλισμό. Οι δύο αυτές τάσεις ή διαθέσεις του ποιητικού λόγου, όπως συνυπάρχουν μέσα στην ποιητική του παραγωγή, διαμορφώνουν ένα σύνθετο πεδίο και σκηνικό που κινείται, εν είδει εκκρεμούς, ανάμεσα σε μια έκδηλη ποιητικότητα, σε μια μουσική καθαρά αίσθηση που αφήνουν οι στίχοι καθώς ελίσσονται και εκτυλίσσονται μέσα στο ποίημα, και σε έναν ακόμα πιο έκδηλο ίσως ρεαλισμό όπως αυτός ανακύπτει από το πλαίσιο μέσα στα οποία τοποθετεί πολλές φορές τα ποιήματά του ο Στραντ, ένα πλαίσιο αφηγηματικό που συχνά προσδίδει στις συνθέσεις του τον χαρακτήρα και τα χαρακτηριστικά μικροϊστορίας. Σε αυτήν την τελευταία εντύπωση συμβάλλει και συντελεί εξ ίσου το πέρασμα μέσα στα ποιήματά του μιας σειράς από πρόσωπα, από χαρακτήρες που είναι άλλοτε οικείοι του ποιητή και άλλοτε αντιπροσωπευτικοί τύποι ανθρώπων. Το στοιχείο αυτό πέρα από την αίσθηση της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης που γεννά, πολλές φορές δίνει το στίγμα μιας δραματικότητας που τη συναντά κανείς, με τον ίδιο περίπου τρόπο στα μονόπρακτα θεατρικά έργα. Το στοιχείο αυτό σε συνδυασμό με την έντονη και ισχυρή παρουσία του δημιουργού ως υποκινητή και καθοδηγητή της «δράσης», ως του βασικού εκείνου παράγοντα που διευθετεί και ρυθμίζει το σκηνικό προσδίδουν μια νέα διάσταση στην ποίηση του Στραντ, μια διάσταση που την προσανατολίζει στον ορίζοντα της δραματικής σύνθεσης και έκφρασης, της θεατρικότητας όχι τόσο ως υιοθέτησης συγκεκριμένων μεθόδων και τεχνικών, όσο ως ατμόσφαιρας και κλίματος, ως διάχυτης και διαφαινόμενης ροπής προς την καλλιέργεια μιας εικονικής και κινητικής ταυτόχρονα εντύπωσης: Θέλεις να ρίξεις μια καλή ματιά στον εαυτό σου./ Στέκεσαι μπροστά από έναν καθρέφτη,/ βγάζεις το τζάκετ σου, ξεκουμπώνεις το πουκάμισό σου,/ ανοίγεις τη ζώνη σου, κατεβάζεις το φερμουάρ του παντελονιού σου./ Τα εσώρουχά σου πέφτουν κάτω./ Βγάζεις τα παπούτσια σου και τις κάλτσες σου,/ αφήνεις τα πόδια σου γυμνά./ Αποσύρεις το εσώρουχό σου./ Αμήχανος, περιεργάζεσαι τον καθρέφτη./ Να ’σαι λοιπόν! Εδώ είσαι!/ Κι όμως, δεν είσαι εδώ. («Ιδιωτικές στιγμές»)

Οι εικόνες είναι το δεύτερο στοιχείο που προκρίνεται και προεξάρχει στην ποίηση του Στραντ. Πρόκειται άλλοτε για εικόνες με σαφές και ευκρινές το περίγραμμά τους και άλλοτε για θολά και αξεκαθάριστα τοπία και σκηνικά που έρχονται από το εσωτερικό της σκέψης του ποιητή για να εξωτερικευθούν και να αποτελέσουν εν τέλει τμήμα του εξωτερικού περιβάλλοντος και χωροχρόνου. Το στοιχείο αυτό δεν είναι άσχετο και δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί σε στενή συνάφεια και σχέση με την οικείωση του ποιητή στην τέχνη της ζωγραφικής την οποία εν τέλει κατέληξε να υπηρετεί και να θεραπεύει μέσα από την ποίηση. Γιατί πράγματι οι λεκτικές εξεικονίσεις που μπορεί κανείς να συναντήσει μέσα στην ποίησή του είναι τέτοιας ποιότητας και υφής που οδηγούν με άκρα ευθύτητα την φαντασία του αναγνώστη στην ανασύνθεση του περιβάλλοντος κατά τρόπο αναδημιουργικό, μέσα δηλαδή από μια πορεία που εκκινεί από τις λέξεις και καταλήγει στον αισθητό κόσμο ο οποίος έχει πια προικισθεί με κάτι από το νόημα και την τάξη του λόγου. Οι εικόνες του Στραντ έχουν τη θέση και τη λειτουργία στιγμιοτύπων, λεπτομερειών δηλαδή στις οποίες όμως φαίνεται πως βρίσκεται όλο το νόημα και η αλήθεια του κόσμου. Γιατί αυτό ακριβώς είναι που επιχειρεί να συλλάβει ο ποιητής μέσα και μέσω των συνθέσεών του, το νόημα του κόσμου όπως αυτό ενυπάρχει μέσα στην δημιουργία. Αυτό διαμορφώνει μια άλλη, διαφορετική ερμηνεία της ποίησής του από εκείνο που μπορεί να σχηματίζει ως πρώτη εντύπωση ο αναγνώστης. Γιατί ενώ φαίνεται ότι ο ποιητής προσλαμβάνει την πραγματικότητα και την αναπλάθει ποιητικά, κάτι που προσδίδει έναν ιδιότυπο ρεαλισμό στα ποιήματά του, η πραγματικότητα αυτή είναι κατ’ ουσίαν πλαστή και πλασματική, είναι δημιουργημένη μέσα στη συνείδηση του Στραντ όπως όμως αυτή τροφοδοτείται από τις αισθήσεις του.

Ιδιαίτερος είναι επίσης και ο τρόπος με τον οποίο ο δημιουργός εισέρχεται στο ποιητικό του σύμπαν για να το κατασκευάσει, να το νοηματοδοτήσει, να το στήσει. Τις περισσότερες φορές μοιάζει απλός παρατηρητής, ενώ άλλες ως ο απόλυτος ενορχηστρωτής. Στην πραγματικότητα, αυτό που μπορεί κανείς να επισημάνει είναι ότι ο Στραντ ισορροπεί με απόλυτη επιδεξιότητα ανάμεσα σε μια ισχυρή παρουσία, σε μια έντονα διακριτή σφραγίδα της μορφής και της γραφίδας του ως εργαλείου κατασκευής του κόσμου του ποιήματος και στην αίσθηση που αφήνει ότι είναι απλώς και μόνο ο καταγραφέας της ποίησης του κόσμου. Πρόκειται για μια άκρως ευτυχή συγκυρία αντικατοπτρισμού που θέλει τον ποιητή δημιουργό και ταυτόχρονα αποδέκτη της δημιουργίας και το ποίημα προϊόν ή αποτέλεσμα και ταυτόχρονα προϋπάρχουσα δομή και τάξη. Ο Στραντ γνωρίζει καλά πώς να διατηρεί αυτή την ισορροπία για αυτό και το έργο του διατηρεί τη σωστή απόσταση ή, μάλλον τις σωστές αποστάσεις από τον κόσμο, τον άνθρωπο, τον ποιητή, ακριβώς για να μπορέσει να δημιουργήσει με απόλυτη ψυχραιμία, αλλά και με ένα ιδιαίτερα βαθύ και διεισδυτικό βλέμμα που συλλαμβάνει τον παλμό του κόσμου, τους χτύπους εκείνους του πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης που επιθυμούν τη μετουσίωσή τους σε λέξεις οι οποίες θα ηχούν πάντα σαν πρώτο άκουσμα: Ο βράχος είναι απόλαυση/ και ανοίγει/ κι εμείς μπαίνουμε μέσα/ όπως μπαίνουμε στον εαυτό μας/ κάθε βράδυ. («5, Επτά ποιήματα»)

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΝΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το Δίκτυο Συγγραφέων γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τα πολλαπλά και περίπλοκα προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί η καλλιτεχνική κοινότητα στην Ελλάδα δεδομένης της απουσίας κρατικής μέριμνας για τον σύγχρονο πολιτισμό, στέκεται αλληλέγγυα στον αγώνα που δίνουν οι σπουδαστές, οι μαθητές, οι καθηγητές και οι καλλιτέχνες σε όλη την χώρα. Δηλώνει την έμπρακτη υποστήριξή του στις ήδη οκτώ καταλήψεις θεάτρων και Καλλιτεχνικών Σχολών, στις πανκαλλιτεχνικές κινητοποιήσεις και στις δεκάδες εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης που πραγματοποιούνται εδώ και έναν μήνα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Το ΠΔ85 αποδεικνύει την απουσία θεσμικής στρατηγικής για την επιβίωση των καλλιτεχνών στη χώρα μας, υποβαθμίζοντας ανεπανόρθωτα τις καλλιτεχνικές σπουδές και φέροντας στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα στην εκπαιδευτική αλλά και επαγγελματική πορεία των δημιουργών. Ο πολύπαθος κλάδος του βιβλίου και συγκεκριμένα των συγγραφέων για τον οποίο δεν υπάρχει απολύτως καμία συστηματική κρατική φροντίδα, δεν θα μπορούσε παρά να συμπαραστέκεται με κάθε τρόπο και μέσο στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών για πτυχία με αξία, ίδρυση νέων Ανώτατων Καλλιτεχνικών Σχολών ικανά στελεχωμένων με όλες τις απαραίτητες φοιτητικές παροχές, και σχεδιασμό μιας κρατικής πολιτικής για τον σύγχρονο πολιτισμό με όραμα, συμπερίληψη, επενδύσεις για δημόσια και δωρεάν Καλλιτεχνική Παιδεία, και το βλέμμα στραμμένο σταθερά στην πολιτισμική δημοκρατία.

Η ιδρυτική ομάδα:

Φοίβη Γιαννίση, ποιήτρια, καθηγήτρια ΠΘ Θάνος Γώγος, ποιητής, εκδότης Γιάννης Δούκας, ποιητής, φιλόλογος Νίκος Ερηνάκης, ποιητής, επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας ΠΚ Κατερίνα Ηλιοπούλου, συγγραφέας, διευθύντρια του περιοδικού ΦΡΜΚ Αλέξιος Μάινας, ποιητής, μεταφραστής Παυλίνα Μάρβιν, συγγραφέας Δανάη Σιώζιου, ποιήτρια, εκπαιδευτικός Θωμάς Τσαλαπάτης, ποιητής, αρθρογράφος

Συνυπογράφουν:

Αβούρης Παύλος, ποιητής Αγγελοπούλου Μαρία, ποιήτρια Αδαλόγλου Κούλα, συγγραφέας Αθανασέλος Δημήτρης, ποιητής Ακρίβος Κώστας, συγγραφέας Αλεξίου Ελένη, ποιήτρια Αλισάνογλου Γιώργος, ποιητής, εκδότης Αλογοσκούφι Κασσάνδρα, συγγραφέας Αλυσσανδράκη Βίκυ, μεταφράστρια Αμανατίδης Βασίλης, ποιητής Αναγνωστόπουλος Δημήτρης, συγγραφέας Ανδρεαδέλλη Μαρία, ποιήτρια, συγγραφέας, μεταφράστρια, επιμελήτρια λογοτεχνίας Ανδρικοπούλου Νίκη,συγγραφέας Ανδριτσάνου Ευαγγελία, συγγραφέας Ανδριώτης Γιώργος, ποιητής Απέργης Ορφέας, ποιητής Αραμπατζής Αλέξανδρος, ποιητής Αρβανίτης Παναγιώτης, συγγραφέας Ασημακοπούλου Κατερίνα, ποιήτρια Βακαλοπούλου Ειρήνη, ποιήτρια Βατικιώτη Μιράντα, συγγραφέας Βεντούρη Μαριαννίνα, συγγραφέας Βεργέτης Νίκος, συγγραφέας Βέρδη Καρίνα, ποιήτρια, επιμελήτρια Βλάχου Ελένη, μεταφράστρια, διερμηνέας Βογιατζόγλου Αθηνά, συγγραφέας, καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Βολανάκη Γιούλη, συγγραφέας, επιμελήτρια Βυζοβίτη Σοφία, Καθηγήτρια Τμήμα Αρχιτεκτόνων, ΠΘ, συγγραφέας Γαβριηλίδης Άκης, συγγραφέας, μεταφραστής Γαλάνη Ελένη, αρχαιολόγος/μουσειολόγος, συγγραφέας Γαλανός Στρατής, πεζογράφος Γεροντάσιου Βικτωρία, ποιήτρια Γεωργαντά Μαρία, θεατρική συγγραφέας Γεωργίου Κωνσταντίνος, ποιητής, φιλόλογος Γιανάκος Αντώνης, συγγραφέας Γιαννάκη Ειρήνη, ποιήτρια Γιαννακουδάκης Λευτέρης, συγγραφέας Γιανναράς Σπύρος, μεταφραστής Γιαννοπούλου Έφη, μεταφράστρια Γκανάσου Τζούλια, συγγραφέας Γκανέλης Γιώργος, συγγραφέας Γκέζος Αρμάντο Χρήστος, συγγραφέας Γκιούλος Δημήτρης, ποιητής, μεταφραστής Γκόζης Γιώργος, συγγραφέας Γλυφός Δημήτρης, ποιητής Γούλα Ελένη, συγγραφέας, μεταφράστρια Γούλα Ελένη, φιλόλογος, συγγραφέας Γουργουρής Στάθης, ποιητής Δαλακούρα Βερονίκη, ποιήτρια Δασκαλόπουλος Νίκος, ποιητής Δερμάνη Βίκυ, συγγραφέας Δημητριάδης Δημήτρης, ποιητής Δήμου Παναγιώτης, ποιητής, ψυχολόγος. Διαμαντής Οδυσσέας, συγγραφέας Διονυσοπούλου Σοφία, ποιήτρια Διονυσοπούλου Σοφία, συγγραφέας Ευαγγελίου Βαγγέλης, ποιητής Ευαντινός Νικόλας, ποιητής Ευθυμιάδης Γιάννης, ποιητής Ζαρμακούπη Μάνθα, συγγραφέας, επίκουρη καθηγήτρια Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής UPenn Ηλιοπούλου Ελένη, μεταφράστρια Θανόγλου Ελευθερία, ποιήτρια Ισιδώρου Γιάννης, εικαστικός, ποιητής Ισιδώρου Γιάννης, συγγραφέας, εικαστικός Ιωσηφίδης Βαγγέλης, συγγραφέας Κ* Αλεξάνδρα, συγγραφέας Καβανόζης Κώστας, συγγραφέας Κακολύρης Πέτρος, συγγραφέας Καλαϊτζίδου Ξένια, μεταφράστρια, ποιήτρια Καλλέργη Λένα, ποιήτρια Καλοκύρη Αριάδνη, συγγραφέας Καλυβίτης Παναγιώτης, θ. συγγραφέας, σκηνοθέτης Κάλφα Βάγια, ποιήτρια Καλφοπούλου Αδριάννα, ποιήτρια, συγγραφέας, φιλόλογος Καμπουρόπουλος Χωκράτης, ποιητής, μεταφραστής Καναβούρης Κώστας, συγγραφέας Καπελλάκη Φωτεινή, συγγραφέας Κάππας Θάνος, συγγραφέας Καρακωνσταντάκης Σταύρος, συγγραφέας Καρπούζης Γιάννης, ποιητής, εικαστικός Καρυωτάκη Ισμήνη, συγγραφέας Κασκάλη Δώρα, ποιήτρια, πεζογράφος Κασσεσιάν Χριστίνα, μεταφράστρια, συγγραφέας, μουσικός Κατιώνη Δήμητρα, ποιήτρια Κατσού Ναταλία, ποιήτρια, θ.συγγραφέας Κιοσσές Σπύρος, συγγραφέας Κοζίας Γιώργος, ποιητής Κολτσίδας Χρήστος, ποιητής Κοντού Χάρις, ποιήτρια, ψυχαναλύτρια Κορρυβάντη Κωνσταντίνα, ποιήτρια Κοσκινιώτου Βασιλική, μεταφράστρια, εκπαιδευτικός, συγγραφέας Κόσυβας Θάνος, συγγραφέας Κοτιώνης Ζήσης, αρχιτέκτονας, συγγραφέας Κούμη Νατάσα, ποιήτρια Κούρτη Κεσίνη Γεωργία, συγγραφέας Κουτσοδόντης Νικόλας, ποιητής Κουτσούνης Στάθης, συγγραφέας Κυπριώτης Αλέξανδρος, συγγραφέας, μεταφραστής Κυριαζοπούλου Νάγια, ποιήτρια Κυριακίδης Αχιλλέας, συγγραφέας, μεταφραστής Κυρίτση Ελευθερία, ποιήτρια Κωσταγιόλας Νίκος, ποιητής Λάτσαρη Μαρία, ποιήτρια Λέντζας Ευθύμης, ποιητής Λίλλης Γιώργος, ποιητής Λιούτσια Ιωάννα, ποιήτρια Μαλούτας Κωστής, συγγραφέας Μανωλέλη Μαρία, συγγραφέας Μαριανός Αγγελής, συγγραφέας Μαρούτσου Έλενα, συγγραφέας Μεζίτη Μάνια, ποιήτρια, μεταφράστρια Μηλιά Πέννυ, θεατρική συγγραφέας Μητάς Γιώργος, συγγραφέας Μίχας Νικόλας, ποιητής Μόσχος Βασίλης, συγγραφέας Μπαγκέρη Αγνή, ποιήτρια Μπακλάκος Γιώργος, συγγραφέας Μπέκας Βαγγέλης, συγγραφέας Μπλάνας Γιώργος, ποιητής Μπογιάνου Ευγενία, συγγραφέας Μπραϊμάκου Σοφία, συγγραφέας Μπρούμα Μαρία, συγγραφέας Μπρούσαλη Βίκυ, συγγραφέας Νανοπούλου Ελένη, ποιήτρια Νομικού Ειρήνη, συγγραφέας Ντούξη Ελένη, ποιήτρια Ξηρογιάννη Ασημίνα, ποιήτρια, φιλόλογος Οικονόμου Βασιλεία, ποιήτρια Ορφανάκου Ράνια, συγγραφέας Παβένος Μ. Μύρων, ποιητής Παλλαντζά Έλενα, φιλόλογος, μεταφράστρια Παναγιωτάτου Ελίζα, συγγραφέας Παναγιώτου Ευτυχία, ποιήτρια Παπαδάκη Σταυρούλα, συγγραφέας Παπαδήμας Λάμπρος, συγγραφέας Παπαδημητρίου Χίλντα, συγγραφέας, μεταφράστρια Παπαλαμπροπούλου Ελένη, ποιήτρια Παπαντωνίου Κατερίνα, συγγραφέας, νομικός Παραδεισανού Ειρήνη, ποιήτρια Πασιά Καλλιόπη, συγγραφέας Πατακιά Μαρία, ποιήτρια Περδικάρης Νικόλας, συγγραφέας Περδίκη Σοφία, συγγραφέας Πέτρου Δημήτρης, ποιητής Πλιάκου Μαριάννα, ποιήτρια, μεταφράστρια Πλιαπλιά Μιχαήλα, συγγραφέας Πολυγένη Έλενα, ποιήτρια Πονηράκου Γεωργία, φωτογράφος, ποιήτρια Πριoβόλου Ελένη, συγγραφέας Ρηγοπούλου Σήλικα, εκπαιδευτικός, ποιήτρια, μεταφράστρια Σαγρής Τάσος, ποιητής, σκηνοθέτης Σακαλής Γρηγόρης, ποιητής Σακελλαρίδης Χρήστος, ποιητής Σαμπάνη Ελένη, ποιήτρια Σαρηγκιόλης Θοδωρής, ποιητής Σιγανίδης Μιχάλης, μουσικός, ποιητής, στιχουργός Σίδερη Νατάσα, συγγραφέας Σκαργιώτης Μάνθος, συγγραφέας Σκιαθάς Αντώνης Δ., ποιητής, πρόεδρος Γραφείου Ποιήσεως Σκυθιώτης Πέτρος, ποιητής Σουβατζής Νίκος, ποιητής Σπαθάρα Εύα, ποιήτρια Συμεωνίδου Μαρίκα, εκπαιδευτικός, ποιήτρια Σφήκα Μαρία, ποιήτρια Τζανεττάτος Παναγιώτης, ποιητής Τζαρδή Μαρία, συγγραφέας Τζατζιμάκη Ελένη, ποιήτρια, μουσικός Τριανταφυλλίδου Γεωργία, ποιήτρια Τριβιζάς Σωτήρης, ποιητής Τρουλλινού Νίκη, πεζογράφος Τσάιτα-Τσιλιμένη Βάλια, ποιήτρια, καθηγήτρια Πανεπιστημίου Γενεύης Τσαπραΐλης Χρυσόστομος, συγγραφέας Τσελεπίδου Βίκυ, συγγραφέας Τσόνης Λευτέρης, συγγραφέας Τσουκαλοχωρίτη Γεωργία, ποιήτρια Φελεκίδου Ρία, συγγραφέας Φούτσιας Δημήτρης, θεατρικός συγγραφέας Φρανέλη Μαργαρίτα, συγγραφέας Φρατζέτης Νίκος, ποιητής Χαϊρέτης Σπύρος, ποιητής Χαντζής Γιώργος, συγγραφέας Χαραλαμπίδη Μαρία, ποιήτρια-φιλόλογος Χατζελένης Γιώργος, συγγραφέας Χατζημωυσιάδης Παναγιώτης, συγγραφέας Χατζηπροκοπίου Μάριος, ποιητής, επίκουρος καθηγητής στο ΠΘ Χειμωνάς Θανάσης, συγγραφέας Χριστοδούλου Βάσω, ποιήτρια Ψαρράς Χάρης, ποιητής Ψυλλιά Αθηνά, ψυχολόγος, μεταφράστρια Pulkkinen Riika, μεταφράστρια Dejanović Marija, ποιήτρια

Ποιητικές επισκέψεις σε σχολεία: πικρές διαπιστώσεις.

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

ΠΗΓΗ: https://www.fractalart.gr/poiitikes-episkepseis-se-scholeia/

Tα τελευταία χρόνια έχω την ευκαιρία να επισκέπτομαι σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να μιλήσω για την ποίηση. Πηγαίνω όπου με καλούν. Το θεωρώ πάντα μια συναρπαστική εμπειρία, και, γενικά, έχω πολλές ιστορίες να αφηγηθώ!

Στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση προσεγγίζω το θέμα με έναν τρόπο παιγνιώδη, όπως άλλωστε αρέσει και στα παιδιά. Βάζω σωματικότητα σε αυτά που θέλω να τους πω. Σκαρφίζομαι διάφορα δρώμενα ή διάφορες διαδραστικές ασκήσεις προκειμένου να επικοινωνήσω το θέμα μου ή έστω να δώσω στους μαθητές μια γεύση από το μέγα μυστήριο που ονομάζεται «ποίηση». Στην Δευτεροβάθμια συχνά διδάσκω ένα ποίημα χρησιμοποιώντας και άλλα μέσα και εργαλεία, όπως αυτά που η τέχνη του θεάτρου μας δίνει. Ή συνηθίζω να τους αφηγούμαι τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα ποιήματα, φέρνοντας πολλά προσωπικά μου παραδείγματα, δηλαδή για το πώς έγραψα το ένα ποίημα ή το άλλο, με ποια αφορμή ή αιτία. Συνήθως κλείνω τις συναντήσεις με ένα σύντομο εργαστήρι γραφής, το οποίο είναι κάθε φορά ιδιαίτερα αποκαλυπτικό αναφορικά με τη δυναμική που υπάρχουν και τις ιδιαίτερες κλίσεις που παρουσιάζουν τα παιδιά.

Δεν θα παραλείπω ποτέ να τονίζω πως πρέπει να διαφοροποιηθεί κι άλλο ο τρόπος που η ποίηση διδάσκεται στο σχολείο. Έχουν γίνει κάποια βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά όχι ότι αυτό είναι αρκετό. Γιατί είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης που πρέπει να αλλάξει, είναι η οπτική που πρέπει να γίνει διαφορετική. Οι επιταγές της εποχής είναι έντονες. Επισκεπτόμενη Γυμνάσια και Λύκεια και μιλώντας με παιδιά και καθηγητές βγάζω κάποια συμπεράσματα που καθόλου δεν με ευχαριστούν και που με προβληματίζουν.

Πρώτα πρώτα οι μαθητές γνωρίζουν κάποια κλασικά ονόματα ποιητών κι μέχρι εκεί. Το ίδιο και οι καθηγητές. Αν τους ρωτήσεις να σου πουν ποιητές του σήμερα που γνωρίζουν, θα εκπλαγείς, ακριβώς επειδή δεν ξέρουν ποιητές που ζουν και δημιουργούν σήμερα, ίσως εκτός από τον ιδιαίτερα δημοφιλή Τίτο Πατρίκιο. Από τη δική μου γενιά ίσως-με επιφύλαξη το λέω- δεν γνωρίζουν ονόματα δημιουργών. Στην ουσία πολύ λίγα είναι τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τη γραφή από κάθε τμήμα. Έστω και γι’ αυτά μόνο αξίζουν οι επισκέψεις στα σχολεία.

Είναι κρίμα να υπάρχει τόσο πλούσια ποιητική παραγωγή, τόσοι ποιητές, τόσοι πεζογράφοι, που ζουν και δημιουργούν στην εποχή που διάγουμε και δεν τους ξέρει κανείς. Υπάρχει ένας αθέατος ποιητικός κόσμος που θα πρέπει να γίνεται γνωστός. Ωραίος ο Παλαμάς, αξία αδιαμφισβήτητη! Αλλά δεν ξεκινάμε με αυτόν να διδάσκουμε ποίηση σε ορμητικούς, υπερβολικούς, εκρηκτικούς, αλλά, κυρίως, αδαείς εφήβους.

Αναζητούμε κάτι πιο κοντά σε αυτούς, σε μια γλώσσα που να την κατανοούν και να μπορούν να την χρησιμοποιήσουν και αλλού. Αναζητούμε ποιήματα σύγχρονων ελλήνων και ξένων ποιητών που μπορούν να κερδίσουν το ενδιαφέρον τους και να τους ενεργοποιήσουν. Ποιητές που μπορεί εύκολα να τους γνωρίσει κανείς, ή να τους κάνει φίλους ακόμα και στα κοινωνικά δίκτυα. Διότι συμβαίνει και αυτό. Να έχουνε ενεργό ρόλο οι ποιητές στα κοινωνικά δίκτυα, να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με τους αναγνώστες. Το προφίλ τους είναι τελείως διαφορετικό από αυτό των παλαιότερων ποιητών.

Όσο για τον Παλαμά, φυσικά και τον διδάσκονται, όπως και τον Σολωμό, τον Κάλβο και τον Σεφέρη. Καλύτερα είναι όμως οι πρώτες προσεγγίσεις να γίνουν με σύγχρονα δημιουργήματα που ίσως αντανακλούν και τις αντιλήψεις της εποχής μέσα στην οποία ζουν.

Είναι γεγονός πως εκείνο που υπογραμμίζω κάθε φορά είναι πως η ποίηση δεν είναι κάτι απόμακρο και μακρινό. Είναι κάτι που είναι μέσα στη ζωή και εμπνέεται από αυτήν. Διότι έπειτα από συζητήσεις που κάνω με τα παιδιά καταλαβαίνω πως τους ποιητές τους θεωρούν περίεργα όντα από αλλού φερμένα και τα ποιήματά τους διστάζουν να τα διαβάσουν -πόσο μάλλον να τα προσεγγίσουν-επειδή κάνουν την στερεοτυπική διαπίστωση πως είναι δύσκολα και δυσνόητα.

Τελειώνοντας, προτείνω το εξής: τα σχολεία να ανοίγουν τις πόρτες τους στους σύγχρονες ποιητές, να προάγουν την αγάπη για την ποίηση, να ενθαρρύνουν ποιητικά δρώμενα και σχετικά προγράμματα και ομίλους. Η ποίηση είναι φάρος. Μέσω αυτής μπορούν οι έφηβοι να κατανοήσουν όχι μόνο τον κόσμο γύρω τους, αλλά και τη θέση τους μέσα σε αυτόν.

* Η φωτογραφία είναι παρμένη από το pixabay.

Aφιέρωμα | Eρωτικά ποιήματα: σήμερα και πάντα /// Ανθολόγηση: Ασημίνα Ξηρογιάννη //

πηγή: https://www.fractalart.gr/erotika-poiimata/

 Ελάχιστο χρονικό του έρωτα, του Γιάννη Ρίτσου

Ελάχιστο χρονικό του έρωτα

Βιάζονταν πολύ να φιληθούν. Μπήκαν στο σπίτι. Κλείδωσαν.

Τις δυο καρέκλες τις άφησαν στον κήπο. Όσο έλειπαν

τα πουλιά οικειοποιήθηκαν τις καρέκλες τους, τις έκαναν

σκάλες για τα δωμάτια τους. Όταν βράδιασε,

όλα τα κατάπιανε τα φύλλα, χτυπώντας ηδονικά τις γλώσσες τους.

Οι δυο καρέκλες περίμεναν ακόμη σα δυο μικρά ικριώματα

στο χείλος μιας πράσινης μοναξιάς μπροστά στο φεγγάρι.

Τα ερωτικά, Κέδρος, Μάιος 2010

Το σώμα σου κι εγώ, του Γιάννη Βαρβέρη

Το σώμα σου κι εγώ

Έχουμε πολύ ταξιδέψει
το σώμα σου κι εγώ
έχουμε φανταστεί
όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
μπορούν να φανταστούν.

Το σώμα μου κι εγώ
έχουμε ονειρευτεί
το σώμα σου σε στάσεις
πού ποτέ σου δε φαντάστηκες.

Δεν έχεις θέση τώρα
τί ζητάς
ανάμεσα σε μένα

και στο σώμα σου.

Πηγή:https://www.catisart.gr

Δύο ποιήματα της Γουέντι Κόουπ

 

Βαλεντίνος

Η καρδιά μου έχει αποφασίσει.
Και φοβάμαι πως είσαι Eσύ.
Ό,τι εμπόδιο κι αν έχεις βάλει,
η καρδιά μου έχει αποφασίσει.
Κι αν δεν μπορείς να εγγραφείς αυτή τη χρονιά,
την επόμενη θα το κάνεις.
Η καρδιά μου έχει αποφασίσει
και φοβάμαι πως είσαι κι Εσύ.

 

**

 

Άλλος Βαλεντίνος

 

Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ρομαντικοί
Και σκέψου ακόμα έναν άλλο Βαλεντίνο.
Γνωρίζουμε τους κανόνες και είμαστε και οι δύο τυπικοί:
Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να είμαστε ρομαντικοί.
Η αγάπη μας είναι παλιά και σίγουρη, όχι νέα και ξέφρενη.
Ξέρεις ότι είμαι δική σου και ξέρω ότι είσαι δικός μου.
Και με τούτα τα λόγια με έκανε να νιώσω ρομαντικά:
«Πολυαγαπημένε μου, λατρεμένε μου βαλεντίνε.»

Μετάφραση των ποιημάτων: Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πηγή: https://www.vakxikon.gr/wendy-cope/

 

Πρώτος έρωτας, του Μπορίς Βιαν

Πρώτος έρωτας

Όταν ένας άντρας αγαπάει μια γυναίκα
Την παίρνει καταρχή στα γόνατά του
Φροντίζει να της βγάλει τη φουστίτσα
Ώστε το πανταλόνι του να μην καταστραφεί
Γιατί το ύφασμα πάνω στο ύφασμα
Φθείρει το ύφασμα.
Κατόπι με τη γλώσσα του κοιτάει αν της έγινε
Σωστά η αφαίρεση αμυγδαλών
Αλλιώτικα υπάρχει φόβος μόλυνσης.
Μετά, για να μη μένουνε τα χέρια του αδρανή
Ψάχνει βαθιά, όσο μπορεί βαθύτερα
Ωσότου ανακαλύπτει την ουρά
Από ‘ναν άσπρο ποντικό
Που ‘χει βαφτεί στο αίμα
Και μαλακά τραβάει την κλωστή
Να φτάσει ως το ταμπάξ.

Ποιήματα, Μπορίς Βιαν, μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης και Θανάσης Θ. Νιάρχος, εκδόσεις Γνώση

   Σάρκινος λόγος, του Γιάννη Ρίτσου

 

 Σάρκινος λόγος

“Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ’ εμένα· καλυμμένη
απ’ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ’ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.

Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα·
αρθρώνονται απόρρητες λέξεις· τριανταφυλλιές εκρήξεις απ’ την πράξη του έρωτα.”

Απόσπασμα από το ποίημα Σάρκινος λόγος του Γιάννη Ρίτσου, το οποίο γράφτηκε το 1981 και αναφέρεται στον σαρκικό πόθο, ο οποίος αψηφά κάθε λογική./ Τα ερωτικά, Κέδρος, Μάιος 2010

Ο έρωτας κι ο πόλεμος, του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (απόσπασμα)

Ο έρωτας κι ο πόλεμος

Κάθε τριχούλα σου
σγουρή,
χρυσωμένη,
τη γεμίζω με χάδια.
Ω, τι άνεμοι,
από ποιο νότο
θαυματουργήσανε
με τη θαμμένη αυτή καρδιά;
Τα μάτια σου ανθίζουν
δυο ξέφωτα!
Σ’ αυτά τα ξέφωτα χοροπηδάω
σάμπως χαρούμενο παιδί.

Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Πηγή: https://www.catisart.gr/

Τζόις Μανσούρ 

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’ το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’ αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.

Kραυγές, Σπαράγματα.’Ορνια.Μτφ: ‘Eκτωρ Κακναβάτος ‘Αγρα, 1994

Επέστρεφε, Κωνσταντίνος Καβάφης 

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

Τα ποιήματα, ‘Υψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1990

 

Σαπφώ

Ο έρωτας συγκλόνισε
την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό
τραντάζει τις βελανιδιές.

Ανθολογία ερωτικής ποίησης, Μτφ.: Χάρης Βλαβιανός, Πατάκης 2013

Αντίστροφη Αφιέρωση (απόσπασμα), Μάτση Χατζηλαζάρου

εσένα σ’ έχω Δεινόσαυρο από τους πιο εκπληκτικούς
εσένα σ’ έχω βότσαλο φρούτο απαλό που τ’ ωρίμασε η θάλασσα
σ’ ερωτεύω
σε ζηλεύω
σε γιασεμί
σε καλπασμό αλόγου μες στο δάσος το φθινόπωρο
με φοράω νέγρικο προσωπείο για να μας θέλεις εσύ
με κεντρίζεις μεταξένια άσπρο μου κουκούλι
με κοιτάζεις πολύ προσεκτικά
tu m’ abysses
tu m’ oasis
je te gougouch
je me tombeau bientôt
εσένα σ’ έχω δέκα ανθρώπους του Giacometti
σ’ έχω κόνδορα καθώς απλώνεσαι πάνω από τις Άνδεις
σ’ έχω θάλασσα γύρω τριγύρω από τα νησιά του Πάσχα
εσύ σπλάχνο μου πως με γεννάς
σε μίσχος
σε φόρμιγξ
με φλοισβίζεις
σε ζαργάνα α μ’ αρέσει
δυο κροταλίες όρθιοι στρίβουν και ξαναστρίβουν γλιστρώντας ο ένας γύρω
απ’ τον άλλο όταν σταματήσουν η περίπτυξή τους είναι το μονό-
γραμμά σου
tu m’ es Mallarmé Rimbaud Apollinaire
je te Wellingtonia
je t’ocarina
εγώ σε Τσεπέλοβο Πάπιγκο Ελαφότοπο
εγώ σε Βίκο με τα γιοφύρια του κει που διαβαίνει ο χρόνος
σ’ έχω πει και ψέματα για να τους ξεγελάσουμε
εγώ σ’ έχω άρωμα έρωτα
σ’ έχω μαύρο λιοντάρι
σε ονειροβάτησα μαζί μου ως το γκρεμό
εσέ ασύλληπτο θυμάμαι και τον ύπνο μου χάνω
εσύ μάχες και ένσαρκα άλογα του Uccello
εσύ δωρητής (δεξιά κάτω της εικόνας) εκείνου του μικρού κίτρινου αγριο-
λούλουδου
εσύ κένταυρου ζέση
εσύ συντεχνία ολάκερη που έργα ποιείς διαβαίνοντας εν τη ανωνυμία
je te ouf quelle chaleur
tu m’ accèdes partout presque
je te glycine
εσύ φεγγάρι που ένα σύννεφο αναβοσβήνει
εσύ δε βαριέσαι παράτα το το σύμπαν έτσι που το’ χουμε αλαζονήσει
και δαύτο πώς να συναντηθούμε ποτέ
εσύ σε τρυφερό λόγο με το λόγο έτσι δεν είναι πες
εσύ σελίδα μου
εσύ μολύβι μου ερμηνευτή μου
σε ανοίγω συρτάρια
πώς γιατί δεν ήρθες τόσες φορές
σε ξεμάκρυνα εγώ λέω τώρα
δίχως τέλος λυπάμαι
σε κρυάδα γνώρισες ποτέ την καρδιά μου
σε μιαν έκπαγλη χρονιά ανταμώσαμε
σε ληστεύω από αλλουνού τα χέρια
σε ακούω από δω από κει
σε σιωπώ μες στην απέραντη τρυφερότητα
σιγά σιγά να καταλαγιάσουμε
όλα δεν τα’ χω πει

 

ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ

Ποιήματα( 1944-1985), Ίκαρος 1989

 Ένας Εραστής,  Έιμι Λόουελ

Αν μπορούσα να εγκλωβίσω
το πράσινο φως της πυγολαμπίδας
θα έβλεπα για να σου γράψω ένα γράμμα.

Μετάφραση, Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πηγή:https://frear.gr/

 Ο γάμος, Μαρκ Στράντ

O άνεμος έρχεται από αντίθετες πλευρές
ταξιδεύοντας αργά
Αυτή κάνει στροφή στον βαθύ αέρα.
Αυτός περπατά στα σύννεφα.

Αυτή ετοιμάζεται,
τινάζει τα μαλλιά της,

μακιγιάρει τα μάτια της,
χαμογελά.

O ήλιος ζεσταίνει τα δόντια της,
η άκρη της γλώσσα της τα υγραίνει.

Αυτός βουρτσίζει τη σκόνη από το σακάκι του
και ισιώνει την γραβάτα του.

Αυτός καπνίζει.
Σύντομα θα συναντηθούν.

Ο άνεμος τους φέρνει πιο κοντά.
Xαιρετιούνται.

Πιο κοντά, πιο κοντά.
Αγκαλιάζονται.

Αυτή φτιάχνει το κρεβάτι.
Αυτός κατεβάζει το παντελόνι του.

Παντρεύονται
και κάνουν ένα παιδί.

Ο άνεμος τους οδηγεί
σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ο άνεμος είναι δυνατός, σκέφτεται αυτός
καθώς ισιώνει τη γραβάτα του.

Μου αρέσει αυτός ο άνεμος, λέει αυτή
καθώς φορά το φόρεμά της.

O άνεμος ξεδιπλώνεται.
Ο άνεμος είναι το παν γι’ αυτούς.

Προσωρινή αιωνιότητα, Βακχικόν 2019. Ανθολόγηση-Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη

 Η πιο όμορφη θάλασσα, Ναζίμ Χικμέτ

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.

Μετάφραση Γιάννης Ρίτσος

Πηγή:https://www.apotipomata.com/

Ανοησίες, του Ρίτσαρντ Μέρφι

Aνοησίες

Για να σε σκέφτομαι
πρέπει να μένω μόνος.
Για να σ’ αγαπώ
πρέπει να είμαστε μαζί.

Νομίζω πως σ’ αγαπώ
όταν είμαι μόνος
περισσότερο απ’ ό,τι σε σκέφτομαι
όταν βρισκόμαστε.

Δεν μπορώ να σκέφτομαι
χωρίς ν’ αγαπώ
ούτε ν’ αγαπώ
χωρίς να σκέφτομαι.

Μόνος μου όταν είμαι, μου αρέσει
να μας σκέφτομαι μαζί.
Μαζί όταν είμαστε, νομίζω πως
θα προτιμούσα να είμαι μόνος.

 Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ