Το παιδί της στείρας
Είσαι η αλμύρα που λείπει απ' το αλάτι
ο χρόνος που βρέχεται χωρίς σκουριά
το είδωλο που δεν καθρεπτίζεται
στη λίμνη όταν στην όχθη στέκομαι
ένα βιολί χωρίς χορδές
ένα πιάνο χωρίς τα μαύρα πλήκτρα
τα νύχια που δεν έφαγα στην αγωνία μου
και τώρα ξύνουν την πληγή μου.
Είσαι πυλώνες ρεύματος χωρίς καλώδια
που αναχωρήσανε να δώσουν φως
μες στα τυφλά λαμπιόνια μου
μπας και κρατήσουνε το σύρμα
που απ' τον λαιμό ξετύλιξα
και σπινθηρίσουν
ελπίδες σβησμένες στο κεφάλι.
Το εδώ χωρίς το τώρα
το τώρα χωρίς ρολόι
ρολόι χωρίς τους δείκτες
δείκτες που στρέφονται στο αβέβαιο
αβέβαιο χωρίς καρδιά
καρδιά χωρίς έρωτα
και λέξη που δεν βρήκε γράμματα
μες στον κατάφωτο ψαλμό
από κεριά δίχως τη θρυαλλίδα.
Είσαι εκεί που δεν μπορώ να πάω
και πάω όπου δεν μπορώ
σαν άγκυρα που δεν αγγίζει τον βυθό
και πιάνεται από το θαύμα
της ευχής, να γίνεις το παιδί μιας στείρας!
***
Έχω τον Άδη στα χείλη
Μιας και το στόμα
Σα μετανάστης έφυγε
εκπατρισμένο
στο πουθενά
αχαρτογράφητο και ανιστόρητο
δίχως καν χρόνο, αιωνιότητας φιλί.
Βάζω το χέρι μου μπροστά
όχι για να σιωπήσω
μα μην και δουν πως δεν υπάρχει στόμα
και με εντάξουν μες στη φατρία της σιωπής
***
Aνίσκιωτη γυναίκα
Στα σύνορα που αλαλάζουν προχωρώντας
Της έβαλα στο στόμα την κραυγή
Που λόγχιζε τον ουρανό να βρέξει .
Κάποτε μάθαινε να μασά τα λόγια της
Δίχως τα δόντια πια αν και έσφυζε η νιότη της
Δροσίστηκε λιπόθυμη η γλώσσα.
Ανάβλεψε επάνω μου
Κραυγάζοντας στους άναυδους φρουρούς της σιωπής
«Είμαι η νιότη που δεν κάψατε
Η μήτρα που δεν ρίξατε τον γόνιμο καρπό
Και σβήνεστε στην άκρη των κρίνων
Γιατί ο αιώνας ήρθε και κριθήκατε.
Δεν κόπηκα στη χάση μου
Κι όσο με κρύβετε ,πανσέληνος θα γίνομαι
Όσο με καίτε,ανίσκιωτη ημέρα.»
*Η εικόνα είναι παρμένη από ΕΔΩ
***