Η ΚΑΡΔΙΑ Καθρέφτης σαν βουλοκέρι. Γλιστρώντας ανάμεσα στις σουβλερές πορώδεις απολήξεις των πτυχώσεων του κίτρινου βράχου της λάβας στις κάμαρες και λεκάνες όπου αιματώνει το θειάφι ασταθής ο ρυθμός της νεροπνοής κατευθύνεται ρουφηγμένος απ’ τους αφανείς στροβίλους στις στενωπούς και το μικροσκοπικό πλάτωμα των πορθμών μέχρι που χάνεται λαμπυρίζοντας σ’ ένα τελευταίο μαστίγωμα της ουράς ο γυρίνος. ~~..~~ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ
Διαθήκες μ’ εσωτερικά κεριά, απώλειες χωρίς φέρετρα. Ζώντας
σ’ έναν εγκρατή, αμετάπειστο κόσμο τα υλικά εγκολπώνονται το δράμα της
ύπαρξης. Θυμάμαι την Έλκε που έδειχνε το βαθούλωμα στα μαξιλάρια του
καναπέ όταν τσακωνόμασταν, μα πια δε με νοιάζει που δεν ανήκουν σε
κανέναν μας. Τα μαξιλάρια ξεράθηκαν στη σοφίτα. Ο ήλιος μπήκε απ’ το
τζάμι και θρυμμάτισε στην επένδυση τα ροδόφυλλα. Το γυάλινο πλαστικό
στις καρέκλες του σαλονιού παίρνει μέρος καμιά φορά στη μάχη των εποχών." Aν κάτσει κάποιος θα σπάσουν. Ο χρόνος αρκεί. Τις κυρτώνει σαν
φρυγανιές που βυθίζει κανείς στο γάλα. ~~..~~ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΤΙΛ Άνδρα μοι... ος μάλα πολλά… Τις προάλλες σε μια γιορτή ενός καθηγητή φιλοσοφίας συζητήθηκε η νοηματική παλέτα της λέξης στιλ. Ω θε μου, όλη αυτή η κούραση όλων αυτών των ετών. ~~..~~ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΚΗΡΥΧΤΟ Ξέρεις να μιλάς,
είπε η πήλινη κούκλα στον τόρνο. Ο σοφός βεβαιώνει: Τα
χέρια που δημιουργούν τη νύχτα μπροστά στο τζάκι που μουρμουρίζει
κορμούς θα κινηθούν κι απόψε στη γωνιά του δερματόδετου τόμου σαν σκιές
ακατάβλητων παρτιζάνων κι η μυρωδιά του κρασιού και του ξύλινου δέους θα γεμίσει τον έρωτα με εικόνες, το στίχο με υπαινιγμούς. Κι όταν έρθει
η αυγή να λυγίσει το διάσελο ενόσω ακόμα θα γράφω έξω θα γίνεται
σήμερα, θα διαδίδεται η δυνατότητα του δημιουργημένου, η αιωνιότητα του
διαδοχικού, κι ο ορίζοντας με το αδιάπαυστο φως θα πλαισιώνει σαν ένα
τόξο δικαίωσης, σαν ένα σχήμα τιμής. Μα εγώ, το τέλος της μέρας, αρθρώνω: Σκοτεινά είναι πίσω απ’ την κουρτίνα μου έξω. Πάει κι αυτή η μέρα. Μεγάλα τα λάθη της. Γεμάτος απόγνωση για την ανημπόρια, μετάνοια μάταιη μα συντριβή, μετρώ στο γραφείο μου το βάρος τους. Έξω δρόμοι εργοτάξια στροφές κι
οι ανθρώποι τους κι η συνοχή και οι νόμοι μοιάζουν να λειτουργούν καθώς
φυσάει. Μεγάλα τα σκοτεινά παράθυρα αυτού του κόσμου. Θα τραβήξω
για λίγο την κουρτίνα, θα δω το αόριστο καθρέφτισμα της φλύαρης λάμπας,
θα κάνω πως χαζεύω το δαιδαλώδες, το ακατάληκτο, πως παρατηρώ, και μετά θα πέσω στο κρεβάτι γυμνός. Μα ούτε αυτό θα βοηθήσει ούτε τα ψυχοχάρτια της μνήμης μου ούτε και το γεγονός πως αγαπήθηκα ούτε η διάβρωση, τα σπιλωμένα σαθρά σκαλιά οι γενεές τα σκυλιά τα πηγάδια.
