ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Κέλλυ μου καλησπέρα, σε αυτή την παρθενική
σου εμφάνιση με το ΤΑΙΡΙ μάλλον έχεις επηρεαστεί από την ημέρα γέννησής σου και την
ημέρα των ερωτευμένων καθώς στο παραμύθι αυτό αναλύεις την ιδέα της
συντροφικότητας. Αληθεύει αυτό ή ο τίτλος προέκυψε από άλλο βίωμα;
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση πως εμπνεύστηκα από τη μέρα που
γεννήθηκα, νομίζω όμως πως μια εμπορική γιορτή δεν αποτελεί από μόνη της
σπουδαία τροφή για μια ιστορία όπως «Το Ταίρι», οπότε αυτή η θεωρία απέχει
παρασάγγας από την πραγματικότητα. Έχω στο μυαλό μου εντελώς διαφορετικά
πράγματα για το τι σημαίνει έρωτας και για το τι σημαίνει συντροφικότητα και
δεν ξέρω αν πραγματικά σε μια τόσο αυτοκαταστροφική κατάσταση όπως είναι η
πρώτη αξίζουν γιορτές, μάλλον παιάνες και εμβατήρια πριν και μετά τη μάχη που
δίνει ο καθένας, γιατί στον έρωτα το παιχνίδι και η κατάληξη του είναι
προσωπική υπόθεση. Στην ιστορία δεν υπάρχει εμφανώς το ερωτικό στοιχείο,
εννοείται για όποιον θέλει να το βρει εκεί, το βάζει μόνος του ουσιαστικά,
γιατί δεν ήθελα να φτιάξω μια αμιγώς ερωτική ιστορία. Ο τίτλος προέκυψε από την
ιστορία αφού αυτή γράφτηκε και τους δύο βασικούς χαρακτήρες του παραμυθένιου
στοιχείου της (μιας που υπάρχει και ένα ρεαλιστικό αντίστοιχα), όπου είναι ένα
ζευγάρι παπούτσια, τα οποία ταιριάζουν και πρέπει να είναι μαζί, αφενός για να
είναι λειτουργικά για τον κάτοχο τους ο οποίος έχει και τα δυο του πόδια,
αφετέρου γιατί μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν τα ίδια, σε ένα πλαίσιο
συντροφικότητας. Δεν έμαθαν ποτέ να λειτουργούν σαν μονάδα έκαστο, αν και στην
πορεία της ιστορίας καλούνται να το μάθουν και αυτό, ή απλά να το ανεχτούν. Η
ιστορία προέκυψε από την ανάγκη μου να αποδώσω με έναν ρετρολαγνικό και
ρομαντικό τρόπο διάφορες έννοιες που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις κάθε μορφής
(συντροφικές, οικογενειακές, φιλικές), με βασικό άξονα το «μαζί» και το «χώρια»,
μέσα από μια αλληγορική κατάσταση. Δεν προέκυψε από ένα βίωμα, αλλά από πολλά
διαφορετικά ερεθίσματα σχετικά με το θέματων σχέσεων και της συνύπαρξης που έχω
συλλέξει μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Οι ηρωές σου από τι είναι εμπνευσμένοι;
Μίλησέ μας λίγο για αυτούς και την ιστορία τους. Εκτυλίσσεται στην Αθήνα του
σήμερα;
Οι ήρωες είναι εμπνευσμένοι από καθημερινούς ανθρώπους και
καταστάσεις που έχω γνωρίσει και έχουν συμβεί, καθώς και από πράγματα που
προσδοκούσα στη ζωή μου και μπορεί ακόμη να προσδοκώ και δεν έχουν έρθει ή
ήρθαν και τα αναγνώρισα ετεροχρονισμένα. Επίσης, το ευτυχές τέλος μιας σχέσης
δεν έχει απαραιτήτως να κάνει με μια δική μου προσωπική σχέση, μπορεί να
παρατηρώ μια σχέση ενός πολύ δικού μου ανθρώπου και να κάνω θετικές σκέψεις
όπως θα έκανα για εμένα αντίστοιχα. Η ιστορία γενικά μέσα στο δικό μου κεφάλι
παίρνει διάφορες μορφές, ανάλογα με τους ανθρώπους που μπορεί να σκέφτομαι την
εκάστοτε χρονική στιγμή, από τον παππού μου και τη γιαγιά μου που ήταν ουσιαστικά
το πρώτο ζευγάρι που γνώρισα και ήταν μαζί από την αρχή μέχρι το τέλος, τους
γονείς μου, φίλους, κάποιο περασμένο έρωτα, τον άνθρωπο με τον οποίο είμαι μαζί
τα τελευταία χρόνιακ.ο.κ.Εκτυλίσσεται στην Αθήνα που έχει φυλάξει μέσα του ο
καθένας, άλλες μνήμες και εικόνες έχει από την Αθήνα ένας άνθρωπος στα εξήντα
του χρόνια, άλλες έχω εγώ στα τριάντα μου. Η ιστορία στην αρχή της τοποθετείται
χρονικά, μιας που λέω «5 Σεπτεμβρίου του 2009», αλλά είναι μια τυχαία
ημερομηνία που εξυπηρετούσε τη ροή μου και τίποτα παραπάνω. Ωστόσο, στην
αφήγηση δε δεσμεύω με συγκεκριμένα στοιχεία τον αναγνώστη όσον αφορά στο πότε
συμβαίνουν όλα αυτά, ήθελα να έχει την άνεση να δημιουργήσει τις δικές του
εικόνες και να σκαλίσει τις δικές του αναμνήσεις, όχι να τον κατευθύνω εγώ σε
αυτό το κομμάτι.
Σε ποιο κοινό απευθύνεται;
Σε όλους όσους τα πάνε καλά με τα τρυφερά, ρομαντικά και
συναισθηματικά στοιχεία μέσα τους, σε αυτούς που τους αρέσουν τα παραμύθια, σε
αυτούς που δε φοβούνται τη φθορά, σε αυτούς που
έχουν ένα ταίρι, σε αυτούς που το έχασαν, σε αυτούς που το βρήκαν ξανά
και σε εκείνους που ακόμη το ψάχνουν.
Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια;
Γράφω ιδέες και κρατάω σημειώσεις στους πιο άτακτους χρόνους
για διάφορα πράγματα που έχω στο μυαλό μου, φιλτράρω μονίμως σκέψεις και πάντα
προσπαθώ να εμβαθύνω στο αν θα ήταν καλές και για κάποιον άλλο εκτός από μένα,
αυτό παίρνει πάντα κάποιο χρόνο γιατί αμφισβητείς τον εαυτό σου, μετά τον
κανακεύεις και είναι ένας ατελείωτος κύκλος όταν δεν έχεις την πολυτέλεια να
γράφεις όποια ώρα της μέρας θες και ζυγίζεις τον χρόνο σου και δε σου βγαίνουν
τα κουκιά. Ωστόσο, έχω πάρει λίγο πιο στα σοβαρά μια σειρά από μικρές ιστορίες
που θα μπορούσαν σε ένα βάθος χρόνου να γίνουν μια συλλογή. Όλες έχουν κεντρικό
θέμα τους την απώλεια, κάποιες φορούν επίσης τον μανδύα των παραμυθιών, κάποιες
άλλες είναι πιο στακάτα ρεαλιστικές, όλες όμως παίζουν με το εργαλείο της
αλληγορίας. Είναι ίσως το αγαπημένο μου εργαλείο όταν γράφω γιατί δημιουργεί
παιχνίδισμα με τον αναγνώστη, του δίνω την επιλογή να πάρει κάποιο ηθικό ή άλλο
δίδαγμα, να νιώσει, να συγκινηθεί, εφόσον εκείνος το επιθυμεί. Αλλιώς, περνάει
την ώρα του διαβάζοντας μια ακόμη –μάλλον- διασκεδαστική ιστορία, ό,τι κάνεις
καλό είναι!
***