31 Οκτωβρίου, Δημήτρης Αγγελής: Ποιητικό αναλόγιο

                                                              

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 
σε ποιητικό αναλόγιο

Σας προσκαλούμε τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου και ώρα 19:30
στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι)

σε ανάγνωση ποιημάτων του Δημήτρη Αγγελή

Θα προλογίσουν ο ποιητής Γιώργος Βέης και η κριτικός Ανθούλα Δανιήλ

Η εκδήλωση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της Έκθεσης ΦΩΣ-ΖΩΗ με ζωγραφική του Αλέκου Κυραρίνη και ποίηση του Δημήτρη Αγγελή (Ελληνοαμερικανική Ένωση, 17 Οκτωβρίου – 5 Νοεμβρίου).

Είσοδος ελεύθερη

[Εγκατάσταση: Chiharu Shiota, Letters of thanks.]

Αναδημοσίευση από το ΦΡΕΑΡ

Εμβόλιμον, τεύχος 79-80 /// ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Κ.Θ.ΡΙΖΑΚΗ

                                                                     

                                                                     

EΛΕΝΗ ΚΟΣΜΑ /// ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΓΗ

II.



Όσο κοιμάσαι
τρεμοπαίζουν μέσα μου
τα βλέφαρά σου.


*

Σε είδα χθες, ήρθες σε όνειρο βαθύ
που κάτι θύμιζε από θάνατο και φως,
ήσουν μακριά κι ο άλλος σου εαυτός
με πήρε τρυφερά από το χέρι· αυτή
η εικόνα έχει μέσα μου θαφτεί.
Σε άλλον ύπνο πέφτω ή σε πηγάδι
όμοια βαθύ· και σκοτεινό σαν χάδι·
αλλά έχουμε κι οι δύο πια χαθεί.
Στο σπίτι όπου ξυπνώ έχει στηθεί
παράσταση με σένα και με μένα·
και έχουνε οι ρόλοι αντιστραφεί:
εγώ κοιτάζω αλλού κι εσύ εμένα.
Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων
που τους σπαράζει η ερημία των τόπων.


VIII.

Ποιήματα και
άνθρωποι αδιακρίτως
σε έρημη γη.

*

Είσαι ένα ράφι στη βιβλιοθήκη μου όπως
την κοιτώ απ’ την καρέκλα μου δεξιά:
ράχες σκληρές, μαλακές, οπισθόφυλλα,
δώρα ασημένια ποιήματα· να ένας τρόπος
να σε νιώθω κοντά. Ένα βιβλίο κι ακόμη
ένα· άλλα μικρά, άλλα μεγάλα (λιγότερα),
καλοδεμένα· από μι’ άλλη ζωή τα περισσότερα,
καλά δεμένη κι αυτή, εάν θες τη γνώμη
τη δική μου. Και τώρα που μείναμε μόνοι,
τα βιβλία σου κι εγώ, λέω να κρυφτώ
στο από κάτω ράφι· και μόλις νυχτώνει
να ανεβαίνω, να σε κοιτώ, να σε σκεπάζω
με ένα μαύρο απέραντο σεντόνι -που να
μπαλώνει τη λαθραία μας μνήμη στα κενά


                                                              
ΧIΙ.

Ξένος χειμώνας·
κατάπιε η γη τα δέντρα
και τα ορτύκια.
*
Χειμώνας έξω ξανά. Κάθε φορά
ένας πιο ξένος χειμώνας θυμίζει
έναν παλαιότερο, πιο οικείο· ραγίζει
τη μνήμη της νέας ζωής η φορά:
η θλίψη, η σιωπή· η επανεκκίνηση
και μετά: η ζωή που επίμονη
αναβάλλεται. Τινάζω τη σκόνη
του χρόνου απ’ τις γωνίες κι εσύ
με περιμένεις στο Έντεν γι’ ακόμη
έναν καφέ, τελευταίο. Χειμώνας
ξανά, κρύο, βροχή και οι ώμοι
σκυφτοί. Στην πόλη πάντοτε βρέχει
και στον υγρό κήπο ο ποταμός
της Εδέμ κυλά βαθύς και πλωτός.

Ανακοινώθηκαν τα βραβεία της Εταιρείας Συγγραφέων

 

Ανακοινώθηκαν τα βραβεία της Εταιρείας Συγγραφέων

Μετά από ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, τα βραβεία «Διδώ Σωτηρίου» και «Δαίδαλος» της Εταιρείας Συγγραφέων θα απονεμηθούν εφέτος στον συγγραφέα, μεταφραστή και επιμελητή εκδόσεων Ζήση Σαρίκα και στον αρχιτέκτονα και ιστορικό του βιβλίου Κωσταντίνο Σπ. Στάικο.

Παράλληλα, η Εταιρεία Συγγραφέων ανακοίνωσε τις βραχείες λίστες για τα βραβεία «Γιάννη Βαρβέρη» και «Μένη Κουμανταρέα», που έχει θεσπίσει με στόχο την ανάδειξη πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών και μυθιστοριογράφων.

Τα ονόματα των βραβευθέντων θα ανακοινωθούν κατά τη διάρκεια της μεγάλης εορταστικής εκδήλωσης που διοργανώνει η Εταιρεία Συγγραφέων για τα 35 χρόνια από την ίδρυσή της, την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου και ώρα 19:30, στο Πολιτιστικό Κέντρου του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα». Στην ίδια εκδήλωση θα γίνει και η απονομή όλων των βραβείων («Διδώ Σωτηρίου», «Δαίδαλος», «Βαρβέρη» και «Κουμανταρέα») της Εταιρείας Συγγραφέων.

Αναλυτικά τα βραβεία της Εταιρείας Συγγραφέων:

Βραβείο «Διδώ Σωτηρίου»

Στον συγγραφέα, μεταφραστή και επιμελητή εκδόσεων Ζήση Σαρίκα θα απονεμηθεί φέτος το «βραβείο Διδώ Σωτηρίου» για το σύνολο του έργου του.

Ο Ζήσης Σαρίκας γεννήθηκε το 1953 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Είναι συγγραφέας, μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Σπούδασε νεοελληνική φιλολογία και φιλοσοφία στο Α.Π.Θ. Σε ορισμένες μεταφράσεις του έχει χρησιμοποιήσει το ψευδώνυμο Δημήτρης Ρήσος. Έχει μεταφράσει δοκίμια φιλοσοφίας και πολιτικής θεωρίας μεταξύ των οποίων τα Άπαντα του Νίτσε (16 τόμοι), Μαρκούζε, Νετσάγιεφ, Στίρνερ, Φουκώ κ.ά. και λογοτεχνικά έργα (Χάινριχ Μπελ, Μπαλζάκ, Φλομπέρ, Ντε Νερβάλ, Θερβάντες, Μπέρνχαρντ κ.ά.). Έγραψε εισαγωγές σε μεταφράσεις θεωρητικών έργων, όπως, π.χ. για το Τέχνη και μαζική κουλτούρα, Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του, κ.ά.

Άρθρα του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά όπως τα «Σύγχρονα Θέματα», «Ο Πολίτης», «Εποπτεία», «Ρήξη», «Πανοπτικόν» και στο συλλογικό έργο Ιστορία της ελληνικής γλώσσας (Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης 2010). Δημοσίευσε επίσης δοκίμια (Μύθοι της τεχνολογίας, Εκδοτική Θεσσαλονίκης 1987), Το όραμα του Υπεράνθρωπου. Μια ερμηνεία του έργου του Νίτσε «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» (Γ/ έκδοση, Πανοπτικόν 2014). Εξέδωσε πεζά κείμενα: Ψίχουλα, μικρά πεζά, Β/ έκδοση, Πανοπτικόν 2008, Μακριά απ' τον κόσμο και άλλα κείμενα, Πανοπτικόν 2008, Ανθρώπινες σκιές. Δύο αφηγήματα Πανοπτικόν 2013, Κυριακή ρεπό Εστία 2014. Χρημάτισε επιμελητής/διευθυντής της σειράς «Αρχαίοι Ελληνες Συγγραφείς» των εκδόσεων Εξάντας (15 τόμοι, μεταξύ των οποίων: Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης 1991, Η μαγεία στον ελληνικό και τον ρωμαϊκό κόσμο 1996, Περί θαυμάτων και δαιμόνων 1998, Η τέχνη της μαντείας 1998), της σειράς πολιτικών-φιλοσοφικών βιβλίων «Περάσματα» των εκδόσεων Βάνιας (5 τόμοι), και επιμελήθηκε το βιβλίο Καραγκιόζης. Κωμωδίες του μεσοπολέμου (Κέντρο Πολιτισμού Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, 1997).

Το Βραβείο Πολιτισμού «Διδώ Σωτηρίου» απονέμεται σε ξένο ή Έλληνα συγγραφέα που με τη γραφή του αναδεικνύει την επικοινωνία των λαών και των πολιτισμών μέσα από την πολιτισμική διαφορετικότητα. Σε μια εποχή όπου οι γλώσσες με μικρή διάδοση δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν τις λεγόμενες «ισχυρές» γλώσσες στην κυκλοφορία της πνευματικής τους παραγωγής, το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» υποστηρίζει την οικουμενικότητα των ιδεών μέσα από τις διαφορετικές γλώσσες της τέχνης και της δημιουργίας.

Βραβείο «Δαίδαλος»

Στον αρχιτέκτονα και ιστορικό του βιβλίου Κωσταντίνο Σπ. Στάικο θα απονεμηθεί εφέτος το βραβείο «Δαίδαλος», που με το έργο του «προάγει τον πολιτισμό στην Ελλάδα και στον κόσμο».

Ο Κωσταντίνος Σπ. Στάικος γεννήθηκε το 1943. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στο τμήμα εφαρμοσμένων Τεχνών (Διακοσμητική-Σκηνογραφία). Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ecole nationale superieure des Arts Decoratifs, και εργάστηκε ως αρχιτέκτων εσωτερικών χώρων στο Παρίσι για τέσσερα χρόνια. Ανέλαβε το σχεδιασμό και την επίβλεψη των εργασιών για την αποκατάσταση και τη νέα αρχιτεκτονική μελέτη της Ιστορικής Βιβλιοθήκης και του Μουσείου της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο που διήρκεσε δέκα χρόνια. Στη συνέχεια, τού ανατέθηκε η ανασυγκρότηση της Βιβλιοθήκης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι, σε κτίσμα του 16ου αιώνα.

Η εργασία του συνίσταται στη μελέτη της εσωτερικής αρχιτεκτονικής, στον εξοπλισμό και στη διακόσμηση, καθώς και στην ταξινόμηση των χειρογράφων και των βιβλίων κατά θεματικές ενότητες. Παράλληλα, εργάστηκε για την αποκατάσταση, την ανάπλαση, τη διαμόρφωση και τον εξοπλισμό μνημειακών χώρων, όπως το Δημαρχείο Αθηνών, το Εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών «Κωστής Παλαμάς», την Αίθουσα «Ελευθέριος Βενιζέλος» της Βουλής των Ελλήνων, την Εθνική Βιβλιοθήκη, το Κέντρο Διαλόγου των Εκκλησιών στον Παλατίνο Λόφο της Ρώμης, την Εκκλησία του Αγίου Θεοδώρου κ.ά.

Από το 1973 ασχολείται επίσης με την ιστορία του ελληνικού βιβλίου από την Αναγέννηση μέχρι τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό, και με την Ιστορία της αρχιτεκτονικής εξέλιξης και του θεσμού της βιβλιοθήκης από την αρχαιότητα έως την Αναγέννηση. Προϊόν της ενασχόλησης αυτής είναι το βιβλίο Χάρτα της Ελληνικής Τυπογραφίας (1989) και η έκδοση «Βιβλιοθήκη», από την Αρχαιότητα έως την Αναγέννηση και σημαντικές ουμανιστικές και μοναστηριακές βιβλιοθήκες (3.000 π.Χ - 1.600 μ.Χ., Oak Knoll Press).

Από το 2000 σημαντικοί εκδοτικοί οίκοι της Ευρώπης και της Αμερικής τού ανέθεσαν τη συγγραφή της Iστορίας της Bιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό σε πέντε τόμους: Ο Ελληνικός Κόσμος, η Ρωμαϊκή Εποχή, το Βυζάντιο, ο Δυτικός Μεσαίωνας και η Αναγέννηση. Στο πλαίσιο μελέτης και έρευνας γύρω από τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες και τις βιβλιοθήκες φιλοσοφικών Σχολών της Αθήνας, συνέγραψε το βιβλίο Η Βιβλιοθήκη του Πλάτωνα και της Ακαδημίας και το Διαχρονικά τεκμήρια της πλατωνικής παράδοσης (Books and Ideas. The Library of Plato and the Academy, Testimonies of Platonic Tradition) ενώ πρόσφατα εξέδωσε το Αριστοτέλους Βιβλιοθήκη. Η προσωπική του βιβλιοθήκη με θέμα την εκδοτική και τυπογραφική δραστηριότητα των Ελλήνων από τα μέσα του 15ου αιώνα ώς τις αρχές του 19ου θησαυρίζεται πλέον στο Ίδρυμα Ωνάση στην Αθήνα. Πρόκειται για ελληνικά βιβλία (1.500 τίτλοι σε 2.000 τόμους), που εκδόθηκαν από το ελληνικό στοιχείο σε πόλεις όπου είχαν δημιουργηθεί ελληνικές κοινότητες: Βενετία, Βιέννη, Λειψία, Φλωρεντία, Ρώμη, Παρίσι, Βούδα, Πέστη, Μόσχα.

Το Βραβείο Πολιτισμού «Δαίδαλος» απονέμεται σε έργο του γραπτού λόγου που προάγει τον πολιτισμό στην Ελλάδα και στον κόσμο. Κριτήριο για την απονομή είναι η καινοτομία του έργου, η ειδική συμβολή του στο χώρο της βιβλιογραφίας όπου ανήκει, η εμβέλειά του στον ευρύτερο χώρο της επιστήμης, των ιδεών, της κριτικής σκέψης, της τέχνης κ.λπ. Το βραβείο απονέμεται σε Έλληνα συγγραφέα, ανεξαρτήτως αν είναι λογοτέχνης, επιστήμονας, καλλιτέχνης κ.λπ.

Βραβείο «Γιάννη Βαρβέρη» - Βραχεία λίστα

Ένο Αγκόλλι, Ποιητικό αίτιο, εκδόσεις Εντευκτηρίου
Μαρία Θ. Αρχιμανδρίτη, Η μοναξιά της καμπύλης, εκδόσεις Κέδρος
Μαίρη Κλιγκάτση, Πλευρικά, εκδόσεις Γαβριηλίδης
Χρήστος Κολτσίδας, Τα ορεινά, εκδόσεις Μελάνι
Κωνσταντίνα Κορρυβάντη, Μυθογονία, εκδόσεις Μανδραγόρας
Γιάννης Κοτσιφός, Ο πειρασμός της γραφής, εκδόσεις Μελάνι
Δάφνη Φαντριδάκη, Ακίδες, εκδόσεις Μανδραγόρας

Το βραβείο για πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή «Βαρβέρη» θεσπίστηκε από την Εταιρεία Συγγραφέων στη μνήμη του ποιητή και μέλους της Γιάννη Βαρβέρη (1955-2011) και σκοπό έχει να αναδείξει τις σημαντικότερες νέες ποιητικές φωνές της χώρας.

Ο βραχύς κατάλογος υποψήφιων ποιητών για το συγκεκριμένο βραβείο έχει εφέτος μιαν ιδιαιτερότητα. Συγκεκριμένα, ενώ η επιλογή των ποιητών που περιλαμβάνονται στον βραχύ κατάλογο αποφασίστηκε ομόφωνα στις 11 Απριλίου από την τριμελή επιτροπή που έχει συστήσει η Εταιρεία Συγγραφέων και η οποία απαρτιζόταν από τον ποιητή και μεταφραστή Ερρίκο Μπελιέ και τους ποιητές και κριτικούς Νίκο Λάζαρη και Νίκο Δαββέτα, η αναγγελία έγινε μόνο από τα δύο μέλη της επιτροπής, γιατί το τρίτο μέλος, ο πρόεδρος της επιτροπής και μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ερρίκος Μπελιές απεβίωσε στις 19 Απριλίου 2016, βυθίζοντας σε άφατη θλίψη τους οικείους, τους φίλους και τους συναδέλφους του.

Βραβείο «Μένη Κουμανταρέα» - Βραχεία λίστα

Δώρος Αντωνιάδης, Στο μάτι του ταύρου, εκδόσεις Καστανιώτης
Βασιλεία Γεωργίου, Η έκτη μέρα, εκδόσεις Πρώτη Γραφή
Βασίλης Κονταξής, Το βιολοντσέλο, εκδόσεις Κέδρος
Βαγγέλης Ντελής, Ο καλλιτέχνης, εκδόσεις Κέδρος
Θωμάς Συμεωνίδης, Γίνε ο ήρωάς μου, εκδόσεις Γαβριηλίδης
Κωνσταντία Σωτηρίου, Η Αϊσέ πάει διακοπές, εκδόσεις Πατάκης
Σωφρόνης Σωφρονίου, Οι πρωτόπλαστοι, εκδόσεις Το Ροδακιό
Πάνος Τσερόλας, Ασημένια θάλασσα, εκδόσεις Κέδρος

Εφέτος η Εταιρεία Συγγραφέων απονέμει για πρώτη φορά το βραβείο «Κουμανταρέα» στη μνήμη του ιδρυτικού μέλους της και κορυφαίου πεζογράφου Μένη Κουμανταρέα. Μετά από έκτακτη σύγκλιση του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας, αποφασίστηκε ομόφωνα πέρυσι να θεσπιστεί το συγκεκριμένο βραβείο μυθιστορήματος για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς.

Στο έργο του Μένη Κουμανταρέα, η συγγραφική δεινότητα και η ξεκάθαρη ματιά αποτελούν αρετές που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση του πεζογραφικού τοπίου στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και επηρέασαν το έργο πολλών νεότερων πεζογράφων. Για το λόγο αυτό, η θέσπιση του βραβείου αυτού αποτελεί και ένα στοίχημα τόσο για την Εταιρεία Συγγραφέων που το θεσμοθετεί όσο και για τους νέους συγγραφείς.

Την κριτική επιτροπή για το βραβείο «Κουμανταρέα» αποτελούν ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός, η συγγραφέας Μάρω Δούκα και ο συγγραφέας και μεταφραστής Αχιλλέας Κυριακίδης.

Η απονομή των βραβείων θα γίνει στην εκδήλωση για τα 35 χρόνια της Εταιρείας Συγγραφέων την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου, στις 19:30 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», Ηρακλειδών 66 & Θεσσαλονίκης, Θησείο, στάση μετρό «Κεραμεικός», τηλ.: 210-3452150.

Η εκδήλωση θα πλαισιώνεται από ζωντανή μουσική, και μετά τη λήξη της θα παρατεθεί κοκτέιλ.

Τα γλυπτά των βραβείων «Διδώ Σωτηρίου» και «Δαίδαλος» έχουν φιλοτεχνηθεί από τη συγγραφέα και εικαστικό Ηρώ Νικοπούλου.

ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

        

Έκπτωτοι άγγελοι

Διηγήματα

Νίκος Μπατσικανής

Γαβριηλίδης, 2016
157 σελ.
                                                              


Θύτες και θύματα. Οι ιστορίες τους, ιστορίες μέσα από τη ζωή, που θα μπορούσαν να ανήκουν στον καθέναν, αν παραδεχτούμε πως ο βίος μας είναι -συνάμα- μια ένθεη κατάσταση, με όλα όσα χαρακτηρίζουν το Θείο: τον αμαρτωλό και τον μάρτυρα, το κακό και το καλό, το φίδι και τον αμνό, τον δαίμονα και τον άγιο, την πτώση και την ανύψωση, τη σταύρωση, μα και την ανάσταση. Η Αγάπη, αν και "κρανίου τόπος", κάποτε, είναι πολύ ευρύχωρη και μπορεί να δεχτεί -πλάι πλάι- τον σταυρωμένο και τον σταυρωτή, διότι, ακριβώς, τα πάθη είναι αυτά που μας λυτρώνουν.

biblionet


****

Το επίμονο φαινόμενο

Ένα διήγημα και δύο νουβέλες

Καίτη Βασιλάκου

Απόπειρα, 2016
241 σελ.


Τρεις ιστορίες που αναφέρονται στο μέλλον, σε ένα μέλλον που θα μπορούσε κάποια στιγμή, αν όλα πάνε στραβά, να γίνει πραγματικότητα.


Έλεγχος πληθυσμού
Σε ένα κόσμο, όπου η οικονομική κρίση βαθαίνει ολοένα και έχει πλήξει ακόμα και τις πιο εύρωστες οικονομίες του πλανήτη, η νομοθεσία αναγκαστικά αλλάζει για να περισώσει ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν σκληρά με το όνειρο να πάρουν κάποτε τη σύνταξή τους για να ζήσουν κάποια χρόνια με τα ειδικά προνόμια που τους παρέχει το κράτος. Όμως τα προνόμια αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Τι ακολουθεί έπειτα; Θα μας το αποκαλύψει ο συνταξιούχος κ. Σόρενσον την ημέρα που κλείνει τα ογδόντα χρόνια του .

Το επίμονο φαινόμενο
Το κλίμα αλλάζει δραματικά σε όλο τον πλανήτη και έρχεται κάποια στιγμή που πια δεν είναι αναστρέψιμο. Ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο καλύπτεται από χιόνια, ενώ νοτιότερα οι βροχές είναι ασταμάτητες και καταστρέφουν τα πάντα. Κάποιοι καταφέρνουν να σωθούν καταφεύγοντας σε ορεινές σπηλιές, όμως η ζωή δεν είναι πια η ίδια. Τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο είναι σκληρά και πρωτόγονα και περιφρονούν τον πολιτισμό των γονιών τους που τον θεωρούν περιττό και χωρίς νόημα. Μια νέα εποχή του λίθου ξεκινά.

Το Κράτος
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται, καθώς αδυνατεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που έχει απέναντί της. Μια νέα μορφή δικτατορίας με την ονομασία "Κράτος" εξαπλώνεται στις ευρωπαϊκές χώρες και σε μερικές άλλες εκτός Ευρώπης που εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη και κάποια άλλα κοινωνικά αγαθά με αντίτιμο την απαγόρευση της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης.
Η Ζωή Ιωάννου, ιδεολογικά ταγμένη στο καθεστώς, αναλαμβάνει να ξεσκεπάσει μια συνωμοσία κατά του Κράτους και τα καταφέρνει. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα έρχεται αντιμέτωπη με την πράξη της.
biblionet 

****

 

Οι ομοτράπεζοι της άλλης Γης

Χλόη Κουτσουμπέλη

Γαβριηλίδης, 2016
78 σελ.

 "Χους ει και εις χουν απελεύσει σημαίνει ότι υπάρχουν πράγματα που καλύτερα να παραμένουν ανείπωτα, το πρόσωπο καλύτερα να σκεπάζεται, ο αδελφός μου το προηγούμενο βράδυ είδε ένα μαύρο σκυλί. Το άλλο πρωί μας δάγκωσε."

ΔΙΑΘΕΣΗ ΗΜΕΡΑΣ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ /// 'ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

                                                                            


                                                          


ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ



Πίσω στο χρόνο

Γύρισα πίσω το ρολόι

μήνες, χρόνια

τότε που είχαμε όνειρα

για μας

τότε που είχαμε άνοιξες

στις ψυχές μας

και στα κορμιά μας πυρκαγιά

αγαπιόμασταν θυμάμαι

σαν παιδιά

μα που πήγε αυτή η αγάπη

που κρύφτηκε δειλά

και χάθηκε

έγινε ανάμνηση

κι ύστερα από χρόνια

με θυμήθηκες

μα δεν είχε νόημα πια

τίποτα δεν ήταν όπως πριν

μόνο τα ονόματα

δεν σε ήθελα πια

κι ας γυρνάω μερικές φορές

πίσω το ρολόι.

*Η φωτό είναι από εδώ

ΣΤΗΛΗ : THE ARTMANIACS /// MATINA NIKA

.

                    Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη                                  


 κ..Νίκα σας καλοσωρίζω στο varelaki και αμέσως ρωτώ ...πώς ξεκίνησε η ιστορία της δικής σας λογοτεχνίας.

 Γεννήθηκα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία τα οποία λειτουργούσαν σαν μαγνήτης. Από τη στιγμή που έμαθα να διαβάζω (κάτι που έγινε πολύ γρήγορα και σχεδόν αυτόματα) ακολουθησα πιστά τη ρότα που υποδείκνυε η πυξίδα.

Το ''Κορίτσι ζόρικο'' θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει'' γυναικείο βιβλίο''..
 
 Το "Κοριτσι Ζόρικο" είναι το πρωτόλειό μου. Είναι προϊόν παρόρμησης, παράπονου ακομα και παραίσθησης σε κάποια σημεία. Όλα αυτα πράγματι χαρακτηρίζουν την γυναικεία φύση.



 Εχετε λογοτεχνικές επιρροές;Yπάρχει κάποιος συγγραφέας που σας έχει αφήσει το στίγμα του...;

 Αν και εκτιμώ πολλούς από τους νεότερους ποιητές και πεζογράφος Έλληνες και αλλοδαπούς, επιστρέφω πάντα στους κλασικούς. Το θεωρώ φυσικό και απολύτως βέβαιο ότι έχω επιρροές από παλιότερα ή πιο πρόσφατα διαβάσματα, όμως δεν είμαι σε θέση να το διακρίνω. Υποθέτω πως ο αναγνώστης μπορεί να το κάνει με μεγάλύτερη ευκολία και ειλικρινά θα χαιρόμουν να το ακούσω.

 To ''Προσπαθώντας τον ήλιο'' είναι ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο.Συχνά ,ειδικά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα,πολλοί συγγραφείς κάνουν βιβλίο την ιστορία της ζωής τους.Θα μας βάλετε λίγο μέσα στο εργαστήρι σας να μας πείτε πώς γράφτηκε το βιβλίο;


 Αυτό το κείμενο ήταν μια οφειλή. Έπρεπε να ξεχρεώσω. Έπρεπε να αποδεσμευτώ και είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο για το πώς γράφτηκε. Καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή και πληκτρολογούσα, αβίαστα, χωρίς καν να φιλτράρω τη σκέψη μου, χωρίς να εχω συγκεκριμένο πλάνο ή προορισμό.



                                            

Πώς  είναι η ζωή σας μετά την τρομερή σας περιπέτεια;TΙ ελπίζετε,τι ονειρεύεστε;


  Δύσκολη ερώτηση. Αναγκάστηκα να κάνω καινούργιες συμβάσεις. Να αναμετρηθώ με έναν εαυτό ο οποίος μου ήταν εντελώς άγνωστος και να τον αγαπήσω όσο του άξιζε. Ναι, λοιπόν. Είναι δύσκολη η ζωή ενός ατόμου με αναπηρία στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες. Ελπίζω να διατηρήσω την πνευματική μου διαύγεια. Ονειρεύομαι ταξίδια, αλλά και πάλι δεν θα σας πω περισσότερα. Θέλω και στα όνειρά μου να διατηρήσω το copyright.

 Ένα σχόλιο για τη λογοτεχνική παραγωγή στην Ελλάδα.
 
Ομολογώ πως παρακολουθώ πολύ επιλεκτικά την βιβλιοπαραγωγή στην Ελλάδα. Υπάρχουν λαμπρές περιπτώσεις δημιουργών οι οποίοι μένουν στα "αζήτητα" καθώς και το αντίθετο.

Η σχέση σας με την ποίηση.
 
Καταφύγιο είναι για εμένα η ποίηση. Κρυσφήγετο. Παρηγοριά.

 Λογοτεχνία και διαδίκτυο ...

 Πιστεύω πως το διαδίκτυο βοηθά την λογοτεχνία όταν ήδη ο χρήστης του είναι "πεπαιδευμένος". Αλλιώς μπορεί να αποπροσανατολίσει ακόμα και να συσκοτίσει κάποιον που είναι ανυποψίαστος, αφελής ή απλά καλοπροαίρετος.

 Θα σας δίνω λέξεις ,θα μου δίνετε σκέψεις
Θάλασσα:
Πολιτική:
Tέχνη:
Λέξη:
Τέλος:
Μνήμη
Αντοχή:
Oρίζοντας;
Eρωτας;
Καθρέφτης
Κόκκινο

 (Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Θα απαντώ κι εγώ μονολεκτικά ή όσο πιο λακωνικά γίνεται)
Θάλασσα = μήτρα,ζωή Πολιτική = αδιέξοδο Τέχνη = η οδός Λέξη = άνθρωπος Τέλος = αφορμή για μια καινούργια αρχή Μνήμη = το μέλλον αντεστραμμένο Αντοχή = Αποτέλεσμα εξάσκησης, συνώνυμη ενίοτε με τον εγωισμό Ορίζοντας = του μυαλού το παραπέρα Έρωτας = Η κινητήριος δύναμη Καθρέφτης = ζήτημα οπτικής γωνίας,φαντασίας,συνήθειας Κόκκινο = ρέουσα θερμότητα

Θεός;
 
Αν η λέξη Θεός προέρχεται από το ρήμα θέω που σημαίνει τρέχω, τότε πρόκειται για κάτι άπιαστο. Δεν με ενδιαφέρει να το εξηγήσω. Πιστεύω στο Θεό γιατί το έχω ανάγκη και γιατί πιστεύοντας αναπαύεται η σκέψη μου.

Πιστεύετε στα λογοτεχνικά βραβεία;
 
 Έχω την πεποίθηση ότι τα λογοτεχνικά βραβεία είναι κυρίως αποτέλεσμα δημοσίων σχέσεων, γνωριμιών και μέθοδευσεων. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει στις μέρες μας. Δεν ξέρω τι γινόταν παλαιότερα.

Eνα σχόλιο για την κριτική και τους κριτικούς..
 

Η κριτική είναι ένας τομέας που απαιτεί υπομονή, καλλιέργεια και συνεχή ενασχόληση. Θαυμάζω απεριόριστα τους κριτικούς που σκύβουν με γνώση και σεβασμού πάνω στο έργο άλλων και τεκμηριώνουν την άποψή τους είτε θετική είναι αυτή είτε αρνητική.


Γράφετε κάτι τώρα;
 
 Είμαι ερασιτέχνης με την κυριολεξία του όρου. Όποτε λοιπόν ο μικρός Έρως με χτυπάει με το βέλος του κάθομαι και γράφω.

         

ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ //// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φλαμίνγκο


Ειρήνη Μαργαρίτη

Μελάνι, 2014
48 σελ. 
     
 ***
    
 Φλαμίνγκο
      
Τη λέγαν Μίλλυ
Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο
Πολλά χρόνια
Μισή φλαμίνγκο μισή άνθρωπος
Ροζ από την κορφή ως τα νύχια

Τραγούδια δεν ήξερε άλλα
Εκτός από τον αέρα


Πότε από εδώ πότε από εκεί
Κανέναν λένε δεν αγάπησε
Εκτός από τα σύννεφα

Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά
Τι έκσταση
Να νιώθεις τα χιλιόμετρα

Ποτέ της δεν φοβήθηκε
Τον ουρανό

Κι όλο ήταν πάνω στις σκεπές
Τις λίγες μέρες που στον κόσμο κατοικούσε

Μικρές σταγόνες ξεχείλιζαν τις τσέπες της
Και έσταζαν πάνω στα όνειρά μας

Οι φτέρνες της χάιδευαν τα μαλλιά μας

Τη λέγαν Μίλλυ
και ίσως δεν την είδαμε ποτέ
Κι ας περπατούσε πάνω απ' τα κεφάλια μας. 


 ******


Είμαι μελό
Ρομαντική και ηλίθια
Κάθομαι εδώ
Γιατί δεν έχω τι να κάνω

Σέβομαι τη φτώχεια
Την αμορφωσιά
Και τους λεβέντες

Όταν δεν έχω κάτι να πιω
Ανοίγω τη βρύση και ξεχνιέμαι

Με λένε εύκολη
Γιατί το βράδυ φοβάμαι να κοιμάμαι μόνη

Και τα πρωινά μού τρώει ο ήλιος τη γλώσσα

Ένα καναρίνι απέναντι
Είναι μόνο
Στο κίτρινο κλουβί του
Το ζηλεύω

Η κυρία από το κάτω διαμέρισμα δεν θα 'ρθει ποτέ
να με μαλώσει

Ακούω πόρτες και τινάζομαι

Το τηλέφωνό μου έχει να χτυπήσει δέκα αιώνες

Άναψα το καλοριφέρ
Έτσι νομίζω πως οι τοίχοι μιλούν τα βράδια

Ο υπολογιστής είναι μια μαλακία ανακάλυψη

Είναι για να βλέπω πώς ζούνε οι άλλοι και να μαθαίνω

Το καλοκαίρι δεν θα πάω διακοπές
Και σε όλες τις αργίες θα γλεντάω ουρλιάζοντας

Ο χειμώνας είναι για τους νεκρούς
η άνοιξη για τους περαστικούς

Το Πάσχα εύχομαι να αναστηθώ   
    

 *****

Φορούσες κεφάλι αλόγου

Κι ήμουν νεκρή

Επιπλέοντας

Σε μια μεγάλη θάλασσα

Τόσο μεγάλη

Σαν να την έβλεπες πρώτη φορά

Ένα εκτυφλωτικό φως

Σου έπαιρνε τη ζωή

Και μια κιθάρα

Άγγιζε τα δάχτυλά σου

Τόσο όμορφα

Ήθελα να σου χαιδέυω τα αφτιά

Και να τρέχουμε μαζί

Ντυμένοι μαύρα μακριά φορέματα

Ήθελα μια βροχή

Και τα ματιά σου

Να πέσουν μέσα στο σκοτάδι μου

Μα είχε τόσο φως
                          
 *****

 Το βρακί

Σε παρακαλώ.
Να με πιστεύεις όταν σου λέω ιστορίες.
Το βρακί είναι ένοχο
'Οχι εγώ!
Ήθελε να βγει να ξεσκάσει.
'Ετσι αφημένο στα πλυμένα,
να ονειρεύεται συνουσίες...
Βαρέθηκε.
Στη βρομιά ταιριάζει να είναι βρεγμένη.
Το ότι βρέθηκε στα πόδια μου ήταν μια σύμπτωση 
ανάγκης
Ήταν οι μέρες οι ζεστές που εμείς κρυώναμε
Θέλω να ξέρεις πως το έπλυνα.
Τώρα να με πιστεύεις 
όταν σου λέω...
Σ΄ αγαπάω

 *****

Μια γυναίκα ουρλιάζει στο δρόμο 
Την κοιτάω άπ΄το παράθυρο
Στο τηλέφωνο
...ουρλιάζει
Ύστερα πέφτει κάτω
Και συνεχίζει να ουρλιάζει

Σ΄ αυτή τη γλώσσα...
ή σε μια άλλη
Δεν έχει σημασία
Υποφέρει .

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΟΒΕΛΩΝΗ /// ΜΕΛΑΝΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΣΚΟ

      

Γεωργία Κολοβελώνη

Μελάνι στον ουρανίσκο

Εκδόσεις Μελάνι 2015

                                           

Γράφει η Αγάθη Γεωργιάδου

 

Να και ένα καλό του facebook: ανακαλύπτεις νέους ποιητές και μάλιστα πολύ αξιόλογους. Έτσι γνώρισα την ποιήτρια και συνάδελφο Γεωργία Κολοβελώνη και την καινούρια ποιητική της συλλογή Μελάνι στον ουρανίσκο. Ποίηση υπαρξιακή, του ιδιωτικού χώρου,που καταγράφει τη νύχτα υπό το φως της ζωής και –τι παράξενο- το όνειρο σαν «σκοτάδι εκτυφλωτικό» που οδηγεί«στην άλλη όχθη» και σαν τάση φυγής από τον κόσμο, από τη ζωή, από το σήμερα.

Με εμμονή στο χτες, η ποιήτρια τακτοποιεί στους στίχους της τα χρέη της προς το παρελθόν και τους νεκρούς της, αντιμετωπίζει παλιούς λογαριασμούς και νέες ελλείψεις, μετρά τον χρόνο και τα διαθέσιμα λεπτάτου:

ΔΕΙΠΝΟ

[…]

τικ τακ

μάτια χέρια κορμιά

τικ τακ

κάποιος μένει μόνος

-πάντα κάποιος στο τέλος μένει μόνος-

[…]

Πεισματικά αποθηκεύει εικόνες του χτες στη μνήμη της, ψιθύρους με μια θαυμαστή λιτότητα γραφής, η οποία ωστόσο εκπλήσσει με το δραματικό της βάθος. Έντονη η παρουσία της νοσταλγίας στη συλλογή, σε όλες τις διαστάσεις της: ως επιθυμία θανάτου, ερωτική επιθυμία, νοσταλγία του χτες, προσώπων, συναισθημάτων. Πένθος παντού. Στίχοι που φωτίζονται πότε με φως και πότε με σκοτάδι:

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ

το χώμα με πνίγει

φυτρώνει στα μάτια μου ρίζες

ολοένα ζητάνε νερό

η μνήμη μου άνυδρη

ένα όρθιο σώμα μονάχα θυμάται

τώρα στο φως ό,τι απέμεινε

από χορό σκουληκιών

κρανίο άκρα κορμός

σε κύκλο μαύρο

ανασαίνω μονάχα

οι ψίθυροι ντεσιμπέλ σε λαβύρινθο πόνο

σε παράταξη μέλη τοποθετούνται

στο τετράγωνο μέταλλο

έπειτα κάτι περισσεύει

και η ζωή θρυμματίζεται

κόκαλο άδειο που σπάει

στα δυο

Εναλλαγές φωτός και σκιάς, όπως ακριβώς και η ζωή. Η ποιήτρια νοσταλγεί να ζήσει την εμπειρία του τέλους σαν μια «υπόσχεση επιστροφής / σ’ αυτό που κάποτε υπήρξαμε»:

υπήρξα πάντοτε εραστής μιας άλλης διάστασης

Έντονη και η παρουσία του έρωτα, κυρίως ως σιωπής και απουσίας:

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

ξαπλώνει στο κρεβάτι του

αγγίζει τα οστεώδη χέρια του

το κορμί του ζεστό

το στόμα του άγραφη σελίδα

δεν τον φιλά

ανασαίνει δυο στιγμές σιωπής και φεύγει

μέσα της χιονίζει λέξεις

Στη συλλογή διάσπαρτα και τα ποιήματα ποιητικής: η ματιά της ποιήτριας κοφτερή σα λεπίδι καταγράφει εικόνες, εμπειρίες, επιθυμίες. Αναρωτιέται, αναζητεί, ντύνει με λέξεις τα ανείπωτα, ονειρεύεται, «τυλίγεται σε φύλλα υποσχέσεων», «γεννά ποιήματα» ως «επένδυση για ένα αβέβαιο μέλλον». Πού και πού απεκδύεται το εγώ της, μεταμφιέζεταισε άλλη, σε ψάρι, σε ζώο. Η Θλίψη «οικόσιτη»:

ΠΑΡΑΔΟΧΗ

ύπαρξη αδικαίωτη

στέκεις

τομή αγεωγράφητη

δίχως πυξίδα

δεν είναι η ποίηση που επιτάσσει τη φυγή

μήτε η ζωή που κρύβεις μες στις λέξεις

είναι που θέλεις να’σαι ποιητής

σε κόσμο ανυπεράσπιστο

που όλο το μελάνι το χρωστάει

του θανάτου

Το μαύρο χρώμα, το μελάνι, ως μαύρο θανάτου αλλά καιως δείγμα γραφής, δεσπόζει. Συμβολίζει τόσο τον προαιώνιο εναγώνιο φόβο του θανάτου όσο και τον προσωπικό αγώνα της ποιήτριας ενάντια στην κατάλυση της μνήμης, σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει,μέσω της ποίησης, τον ανελέητο χρόνο.