Για μένα η πιο σημαντική πράξη στην τραγωδία
είναι η έκτη:
η έγερση των νεκρών απ΄τα πεδία μάχης στη σκηνή
Το ίσιωμα της περούκας και τα φανταχτερά φορέματα,
η αφαίρεση των μαχαιριών από τα ματωμένα στήθη,
η απομάκρυνση της θηλιάς από τους άψυχους λαιμούς,
η παράταξη των ηθοποιών ανάμεσα στους ζωντανούς,
να κοιτούν κατάματα το κοινό.
Οι υποκλίσεις ,ατομικές , και σε σύνολο
το χλωμό χέρι πάνω στην πληγωμένη καρδιά,
οι υποκλίσεις του ατυχούς αυτόχειρα,
τα νεύματα του αποκομμένου κεφαλιού
Οι υποκλίσεις σε ζευγάρια
Η οργή απλώνει το χέρι της στην πραότητα
Τα μάτια του θύματος χαμογελούν στον δήμιο
Ο επαναστάτης περπατά αδιάφορα δίπλα στον τύραννο.
Η αιωνιότητα ποδοπατείται
από το δάκτυλο της χρυσής παντόφλας
Εξαργυρωμένες αξίες σαρώθηκαν στην άκρη
από το γείσο ενός πλατύγυρου καπέλου
Τώρα μπείτε,ο καθένας μόνος του,
οι οικοδεσπότες που πέθαναν νωρίς
στις Πράξεις 3 και 4, ή μεταξύ σκηνών
Η θαυμαστή επιστροφή όλων εκείνων που χάθηκαν χωρίς ίχνος.
Η σκέψη ότι περίμεναν υπομονετικά στα παρασκήνια
χωρίς να βγάλουν το μακιγιάζ τους
ή τα κοστούμια τους
με συγκινεί περισσότερο από όλες τις καταστροφές της τραγωδίας.
Αλλά η πτώση της κουρτίνας είναι το πιο αναζωογονητικό μέρος,
τα πράγματα που βλέπετε πριν φτάσει στο πάτωμα:
εδώ ένα χέρι φτάνει γρήγορα για ένα λουλούδι,
εκεί ένα άλλο χέρι μαζεύει ένα πεσμένο σπαθί.
Μόνο τότε, ένα τελευταίο, αόρατο, χέρι
κάνει το καθήκον του
και με αρπάζει απ΄ το λαιμό.
***
[Ευχαριστώ τον Γιώργο Μπλάνα για το κείμενο στα Αγγλικά]
[Ευχαριστώ τον Γιώργο Μπλάνα για το κείμενο στα Αγγλικά]