ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ /// ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ /// ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ /// Τρία άλφα, μια ήττα κι ένα ωμέγα

Πατησίων & Πολυτεχνείου 1, Αθήνα, τηλ. 210 85.47.723 - 210.52.000.77 

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η 

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ παρουσιάζουν

το τριακοστό βιβλίο του Κωνσταντίνου Μπούρα

«Τρία Άλφα μία Ήττα κι ένα Ωμέγα» 

στο χώρο εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου Ιανός (Σταδίου 24, Αθήνα 105 64, τηλέφωνο: 21 0321 7917) στις 2 Οκτωβρίου 2017, 

ημέρα Δευτέρα και ώρα 20:00. 

Για το βιβλίο ομιλούν:

 Ο Καθηγητής και συγγραφέας Θεοδόσης Πελεγρίνης,

 η καθηγήτρια και συγγραφέας Φωτεινή Τσαλίκογλου, ο Καθηγητής και συγγραφέας Δημοσθένης Δαββέτας, ο Καθηγητής και δοκιμιογράφος Σωτήρης Νικολακόπουλος, η Διδάκτωρ Φιλολογίας-κριτικός Ανθούλα Δανιήλ, η ερευνήτρια τής Ακαδημίας Αθηνών Διδάκτωρ Αλεξάνδρα Ροζοκόκη, ο συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης, η ψυχολόγος-συγγραφέας Μαριέττα Πεπελάση, ο βραβευμένος ποιητής Γιώργος Χρονάς (εκδότης και διευθυντής του περιοδικού «Οδός Πανός»), ο συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού «Σίσυφος» Γρηγόρης Τεχλεμετζής, η μεταφράστρια-ερευνήτρια Χριστίνα Χούτα, ο ποιητής, διευθυντής και εκδότης λογοτεχνικών περιοδικών κι εφημερίδων Αντώνης Σκιαθάς, ο ποιητής Θάνος Φωσκαρίνης, ο βραβευμένος πεζογράφος κι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού diastixo Μάκης Τσίτας, ο συγγραφέας, κριτικός Λογοτεχνίας και δημοσιογράφος Διονύσης Μαρίνος και η ποιήτρια Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου…. 

Ποιήματα θα διαβάσουν οι: 

Γεωργία Ζώη, Ντίνος Καρύδης, Μάνος Χατζηγεωργίου. 

Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό

 ****

379 νέα φιλοσοφικά ποιήματα (στο επίμετρο ποιήματα και δοκίμια μεταφρασμένη στην αγγλική, στη γαλλική, στην ιταλική και στην πολωνική γλώσσα από τους: Γεώργιο Σερεντίνη, Παρασκευή Μόλαρη, Τζίνα Καρβουνάκη, Mauro Giachetti και Παβέου Κρούπκα).

Σε αυτόν τον ευσύνοπτο τόμο ο Κωνσταντίνος Μπούρας καταθέτει προς γνώσιν και επίγνωσιν, τριακόσια εβδομήντα εννέα νέα φιλοσοφικά ποιήματα, το ποιητικό απάνθισμα τριάντα ετών σιωπηλής ζωής (τριάντα βιβλία). Τα χρόνια τής Κρίσης ήταν για την Ελλάδα εφαλτήριο εξελίξεως σε όλα τα επίπεδα: ψυχικό, πολιτισμικό, κοινωνικό. Η Αλληλεγγύη κι η αναζήτηση τού Ουσιώδους απεμάκρυναν νεοπλουτίστικες πρακτικές και ουτοπικές ευδαιμονίες. Αναγκαστήκαμε να δούμε το είδωλό μας στον

καθρέφτη και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Κατόπιν άρχισαν οι αναγκαίες επισκευές, αναστηλώσεις, κατεδαφίσεις. Όπως μετά από τα χτυπήματα τού Εγκέλαδου, τίποτα σαθρό δεν μένει όρθιο. Κι από τα τραυματισμένα κτήρια, όσα ατενίζουν ακόμα περήφανα τον ουρανό θα προτιμούσαμε να είχαν κι εκείνα σωριαστεί στη λάσπη. Υπάρχουν βέβαια και δημιουργήματα παντός καιρού, αξίες διαχρονικές και κείμενα αιώνια. Σε αυτή την περίπτωση τής γοργής αλλαγής, που το ποτάμι τού Ηράκλειτου πήρε κι εσήκωσε ξερριζωμένα δέντρα, κουφάρια αυτοκτονημένων, άτυχα ζωάκια και μαδημένα πέταλα παπαρούνας, είναι άθλος η ισορροπία επί τού αφρού τών κυμάτων. Ο διασωθείς δεν μετανιώνει που επιβίωσε, πενθεί όμως τους χαμένους φίλους, οικείους, συγγενείς. Οι περισσότεροι πέθαναν από τον Φόβο τους, εις αναζήτησιν μιας πάλαι ποτέ ευδαιμονίας. Οι συμβιβασμένοι προσαρμόστηκαν στη λαίλαπα τών εποχών. Η πανούκλα είναι μια δύναμη ανεξέλεγκτη κι εκεί εκτιμάς περισσότερο μια καλή κουβέντα, ένα χέρι βοήθειας, μια ανάσα, ένα βλέμμα φιλικό. Κι ο Έρωτας; Τρυφερή αγκαλιά, καταφύγιο ναυαγισμένων πόθων. Αυτοσυγκράτηση και ειρωνεία, λαγνεία πασπαλισμένη με την αγωνία να μην φύγεις. Φοβόμαστε κυρίως τον εαυτό μας και την αστάθεια τού Καιρού. Αγαπάμε. Μάθαμε. Επιτέλους. Μήπως αυτό δεν είναι το κέρδος;

Κι όχι μόνον.

*Η φωτό είναι παρμένη από το Φράκταλ 

*******

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ /// Γιώργος Δουατζής .\/// Τα Κάτοπτρα

                                     ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Γιώργος Δουατζής

Τα Κάτοπτρα

Σελίδες: 82

Σχήμα: 13 X 20,5 cm

ISBN: 978-618-83051-3-7

Τιμή: 9,54 € 

Τα είκοσι τέσσερα Κάτοπτρα του Γιώργου Δουατζή, που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Στίξις, αντανακλούν τη στοχαστική ματιά του συγγραφέα σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Μας ταξιδεύουν από το σκοτάδι στο φως, ανάμεσα σε μάσκες, πρόσωπα, προσωπεία, σκιές, προκαταλήψεις και στερεότυπα, για να συνθέσουν τελικά έναν ύμνο στη ζωή.

Τα Κάτοπτρα μας μιλούν, μεταξύ άλλων, για την απώλεια, την προσφορά, την τέχνη, την ποίηση, τον έρωτα, τη φθορά, το θάνατο, το χρόνο, τη ματαιοδοξία, την ευτυχία. Για όλα όσα συνθέτουν τον παράλογο κόσμο μας και τροφοδοτούν τον πολυκύμαντο ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου. 


Από τις Εκδόσεις Στίξις κυκλοφορεί επίσης και η νουβέλα του Γιώργου Δουατζή Ο Μουσουργός. 


Επικοινωνία: stixiseditions@gmail.com / τηλ.: 6972242956 

*****

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ το τεύχος 39 του περιοδικού Vakxikon.gr (Σεπτέμβριος 2017)

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ το τεύχος 39 του περιοδικού Vakxikon.gr (Σεπτέμβριος 2017) με τίτλο-στίχο της ποιήτριας Χ.-Π. Γραμματικοπούλου.

https://www.vakxikon.gr/

Δημοσιεύονται ανέκδοτα ποιήματα των Χ.-Π. Γραμματικοπούλου, Θεοδόση Κοντάκη, Φοίβο Μανωλούδη, Μαρία Γρατσία, Δημήτρη Καραγκούνη, Μαριάννα Μποζίκη, Ντόρη Σεληνιάδη, Σοφία Κουφού και Γιάννη Μ. Επίσης, ανέκδοτο διήγημα της Λιλλής Καλογήρου.


Συνομιλήσαμε με τους συγγραφείς Μάιρα Παπαθανασοπούλου και Τειρεσία Λυγερό, την σκηνοθέτρια-συγγραφέα-μεταφράστρια Γλύκα Στόιου, τους εκδότες Δημήτρη Τσουκάτο και Παναγιώτη Κάπο, καθώς και το μουσικό συγκρότημα Reflection.

Δημοσιεύονται κείμενα και δοκίμια των Χριστίνας Λιναρδάκη, Αθανάσιου Βαβλίδα, Aπόστολου Θηβαίου, Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη και Emile Dumalet.

Μεταφράζεται ανέκδοτο πεζό της Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια και ανέκδοτα ποιήματα των Άνχελ Κρέσπο, Ρόμπιν Ρόμπερτσον, Γκύντερ Άιχ, Στήβεν Νταν και Αιμίλιου Βεραρέν.

Προδημοσιεύονται αποσπάσματα της ποιητικής ανθολογίας του Ισραηλινού Ράμι Σάαρι Ο προσκυνητής του Βυζαντίου, της συλλογής διηγημάτων της Μαρίας Στρίγκου Ο Άλλος Εγώ, της ποιητικής συλλογής της Παρασκευής Κοψιδά-Βρεττού ...και εμείς λέμε παραμύθια και ποιήματα, καθώς και του θεατρικού έργου του Αυστραλού Τίμοθι Ντέιλι Ο άνθρωπος στη σοφίτα.

Κριτικές για κυκλοφορίες 12 νέων βιβλίων από τους κριτικούς λογοτεχνίας Διογένη Κοπανάκη, Τζούλια Γκανάσου, Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στέλιο Κραουνάκη, Θεοχάρη Παπαδόπουλο, Διώνη Δημητριάδου, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Δήμο Χλωπτσιούδη, Απόστολο Θηβαίο, Αναστασία Γκίτση, Τέσυ Μπάιλα και Θέδα Καϊδόγλου.

Εκθέσεις φωτογραφίας των Αθανασίας Ζήση και Γιώργου Διαμαντίδη.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΜΠΑΔΑΗΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ε, ψιτ κύριος! Ποια είναι η ιστορία σου;

Σταύρος Καμπάδαης
επιμέλεια σειράς: Νέστορας Πουλάκος

Εκδόσεις Βακχικόν, 2016
68 σελ.

***
Ντρέπομαι
πάντα το ίδιο
Όταν κάποιος
με αποκαλεί
κύριο
μου μιλάει
στο πληθυντικό
+
με λέει
ποιητή

***

ΕΧΕΙ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ
ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

-Συμβουλές δίνεις;
-Στον μόνο άνθρωπο
που δίνω συμβουλές
είναι ο εαυτός μου
Το μόνο πρόσωπο
που πάνω σε αυτό
θέλω να εργαστώ
είναι ο εαυτός μου
Πριν συμφωνήσω
με τους άλλους
θέλω
να συμφωνήσω
με εμένα
Δουλεύω
για τον εαυτό μου
Με έχω προσλάβει

***

Παλιά στα καράβια
κάθε που πιάναμε λιμάνι
έστελνα πορτρέτο
στην καλή μου
+
από άλλον πλανόδιο
να μην ξεχνιόμαστε
Μετά όταν μ' έπιασαν
+
μπαινόβγαινα
η καλύτερη φωτογραφία μου
ήταν αυτή της σύλληψης
Να φαίνεται πως ήμουν στα άγρια
Να αποτυπώνεται όλη η αλήθεια
όχι κάτι άλλο από αυτό στην εικόνα
Τώρα στο τέλος
η προσωπογραφία
όταν χρειαστεί
κάπου να δοθεί
θα είναι
μια ακτινογραφία
από το κρανίο μου

*** 

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΛΑΖ

Κολάζ Ασημίνα Ξηρογιάννη

 

The Soul selects her own Society–

Then –shuts the Door–

To her divine Majority

Present no more–

 

Emily Dickinson

 

 

Aν η ποίηση είχε χρώμα...

Οι φιγούρες του Σαγκάλ (που πετάνε)

«Ο καθρέφτης» του Φοίβου Δεληβοριά

Βότανο λουίζα (για το αδυνάτισμα)

23 μέρες μόνο (;)

Iδανικοί αυτόχειρες

Λευτέρης Βογιατζής: Θέατρο σαν ποίηση

Το κολάζ μου «Η ιστορία της γυναίκας μέσα στους αιώνες»

«Οι ώρες» (κινηματογραφική ταινία)

Σύλβια Πλαθ και Μάτση for ever

Η «Aμοργός» του Γκάτσου

«Διακοπές στην πραγματικότητα» του Χάρη Βλαβιανού

Παραμύθια για παιδιά και μεγάλους

Το ποδήλατό μου

Χοσέ (όνομα που μου αρέσει)

Μέριλυν (η γνωστή)

Όλα τα «αν» και τα «γιατί»

Τα ηδονικά του Καβάφη

«Περιέχουμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε» (Μάνος Χατζι-

δάκις)

To φιλί του Μουνκ

*** 

Απόσπασμα από το βιβλίο «23 μέρες»,Γαβριηλίδης 2015 

*** 

ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ /// ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΝΑΞΟ

Φωτό Μ.Ιωαννίδου

Η Νάξος με γοήτευσε από τα δεκατρία μου. Τότε που άνθρωποι πάτησαν το φεγγάρι, μου είχε φανεί ότι η Κυκλαδική γη είχε «κρατήρες» και σε συνδυασμό με τους Ενετικούς πύργους συνέθεταν τα ασύνδετα: την παιδική μου ηλικία και τα παραμύθια της με την εφηβεία αφ’ ενός, την απογείωση αφ΄ετέρου με τη «προσελήνωση», την καινούργια λέξη: ολίγον αμερικάνικη, ολίγον φουτουριστική και πολύ φαντασιακή…
Επισκέπτομαι το νησί τα τελευταία χρόνια και πάντα το ανακαλύπτω. Ετούτη τη χρονιά το οδοιπορικό έγινε πιο πλήρες και άνετο αφού η Μαρκέλλα, ατρόμητη στο τιμόνι του τζιπ της, ήτανε μέρα νύχτα έτοιμη για βόλτες και ανακαλύψεις, για όλα τα δύσκολα παρκαρίσματα, τη πορεία πάνω στους αμμόλοφους όποτε χρειάστηκε και τις διαβάσεις ανάμεσα από καλαμιώνες.
Ξεκινήσαμε την «ένδον» γνωριμία από το αρχαιολογικό μουσείο. Δρασκελώντας τα μεγάλα σκαλοπάτια του μεσαιωνικού κτίσματος όπου στεγάζεται, διανύσαμε και τις ιστορικές περιόδους. Κυκλαδικά ειδώλια ή ελληνιστικά αγάλματα, φτιαγμένα από τα ίδια υλικά, μάρμαρο και ήλιο, όλα φθαρμένα, όλα πλασμένα για τον τόπο αυτό. Και στη ταράτσα μετά, λιμάνι με Μπλου Σταρ και άλλα ταχύπλοα, εκκλησία, παλιά και νέα πόλη, μας προσφέρθηκαν «στο πιάτο» μαζί με ένα δροσερό πράσινο τσάι. Το διάφανο φως, οι σαφείς διακρίσεις από το κίτρινο ως το πράσινο σε αγρούς και καλαμιώνες, το άσπρο της πέτρας, δίνουν την αίσθηση ότι είναι όλα απλά, σαφή αλλά κυρίως, γόνιμα.
Η περιήγηση στην ενδοχώρα αποκαλύπτει άλλα «μυστήρια» και παράδοξες συνυπάρξεις: Στις Μέλανες ο κούρος -σε αντίθεση με τον συνάδελφό του στον Απόλλωνα που είναι φωλιασμένος σ ένα ύψωμα- ξαπλώνει τραυματισμένος με ραγισμένο το ένα πόδι μέσα σε ένα καταφύγιο παραδείσιο: Η ρεματιά και τα νερά, καλλιεργημένη, με φρεσκοποτισμένα μποστάνια δίπλα σε βελανιδιές αιώνιες. Με τις πέτρινες πεζούλες να ορίζουν ιδιοκτησίες, να προσπαθούν να τιθασεύσουν νερά και χώματα, ενώ στη καρδιά της πανδαισίας, το νεανικό πέτρινο κορμί, αναπαύεται από τη πορεία του μέσα σε αιώνες συνύπαρξης. Απλώνοντας το χέρι, κόβουμε την κοντούλα από το δέντρο που ούτε αντιστέκεται και ούτε απαγορεύει τίποτα στη συγκεκριμένη Εδέμ.
Στη διαδρομή προς τα χωριά, σε κάθε στροφή του δρόμου αποκαλύπτεται από άλλη οπτική γωνία το μαρμάρινο λατομείο αλλά η αρχική εντύπωση δεν αλλάζει: το νταμάρι, έργο φύσης και ανθρώπου, λαξεμένο μέσα στο βουνό, δίνει μια αίσθηση μοναδική, ναού, γλυπτού. Στημένες σαν κίονες οι λευκές διαβαθμίσεις της φθοράς με φόντο τον ουρανό, υπαινίσσονται ότι και τους ναούς και τα γλυπτά, κι ό,τι είδες στο μουσείο, κάποτε μπορεί να τάχαν δει και ο Φειδίας κι ο Μοντιλιάνι και ο Μουρ, ν΄ άντλησαν τις γραμμές και να σμίλεψαν την ύλη.
Για τα ίδια τα χωριά της Νάξου όμως τί να πρωτοπώ; ‘Εχουν ζωή, τελεία: Ο Απείρανθος παίζει με την ίδια τη γλώσσα και τη γεωγραφία. Άλλοτε αρσενικός και άλλοτε θηλυκός, άλλοτε Κυκλαδικός και άλλοτε Κρητικός στο γλωσσικό ιδίωμά του, σου δείχνει μια ακόμα γωνία θέασης από ψηλά. Και όταν κουράζεσαι σου προσφέρουν την πιο «τίμια» σαλάτα και το παγωμένο νερό που δεν χρεώνεται…
Το Χαλκί αν και τουριστικό είναι κουκλίστικο, αλλά το Φιλότι, με τον γιγάντιο πλάτανό του στη πλατεία και όλα τα στοιχεία του, μαρτυρούν ότι τόσο η αγορά όσο και η κοινωνία λειτουργούν ολοχρονίς. Τράπεζα, φαρμακείο, δύο σιδεράδικα, ιατρείο, σχολείο αλλά και ανακοινώσεις για «ντόπια» πολιτιστικά, πήρε το μάτι μου. Ο καφές από το μπρίκι συνοδεία
σπιτικού γλυκού βύσσινο στη βαθιά δροσιά της πλατείας δεν αφήνει περιθώρια για περίσκεψη ή βαθυστόχαστες παρατηρήσεις.
Το μάτι πέφτει απέναντι στο εμπορικό με τα καλάθια, τα ντενεκέδια παρέα με τα φρούτα και τα λαχανικά και δίνει «άδεια» στο πνεύμα. Ακούω μέσα μου έναν βαθύ αναστεναγμό και όλα εκείνα που θυμάμαι δεν είναι πλάσματα φαντασίας αλλά αντέχοντας στο χρόνο, συνεχίζουν από «τότε» που πρωτοήρθα σε επαφή με το φαινόμενο «Κυκλάδες» ως τα σήμερα: ο αδιάσπαστος κύκλος της φύσης και της ανθρώπινης παρέμβασης, το εμπόριο που σχετίζεται μ΄αυτές τις δραστηριότητες… όχι, δεν είναι κοινωνικές παρατηρήσεις. Είναι μια ανάσα που θυμίζει ότι η ζωή σε κάποιους τόπους δεν σ΄έχει προσπεράσει με τη φούρια της καινούργιας εποχής, σε κάποιους τόπους το νερό δροσίζει ακόμα.
Με ένα μόνο βλέμμα, ζεις μες την εικόνα που είναι η ενσάρκωση του μινιμαλισμού. Oι πέτρες συγγενεύουν με τα ξωκλήσια, τα δέντρα κι οι καλαμιώνες με τα κύματα, όλα τα περιττά απλοποιούνται και καταλήγουν σε μαγικές δυάδες ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα, τη στεριά και τη γη, τον αέρα που σου καθαρίζει το μυαλό από ό,τι μολυσμένο και μπερδεμένο κουβάλησες, εσύ ο βέβηλος, από τη πόλη.
Γενικά, για τις Κυκλάδες, μην ξεκινήσεις με βαριές βαλίτσες. Ό,τι φορέσεις τη μέρα θα το απλώσεις στον βοριά και θα σε προστατέψει και τη νύχτα. Κι ό,τι σχεδιάσεις να κάνεις με χάρτες και οδηγούς θα αναιρεθεί από τους δρόμους που σου δείχνει με το τρόπο του ο τόπος. Όταν θα καταφύγεις στις παραλίες, προχωρημένο μεσημέρι πια, θα απολαύσεις τις βουτιές και δεν θα χάσεις τη δύση από το “west coast”. Αη Προκόπης, Αγία Άννα και Πλάκα θα σου απλώσουν το πιο ονειρικό σκηνικό: σιμιγδαλένια αμμουδιά και πράσινα βαθιά νερά με τον ήλιο να γέρνει και να ξαναγεννιέται εκείνη η παλέτα του μωβ και του πορτοκαλί που νόμιζες ότι είχε «καταργηθεί».
Βραδιάζει χωρίς να μελαγχολείς, όχι γιατί είσαι διακοπές αλλά γιατί ο ανοιχτός ορίζοντας και οι χαμηλές γραμμές των οικημάτων με τα αρμυρίκια από τη μια και το απέραντο γαλάζιο από την άλλη, επαναλαμβάνουν τραγουδιστά ότι δεν έχεις κάνει λάθος: η ζωή συνεχίζεται και μάλιστα χωρίς πολυκατοικίες, χωρίς φανάρια και τον περίφημο Σαββοπουλικό «ρόγχο του αιρ κοντίσιον». Όλες οι μορφές, κολυμβητές και σκάφη και σύννεφα ψηλά και βράχια παρακάτω, όλα αιωρούνται με αρμονία και χάρη για όσο φτάνει το ανθρώπινό σου μάτι. Και σου ξανασυστήνεται το καλοκαίρι με όλα του τα στερεότυπα: μαγιώ και στάχυα, άσπρο και μπλε από πρώτο χέρι, και μια ώχρα που ξεπροβάλλει σαν σκουριά μέσα από το πέτρωμα. Όσα είχες ακουστά από τους φωτισμένους αρχιτέκτονες ξεπροβάλλουν, αλλά εδώ είναι το real thing, εδώ είναι η πηγή!
Το θέμα πάλι, «ναξιώτικο φαγητό», μοιάζει ανεξάντλητο σαν και τις τεράστιες χορταστικές μερίδες! Το γεγονός ότι και πατάτες και μοσχάρια και κοκόρια και λαχανικά παράγονται κάτω από τη πόρτα του ξενοδοχείου που σε φιλοξενεί, εξηγεί τα γενναιόδωρα πιάτα. Ίσως θάπρεπε να αποτελεί «πρότυπο» για τον κάθε επαγγελματία που στην αντίπερα όχθη, βαφτίζει τη κάθε μπουκιά με ονομασίες και επεξεργάζεται με τεχνικές εξ εσπερίας προκειμένου να προσδώσει υπεραξία. Αφού γευτείς φαγητό στη Νάξο και μετά, θα γίνεις σωβινιστής και λαϊκιστής όσον αφορά στη μάσα. Θα υποκλιθείς στα λαδερά και στην υπέροχη τηγανητή πατατούλα, στη χωριάτικη με το ντόπιο τυρί, στις πίτες και στα γλυκά του κουταλιού που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν σύμπασα τη μαγειρική κοινότητα πολύ περισσότερο από το υγρό άζωτο και το ζελέ σε χρώμα τεχνητό φλούο λαχανί ή φούξια…

Koρυφαία εμπειρία που ζήσαμε και δεν θα ήθελα με τίποτα να έχω χάσει ήταν και το «Φεστιβάλ Πατάτας», μάζωξη που έγινε στο προαύλιο του ντόπιου συνεταιρισμού ένα ακόμα μαγεμένο Αξιώτικο σούρουπο. Κόσμος πολύς, φαμίλιες ολόκληρες από τους παππούδες με τα χαραγμένα από τον ήλιο πρόσωπα, ως τα μωρά των πρόσφατων ξενιτεμένων, ακόμα και ένα χορευτικό συγκρότημα φιλελλήνων από την Ιταλία! Η επαφή με την παραγωγή και με τη θάλασσα ενώνει, καθώς η μάζωξη δεν γιορτάζει μόνο την επάρκεια στο γεώμηλον αλλά και το εμπόριο που θα ακολουθήσει. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που ούτε το τηγανητό λάδι δεν ενοχλεί, που η παρουσία των εκπροσώπων των αλυσίδων σούπερ μάρκετ, ακόμα και των απαραίτητων για τη μεταφορά, πλοιοκτητών δεν ξενίζει, το έδαφος -ή το υπέδαφος- της Νάξου ενώνεται με θάλασσα.
Κοντά μεσάνυχτα φεύγουμε με τη γεύση της τηγανητής πατάτας ακόμα στο στόμα και καταφεύγουμε στο πιο κοντινό σουβλατζίδικο στο ξενοδοχείο μας για μια μπύρα που να ξεπλύνει όλη τη περίεργη βραδιά. Ξεχασμένοι προσκυνητές της χτεσινής γιορτής του Άγιου Νικόδημου και παπάδες προερχόμενοι προφανώς από άλλες γειτονικές Κυκλάδες και κορίτσια με μίνι φούστες και «κλατς» στα χέρια κρατάνε το μαγαζί ζωντανό ενώ ο κόκορας αρχίζει να κακαρίζει…
Κάτω από το παράθυρο του ξενοδοχείου, αγρότες με τις γαλότσες και το στέϊσον φορτώνουν το ξημέρωμα ντομάτες και το απόβραδο χορταρικά ενώ το λάστιχο ποτίζει στάγδην το δεντρολίβανο, την αρμπαρόριζα και τη λεβάντα. Τα τρία αρώματα μαζί, μοσχοβολούν στο μικρό βεραντάκι όπου σερβίρεται το πρωινό και ανακατεύονται με τις μυρωδιές από τις πίτες, το φρεσκοψημένο ψωμί και το καφέ που προσφέρεται σχεδόν αυτόματα: ο καλός ξενοδόχος καραδοκεί και μόλις δει τον κάθε πελάτη να κατεβαίνει για το πρωινό, βάζει να γίνεται ο καφές της ιδιαίτερης προτίμησής του.
Φαίνεται ότι εδώ το μέτρον είναι άριστον, και ελπίζω έτσι να διατηρηθεί, καθώς ο τουρισμός και οι υπηρεσίες του, αν και ψηλού επιπέδου, αν και μπολιασμένες από παραδοσιακές αξίες όσον αφορά στην καθαριότητα, την ευγένεια και το μεράκι των νησιωτών, δεν έχει «ξεφύγει» από ορισμένα όρια όπως συμβαίνει με τις καινούργιες Dinsneylands του αιγαίου, παρακείμενες και κοσμικές Κυκλάδες

Φωτό Μ.Χ.

*****

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΑΚΑΤΕ /// ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

 H Kατερίνα Μαλακατέ συνομιλεί με την Ασημίνα Ξηρογιάννη

για «Το Σχέδιο».

Με ποιά αφορμή ξεκίνησες να γράφεις το βιβλίο;

Η προφανής απάντηση είναι η οικονομική κρίση. Υπάρχει όμως ένα περιστατικό που υπήρξε η αφορμή για το πρώτο κεφάλαιο, και στην ουσία δημιούργησε τον κεντρικό μου χαρακτήρα, τον Χάρη. Έγραψα πριν κάποια χρόνια στο Διαβάζοντας μια μάλλον κακή κριτική για το βιβλίο ενός πολύ αγαπημένου μου- κατά τα άλλα- συγγραφέα. Εκείνος ενοχλήθηκε πολύ, και το ίδιο βράδυ άρχισε να γράφει «σεντόνια» ολόκληρα στα σχόλια, όχι πολύ κολακευτικά. Μετά από αρκετές λέξεις, κατέληξε πως μάλλον ζούμε σε άλλη χώρα, και θα συνεχίσουμε να ζούμε σε άλλη χώρα, γιατί αυτός θα φύγει και θα πάει αλλού, όπου τον εκτιμούν και τον καταλαβαίνουν. Η φράση κόλλησε στο μυαλό μου, ο πραγματικός συγγραφέας της ιστορίας μας έφυγε όντως για Παρίσι, το ίδιο κι ο μυθιστορηματικός δικός μου. 

Ο κεντρικός ήρωας είναι ο Χάρης. Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για αυτόν; Ποια η δραματουργική του ανάγκη;

Ο Χάρης είναι ένας συγγραφέας, που εγκαταλείπει την Ελλάδα και φεύγει για Παρίσι, λίγο πριν κλείσουν τα σύνορα και η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης. Είναι ένας διανοούμενος που διατείνεται πως δεν αντέχει εδώ, γιατί δεν ανήκει εδώ και δεν τον καταλαβαίνουν εδώ, για αυτό και πάει εκεί. Ο Χάρης, είναι αναγκαίος στην πλοκή, γιατί αποτελεί το αντίβαρο. Απέναντι στα τριτοκοσμικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ήρωές μου στην Ελλάδα του πραξικοπήματος- δεν έχουν φαγητό, νερό, ρεύμα-, εκείνος έχει ακόμα προβλήματα πρώτου κόσμου- δεν έχει έμπνευση, δεν έχει έρωτα, δεν έχει γλώσσα, δεν έχει ταυτότητα. Ο Χάρης σκέφτεται για τη λογοτεχνία, τη γλώσσα, τον έρωτα, την πατρίδα, κι οι απόψεις του πολύ συχνά απηχούν τις δικές μου. Ο Χάρης, είναι ο χαρακτήρας που κάνει την μεγαλύτερη στροφή, ξεκινά ως επηρμένος και μάλλον αντιπαθής κόκορας, στο τέλος όμως αποδεικνύει πως νοιάζεται. 

Κινείται σε μια φαντασιακή σφαίρα το βιβλίο, αλλά όχι και τόσο τελικά. Γιατί η ζωή πολλές φορές μας εκπλήσσει και ο αληθινός κόσμος συνεχώς μεταβάλλεται…

Όταν ξεκίνησε να γράφεται το βιβλίο το 2011 η προοπτική ενός δημοψηφίσματος που θα έβγαζε την χώρα από την Ευρωπαϊκή ένωση έμοιαζε ακόμα μακρινή. Για την ακρίβεια ήταν απλά ένα συγγραφικό εύρημα γιατί ήθελα να μιλήσω για κάτι άλλο: το πώς είναι να είσαι εσύ ο πρόσφυγας, να παίρνεις τα υπάρχοντά σου σε ένα σακούλι και τα παιδιά σου στον ώμο και να φεύγεις. Στην πορεία της συγγραφής, τόσο το προσφυγικό, όσο και η οικονομική κρίση βάθυναν. Αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 2015. Εγώ μόλις είχα παραδώσει σε κάποιους εκδοτικούς το δακτυλόγραφο για κρίση και στη χώρα είχαμε όντως δημοψήφισμα. Αυτό έδωσε έναν τόσο επίκαιρο τόνο στο βιβλίο, που έκανε αρκετούς να σαστίσουν. Για αυτό και το χειρόγραφο περίμενε ουσιαστικά έναμιση χρόνο στο συρτάρι μέχρι να εκδοθεί.

Οι διανοούμενοι μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο; Ή αλλιώς με τους στίχους βάζεις φωτιά έστω;

Αυτό είναι ένα από τα βασικά ερωτήματα που θέτει το βιβλίο. Απάντηση σε αυτό δεν έχω άλλη παρά αυτή: οι πνευματικοί άνθρωποι είναι άνθρωποι. Ανάμεσά τους έχει ηγέτες, έχει κι ανθρωπάκια. Το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο, η τέχνη και τα βιβλία μπορούν να αλλάξουν κάποιον προσωπικά, μπορούν να αλλάξουν και τον κόσμο. Δεν είναι απαραίτητο να το κάνουν.

Θα ενέτασσες το βιβλίο στα «βιβλία της Κρίσης»;

Γίνεται πολύ λόγος για αυτή τη «λογοτεχνία της κρίσης». Δεν είμαι πεπεισμένη πως υπάρχει. Είναι ένα βιβλίο που με αφορμή την κρίση, φτιάχνει ένα σκοτεινό και δυστοπικό «τι θα συνέβαινε αν» και βάζει τους ήρωες του στις δυσκολότερες συνθήκες για να βγάλει τα πιο ποταπά και τα πιο αγνά τους ένστικτα στην επιφάνεια. Σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις δείχνουν οι άνθρωποι την ανθρωπίλα τους, αυτό από το οποίο είναι φτιαγμένοι. Το Σχέδιο είναι βιβλίο της Κρίσης μόνο κατά μία έννοια, οι ήρωες του βλέπουν τα προσωπικά τους όνειρα και τις προσδοκίες να διαψεύδονται χωρίς να φταίνε αυτοί, αλλά η πολιτική συγκυρία. Οι προσδοκίες πέφτουν πάνω σε ένα πολιτικό τοίχο και σπάνε. Το ίδιο παθαίνει κι η γενιά μας κοντά δέκα χρόνια τώρα.

Eίναι δύσκολο και σκοτεινό βιβλίο. Μου άφησε πικρή γεύση και με αναστάτωσε...Τι σου λένε οι αναγνώστες;

Οι αναγνώστες μού λένε πως τους ξενύχτησε, πως δεν μπορούσαν να το αφήσουν από τα χέρια τους,  πως έπειτα από τόσο ζόφο θα ήθελαν ένα σταθερό και ήσυχο τέλος, κι όχι αυτό το πομπώδες και ανοιχτό, για να μπορέσουν να καταλαγιάσουν τα πάθη. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Στις προθέσεις μου ήταν να γίνω ο εφιάλτης σας τα βράδια.  

 Oι επιρροές σου εδώ ποιές είναι...

 

Κάποιες από τις επιρροές μου είναι πολύ εμφανείς, στο κομμάτι «του δρόμου» είναι αδύνατο να μην σκεφτείς τον ΜακΚάρθυ, το «Κουτσό» του Κορτάσαρ είναι η μοναδική αίσθηση που έχω από το Παρίσι μιας και δεν έχω μείνει ποτέ εκεί κι εκεί εκτυλίσσεται το μισό βιβλίο, ο τρόπος που οι ήρωες σκαλίζουν συνεχώς τα συναισθήματά τους θα ήθελα να θυμίζει Όστερ ή Μαρίας, Όμως στην πραγματικότητα, το βιβλίο είναι ένα tribute στον Όργουελ και τον Χάξλευ. Όλα αυτά βέβαια τηρουμένων των αναλογιών, μη σκεφτεί κανείς πως θα συνέκρινα το βιβλίο μου με τα δικά τους, ή πως τους είχα συνειδητά στο μυαλό μου. Τα κείμενα των άλλων παρεισφρέουν στα κείμενα των συγγραφέων που είναι συστηματικοί αναγνώστες σχεδόν αθέλητα. 

Η συναισθηματική βία είναι ένα ισχυρό στοιχείο μέσα στο βιβλίο. 

Η συναισθηματική βία είναι απότοκη της βίας που έχουμε δεχτεί. Ο χαρακτήρας της Ευγενίας, της έφηβης κόρης και εγγονής, είναι ο πιο βίαιος γιατί έχει υποστεί τόση κακοποίηση στην παιδική της ηλικία που είναι αδύνατο να λειτουργήσει με άλλον τρόπο. Διαφορετικά οι πράξεις της θα ήταν εντελώς αψυχολόγητες. Συναισθηματική βία έχουμε υποστεί όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, συνήθως από τους πιο κοντινούς μας, την οικογένεια. Είναι ο τρόπος που οι ισχυρότεροι εδραιώνουν την δύναμη τους. Είναι πολύ δύσκολο να την αναγνωρίσεις ως τέτοια, να την αποδεχτείς, να σταματήσεις την κακοποίηση και να προχωρήσεις παρακάτω. 

Βάλε μας λίγο μέσα στο εργαστήρι σου...πως εργάστηκες.

Ο τρόπος που προκύπτουν τα μεγάλα μου κείμενα είναι πια σχεδόν παγιωμένος. Κάποιο περιστατικό θα τραβήξει την προσοχή μου και θα γράψω ίσως ένα ή δύο διηγήματα για αυτό. Τα διηγήματα μου βγαίνουν αβίαστα, σχεδόν φυσικά. Έπειτα η ιδέα θα αρχίσει να με τριβελίζει, θα εμποδίζει σχεδόν την καθημερινότητά μου, αλλά δεν θα γράφω τίποτα. Η ιστορία σχηματίζεται σε αδρές γραμμές όσο φτιάχνω πλάνα, κρατάω χειρόγραφες σημειώσεις. Αυτό το στάδιο μπορεί να πάρει χρόνια. Κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά, ξέρω την πρώτη πρόταση. Αυτό είναι το έναυσμα για να αρχίσω να γράφω, με ένταση, πάντα στον υπολογιστή. Το πρώτο ντραφτ τελειώνει σχετικά γρήγορα. Κι έπειτα αρχίζει το βάσανο, το γράψε σβήσε, οι διορθώσεις, που μπορεί να αλλάξουν την όψη του βιβλίου ίσως και κατά 80%. Κεφάλαια ξαναγράφονται, άλλα κόβονται εντελώς, άλλα προστίθενται, είναι επίπονο και ψυχοφθόρο. Δυσκολεύομαι να βάλω τελεία. 

Εξελίσσονται δύο ιστορίες παράλληλα, μία στην ουσία, και ο αναγνώστης δεν μπορεί να προβλέψει τί θα γίνει παρακάτω. 

 Μου αρέσει να κρατώ σε εγρήγορση τον αναγνώστη. Αγαπώ την εμβάθυνση, αλλά ταυτόχρονα ποτέ δεν ξεχνάω την πλοκή. Με ενθουσιάζουν τα βιβλία που σε παρασύρουν, που δεν μπορείς, θέλεις να γυρίσεις την επόμενη σελίδα για να δεις τι θα γίνει παρακάτω.

Όσα έχουν γραφτεί για το βιβλίο είναι σε ανταπόκριση με την πρόθεση του συγγραφέα; 

Μπα. Σχεδόν κανένα από τα κείμενα που έχουν γραφτεί για το βιβλίο δεν έχουν καμία σχέση με τις προθέσεις μου. Αυτό έχει να κάνει με δύο πράγματα. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι πως το βιβλίο έχει δεύτερη ζωή όταν φεύγει από τα χέρια του συγγραφέα και φτάνει σε αυτά του αναγνώστη. Το δεύτερο έχει να κάνει με το ποιος και πώς κάνει κριτική βιβλίων στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι αρκούνται να αναμασήσουν τις ιδέες των πρώτων 2-3 κειμένων που γράφονται για ένα βιβλίο, κάνουν επιφανειακή, γρήγορη, επαγγελματική ανάγνωση, ίσα για να γράψουν.

****

Η φωτό είναι παρμένη από :cherrybookreviews

**** 

 

4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου αιώνα

 

 

Το 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου αιώνα, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Λείας Βιτάλη, μετακομίζει στο θέατρο Έαρ Βικτώρια με νέες δράσεις και μεγάλο αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη.

 

 

Η Λεία Βιτάλη, εμπνεύστρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου αιώνα το θέατρο «Έαρ Βικτώρια» και η Εταιρεία Θεάτρου «Ωκέα~Ίρις» με χαρά ανακοινώνουν τη συνεργασία τους για το 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου.

Ο θεσμός που στηρίζει εδώ και 4 χρόνια με μεράκι και αγάπη το σύγχρονο Ελληνικό έργο και αγκαλιάστηκε από τους συγγραφείς, το κοινό, τους καλλιτέχνες, τους κριτικούς και τους θεατρολόγους, για την ουσιαστική προσφορά του στα θεατρικά μας πράγματα, συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του -μετά από 3 χρόνια συνεχούς συνεργασίας με το Αγγέλων Βήμα από όπου και ξεκίνησε- στο θέατρο Έαρ Βικτώρια, το οποίο αναλαμβάνει πλέον τη στέγαση και τη διοργάνωσή του και το οποίο από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του απέδειξε ότι στηρίζει το Ελληνικό έργο.

Ήδη μέχρι τώρα το Φεστιβάλ έχει παρουσιάσει 15 φρεσκογραμμένα Ελληνικά έργα από 15 νέους, αλλά και καταξιωμένους συγγραφείς και θα συνεχίσει να τολμά καινούργιους στόχους, διευρύνοντας τις δράσεις του για να γνωρίσει στο κοινό βαθύτερα την Ελληνική δραματουργία.

Οι νέες δράσεις που εγκαινιάζει το Φεστιβάλ στην καλλιτεχνική περίοδο 2017-2018 είναι το άνοιγμα με ειδικά αφιερώματα σε Έλληνες συγγραφείς που άφησαν δυνατό το στίγμα τους στη νεοελληνική δραματουργία και δεν είναι πλέον μαζί μας. Η έναρξη, φέτος, γίνεται με ένα μεγάλο αφιέρωμα στον πατέρα του νεοελληνικού θεάτρου, Ιάκωβο Καμπανέλλη, με ομιλίες σημαντικών πανεπιστημιακών και θεατρολόγων, σκηνοθετών, και με προβολές ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του, σε συνεργασία με το Θεατρικό μουσείο Ιάκωβου Καμπανέλλη της Νάξου, ενώ θα παρουσιαστεί στη σκηνή το σχεδόν άγνωστο έργο του «Ο Γορίλας και η Ορτανσία», το οποίο μας παραχώρησε ευγενικά η Κατερίνα Καμπανέλλη.

Συγχρόνως το Φεστιβάλ θα παρουσιάσει 4 ολόφρεσκα έργα νέων, αλλά και καταξιωμένων συγγραφέων του 21ου αιώνα για 12 παραστάσεις το καθένα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 09/10/17 μέχρι 29/5/18.

Αναλυτικά:

1. Φωτιά στις πιρόγες, το βραβευμένο έργο του νέου συγγραφέα Γιάννη Φίλια, μια σύγχρονη ομοερωτική ιστορία μεταξύ ενός διάσημου σκηνογράφου και ενός νέου τενόρου στους απόηχους της όπερας Αλιείς Μαργαριταριών σε σκηνοθεσία του συγγραφέα. (09/10/17 – 14/11/17).

2. Ο γορίλας και η ορτανσία, του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε μια δική του διαδραστική εκδοχή με τρία φινάλε, που για πρώτη φορά ανεβαίνει στη σκηνή, παρακολουθούμε την ανατρεπτική εισβολή ενός γορίλα στη ζωή ενός επιστήμονα και της οικογένειάς του. Σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου. (20/11/17 – 26/12/17).

3. Ερυθρό, το πρόσφατο έργο του νέου συγγραφέα Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη, μια ιστορία για την κρυφή βία μέσα στη σύγχρονη οικογένεια, όπου όλα συμβαίνουν πίσω από κλειδωμένες πόρτες. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος τις αφήσει μια μέρα ανοιχτές; Σε σκηνοθεσία Στέλιου Καλαϊτζή. (01/01/18 – 13/02/18).

4. Η τέταρτη εποχή, το πρώτο θεατρικό έργο του γνωστού και καταξιωμένου συγγραφέα Μάνου Κοντολέων. Αν η Πρώτη Εποχή στη ζωή ενός σύγχρονου ζευγαριού ήταν η Εποχή του Έρωτα, η Δεύτερη της Οικογένειας, η Τρίτη της Κρίσης, πώς θα χαρακτηριστεί η Τέταρτη Εποχή του -της Διάλυσης ή του Συμβιβασμού ή μήπως υπάρχει και άλλη εκδοχή; Σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καραντζά. (19/02/18 – 02/04/18).

5. Η αναζήτηση, το άπαιχτο έργο του γνωστού και καταξιωμένου συγγραφέα Παναγιώτη Μέντη. Μια μπουρλέσκ – Φελινική κωμωδία. Δυο πλάσματα ανθρώπινα, ανυποψίαστα, ένας άνδρας και μια γυναίκα χωρίς την παραμικρή ενοχή, ακολουθώντας τα ένστικτά τους θα τορπιλίσουν το «κανονικό». Αιμομίκτες ή επαναστάτες; Ποιος θα το κρίνει σ’ έναν αυτιστικό πολιτισμό που ονομάζει ζωή την πανωλεθρία του; Σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη. (09/04/18 – 29/05/18).

Παράλληλα με τις παραστάσεις, το Φεστιβάλ, στην προσπάθειά του να στηρίξει με νέες δράσεις την παραγωγή Ελληνικής δραματουργίας, εγκαινιάζει ένα Supporting Studio για τη συγγραφή νέων έργων από νέους, αλλά και δόκιμους συγγραφείς με ομαδική εργασία και ιδιαίτερη υποστήριξη στο rewriting των έργων τους με στόχο το ανέβασμα στα πλαίσια του φεστιβάλ.

Πιστεύοντας πάντα στη ρήση του μεγάλου θεατρανθρώπου Κάρολου Κουν, ότι δεν μπορεί να υπάρξει Ελληνικό θέατρο χωρίς Ελληνικό έργο, παρ’ όλες τις αντιξοότητες της εποχής μπαίνουμε δυναμικά και με κέφι στη νέα καλλιτεχνική περίοδο με τον θεσμό του Φεστιβάλ μας, ελπίζοντας ότι και πάλι θα τα καταφέρουμε.

🎭

Φεστιβάλ Ελληνικού θεατρικού έργου του 21ου αιώνα

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Λεία Βιτάλη

Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:00, στη Β σκηνή του θεάτρου Έαρ Βικτώρια

Περισσότερες πληροφορίες και για εγγραφές στο Studio του Φεστιβάλ στο 6948888681

👉 Ακολουθήστε το Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου αιώνα στο Facebook

👉 Ακολουθήστε το Θέατρο Έαρ Βικτώρια στο Facebook, στο Twitter, στο Instagram, στο You tube ή στο Mixcloud

👉 Το λογότυπο του Έαρ Βικτώρια είναι από έργο του ζωγράφου Γιώργου Σταθόπουλου

👉 Το θέατρο «Έαρ Βικτώρια» λειτουργεί και πάλι ανακαινισμένο και με 2 σκηνές από το 2016 με την ονομασία «Έαρ Βικτώρια» από την Εταιρεία Θεάτρου «Ωκέα~Ίρις» με την αρχιτεκτονική ανάπλαση της αρχιτέκτονος και ηθοποιού Γεωργίας Ζώη υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Χριστοδούλου.

 

****

 

ΠΗΓΗ:koukidaki

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΑΘΗΝΑ ΜΕΛΗ /// ΜΕ ΤΙΣ 17 ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Κατηγορία: Λογοτεχνία & Δοκίμιο | Ποίηση Σελίδες: 36 Έκδοση: 1η Συγγραφέας: Αθηνά Μελή

***

Πληκτρολόγιο.
Ανάκατες οι σκέψεις
και δυo χαικού:

Περπατήσαμε…
Μην έρθεις να με πάρεις
είναι μάταιο.
~
Το απρόβλεπτο
περιμένει σαν ένας
άυπνος φίλος.

****

 *Το χαϊκού (俳句) είναι είδος ιαπωνικής παραδοσιακής ποιητικής φόρμας. Είναι, με συνολικά 17 συλλαβές, η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο.  Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Πρωτοεμφανίστηκε (μετά από παραλλαγές άλλων ειδών) στην Ιαπωνία τον 16ο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα. Από εκεί πέρασε στον Ατλαντικό και έφτασε να γίνει πολύ δημοφιλές σε όλο το Δυτικό κόσμο. H «εισαγωγή» του χαϊκού στη Ελλάδα προσδιορίζεται ανάμεσα στα 1900 – 1925.

                                            

****

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ /// ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ : ΛΙΓΗ ΦΘΟΡΑ ΓΙΑ ΓΟΥΡΙ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

της  Ασημίνας Ξηρογιάννη

«Λίγη Φθορά για Γούρι»

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017, 8:30 μμ

 
poems ‘n crimes των Εκδόσεων Γαβριηλίδης, 

Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι (60 μέτρα από το μετρό), τηλ.210-3228839
Την ποιητική συλλογή θα παρουσιάσουν:

Αννα Γρίβα, ποιήτρια 

Διώνη Δημητριάδου, ποιήτρια,κριτικός λογοτεχνίας 

Κωνσταντίνος Μπούρας ,ποιητής,κριτικός

Διαβάζουν:

Λένα Καλλέργη, ποιήτρια 

Νατάσα Πασχάλη ,ηθοποιός

 

Ασημίνα Ξηρογιάννη

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ///ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ /// 184-185 ///

***

Τα περιεχόμενά της έχουν ως ακολουθως:

1 Τάσου Πορφύρη 2 ποιήματα
2 Κ. Θ. Ριζάκη 2 ποιήματα
3 Β.Π.Κ. Ενδόδημα και αποικιακά
9 T.S. Eliot LITTLE GIDDING μτφ. Αλ. Κοσματόπουλος
17 Λίνα Φυτιλή Μεταμόρφωση ποίημα
18 Κατερίνα Κούσουλα ποίημα
19 Δ. Μίγγας Και μνημονεύετε Αλεξ. Παπαδιαμάντη
23 Γ. Κεντρωτής ποίημα
24 Μαρία Λάτσαρη 2 ποιήματα
25 Μάκης Καραγιάννης Σπαράγματα
28 Μαρκ Στραντ ποιήματα μτφρ. Ασημ. Ξηρογιάννη
31 Μ. Τσβετάγιεβα ποιήματα μτφ. Δ. Τριανταφυλλίδης
34 Χριστίνα Καραντώνη ποίημα
35 Αντ. Κάλφας Η νυν Λογοτεχνική σκηνή Τρικάλων
40 Μαρούλα Κλιάφα πεζό
42 Ραλλού Γιαννουσοπούλου ποιήματα
44 Τούλα Τίγκα ποιήματα
48 Λιλή Ντίνα ποιήματα
51 Ηλίας Κεφάλας ποιήματα
54 Αγαθοκλής Αζέλης ποιήματα
57 Αλεξ. Βαναργιώτης πεζό
60 Γεωργία Κολοβελώνη ποιήματα
63 Παρασκευή Αλέξη ποιήματα
66 Ελένη Αλεξίου ποιήματα
68 Βάσω Χριστοδούλου ποιήματα
69 Γιάννης Πλεξίδας πεζό
73 Δήμητρα Καραγιάννη ταξιδιωτικό
76 Aksinia Mihaylova ποίημα μτφρ Μ. Δούμπα
78 Τασούλα Γεωργιάδου διήγημα
80 Giakomo Leopardi ποίημα μτφρ Φωτ. Καγιόγλου
81 Διώνη Δημητριάδου 2 ποιήματα
83 P. Denise Levertov ποίηση μτφρ. Αν. Κουστινούδη
85 Αντζελα Γεωργοτά ποιήματα
86 Αντ. Παπαβασιλείου πεζό Ελευθέριος
87 Τέτα Μακρή ποίημα
88 Β. Μητσικάκος για την Γεωργία Τριανταφυλλίδου
90 Βασ. Δασκαλάκης 3 ποιήματα
91 Αντωνία Μποτονάκη ποίημα
92 Ελένη Κοφτερού ποίημα
92 Αλεξάνδρα Μυλωνά ποίημα
93 Ζήσης Μητλιάγκας για Π.Β.Πάσχο
96 Δημ. Παπακωνσταντίνου 4 ποιήματα
98 Π.Β.Πάσχος για τον Αλεξ. Κοσματόπουλο
99 Αντ. Κάλφας για Ανδρέα Βενιανάκη
103 Μιχ. Μπαρτζίδης για Δημ. Χαλαζωνίτη
107 Γ. Πολ. Παπαδάκης για Νίκο Κατσαλίδα
109 Γ . Δελιόπουλος για Χρ. Τουμανίδη

111 Οδός βιβλίων Πάροδος περιοδικών

Εξώφυλλο Χριστίνας Καραντώνη

 ***

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ /// "Οπως και αν έρθει αυτό το βράδυ" (εκδ. Μελάνι)

Παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων του Διονύση Μαρίνου "Οπως και αν έρθει αυτό το βράδυ" (εκδ. Μελάνι).

Θα μιλήσουν:

Αχιλλέας Κυριακίδης (συγγραφέας)

Αριστοτέλης Σαϊνης (κριτικός λογοτεχνίας)

Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή.

***

– Το βιβλίο των βίτσιων, 1999
– Η Λαιμαργία, 1999
– Ραμπαστέν, 1999
– Το τετράγωνο, 2000

Πηγή: https://www.ebooks4greeks.gr/%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%89

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΓΕΛΗΣ /// 'ΕΝΑ ΕΛΑΦΙ ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ

****

Οι μόνες υποσχέσεις της δημοκρατίας είναι οι τράπεζες.
Οι μόνες αποφάσεις της κυβέρνησης είναι για όπλα.
Κι εσύ έρχεσαι το λάθος Σάββατο να με βρεις
κρατώντας ρούβλια για να πληρώσεις τα ποτά μας
κι απαγγέλλοντας στίχους του Μαγιακόφσκι.

Απόψε, η παραμονή της πρωτοχρονιάς μαζί σου
δεν είναι γιορτή στη μεγάλη πλατεία. Είναι
οι τράπεζες που μας πνίγουν κι ένα σώμα-οδόφραγμα.
Είναι το μουχλιασμένο ψωμί της Αχμάτοβα.
Είναι κείνο το λευκό ελάφι που δακρύζει
πάνω στο κρεβάτι μου.

****

Να γράψω ένα ποίημα για τη σιωπηλή Κυριακή που να λέει τους λύκους λύκους και τους φονιάδες φονιάδες
Να βγω στον ακάλυπτο και να φωνάξω όχι σαν κάτι να με πνίγει
Να διαβάσω Γιόζεφ Ροτ, να ξαναθυμηθώ τον μεσοπόλεμο του Λεοντάρη
Να χορέψω με το Riders on the storm στο πικάπ σα να επίκειται πάλι το τέλος
Να είσαι εσύ το τέλος μου, να είμαι ο δικός σου μεσοπόλεμος
Να βγω απ’ το σπίτι, να βγω επιτέλους από τον εαυτό μου
Ν’ αγοράσω εφημερίδα, να δω τους συνταξιούχους που παίζουν σκάκι στα παγκάκια της προκυμαίας
Να φανταστώ έναν βυζαντινό άγγελο να κατεβαίνει στα νερά ψιθυρίζοντας ακατάληπτες λέξεις
Να περάσω απ’ το καφενείο που συζητάνε πολιτική και ποδόσφαιρο
Να τηλεφωνήσω στον ηλεκτρολόγο
Να τηλεφωνήσω στον Χωρομέτρη
Να ζητήσω ζάχαρη απ’ τον γείτονα
Να μην είναι σιωπηλή η Κυριακή, να μη γράφω ποιήματα.

****

Φεγγαρόφωτο χρειάζεται για ν’ ανθίσει η θλίψη μου
κι ένα ξέφωτο δάσους για να διασκεδάσει την αϋπνία της.
Ένα κομμάτι ψωμί στο μεσονύχτι για την ακόρεστη πείνα της,
για να μπορέσω να συλλαβίσω στα λόγια της αύριο
μια σιδερένια «καλημέρα».

Αλλιώς, ώσπου να ξημερώσει θα παριστάνει το άλογο

αλλιώς θα χλιμιντρίζει φρικιαστικά

θα ονειρεύεται λευκούς ερωδιούς σε καλπασμό χιλιομέτρων

θα με ποδοπατήσει μέχρι θανάτου.

****

«Βρες έναν τρόπο να κρατήσει κι άλλο η νύχτα»
το ’δες γραμμένο στης Ομόνοιας έναν τοίχο
περαστική γυναίκα σου άναψε το στίχο
και βλέποντας μες στην παλάμη ζάρια σου ’πε «ρίχτ’ τα».

«Ρίξε ζαριά στο άπειρο ένα ποίημα»
είπε διαβάζοντας τη μοίρα σου στο χέρι
μα εσύ ’σαι μόνο ένας πίθηκος που ξέρει
να γράφει· να προκαλεί με μιαν αδέξια ρίμα

το σινάφι· της άθλιας κλίκας σου τη μήνιν.
Πολλά υποσχόμενη η νύχτα σου ακόμη· γι’ αυτό, ας μείνει.

****

Πιο ηττημένος κι από έναν Αύγουστο που φεύγει
γύριζα τα πανηγύρια στα χωριά και μπόλιαζα το στήθος μου
τραγούδια ραγισμένα.

Κι ήτανε η πλατεία του χωριού αρχαίου θεάτρου κοίλο.
Έσταζε αίμα το μαντήλι μου κι οι ταύροι με μουγκρίζαν
που χτύπησα την πόρτα σου και πάλι δεν σε βρήκα
μόνο συρτάρια ανοιχτά και έπιπλα σπασμένα

παλιές εφημερίδες έσερνε ο βοριάς στο χωματόδρομο
τα γράμματά σου

άδεια επιστρέφανε τα κάρα

κυπαρισσόμηλα έφερναν
για χαιρετίσματά σου.

****

(Από τη συλλογή Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου, 2015.)