Edward Thomas, Gavin Ewart, Maya Angelou

Mεταφράζει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

Philip Edward Thomas (3 Μαρτίου 1878 – 9 Απριλίου 1917). Bρετανός ποιητής, δοκιμιογράφος και πεζογράφος. Τον θεωρούν «ποιητή του πολέμου», παρόλο που μόνο λίγα από τα ποιήματά του έχουν να κάνουν με τις εμπειρίες του από τον πόλεμο. Η καριέρα που στην ποίηση ήρθε αφού πρώτα είχε διαπρέψει ως λογοτεχνικός κριτικός και πεζογράφος. Στα 1915, κατετάγη στον Αγγλικό Στρατό για να πολεμίσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και σκοτώθηκε σε μάχη δύο χρόνια μετά.


ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ;

Θα έρθεις;
Θα έρθεις;
Θα ιππεύσεις
τόσο αργά
στο πλευρό μου;
Ω, θα έρθεις;
Θα έρθεις;
Θα έρθεις;
Aν η νύχτα έχει
ένα φεγγάρι,
ολόκληρο και φωτεινό;
Ω, θα έρθεις;
Θα ερχόσουν;
Θα ερχόσουν;
Εάν το μεσημέρι έδινε φως,
όχι το φεγγάρι;
Όμορφη, θα ερχόσουν;
Θα είχες έρθει;
Θα είχες έρθει
χωρίς να περιφρονείς,
Αν ήταν
ακόμη πρωί;
Αγαπημένη, θα είχες έρθει;
Αν είναι να έρθεις
Βιάσου κι έλα
Οι κουκουβάγιες έκλαψαν'
Σκοτεινιάζει
για να ιππεύσεις.
Αγαπημένη, όμορφη, έλα.

*

Gavin Buchanan Ewart (4 Φεβρουαρίου 1916 – 25 Οκτωβρίου 1995). 'Ηταν Βρετανός ποιητής. Το 1971 βραβεύτηκε
με το Cholmondeley Award.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΥΘΟΥ ΧΑΪΚΟΥ

Mετά την Πρώτη Νύχτα
ο Ηλιος φίλησε το Φεγγάρι: «Πολυαγαπημένο,
ήσουν υπέροχο!»

*

(Maya Angelou, πραγματικό όνομα: Marguerite Annie Johnson, 1928-2014) Ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, πεζογράφος, ακτιβίστρια και καθηγήτρια πανεπιστημίου. Θεωρείται από τις πιο σπουδαίες Αμερικανίδες ποιήτριες, ως «μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές της Αμερικής κατά την τελευταία 50ετία» και μια από τις «μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας».


Ελα. Και γίνε το μωρό μου.


Ο αυτοκινητόδρομος είναι γεμάτος μεγάλα αμάξια
που δεν βιάζονται για κάπου
Kι οι σύντροφοι καπνίζουν ό,τι καίω
Κάποιοι άνθρωποι τυλίγουν τη ζωή τους γύρω από ένα ποτήρι με κοκτέιλ
Και συ κάθεσαι και συλλογιέσαι
πού να στραφείς.
To 'χω.
Ελα. Και γίνε το μωρό μου.
Κάποιοι προφήτες λένε πως ο κόσμος θα χαθεί
αύριο
Αλλά κάποιοι άλλοι λένε πως μας μένουν ακόμα μια δυο βδομάδες
Οι εφημερίδες είναι γεμάτες παντός είδους ανθισμένο τρόμο
Και συ κάθεσαι και αναρωτιέσαι
Τι να κάνεις.
To 'χω.
Ελα. Και γίνε το μωρό μου.

 

(Αναδημοσίευση από το Περιοδικό Βακχικόν) 

 

****

 

 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ ///ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ

Χάρης Βλαβιανός «Το αίμα νερό», εκδ. Πατάκη, σελ. 74

Το αίμα νερό… γίνεται!

 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Το Αίμα νερό είναι ένα ευσύνοπτο και αποσπασματικό βιβλίο που αποδεικνύει πως καθώς το έργο ενός συγγραφέα εξελίσσεται σε μια αυτοπροσωπογραφία, δηλαδή ένα έργο πιο προσωπικό, εξομολογητικό είναι λειτουργικό να κομματιάζεται σε θραύσματα. Με αυτό το βιβλίο συνομιλεί γόνιμα λοιπόν και με τα Σονέτα της Συμφοράς, αλλά και με προηγούμενα του βιβλία. Kυρίως στην πρώτη ενότητα του «Adieu» (1996). «Λεύκωμα» (Χρονικά αγάπης και απωλείας), αναφέρεται στις δύσκολες οικογενειακές του σχέσεις, όπως έχουμε ήδη επισημάνει στα πρώτα κεφάλαια αυτού του βιβλίου. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνο το «συγγένεια σημαίνει θάνατος» (Pentimemto, σελ.23). Ο αναγνώστης που παρακολουθεί το έργο του γνωρίζει ήδη τον σκληρό και εγωιστή πατέρα, καθώς επίσης και την ανεύθυνη και εγωπαθή μητέρα, που παρουσιάζονται να αναιρούν εύκολα ή να αλλοιώνουν το γονεϊκό ρόλο και πρότυπο. Ο Βλαβιανός, μέσα στο μυαλό του οποίου δεν έπαψε ποτέ, απ’ ότι φαίνεται, να κουδουνίζει ενοχλητικά η λέξη «ματαίωση», ανακαλεί γεγονότα της ζωής του που μοιάζουν σαν σκηνές μιας κινηματογραφικής ταινίας με τον τρόπο που είναι δοσμένα. Μάλλον μοιάζουν με snaps-shots, με τα οποία συνθέτει μια αφήγηση στην οποία συναντάμε μια γλώσσα με μεγάλη πύκνωση, όπως συνηθίζεται και στη γλώσσα της ποίησης. Πετυχαίνει ακόμα μια γλώσσα που διαθέτει μεγάλη ακρίβεια, η οποία αποπνέει ποιητικότητα από τη μια, σου δίνει την αίσθηση ότι δεν κουβαλά πάνω της τίποτα περιττό από την άλλη. Μέσω αυτής καταφέρνει να εξωτερικεύσει κάτι τόσο προσωπικό χωρίς να γίνει κουραστικός, λίγος, ανούσιος, φλύαρος και στη χειρότερη περίπτωση μελό. Διότι τέτοιου είδους αφηγήσεις απαιτούν την τήρηση αποστάσεων ασφαλείας απ’ ότι βασανίζει το υποκείμενο της γραφής, ώστε να φτάσει όπως πρέπει να φτάσει στον αναγνώστη. Ο Βλαβιανός ξύνει παλιές πληγές, αλλά δεν το κάνει για πρώτη φορά. Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν έχει θάψει τους νεκρούς μέσα του ακόμα. Έχουμε στα πρώτα κεφάλαια υποστηρίξει ότι η πληγή είναι πηγή όπως έλεγε και ο Πεντζίκης, πρώτη ύλη για το έργο του. Κάθε οδυνηρή αναμόχλευση κρίνεται αναγκαία για τον δημιουργό και την εργασία του και αυτή η αναμόχλευση φωτίζεται διαφορετικά όταν εμπλέκεται με τις λέξεις, τα φίλτρα, την σχετική επεξεργασία μιας τέτοιας έμπνευσης και μπαίνει στο εργαστήρι του συγγραφέα και είναι γόνιμη, αφού αποδίδει καρπούς πνευματικούς και αποκτώντας άλλου είδους βαρύτητα.
Και δίνει φωνή πρώτα στο παιδί και έπειτα στον έφηβο που ήταν κάποτε για να μιλήσει ανοιχτά για την τραυματική σχέση που είχε με τους δύο γονείς του. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι ξεπέρασε ή επούλωσε με τη γραφή τις πληγές του, σημαίνει όμως σίγουρα ότι έμαθε να τις αποδέχεται με όλο το βάρος τους, καθώς και ότι είναι πια σε θέση να τις σημασιοδοτεί αλλιώς, γνωρίζοντας πάντα πόσο μάταιο είναι να αναζητεί κανείς τη συγχώρεση ή τη λύτρωση. Αναζητεί τη συμφιλίωση με το παρελθόν και με όλες τις εκκρεμότητες που ο θάνατος έχει αφήσει ανοιχτές. Μάλιστα, το «Αίμα Νερό» το αφιερώνει στα παιδιά του γιατί αυτά, όπως λέει, θα γράψουν την τεσσαρακοστή έκτη πράξη αυτού του βιβλίου.
Εδώ δεν υπάρχει κανένας, καμία οιμωγή. Προφανώς η εποχή του θρήνου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Στα παλιότερα ποιήματά του για την οικογένεια βέβαια νιώθεις ότι είναι πιο «θερμός» εκφραστικά. Για παράδειγμα σε ένα ποίημα που συναντάμε μέσα στην Εύθραυστη Επικράτεια των Λέξεων γράφει: «Τώρα που ο λυγμός / παλεύει ακόμη με τις λέξεις / κι η φαντασία δεν έχει τη δύναμη /να εξευγενίσει τη μνήμη, τώρα θα πρέπει να μιλήσω για σας /τρυφερές, σαρκοβόρες / γυναίκες της ζωής μου, / να γράψω γι’ αυτό που κάποτε είσαστε, / που ήμουν κάποτε / που οφείλω να γίνω και πάλι». (O υιός της απωλείας) Υπάρχει όμως στο «μυθιστόρημά» του μια μοιραία και διάχυτη πικρία που σου δημιουργεί την ισχυρή αίσθηση ότι το αίμα έγινε νερό σε αυτό το οικογενειακό δράμα που ανεβάζει επί σκηνής, σε μια προσπάθεια να λύσει τις εξισώσεις της ζωής του. Οι οικογενειακοί δεσμοί αποδεικνύονται ανεπαρκείς, η ρήξη είναι εδώ πια. Για πάντα. Οι νεκροί δεν δικαιώνονται. Οι λέξεις έχουν την δύναμη να τιμωρούν. Η εμμονή του με τα «οικεία κακά» είναι πλέον το κλειδί για να εισχωρήσει κανείς σωστά στο έργο του. Όσα πράγματα κρύβει βαθιά μέσα του τα φέρνει στο φως, χαρίζοντάς τους ποιητική αίγλη, δημιουργώντας σχεδόν ένα δικό του σύμπαν, με ξεχωριστή θεματολογία και γλώσσα ιδιωτική.
«Μυθιστόρημα» το αποκαλεί ειρωνικά ίσως στον υπότιτλο, μπλέκει μέσα και τον θεατρικό όρο «πράξεις», προϊδεάζοντας έτσι τον αναγνώστη. Το κείμενό του δεν ανήκει ακριβώς ούτε στο ένα είδος, ούτε στο άλλο, έχει και στοιχεία ποιητικότητας, όπως προαναφέραμε. Συνηθίζει να μην προσδιορίζει ακριβώς, ενώ χαρακτηρίζει. Συνηθίζει να επαναπροσδιορίζει τα Σονέτα, να ακυρώνει τα γραμματολογικά είδη. Έτσι σημειώνει κανείς: «Οιονεί Σονέτο, οιονεί μυθιστόρημα, οιονεί ποίημα. Κι είναι αυτό μια πάγια τακτική του, ένα στοιχείο Ποιητικής του, που τον διαχωρίζει από τους άλλους ποιητές της γενιάς του 80. Γενικά έχει το πάθος να εκφράζει μέσω της ποίησης αυτό που εχάθη από τη ζωή του. Με αναστοχαστική πάντα διάθεση και με ενδιαφέρον να βλέπει κάθε φορά πώς μπορεί η εμπειρία και κυρίως η σκέψη πάνω στην εμπειρία να μετουσιωθεί σε γλώσσα της ποίησης. Αφηγείται τον εαυτό του και την ιστορία του εαυτού του, βάζει το είναι του στο ντιβάνι της γραφής, εξιστορεί εμμονικά σχεδόν αυτό που απέμεινε από τις απώλειες, κάνοντας αλλεπάλληλες εγγραφές που επικοινωνούν μεταξύ τους σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Με στόχο τις εμπειρίες του αναγνωστικού κοινού στο οποίο απευθύνεται. Μπορούν να δουν μέσα στο Αίμα νερό κάτι από τη δική τους θλιβερή ιστορία; Μπορούν να κάνουν συνδέσεις με τη δική τους εμπειρία; Σίγουρα θα έχουν και κείνοι κάποιο κρυφό ή φανερό οικογενειακό δράμα, ή κάποια παρόμοια τραυματική εμπειρία. Οπότε ίσως βρουν μέσα στο βιβλίο αυτό τον ίδιο τους τον εαυτό, τα ίδια τους τα βιώματα. Ο Τσέχωφ στα σημειωματάριά του ισχυρίζεται ότι στην τέχνη δεν μπορείς να πεις ψέματα ούτε να επινοείς πόνους που δεν δοκίμασες ο ίδιος. Όμως ακόμα κι αν κλαίει ο συγγραφέας, δεν θα πρέπει να μεταφέρει σε καμία περίπτωση τον συναισθηματισμό του στον αναγνώστη. Έτσι, συμβουλεύει τους συγγραφείς να γράφουν ψυχρά, να μην γλυκαίνουν τα γραπτά τους. Θα χαιρόταν αν διάβαζε τα γραπτά του Βλαβιανού.

Πρώτη δημοσίευση στο : http://fractalart.gr/to-aima-nero/

ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ [Απόσπασμα]

[...]

Όταν το ποίημα θυμίζει παιδί που πετυχαίνει το ακατόρθωτο: να πλένει τα αστέρια, ας πούμε
Όταν το ποίημα ενηλικιώνεται -επιτέλους!
Όταν το ποίημα ισοδυναμεί με μικρό θαύμα
Όταν το ποίημα αφαιρεί ασύστολα και «κόβει» Όταν το ποίημα σε «κόβει»
Όταν το ποίημα χορεύει Όταν το ποίημα αλητεύει Όταν το ποίημα ασκητεύει
Όταν το ποίημα μεταφράζεται σε θάνατο ή σε έρωτα Όταν το ποίημα είναι προκλητικά υπαινιχτικό Όταν το ποίημα αποκαλύπτει το ίδιο την ποιητική του Όταν το ποίημα απαντά σε κακοήθειες, αλλά όχι στην τρέχουσα γλώσσα -σε άλλη γλώσσα, ειδική γλώσσα

[ 14 ]

Όταν το ποίημα έχει απογόνους
Όταν το ποίημα σού δίνει την αίσθηση ότι είναι θάλασσα Όταν το ποίημα ε ί ν α ι θάλασσα
Όταν το ποίημα μπαίνει σε μουσείο
Όταν το ποίημα ελυτίζει Όταν το ποίημα Καβαφίζει Όταν το ποίημα βερμπαλίζει Όταν το ποίημα -ίζει γενικά
Όταν το ποίημα σε βάζει μέσα στο εργαστήρι του δημιουργού του Όταν το ποίημα ξεκινά να γράφεται από τη μία και μοναδική μαγική λέξη του δημιουργού του
Όταν το ποίημα ανατρέπει πρότερες γραφές του δημιουργού του
Όταν το ποίημα δεν είναι ποίημα, αλλά παρωδία ποιήματος Όταν το ποίημα δεν είναι ποίημα, αλλά μόνο μια άσκηση επί χάρτου, ή μόνο γρατζούνισμα στο χαρτί του δημιουργού Όταν το ποίημα φλερτάρει το αόρατο Όταν το ποίημα εμπεριέχει το ορατό

[ 15 ]

Όταν το ποίημα παύει να σου «μιλά»
Όταν το ποίημα είναι κάθετο πιο πολύ παρά οριζόντιο Όταν το ποίημα μοιάζει με ανοιχτό ορίζοντα Όταν το ποίημα διαδηλώνει μια «άλλη ποιητική» μη ποιητική Όταν το ποίημα πυροδοτεί λεκτικά συμβάντα Όταν το ποίημα ξεπερνά τη Μούσα του
Όταν το ποίημα έχει άρωμα αντρικό
Όταν το ποίημα έχει το όνομα και τη χάρη σου

(όταν το ποίημα)

…ποτέ δεν ολοκληρώνεται


 * Βακχικόν 2017
                                             

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων

Μετά τις αρχαιρεσίες της 7ης Μαΐου 2017, που έγιναν κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης της Εταιρείας Συγγραφέων για την ανάδειξη μελών διοικητικού συμβουλίου και εξελεγκτικής επιτροπής,

και την εισδοχή νέων μελών, τα αποτελέσματα διαμορφώθηκαν ως εξής:

Για μεν το Διοικητικό Συμβούλιο, εξελέγησαν οι Γιώργος Χουλιάρας (Πρόεδρος), Γιώργος Βέης (Αντιπρόεδρος), Αγγελική Στρατηγοπούλου (Γενική Γραμματέας), Ηρώ Νικοπούλου (Ταμίας),

Μαρία Κούρση (Μέλος Δ.Σ.), Λιάνα Σακελλίου (Μέλος Δ.Σ.), Μάκης Τσίτας (Μέλος Δ.Σ.), και αναπληρωματικά μέλη οι Μαρίζα Ντεκάστρο και Γιώργος Γώτης.

Μέλη της εξελεγκτικής επιτροπής είναι οι: Ιωσήφ Βεντούρας, Νίκος Δαββέτας και Γιάννης Στεφανάκις, αντεπιστέλλοντα μέλη οι Ντέιβιντ Μέισον, Κρίστοφερ Μέριλ, Κρίστοφερ Μπάκεν και Μαουρίτσιο Ντε Ρόζα,

επίτιμο μέλος ο Σταύρος Ζουμπουλάκης και τακτικά μέλη οι Λεωνίδας Κακάρογλου, Βασίλης Παπαθεοδώρου και Δημήτρης Φύσσας.

"To read or not..." /// της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη


Η  ανάγνωση είναι πάθος πολλές φορές, πάθος αξεπέραστο και μοιραίο. Ο παθιασμένος αναγνώστης όπου κι αν βρίσκεται θα βρει τρόπους να ανοίξει ένα βιβλίο ή έστω να το ξεφυλλίσει και είναι ψευτοδίλημμα το ερώτημα "to read or not to read" σε ό,τι τον αφορά. Επίσης γι΄αυτόν το θέμα είναι "to be or not to be" στην ουσία, αφού η ζωή του η πραγματική ταυτίζεται με τη ζωή του σαν αναγνώστης. Δύο ζωές άρρηκτα δεμένες, εμποτισμένες με άπειρη φαντασία.
Ο παθιασμένος αναγνώστης δεν διαβάζει απλώς βιβλία, αλλά σκαρφαλώνει πάνω σε αυτά, γατζώνεται από αυτά, βυθίζεται σε αυτά, παρηγορείται με αυτά, ζει ο ίδιος μέσα σε αυτά. Πιστεύει. Διασκεδάζει. Δίνεται. Ανήκει. Αγαπά. Τα βιβλία σύντροφοι σιωπηλοί, μοναχικοί, σοφοί. Τον ταξιδεύουν αλλού και τον δίνουν απλόχερα στιγμές ευτυχίας. Δεν αγοράζει πολλά ρούχα, όλα τα λεφτά πηγαίνουν σε σπάνιες εκδόσεις. Μέσα στο πλυντήριο ρούχων ή μέσα στο τζάκι με άνεση αποθηκεύει βιβλία που περισσεύουν. Βιβλία δηλαδη υπάρχουν σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού του, επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι «a room without books is a body without a soul». Τα Χριστούγεννα φτιάχνει βιβλιόδεντρο και το φωτίζει, ζητά πάντα δώρο βιβλίο από τον Αη Βασίλη, πάντα δώρα βιβλία παίρνει στα παιδιά του. Κάνει λίστες με βιβλία που επιθυμεί διακαώς να αγοράσει. Κανονικός book lover. O έρωτας  είναι διαρκής και βαθύς, αφού γνωρίζει ότι τα βιβλία ποτέ δεν θα τον προδώσουν. Μπορεί να έχει στο σπίτι του από δύο βιβλιοθήκες και πάνω και όταν του περισσεύουν βιβλία τα χαρίζει σε φίλους ή κάνει μπαζάρ βιβλίων τα Χριστούγεννα. Όχι ότι τα προδίδει όταν τα «σκοτώνει»στο μπαζάρ, δεν το βλέπει έτσι. Αλλά σκέφτεται ότι καλό είναι να τα διαβάσει και κανένας άλλος άνθρωπος. Άλλωστε για τον εαυτό του είναι βέβαιος ότι τα συγκεκριμένα βιβλία δεν θα του λείψουν. Δεν τον ενδιαφέρει να είναι  κοινωνικός, προτιμά πάντα ένα καλό βιβλίο, απορρίπτοντας συχνά εξόδους που νιώθει ότι θα του «φάνε»χρόνο από το διάβασμα. Η μυρωδιά του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού τον ξετρελαίνει. Αλλά δεν αφήνει άθικτα όταν τα πάρει στα χέρια του. Του αρέσει να κράτά σημειώσεις πάνω στα ίδια τα βιβλία, να υπογραμμίζει και καμιά φορά να βάζει στάμπιλο.
Τα καλογραμμένα και συναρπαστικά βιβλία του χαρίζουν ευτυχία μεγάλη. Ερωτεύεται λέξεις, εκδόσεις, συγγραφείς, ερωτεύεται τη διαδικασία του διαβάσματος, απολαμβάνει κάθε στιγμή που ζει παρέα με τα βιβλία του. Η ανάγνωση γι΄αυτόν δεν είναι μόνο έρωτας, αλλά και τρόπος ζωής. 'Αλλωστε, ένα βιβλίο την ημέρα  την πραγματικότητα την κάνει πέρα. 'Εχουμε την τέχνη για να αντέξουμε τη ζωή, αυτό είναι το μόττο του αναγνώστη μας. Κάνει συνεχώς σκέψεις πάνω σε κάτι που διάβασε και αν κάτι του κάνει μεγάλη εντύπωση σπεύδει να το σημειώσει στο σημειωματάριό του. Βρίσκει τον εαυτό του μέσα σε ένα βιβλίο με την ίδια ευκολία που τον χάνει κιόλας μέσα σε αυτό. Γίνεται δημιουργική ζύμωση, ειδικά αν ο αναγνώστης είναι και ο ίδιος συγγραφέας, οπότε εμπνέεται πολλαπλά για να δημιουργήσει ο ίδιος ακολουθώντας ευθαρσώς την ιερή οδό της διακειμενικότητας. Είναι το ταξίδι σε άλλη διάσταση, είναι η αναζήτηση της μαγείας και η γοητεία των πολλαπλών ταυτοτήτων, των αλεπάλληλων φανταστικών περιπετειών, είναι όλα αυτά που συναρπάζουν τον φανατικό αναγνώστη, ο οποίος -σημειωτέον-μπορεί να διαβάζει οπουδήποτε και όχι μόνο ένα βιβλίο τη φορά, αλλά πολλά μαζί παράλληλα. Είναι γρήγορος και ασκημένος, έχει μάθει πλέον να ονειρεύεται με μάτια ανοιχτά. Γνωρίζει τα κριτήρια για να χαρακτηρίσει ένα βιβλίο «καλό». Η καρδιά του ανοίγει διαρκώς, το μυαλό του εξασκείται, οι αισθήσεις του είναι διάχυτες, είναι πλούσιος από γνώσεις και έχει αναπτυγμένη αρκετά τη συναισθηματική νοημοσύνη. Πάντα πηγαίνει στο κρεβάτι του παρέα με ένα βιβλίο, ποτέ μόνος του. Κάνει συνεχώς λίστες με βιβλία που έχει ήδη διαβάσει, αλλά και με βιβλία που επιθυμεί διακαώς να διαβάσει στο μέλλον.
Και κάθε φορά νιώθει μέρος του βιβλίου που διαβάζει, περιδιαβαίνει ελεύθερος στο χώρο των ηρώων, βιώνει κι ο ίδιος τις ζωές τους, τα πάθη, τα λάθη, τους έρωτές του μπαινοβγαίνοντας σε πραγματικά σύμπαντα.
Ο αναγνώστης θεωρεί ιερή τη διαδικασία της ανάγνωσης, είναι μια μύηση σε άλλα σύμπαντα και σε πρωτόγνωρες εμπειρίες. Είναι μια ηδονική για αυτόν συνεχής ασχολία που δίνει ξεχωριστό νόημα στην καθημερινή πρακτική του. Πάντα η τσάντα του περιέχει και κάποιο ή κάποια βιβλία που αγαπά. Είναι φιλοπερίεργος, εθισμένος στις λέξεις,  τσαντίζεται όταν κάποιος αμφισβητήσει αυτή του την αγάπη. Έχει άπειρες γνώσεις και ίσως κάτι να αποτυπώνει στο χαρτί και ο ίδιος -όχι απαράτητα με φιλοδοξία να το εκδώσει. Ο αληθινός αναγνώστης είναι πνεύμα ανήσυχο, πάντα αναρωτιέται τί θα διαβάσει μετά, πάντα ψάχνει στα ράφια των (παλαιο)βιβλιοπωλείων και κάνει συγκρίσεις, εκφέρει κρίσεις, κάνει συσχετισμούς αναφορικά με πράγματα και πρόσωπα γύρω από την έκδοση ενός βιβλίου. Είναι βαθύς γνώστης και χαίρεται να ανοίγει εποικοδομητικές και ερεθιστικές συζητήσεις με άλλους αναγνώστες και βιβλιόφιλους όταν τους συναντά σε εκθέσεις βιβλίων, ή λέσχες ανάγνωσης ή φιλικές συντροφιές. Ανταλλάσσει απόψεις, προτείνει βιβλία και ίσως και να έχει δημιουργήσει -ειδικά στις μέρες μας- και κάποιο βιβλιοφιλικό μπλογκ.
Αγαπάμε τους  αναγνώστες που, μπορεί να γίνονται κάποιες φορές γραφικοί, όμως έχουν συνήθως κάτι ουσιαστικό να πουν.

Πρώτη δημοσίευση : vakxikon.gr