 |
| Κολάζ :Ασημίνα Ξηρογιάννη |
Set to harvest worlds, moisture and the sun
kiss a wind’s reluctant barricades:
the hardest bit of dirt and soil,
dreams of the free element’s love
( dares not fathom a sunless merging,
one solely of nightly fans and coolest dew )
η αποσυναρμολογημένη ποιήτρια
μάζεψε τα διαμάντια του δειλινού,
το χλωρό βυθό στην αστρέρημο του έρωτα
\ γλυκιά
[αφαλός φιλιά στιγμών \πέφτει στην κορφή του κόσμου:
που με χαρά πονάνε] \ ως τύραννος της ένωσης
στο χορό του σκοταδιού
στο μέταλλο της ποίησης
στην πείνα των λέξεων
η ποιήτρια αναποιείται
and, behold! the liquid trench finally knows
this fusion of world-bodies in the dark,
those starry legs’ spent silence!
το ελεύθερο στοιχείο του έρωτα
και το σκληρότερο [αδαμάντινο] κομμάτι Γης
που υπήρξε Ποτέ,
δροσοσταλίδα και ήλιος και το δρεπάνι των λέξεων
και το όνειρο πια
(ένα;
το; ) Ποίημα (της).
*****
Surrounded by my own pale whiteness
(no, transparent) this breath listens
(no, tries to listen) the Earth under floorboards
air between clouds of cigarette smoke
the fiery star on the other side (and)
water orgasming across sigh pauses of moments
The Verdict? mostly blind
clamors and avalanches of bridled voices and passions
paint this hubbub’s horizon
on a broken, empty, canvas?
No, neither empty, nor broken
sin-gu-lar-i-ty = this prism of all loving shadows
as perceived by a
Man’s Mists. hallow, hollow, capitalization
bending the fire
her shrieks
moist grass she is the wind blessing this table
he is the blackboard under the moments’ glass
they are the willing servants of conflicted entropy
blowing their sail, to pierce clouds with their
Gazes’ Mast gazes’ mast, gazes, mast, gazes, mast…
June 13, 2015
