Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ /// ΠΟΙΗΣΗ






Ένας χρόνος



«ἰδοὺ ὁ ἐνυπνιαστὴς ἐκεῖνος ἔρχεται· νῦν οὖν δεῦτε […] ρίψωμεν εἰς ἕνα τῶν λάκκων»


Κάποια παράξενη σύνοδος θα σ’ έφερε
στο στενό τούτο τόπο μας,
όταν πριν από ένα χρόνο
μια νέα γυναίκα μόνη
έσερνες εδώ τη βαλίτσα.


Ο δρόμος απ’ το σταθμό
-με τα σκυλιά να ουρλιάζουν στο βάθος-
έρημος και σκοτεινός,
κουραστικός ως να βρεθείς στην πλατεία μας
βλέποντας, με καθαρό ακόμα βλέμμα,
να μεγαλώνει το δυσανάλογο καμπαναριό:
τεράστια στήλη με λαμπιόνια ηλεκτρικά.


Απ’ την εκκλησιά ως τις ψησταριές απέναντι,
όλη η πλατεία μια οθόνη.
Έτσι η μεγάλη μας οικογένεια μοίρασε σταθερά
τους ρόλους· μια ντουζίνα παρατσούκλια
για όλα τα παιδιά της, παλιά και νέα.
Κι εσύ ήσουνα για μας: Ιωσηφίνα.


«Μια τέλεια σκηνοθεσία», μας έλεγες -
για μας όμως εσύ δεν ήσουν εκεί όταν,
ανεμίζοντας η πολύχρωμη ποδιά σου
καθώς στεκόσουν πάνω απ’ τον κάμπο,
γέμιζε μόνο με βροχή και χώμα·
και συ περίμενες τους αγγέλους
-την ώρα που σε λοξοκοιτούσαν αυτοί
που έσπερναν σκύβοντας το πρόσωπο στη γη-
να τραφούν απ’ την παλάμη σου.






Κάποιος πρέπει να τραβήξει το σεντόνι
από τον κόσμο των σκιών:
για κάθε επαρχία, μια ομοιοκαταληξία·
έτσι θα μείνει: σκιά της σκιάς,
καμιά φωνή δεν ξέφυγε ποτέ από δω.






Κάθε πρωί αντιγύριζες «καλημέρα» όταν,
για λίγο ανοίγοντας τα μυστικά πατζούρια τους,
καλημέριζαν ο ένας τον άλλο χωρίς να σε βλέπουν.
Και μόνο τα δικά σου όνειρα ονειρευόσουν
όταν γύρναγες στους λασπόδρομους ψάχνοντας
ένα σβώλο χρυσάφι.


Μα τώρα που το ’δες και συ, παιδί της επαγγελίας,
πως βαρέθηκες κύκλο-κύκλο να χορεύεις,
φύγε πριν χάσεις το βήμα σου
κι εδώ σωριαστείς· στο κέντρο της πλατείας
το πηγάδι σού θυμίζει πως εδώ δε σε περιμένει
κανένα σκήπτρο.


Ένα χρόνο μετά, η ίδια ταμπέλα στη διασταύρωση·
μα τώρα το βέλος άλλαξε για σένα φορά.
Μη μας χαιρετήσεις, μη μας σκουντάς να ζήσουμε,
γεννηθήκαμε μόνο για να ’μαστε οι αναμνήσεις σου.


Γαστούνη Ηλείας, 7.2.200

KΡΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ /// ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ /// ΤΙ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΣΤ΄ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ




Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //
(Αναδημοσίευση από Φράκταλ)

Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος είναι ένας ποιητής, αλλά πριν από αυτό είναι ένας μανιακός αναγνώστης.
Του αρέσει να κάνει βουτιές σε βιβλιοθήκες, να μυρίζει γιασεμί ακόμα κι όταν γιασεμί δεν υπάρχει, να μεταφράζει, να γράφει για βιβλία και ποιητές, να κρατάει σημειώσεις στα τετραδιάκια του, να κάνει λίστες με
ό,τι αγαπάει, βιβλίο ή άλλο, να παρακολουθεί ή να συμμετέχει σε βραδιές ποίησης.
Για την τέχνη της ανάγνωσης, τον ιδανικό αναγνώστη, τα αστυνομικά μυθιστορήματα, τους βιβλιόφιλους, τους βιβλιοφάγους, το ποιόν και το ήθος του παθιασμένου Αναγνώστη κι άλλα παρόμοια γράφει στο βιβλίο του «Το 24ωρο ενός αναγνώστη» (Πόλις, 2017). Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (2018) κυκλοφορεί το βιβλίο του «Δωμάτια όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν και πληγώνουν ο ένας τον άλλο» που περιέχει μεταφράσεις ποιημάτων του Ramond Carver.
Στο παρόν κείμενο μας απασχολεί η ποιητική του τέχνη που παρουσιάζει ενιαίο ύφος στα βιβλία του «Γράμματα σε έναν πολύ νέο ποιητή»(Πόλις 2012). «Μια λεπτομέρεια που κανείς δεν την παρατηρεί» (Free Thinking Zone, 2013) και «Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής» (Πόλις 2016).
Πρόκειται για ένα βλέμμα ιδιαίτερο πάνω στα πράγματα. Ένα ποιητικό βλέμμα που έχει εδραιωθεί και αποτελεί παράλληλα και μια ακόμα περίπτωση ιδιοπροσωπίας στο ποιητικό γίγνεσθαι. Γίνομαι αμέσως πιο αναλυτική. Ο ποιητής έχει εμμονή με αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του, το μικρό ή μεγάλο θαύμα. Έχει εμμονή με αυτό που ο έντονος ρυθμός ζωής συχνά το διαλύει ή το προσπερνά.


(σελ.64)


Καθημερινά θαύματα


Κάθομαι στο μπαλκόνι και διαβάζω,
Κυριακή πρωί του Ιουνίου,
όταν κλείνω για μια στιγμή τα μάτια
ν’ αφουγκραστώ λίγο τα γύρω μου:

ένα πουλί δοκιμάζει όλους τους ήχους της φωνής του,
ο Τόμπι στα πόδια μου ρουθουνίζει μισοκοιμισμένος,
μια μέλισσα ζουζουνίζει πιο κει,
η γειτόνισσα καταβρέχει τα φυτά της
μιλώντας συγχρόνως στο τηλέφωνο,
αυτοκίνητα διασχίζουν το δρόμο,
από μέσα ακούω χαμηλά τους διαλόγους
κάποιας σειράς στη τηλεόραση
και μια φωνή: «Μαμά πότε να μπω για μπάνιο;

Είναι θαύμα πώς καταφέρνουμε,
ώρες ώρες να συγκεντρωνόμαστε.
Μα τα καταφέρνουμε.





Ο άνθρωπος συχνά και ποικίλους λόγους, δεν νιώθει τις αισθήσεις του ή απορροφημένος στα ποικίλα προβλήματα και υποχρεώσεις τολμούμε να πούμε πως έχει ξεμάθει να αισθάνεται. Έρχεται όμως ο ποιητής και αποτυπώνει στο χαρτί ό,τι κινδυνεύει να χαθεί ή να περάσει άδοξα στη λήθη. Έρχεται για να συλλέξει αισθήσεις, στιγμές, στιγμιότυπα. Πάει να κάνει λέξη ακόμα και το λεπτό, και το δευτερόλεπτο το ίδιο πάει να το κάνει στίχο, ποίημα. Από το μικρό, δευτερεύον, ίσως και ανούσιο καμιά φορά, δημιουργεί μία σύνθεση διευρυμένη, με γλώσσα άμεση και διαυγή, που πολλές φορές ενδέχεται να φαντάζει και «αντι-ποιητική». Με την έννοια ότι δεν φαίνεται να συνδέεται με τίποτα που να έχει σχέση με το μοντέρνο, το μεταμοντέρνο, το περίπλοκο, το ελλειπτικό, την πρακτική της αυτόματής γραφής, το γλωσσικό πυροτέχνημα, την ρίμα, την παραδοσιακή ποίηση. Όμως η ιστορία της Λογοτεχνίας έχει αποδείξει ότι μέσα στην απλότητα κολυμπά, από την απλότητα αναδύεται η Μεγάλη Ποίηση. Λες και δεν τον νοιάζει το «ύψος» (πολυσυζητημένη λέξη) αλλά δημιουργεί ποίηση με την γνώση ότι το βάθος και η ένταση εντοπίζεται
στα απλά, καθημερινά πράγματα, που κάποιος που γράφει ποίηση έχει υποχρέωση να μην προσπερνά, να μην παραβλέπει. Επίσης, η επιλογή των λέξεων και ο συνδυασμός τους κάθε φορά δίνουν την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι περιττό μέσα στο ποίημα, το οποίο έχει κάποιο στόχο, κάποιο λόγο ύπαρξης, ακόμα κι αν αυτός είναι η αποτύπωση μια αίσθησης, ή η απόδοση μιας δυνατής εικόνας. Αλλά το ακόμα πιο γοητευτικό είναι οι σκέψεις-σχόλια που κάνει ο ποιητής πάνω στα πράγματα. Άλλοτε με μια γραμμή καθολικότητας ή και δίνοντας ενίοτε έναν αποφθεγματικό χαρακτήρα. Χωρίς όμως ποτέ διδακτισμούς, αοριστίες, φλυαρίες, συναισθηματισμούς ή μελοδράματα.
Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος ακούει τη ζωή με σεβασμό, ευλογεί τη ζωή δια της ποιήσεως, ίσως γιατί δεύτερη δεν έχει. Σαν μικρό παιδί γαντζώνεται από μια λεπτομέρεια, παρατηρεί και ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή. Αν μπορούσα να περιορίσω τις σκέψεις μου, να τις καταθέσω σύντομα και επιγραμματικά, θα επέλεγα το ίδιο το δικό του ποίημα που νομίζω ότι εύγλωττα μας παραπέμπει στην υφή της ποιητικής του. Και αυτό το ποίημα είναι οι Φιλοδοξίες, σελ.19:


Ακούγεται ασήμαντο για φιλοδοξία
και ξεπερασμένο και ρομαντικό,
μα δεν είναι άσχημο για πεπρωμένο:

να μείνω στη μνήμη των ανθρώπων
ως εκείνος που κάθε χρόνο
έγραφε για τις αμυγδαλιές
λες και τις έβλεπε για πρώτη φορά.



Μπορεί να γίνει και ειρωνικός, όπως για παράδειγμα στη σελίδα 11 με το ποίημα «Ποίηση της ήττας»: Τι λες ,σύντροφε,/χάνουμε / μια παρτίδα ακόμα;/

Φαίνεται πως το ζεις τη στιγμή μπορεί να είναι το ωραιότερο ποίημα. Και μου έρχεται αμέσως στο μυαλό το ποίημα «Κάτω από τη βροχή» που κλείνει ως εξής: «[…]για μια στιγμή μόνο αν σταθείς εκεί,/δεν χρειάζεται να γράψεις /κανένα ποίημα εκείνη την ημέρα» (σελ.12)
Το ανθάκι της αμυγδαλιάς, το γυναικείο σώμα και η αίσθηση που αυτό προκαλεί, η γυμνότητα, το γυναικείο στήθος και εσώρουχο ως ερέθισμα,
αλλά και το αιδοίο είναι θέματα που είναι διαρκώς παρόντα στην ποίησή του. Όπως και η τρυφερότητα για τη γυναίκα επανέρχεται πάλι και πάλι. Εδώ αντιπροσωπευτικό είναι το ποίημα «Οικογενειακές ιστορίες» που είναι και αυτοβιογραφικό. Τα ποιήματά του επικοινωνούν μεταξύ τους και είναι καίριο αυτό όταν συμβαίνει σε έναν ποιητή. Ή το να κλείνει ενίοτε το μάτι στον αναγνώστη όπως στο ποίημα «Η μυρωδιά του λεμονιού και άλλες ιστορίες» που κάπου στη μέση του σε παρένθεση γράφει: «(μας αρέσει αυτό, αναγνώστη, /θα το θυμάσαι και από παλαιότερα ποιήματα)» Μοιράζεται πράγματα με τον άλλο και τον βάζει τόσο αβίαστα στη θέση του. Ο γράφων και ο αποδέκτης της γραφής είναι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, είναι «φίλοι» που μοιράζονται πράγματα, εμπειρίες, σκέψεις, αγάπες. Ο Γιαννακόπουλος συνηθίζει να μιλάει και να μοιράζεται τις αγάπες του. Αυτό. Απλά και μόνο αυτό. Το ποίημά του είναι εκείνο που όλοι εύκολα αναγνωρίζουν ποιος ποιητής το έχει γράψει.


(σελ.24)


Μικρές αγάπες


Αγαπάω τα μικρά ποιήματα, την ΙΟΝ αμυγδάλου,
τις περιπέτειες του Τομ Σόγερ, τη μηλόπιτα,
τις άκοπες σελίδες των βιβλίων, τα Playmobil,
τις αμυγδαλιές-ακόμη κι αν δεν είναι ανθισμένες-,
τα σύννεφα, τις φυσαρμόνικες, τον Λουίς Μπουνιουέλ.


Συνήθως οι ποιητές γλείφουν τις πληγές τους στα αυτοβιογραφικά τους ποιήματα, ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος που είναι ένας ποιητής που υμνεί τη χαρά της ζωής και του έρωτα καταθέτει στο ολιγόστιχο και εύστοχο ποίημα «Ο ήχος της πληγής» (σελ.27) και δεν έχουμε παρά να συν-ταχθούμε:


Ήθελε ν’ ακούσει
τον ήχο που κάνει η πληγή
όταν επουλώνεται.

Έτσι επέζησε.


Σήμερα έχουμε την απλότητα απόλυτη ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Έχουμε ανάγκη να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή αφού πρώτα μπορούμε ακόμα να την ανακαλύπτουμε, κάτι που δεν θεωρείται πια καθόλου δεδομένο. Η ποίηση του Γιαννακόπουλου μας δείχνει πως η ζωή είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας και δεν έχουμε παρά να την ζήσουμε. Αρκεί να είμαστε σε εγρήγορση, αρκεί να έχουμε τις αισθήσεις μας έτοιμες πάντα και ανοιχτές.


(σελ.66)


Στη θάλασσα


Ούτε σήμερα κατάφερα να περπατήσω πάνω στα νερά,
που είναι το πιο αγαπημένο μου απ’ όλα τα θαύματα.

Τα άλλα δύο είναι ο έρωτας και η ποίηση.

Τα βραβεία των Ιδρυμάτων Ουράνη και Πέτρου Χάρη απέμεινε η Ακαδημία Αθηνών






Τα βραβεία των Ιδρυμάτων Πέτρου Χάρη και Κώστα και Ελένης Ουράνη απένειμε η Ακαδημία Αθηνών σήμερα το απόγευμα κατά την Πανηγυρική Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών για τον εορτασμό της Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821
Η απονομή έγινε μετά την ομιλία του Ακαδημαϊκού κυρίου Μανόλη Κορρέ, με θέμα «Η Ακρόπολις των Αθηνών κατά την Επανάσταση του 1821». Σημειώνεται ότι τα εν λόγω βραβεία δεν είχαν απονεμηθεί τον περασμένο Δεκέμβριο.
Τα βραβεία
Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη: Στον Χάρη Βλαβιανό για το βιβλίο του «Αυτοπροσωπογραφία του λευκού» (Πατάκης, 2018), με χρηματικό έπαθλο 6.000 ευρώ.
Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη: Στον Δημήτρη Κοσμόπουλο, για το βιβλίο του «Θέριστρον» (Κέδρος, 2018), με χρηματικό έπαθλο 6.000 ευρώ.


Βραβείο Μυθιστορήματος του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη: Στον Αλέξη Πανσέληνο για το βιβλίο του «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια» (Μεταίχμιο, 2018), με χρηματικό έπαθλο 6.000 ευρώ.
Βραβείο Διηγήματος του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη: Στην Ελισάβετ Χρονοπούλου για το βιβλίο της «Ο έτερος εχθρός»(Πόλις, 2017), με χρηματικό έπαθλο 6.000 ευρώ,
Βραβείο Δοκιμίου –Μελέτης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη:Στον Νικόλαο Πηγαδά για το σύνολο του έργου του, με χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ
Πηγή:naftemporiki.gr

ΒΟΫΤΣΕΚ του Γκέοργκ Μπύχνερ στο Θέατρο Σημείο






ΒΟΫΤΣΕΚ
του Γκέοργκ Μπύχνερ




Το αινιγματικό αριστούργημα «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Σημείο στις 3 Μαρτίου.

Ο σκηνοθέτης και η σταθερή ομάδα ηθοποιών και συνεργατών που μας έδωσαν τις υπέροχες παραστάσεις δραματοποιημένης λογοτεχνίας «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γ. Βιζυηνού, «Μαζώχτρα» του Αργ. Εφταλιώτη και «Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη, προτείνουν τη δική τους, νέα εκδοχή πάνω στο έργο που άλλαξε την παγκόσμια θεατρική δραματουργία. Για την παράσταση έγινε νέα μετάφραση από τον ποιητή Αλέξη Μάινα, ο οποίος επιμελήθηκε και τη νέα δραματουργική πρόταση της ομάδας για το ανέβασμα του έργου.

Παραγωγή Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.


Υπόθεση

Ο φτωχός στρατιώτης Βόυτσεκ μοιάζει διαρκώς κυνηγημένος, ξυρίζει το λοχαγό του, εκτελεί την υπηρεσία του και συμπληρώνει τον ελάχιστο μισθό του συμμετέχοντας στο πείραμα μονοφαγίας του γιατρού, τρώγοντας για μήνες μόνο μπιζέλια. Έχει ένα παιδί εκτός γάμου με τη Μαρία. Η Μαρία είναι ό,τι έχει. Ως αποτέλεσμα του πειράματος αρχίζει να χάνει σταδιακά την υγεία σώματος και μυαλού. Όταν η Μαρία τον απατά με άλλον άντρα, τη σκοτώνει.

«Η μαϊμού έγινε στρατιώτης, δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο, η κατώτατη βαθμίδα του ανθρωπίνου γένους».


Το έργο

Το άτιτλο τελευταίο έργο του Μπύχνερ (1836/37) έγινε γνωστό ως Βόυτσεκ.
Πρόκειται για τέσσερα ημιτελή και μισοσβησμένα χειρόγραφα με διαφορετικές σειρές σύντομων σκηνών, ένα έργο γρίφος. Εκδότες και δραματουργοί καλούνται να συνθέσουν κάθε φορά από την αρχή δράση και προβληματική βάζοντας σε σειρά τις πολυεπίπεδες μικροσκηνές. Ο Μπύχνερ εισάγει για πρώτη φορά στο παγκόσμιο θέατρο τον εξαθλιωμένο αντιήρωα, για να φωτίσει τις σκιές του σύγχρονου κόσμου. Βόυτσεκ και Μαρία εκπροσωπούν τη συστημική φτωχοποίηση και τις συνέπειες της ανθρώπινης απαξίωσης.

«Όλα είναι δουλειά κάτω απ’ τον ήλιο, και στον ύπνο ακόμα ιδρώτας».


Ο Συγγραφέας (Μπύχνερ)

Ο Γκέοργκ Μπύχνερ (1813-1837) φεύγει από τη ζωή μόλις 23 ετών. Στον σύντομο βίο του προλαβαίνει παράλληλα με τις σπουδές του στην ιατρική, να αναπτύξει έντονη επαναστατική και πολιτική δράση και να αφήσει σημαντικό λογοτεχνικό έργο. Η ανατρεπτικότητα των έργων του μένει αρχικά αφανής, μέχρι την έκδοση του Βόυτσεκ μισό αιώνα αργότερα. Σταδιακά αναγνωρίζεται ως πρόδρομος του ενός λογοτεχνικού κινήματος μετά το άλλο: Νατουραλισμού, Εξπρεσιονισμού, Σουρεαλισμού, έως και του επικού θεάτρου του Μπρεχτ. Το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο του γερμανόφωνου χώρου φέρει το όνομά του.


Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη

Η παράσταση ξεκινά με την ανακοίνωση του τέλους του ιστορικού Βόυτσεκ, η υπόθεση του οποίου ενέπνευσε τον Μπύχνερ να γράψει το έργο.
«Το 1824 ο στρατιώτης Βόυτσεκ αποκεφαλίζεται στην κεντρική πλατεία της πόλης για τον φόνο της ερωμένης του.» Έτσι, όλοι οι θεατές ξέρουν απ’ την αρχή την κατάληξη του Φραντς Βόυτσεκ και της Μαρίας. Ξέρουμε το τέλος και παρακολουθούμε το πώς θα οδηγηθούμε εκεί.Το έγκλημα έχει προαναγγελθεί και παρατηρούμε όλα όσα συμβάλλουν σε αυτό.
Ο Μπύχνερ χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ως κεντρικά πρόσωπα αντιήρωες.
Εμείς, παρουσιάζουμε και τη Μαρία ως κεντρική ηρωίδα σε ένα έργο που θα μπορούσε να λέγεται «Φραντς και Μαρία».
Κ.Π.


Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση - Δραματουργική επιμέλεια: Αλέξιος Μάινας
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Χαρά Δημητριάδη
Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Βίκυ Πάντζιου
Πρωτότυπη μουσική - Στίχοι τραγουδιών: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Κινησιολογία: Κατερίνα Γεβετζή
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Trailer: Αντώνης Κουνέλλας
Εικαστικό - Σχεδιασμός εντύπων: Μανόλης Αλμπάνης
Κατασκευή σκηνικού: Αντώνης Χαλυβίδης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Λήδα Ασλανίδου
Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.

Παίζουν: Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Κώστας Παπακωνσταντίνου, Βασιλική Σουρρή, Φοίβος Συμεωνίδης.

Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠ.ΠΟ.Α.


Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Κυριακή 20.00
Δευτέρα - Τρίτη 21.00
από 3.3.2019 έως 23.4.2019
Διάρκεια: 1 ώρα και 15’



Εισιτήρια – Πληροφορίες
Τηλεφωνικές κρατήσεις: 2109229579
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-simeio/woyzeck/
Τιμές εισιτηρίων:
€ 12,00
€ 8,00 (φοιτητικό, ομαδικό)
€ 5,00 (άνεργοι, ΑμεΑ)
Ισχύει ατέλεια Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών


Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα
πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το Varelaki προτείνει /// Αφιέρωμα στον βραβευμένο συγγραφέα Γιώργο Συμπάρδη



Ο Γιώργος Συμπάρδης (Ελευσίνα1955) είναι Έλληνας συγγραφέας, με συγγραφική δραστηριότητα μετά το 1987, για τον οποίο αναφέρεται ότι «κατέχει μια σημαντική θέση στη νεότερη πεζογραφία»της Ελλάδας και ότι μπορεί να τοποθετηθεί «ανάμεσα στους πέντε ... σημαντικότερους μυθιστοριογράφους της μεταδικτατορικής περιόδου»Ο Συμπάρδης σπούδασε στην Νομικά στην Αθήνα και στο Λονδίνο καθώς και κινηματογραφική σκηνοθεσία.
Έργα του είναι τα βιβλία:
  • Το μέντιουμ, 1987
  • Ο Άχρηστος Δημήτρης, 1998
  • Υπόσχεση γάμου, 2010
  • Μεγάλες γυναίκες, 2015
Από αυτά το «Ο Άχρηστος Δημήτρης» επανεκδόθηκε το 2012 «διορθωμένο», όπως αναφέρεται στην έκδοσή του.Βραβεύτηκε για το μυθιστόρημα «Υπόσχεση γάμου» το 2012 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Βραβείο Πεζογραφίας Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών και το Βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα και το 2013 βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη