Η Ασημίνα Ξηρογιάννη διαβάζει το «Περιμένοντας το ποίημα»
από το βιβλίο της «Λίγη φθορά για γούρι
[Γαβριηλίδης, 2017]
Κυριακή 10 Μαΐου 2020
To ποίημα των 12
Μετάφραση από τα Ισπανικά: Θεοδόσης Κοντάκης
Το παρακάτω ποίημα δημοσιεύτηκε στις 19.3.2020 στη χτυπημένη από τον κορονοϊό Ισπανία. Στη συγγραφή του συμμετείχαν, από κοινού, 12 ποιητές και καλλιτέχνες: Benjamín Prado Elvira Sastre, Leiva, Loreto Sesma, Raquel Lancheros, Irene G., Andrea Valbuena, Jorge Drexler, Guille Galván, Marwan, Rozalén, Andrés Suárez.
a
Για τους αγγέλους των χειρουργείων με τα πράσινα φτερά.
Για τους αγγέλους των νοσοκομείων με τα λευκά φτερά.
Για κείνους που κάνουνε το ρήμα «βοηθώ»
σημαία τους και σπίτι σου
κι αγωνίζονται για να μην πεθάνει κανένας μονάχος.
Για τις εργαζόμενες που δεν κοιμούνται,
για να ονειρευτούνε πως σώζονται οι χτυπημένοι.
Για κείνους που για να μας υπερασπιστούν
χρησιμοποιούν το δικό τους δέρμα για ασπίδα
και κινούν το χειρουργικό τραπέζι σαν σε κινδύνου βαλς.
Για κείνους που απ’ την ακάθαρτη δουλειά δημιουργούν
τον πιο όμορφο μόχθο στον κόσμο.
Για κείνους που καθόλου το ρολόι δεν κοιτούν ενώ φροντίζουν.
Για όσους χρωματίζουνε τον πόνο σου γαλανό.
Για όσους αξίζουνε τις απαγορευμένες αγκαλιές
και μπαίνουν μαζί σου μες στου λύκου του στόμα,
και τον φόβο μας ποτίζουνε με φως.
Όλους αυτούς ας τους χειροκροτήσουμε
πίσω απ’ τα μυτερά κάγκελα των μπαλκονιών
με χέρια που θυμούνται πως το να συναντούν άλλα χέρια
είν’ η μόνη αλήθεια.
Στο μεταξύ, γράφει στα χείλια μας η ελπίδα:
ΒΑΝΝΑ Γ. ΠΑΣΟΥΛΗ /// ΜΕΡΕΣ ΙΟΥ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥ
Τοῦτες τίς μέρες
κάποιος μᾶς κυνηγᾶ
κι ἄς εἴμαστε καθηλωμένοι
μές στίς σπηλιές πού φτιάξαμε.
Μᾶς κυνηγᾶ κι ἐνῶ δέν τρέχουμε,
τά βράδια στά κρεβάτια μας
ὅταν τά φῶτα χαμηλώνουν
κι ἐνῶ θά ἔπρεπε νά χαμηλώνουν κι οἱ παλμοί
κάτι ὑποψιαζόμαστε λαχανιασμένοι
κάτι τόν ὕπνο μας σκιάζει.
Ἀναρωτιόμαστε ἄν πράξαμε καλά
τότε πού ἡ ζωή εἶχε ἀνοιχτή τήν πόρτα
κι ἐμεῖς κουλουριαζόμαστε μές στό καβούκι μας
τάχατες ν’ἀποφύγουμε τό μάτι τό κακό
ἄσκοπες ὁμιλίες καί τά τέτοια.
Ἀλλά τό μάτι τό κακό
φαίνεται ἐπωάστηκε ἐντός μας
μᾶς ἐξετάζει, μᾶς ἑρμηνεύει ἀφοπλιστικά:
Ὑπήρξαμε φορεῖς τοῦ ἰοῦ
ἐγωπαθοῦς ἀναλγησίας
νάρκισσοι ἐν ἀμεριμνησία καί ἡδονῆ.
Τώρα μέ λυπημένα μάτια κοιτάζουμε
τούς κήπους μας πού ἀνθίσανε
μικρές Γεθσημανές
προσμένοντας τό ματωμένο δάκρυ
τοῦ Υἱοῦ.
Προσμένοντας νά τόν θρηνήσουμε
Παρασκευή Μεγάλη
πού πέθανε φορώντας
ἀκάνθινη κορώνα στό κεφάλι.
Κλεομένης Παπαϊωάννου [...]
[...]
Δεν υπάρχει θεός.
Δεν υπάρχουν δαίμονες.
Δεν υπάρχει ύλη.
Δεν υπάρχει χρόνος.
Δεν υπάρχει αλήθεια.
Δεν υπάρχει ψέμα.
Δεν υπάρχει άρνηση,
κατάφαση,
ούτε ουδέτεροι όροι.
Ο Έρωτας δεν ευδοκιμεί σε αποστειρωμένα δέρματα.
Ασκούμε την κοινωνικότητα μας εξ αποστάσεως,
εκπαιδεύοντας τα συναισθήματα μας σε οθόνες.
Όλα βέβηλα,
άλλα μιαρά,
εκτός από τις εφαρμογές του κινητού μας
και τις ενημερώσεις του antivirus στο λάπτοπ.
Και δεν φιλιόμαστε,
δεν αγκαλιαζόμαστε,
δεν αγγιζόμαστε.
Είμαστε ασφαλείς.
Κατά τα άλλα όλα καλά!
Χρόνια μαθαίνουμε να επιβιώνουμε
χωρίς να ζούμε.
***
Η φωτό είναι παρμένη από εδώ!