πηγή:
http://charalamposgiannakopoulos.com/2015/01/04/%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82/
Κάθε συστηματικός αναγνώστης είναι
ταυτόχρονα ένας μικρός ή μεγάλος ανθολόγος, γιατί με κάθε καινούρια
ανάγνωση, με κάθε άκοπο βιβλίο που πιάνει στα χέρια του, με κάθε νέα
σελίδα που γυρίζει, προσθέτει ένα καινούριο λήμμα στις άπειρες
ανθολογίες που διαρκώς και αδιαλείπτως καταρτίζει μες στο μυαλό του (ή
στο σημειωματάριό του, στα αρχεία του υπολογιστή του, στις κουβέντες με
τους φίλους του ή, ακόμη συχνότερα, στο υποσυνείδητό του). Γι’ αυτό,
όταν θα διαβάσει μια μέρα την παρομοίωση του Corrado Calabrò για ένα
εφηβικό στήθος που είναι σαν πουλί πεσμένο από τη φωλιά του, θα θυμηθεί
ίσως την εικόνα του Leonard Cohen για δυο μικρά στήθη που είναι οι
αναποδογυρισμένες κοιλιές σπουργιτιών που ψυχορραγούν. Κι ύστερα από
λίγο καιρό (ή ύστερα από μήνες) θα θυμηθεί ή θα συναντήσει κι άλλες
δυο-τρεις παρόμοιες περιγραφές και θα αισθανθεί πως ο κόσμος του, εκείνη
έστω τη στιγμή, ναι, έχει κάποια συνοχή.
Κάπως έτσι θα ξεκίνησαν οι ανθολόγοι που
ταξινόμησαν τα χιλιάδες επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας σε δεκαέξι
βιβλία, κάπως έτσι θα δούλεψε και ο Τάσος Πορφύρης για να φτιάξει τη
δική του «Ανθολογία της βροχής», κάπως έτσι και ο Σάκης Σερέφας όταν
συγκέντρωνε τις «Μύγες του Χάρου» (ξένα ποιήματα με μύγες του θανάτου).
Κάπως έτσι διαβάζοντας τις προάλλες ένα ποίημα της Ασημίνας Ξηρογιάννη
θυμήθηκα δυο-τρεις ακόμα παράλληλες φράσεις, που είχα διαβάσει
παλιότερα, και τις αντιγράφω εδώ (διαβάζονται, ίσως, και ως σχόλιο στην
πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων).
Όπως το ενενήντα τοις εκατό όλων των ανθρώπων, ήθελα στο βάθος να είμαι πάντα εκεί που δεν είμαι, εκεί απ’ όπου μόλις έφυγα.
[Τόμας Μπερνχαρντ]
*
Τώρα που ‘χω φτάσει στο Παρίσι,
Να ‘μουν εκεί που ‘χω τ’ αμάξι μου αφήσει.
[Γιόζεφ Μπρόντσκι]
*
Ήμουν στο σπίτι κι ήθελα να ‘μαι
στους δρόμους, ήμουν στους δρόμους και ήθελα ένα σπίτι, έμπαινα σ’ ένα
καφενείο κι ήθελα να ‘μαι σε μια καντίνα, έφερνα ένα ποτήρι μπύρα στα
χείλη μου κι ήθελα έναν καφέ, ήθελα μια γυναίκα κι έβλεπα μια πόλη.
[Θάνος Σταθόπουλος]
*
Εγώ ποτέ δεν είμαι εκεί που θέλω.
Κι όταν είμαι εκεί που θέλω
θα ‘θελα να ‘μουν αλλού.
[Ασημίνα Ξηρογιάννη]
.