notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014

                        


                                

                          φωτο Κ.Γουνελάς






  Aγαπητοί φίλοι ,

αρχίζει να καλοκαιριάζει στο notationes,το ένθετο του varelaki.Xειροποίητο κι αυτό προσφέρει τις πολύτιμες σημειώσεις του,οι οποίες φιλοδοξούν να σας κρατήσουν συντροφιά το επόμενο δίμηνο.Μέχρι στιγμής το varelaki  δεν φιλοξενεί μόνο πρωτότυπο υλικό.Επίσης,συχνά καταφεύγει σε αναδημοσιεύσεις πραγμάτων που θεωρεί σημαντικά,ώστε να διαδοθούν και να τα διαβάσει ακόμα περισσότερος κόσμος.H λογική μας εδώ είναι τελείως διαφορετική από κάποιο έντυπο ας πούμε περιοδικό.Στόχος μας είναι κάθε φορά να φιλοξενούμε υλικό που θεωρούμε ότι αξίζει να διαβαστεί.Επιλογή ανθρώπων ,κειμένων,εικόνων,στιγμών .Και συλλογή συνάμα.

Σε αυτό το notationes  μπορείτε να διαβάσετε:

Ο Φάνης Χαραλάμπους και οι εκδόσεις ΜΕΛΕΙ που αγαπούν το παιδί και φροντίζουν γι' αυτό μάς χαρίζουν ένα ακόμα υπέροχο βιβλίο για τους μικρούς αναγνώστες ,αλλά και τους γονείς τους:Το VARELAKI ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ :Το αλλιώτικο πάρτι του Νικόλα.

O Αλέξανδρος Αραμπατζής με το μικρό του διήγημα  μάς πηγαίνει μια αλλόκοτη βόλτα ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΝΤΟΠΕΡΜΑΝ‏

Για τους θεατρόφιλους   : ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: «ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ Π.Ε.ΣΥ.Θ. 

Ακόμα, η ΣΤΗΛΗ : The Artmaniacs  αυτή τη φορά φιλοξενεί την ΕΥΑ ΣΤΑΜΟΥ .


MORE VENETO,ΖΩΟΦΙΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΕΡΩΣ ΣΤΙΣ

ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ .


Δημοσιεύονται ποιήματα των: 




Πάνου Δρακόπουλου  

 
Λεωνίδα Κακάρογλου 


Νίκου Μπατσικανή 



Άννας Νιαράκη 


Χαρίλαου Μιχαλόπουλου 


Γιάννη Πετράκη 



Σπύρου Βρεττού 


Ασημίνας Ξηρογιάννη 


' Αννα Γρίβα 


 Φάνη Παπαγεωργίου 


Μαρίας Κουλούρη 




Η Ασημίνα  Ξηρογιάννη γράφει :

για την  Γεωργία Τρούλη

και  τον  Αχιλλέα Κατσαρό

 

 

 

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014, ΠΑΝΟΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                          

ΕΡΩΤΙΚΗ  ΥΠΟΣΧΕΣΗ



''Μες στις πέτρες
που άλλοτε σπιτώνουν
ή που άλλοτε απλώς 
φορά
το ριζικό μας,
θα ενωθούμε 
      γυμνοί...''





*****




ΜΗΤΕΡΑ



Απόψε πέφτει 
σπέρμα βροχή
αίμα  τριαντάφυλλο
και πάλι
σπέρμα βροχή.

Αν βγεις στο μπαλκόνι
άσε τα ρούχα χάμω,
τα χρόνια στο ντουλάπι.
Δεν υπάρχει φόβος.
Μ' ακούς;
Mήτε  θάνατος.
Μητέρα. 





*****




ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ


                   Του Νίκου Καρούζου 


Σκοτώσαμε το σκυλί
που γάβγιζε
εξαγγέλλοντας τον ερχόμενο
σεισμό.




*****




ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟ ΑΣΤΕΙΟ


''Το μέλλον είναι αναπόφευκτο .'''






*****




ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟΥ



 'Ανοιξη αγνή,τρυφή
εις τον χορόν πάντα γυμνή
ως τα φύλλα π' ανθίζουν
γλυκοφιλώντας την αυγή.

Της μούσας είσαι και του πόθου
η ταγμένη
        η ταραγμένη εποχή!

Ελεύθερη αγορά

Πάνος Δρακόπουλος

Γαβριηλίδης, 2010
82 σελ.




 









  




                 

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014, ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΤΣΙΚΑΝΗΣ /// ΚΥΡΟΥΣ ΚΑΤΑΒΑΣΗ /// (απόσπασμα)

                           

Κι απ’ όλους ξεχωριστοί
μονάχα οι ποιητές απόμειναν.
Σαν τους παλιούς ρεμπέτες
των καημών λυράρηδες έγιναν
παρότι ρηχά τα αισθήματα του κόσμου. 


Και πρώτος
ένας Μωραΐτης
απ’ την Ήλιδα
της ζωής τα βάσανα
λυπητερά τραγούδια υφαίνει
φέρνοντάς μου δάκρυα
στο σκοτάδι
κάτω απ’ τα σκεπάσματα
της ερημιάς μου. 


Στις παρυφές των Εξαρχείων
άλλοτε σε μια ρεματιά του Κολωνού
παρέα του Οιδίποδα
δίχως κανένα σύμπλεγμα
κι ολοφώτεινο
ανταμώνω
κρατώντας
στ’ αλήθεια
την τύχη απ’ τα μαλλιά.
Καλό λόγο
δύσκολα να χαρίσει
η εξοχότης του
μόνο στον κόντε Διονύσιο
άντε
και στον άλλο μας ευγενή
κυρ Οδυσσέα
εκ Λέσβου. 


Τα δίκια δικά του
μα πώς να είσαι ποιητής
στις μέρες μας; 


Γι’ αυτό
ύψιστος τίτλος τιμής λογιέται
πάνω από κάθε άρχοντα˙
τι μόνο ένας στιχάρης μπορεί να σκοτώσει
δίχως μαχαίρι κι όπλο, χωρίς σταγόνα αίμα
─ με δυο του λέξεις, μόνο.
Κυβερνήτης κι ήρωας
ακόμα κι αν
ξυπόλυτος κι αλάνι τριγυρνά
στις πιάτσες
μ’ όλα τα βάσανα του κόσμου
στις πλάτες του.
Του χρόνου το αέναο βλέμμα
πέτρωσε
καθώς τα σωθικά μας.

Κι εσύ φόβε
σκύλε της νύχτας
παρών παντού.

Μ’ αλλιώς ήταν κάποτε
κι άλλα σημάδευαν τις παιδικές ψυχές.




***********

Κύρους κατάβαση

Νίκος Μπατσικανής

Γαβριηλίδης, 2013
47 σελ.


                                                               

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 /// ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ //// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                    


                                                                  

ΠΟΡΤΕΣ 


Τα βράδια που δε με παίρνει ο ύπνος
Αφήνω μισάνοιχτες τις πόρτες
Να τρίζουν όταν τις χαιδεύει το ξαφνικό αεράκι


Και να με καθησυχάζουν
Πως σε γνώρισαν μες στο σκοτάδι
Κι ανοίγουν για να περάσεις


           *****


ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ


Με το που έφυγες
Μετακόμισα στην 'αλλη μεριά της πόλης
Να μην με βρεις όταν γυρίσεις


Ξεχρέωσα τις αναμνήσεις
Και κυνηγώ τις εμπειρίες


Όσο προφθαίνω


         

           *****





  ΟΡΥΧΕΙΟ


  Όλο ρωγμές  το ορυχείο του κορμιού σου
  Δεν ξέρω πού να χωθώ
  Το πολύτιμο μετάλλευμα
  Για να μαζέψω.
      

        

           *****



    ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ


    Ασώματος ο έρωτας
    Ψάχνει να βρει τα χνάρια του
    Στις αγκαλιές της υποταγής
    Στις σιωπές
    Στ´ άδεια δωμάτια
    Στα ρημαγμένα σπίτια
    Με τις επιγραφές
    ''Δίδεται με αντιπαροχή''


   Όπως και η ζωή μου
   Χρόνια τώρα
   Μια αντιπαροχή


         

           *****



 ΜΝΗΜΗ ΣΧΕΔΟΝ ΠΛΗΡΗΣ


  Ξεκλειδώνω την πόρτα
  Ανάβω  το φως
  Από το ταβάνι κρέμεται η μνήμη 
  Σα σφαχτάρι


  Σουρώνουν οι μέρες που έφυγαν
  Τα χρόνια που έρχονται
  Η υγρασία σαν φρέσκο  αίμα
  Πλημμυρίζει τα πλακάκια


  Δεν ξέρω πώς να τη στεγνώσω
  Η σιγαλιά του σπιτιού
  Τραυλίζει δικαιολογίες
  Δεν υπάρχει άλλη

  Μνήμη σχεδόν πλήρης
  Από τώρα και στο εξής









ΛΕΩΝΙΔΑΣ    ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ
ΜΝΗΜΗ ΣΧΕΔΟΝ ΠΛΗΡΗΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ''ΕΣΤΙΑΣ''
ΑΘΗΝΑ 2014

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 /// ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΠΟΡΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

                                                               

 

            ΓΕΩΡΓΙΑ  ΤΡΟΥΛΗ

 

 

 

 

 

                        {ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ,

                             ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ}

 

                             

 ΕΚΔ.ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

                                            2013

 

Όταν ένα βιβλίο σε βυθίζει στο όνειρο, μοιραία αναστοχάζεσαι πάνω στην πραγματικότητα. «Τα όνειρα τα καταβροχθίζει κανείς με όλες του τις αισθήσεις», μας λέει η Γεωργία Τρούλη. Πώς είναι όταν ο άνθρωπος ονειρεύεται ιστορίες και έρχεται  αντιμέτωπος με χαώδεις καταστάσεις του υποσυνείδητου και του εσώτερου εγώ; Πώς είναι όταν ο διαρκής διχασμός συνιστά μια αλλοπρόσαλλη διαδρομή και καταλήγει να γίνει μια άλλη ταυτότητα; Βρισκόμαστε ανίσχυροι  απέναντι στο εξής αντιφατικό φαινόμενο: την εναλλαγή απώλειας και επανάκτησης του εαυτού. Η Γεωργία Τρούλη,  ζωηρά και αποφασιστικά, αφηγείται διχασμούς  και   μας βυθίζει σε  δεκάδες μυστικές διαδρομές που διαθέτουν αγριότητα. Ζωγραφίζει σκληρές ποιητικές εικόνες, κάποιες από αυτές μένουν ανολοκλήρωτες να αιωρούνται μαγικά στις συνειδήσεις μας, διαθέτοντας μικρή  ή μεγαλύτερη ποσότητα φρίκης, απαραίτητο συστατικό για να νιώσουμε το σοκ μιας πρωτοφανούς ψυχρότητας.

 

 

Δεν υπάρχουν ζεστά χρώματα για να βάψουν τα επιμέρους τοπία που δημιουργεί η Τρούλη. Διχάζεται μέσα της ο κόσμος ή μάλλον κομματιάζεται, γίνεται θρύψαλα σχεδόν. Όμως εκείνη έχει την ψυχραιμία να τον δει από ψηλά και να τον περιγράψει. Έχει την τόλμη να αφηγηθεί το ανείπωτο, το τερατώδες, το τραυματικό. Η αλλοίωση του κόσμου στη συνείδησή της ελλοχεύει ένα σοβαρό κίνδυνο. Να μην αναπλαστεί πάλι, να βυθιστεί στο αιώνιο σκοτάδι.Εδώ που διαβάζουμε η διαύγεια μοιάζει ξεχασμένη υπόθεση. Μάταιη είναι κι η αναζήτηση ταυτότητας του βιώματος, του αρχικού ερεθίσματος που φιλτράρεται με ιδιαίτερο τρόπο από την δημιουργό. Εκείνη έχει καλά κρυμμένο το εγώ της. Ξαναγυρίζω πάλι στην εικονοποιία, πιάνω το νήμα από κει που το άφησα. Άπειρες μικρές ή πιο μεγάλες εικόνες, σαφείς ή ασαφείς, ρεαλιστικές ή μη ρεαλιστικές, σουρεαλιστικές και (μετα)μοντέρνες, ίσως, στα σημεία. Άπειρες εκδοχές και συνειρμοί που φλερτάρουν ασύστολα με μια ιδιάζουσα ποιητικότητα. Κοφτές φράσεις, άλλες ανολοκλήρωτες, στίχοι ριγμένοι επιμελώς ατημέλητα πάνω στο χαρτί για να πυροδοτήσουν μια κάποια δραματικότητα και να γεννήσουν ερωτήματα. Ρωτάω όπως αναπνέω. Υπάρχει ποίηση στην πεζή πραγματικότητα; Yπάρχει ποίηση μέσα στα όνειρα; Yπάρχει ποίηση στο θάνατο; Ποίηση στο φόβο; Ποίηση στον πόνο; Aνιχνεύοντας αν υπάρχει ποίηση μέσα σε όλα τα παραπάνω, η ποιήτρια βουτάει για τα καλά μέσα την ποιητική διαδικασία,’ «αγκυλώνει το χάος», έστω για λίγο, κι είναι έτσι σαν να το νικά, φλερτάροντας με το αιώνιο και το άφθαρτο.

Τραγουδώντας το κενό κι αντέχοντας συρρικνώσεις. «Πηγαινοφέρνοντας λέξεις» και παραληρώντας αναπόφευκτα λίγο πριν την τελική απόσχιση. Αποταμιεύοντας γλωσσικές και νοηματικές αντιφάσεις. Καταγράφοντας με σθένος ό,τι καταργεί και καταστρέφει  και απολαμβάνοντας τις αποδομήσεις  και την ενέργειά τους, δεν στοχεύει στην ανάπλαση και αναδόμηση απαραίτητα. Τιμά τα ερείπια. Εγώ ως αναγνώστης αγαπώ πάντα τις ιστορίες με κακό τέλος. Τις θεωρώ  πιο αληθινές και πιο αυθεντικές. Κλείνοντας, δεν μας νοιάζουν οι σαφείς προθέσεις σε αυτήν την περίπτωση. Είναι το strong feeling, η δημιουργική ένταση, οι άπειρες διάχυτες αισθήσεις που σαν δώρα σου προσφέρονται. Ναι, δεν μας νοιάζουν οι σαφείς προθέσεις, όταν ο αναγνώστης είναι διαρκώς υπ’ ατμόν και απορημένος βαθιά μπροστά στο θαυμαστό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

notationes //// MA I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 //// ΑΝΝΑ ΝΙΑΡΑΚΗ //// ΕΔΩ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΡΓΑ

                                                                                                   

                                                                  

ΕΔΩ  ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ  ΑΡΓΑ




Η  θλίψη  βαδίζει αδιάφορα προς  την  έξοδο
σφυρίζοντας το τελευταίο χαρούμενο τραγουδάκι
έξόδιος ακολουθία η αγάπη σου, να με συντροφεύει
ως την πόρτα της άνοιξης



 
Για ποιά χαλασμένα παιχνίδια μιλάνε
οι ποιητές;
Για την κουρελιασμένη κορμοστασιά
του χειμώνα,
λικέρ ξεθυμασμένο σε ξεχασμένο ντουλάπι
ο θάνατος,
τι να μας κάνει τώρα που όλα τα σημάδια μας
τα κατάφερε η ζωή


Ακροπατώ στο θαύμα
στα δάχτυλα του ενός χεριού φτάνουν
να μετρηθούν οι ουτοπίες
των λέξεων- στην άβυσσο τα μαθηματικά
είναι άχρηστα
  

τροφή για τα ψάρια η αγάπη μου
ανυπεράσπιστη κολυμπά σε εχθρικούς ωκεανούς
πού να σε βρει να σε ταΐσει, πεινασμένε μου ήρωα

Εδώ πεθαίνουμε αργά, τόσο αργά που παθαίνουμε


(Aπό την ανέκδoτη ποιητική ενότητα "Η χαρά είναι μια άπιαστη θλίψη")

                     

                                                                                                                               

notationes /// Μ Α Ι Ο Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 /// ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                         

Στου Κάφκα


Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι
Άσε με να ξαπλώσω
Τόσες δίκες
Να τελειώσουν κάποτε
Σε γνώρισα παράθυρο
Έγινες σκοτάδι
Σε είδα βροχή
Πέρασε κι αυτό
Οι πόνοι της γέννας
Σε κάνανε μητέρα
Διάβασα τα έργα σου
Τα έφαγες
Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του
Να μια όμορφη μέρα, είχα πει
Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα
Ντράπηκα
Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Υπάρχει ακόμα ένας ήχος
Ήσυχος
Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί
Ζήσε αργά
Περιττό να το πούμε
Όλοι θα υποκύψουμε
Αυτός είναι ο τελευταίος αφορισμός




*******



Κτερίσματα


Μυστήριο-
Ακουμπισμένος στα γόνατα
Μ' ένα φακό στο βλέμμα
Εμένα σημαδεύει
Το ακίνητο γλυπτό
Παρέμβαση στο πέρασμα του κόσμου
Πανάρχαιας προέλευσης ομοίωμα
Κόσμημα βιτρίνας μελλοντολιθικής εποχής
Αυτός
Σκάβει το σώμα μου
Αιώνες κατοικούνε
Χώματος ληστής
Κάπηλος
Εγώ είμαι η χώρα
Στην κορυφή της πόλης μου
Κάτοικοι
Τους κίονες κρατούνε
Δεν έχει εδώ άλλη ταυτότητα
Ερείπια και ίαμβοι
Αυτά
Ταιριάζουν στο κορμί μου


*******


Ηττηθήκαμε ,όπως πάντα

Απόγευμα
'Ωρα αναχώρησης
Το φως δεν κάνει αστεία
Δεν απειλεί
Φεύγει
Σηκώσαμε τα βήματα αργά
Άλλοι πέταξαν χαλίκια
Άλλοι κόκκους ψωμιού
Όλοι ήλπιζαν μιαν επιστροφή
Μόνον εγώ
Γέρος
Φροντίδα καμιά για τα σημάδια
Τί να τα κάνω άλλωστε
Σάμπως αυτά με πάνε
Οι δρόμοι έχουν μνήμη
Με θέλγουν όταν θέλουν
Ποιός είμαι εγώ που θα τους πατήσω
Άφησα δυο ρώγες
Εγώ
Σταφύλι ή κορμί
Τί σημασία έχει
Άλλον τώρα μεθούνε
Άφησα μια χώρα
Εγώ
Ξανά
Πάλι

Μουσείο άδειο

Μαρία Κουλούρη

Μελάνι, 2013
48 σελ.
βλ. biblionet

 

 

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014, ΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ///ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                            

ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ  ΑΣΤΡΩΝ


Δέσμες φιλιών καμώνονται το έπος
σέρνονται αργά,ρίχνοντας το μαύρο στο σκοτάδι
γυρνάνε τον ουρανό με τον τροχό και με το κάρο 
και σπάνε με τη σειρά τα σουραύλια της νεότητας


στριμώχνονται τα άστρα στη θαλπωρή του ουρανού
και μέσα σε πέπλα ταξιδεύουν
ηλεκτρικά άνθη χλωμά και ακανόνιστα
εκλιπαρούν τη νύχτα
με τις κραυγές των καλωδίων και των καναλιών

βία και αβεβαιότητα
και στην ομίχλη εμφανίζονται αγαπημένοι
σαν θρόισμα

είναι λευκές οι λέξεις
και τα αστέρια τους είναι βαρίδια μπρούτζινα

πέφτοντας πλένονται
στο πλυντήριο των στεναγμών -το κανάλι της βροχής




*******





ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΝΥΧΤΑ




 Στις αποβάθρες του υπογείου σπάνια κάποιος αγγίζει το φως,
γιατί στους ουράνιους θόλους κορδώνονται αειθαλή δέντρα,
με συστοιχίες ευκίνητων κλαδιών
που ξυπνούν τις πέρδικες και τις πευκοβελόνες
και κάνουν τους συρμούς να μιλάνε
όπως ακούγεται ένας ραβίνος

έτσι που με συγ-κινεί ένα καρφί,
λάμπες,λαμπάκια και σήματα μόρς
όταν βγαίνουν δειλά από τις οπές
κάποιου φορέματος
που με χρώματα και φωνές κρύβει τα άστρα

γυναίκα είναι αυτή που κρύβει στα πόδια της 
ένα ομοιοκατάληκτο ποίημα
και απλώνει τη μυρωδιά της στις τέσσερις διαστάσεις
μιας ανοιχτής πόρτας



 -------------------------------------------------------------------

Πλυντήριο άστρων

Φάνης Παπαγεωργίου
επιμέλεια σειράς: Ιορδάνης Κουμασίδης

Λογότεχνον, 2013
64 σελ.

notationes /// Μ Α Ι Ο Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 /// AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ /// ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΝΤΟΠΕΡΜΑΝ‏

                                                                  

                                    φωτο Κ.Γουνελάς

Στο βάθος του δρόμου, η δεσποινίς Λίλι, κρατούσε χαλαρά και με χάρη τα δύο άγρια ντόπερμαν, τους Σάκκο και Βαντσέτι.  Τα δύο πανέμορφα σκυλιά, με το δολοφονικό ένστικτο, εφορμούσαν με πάθος δεξιά κι αριστερά, απειλώντας και κυνηγώντας τους πάντες και τα πάντα. Επειδή όμως σουρούπωνε και η κίνηση ήταν μηδαμινή εκείνη την ώρα στην δημοσιά, η δεσποινίς Λίλι δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία και μιλούσε ανέμελα με τη φίλη της Λούλου στο κινητό. 

Λίλα, της είπε η φίλη της Λούλου, ξέρεις ότι η Ιρέν και ο Ρόκο χθες χωρίσανε;

Μην μου πεις.

Ναι, στο λέω. ΄Εγινε χαμός σου λέω. Παίξανε τόσο άγριο ξύλο μεταξύ τους που ήλθε η αστυνομία, κόσμος, περιπολικά, μεγάλο νταβαντούρι.

Ε, ρε, γλέντια.

Γλέντια τρικούβερτα, σου λέω.  Σήμερα η Ιρέν θα πάει στον δικηγόρο της για το διαζύγιο.

Το έχει αποφασισμένο;

Μα, ναι, σου λέω. Τώρα πια είναι οριστικό.

Οριστικό, ε;

Οριστικό κι αμετάκλητο σου λέω.

Να σου πω, το κατευχαριστήθηκα.

Αμέ. Κάτι τέτοια σε κάνουν και ξανανιώνεις.

Ξαφνικά, όμως, ένα αυτοκίνητο έστριψε με υπερβολική ταχύτητα από τη στροφή και έπεσε με δύναμη και θόρυβο πάνω στον Σάκο (το ντόπερμαν) και τον σκότωσε. Καθώς η δεσποινίς Λίλι έπαθε σοκ ουρλιάζοντας,  ο οδηγός του αυτοκινήτου αναστατωμένος, βγήκε έξω να δει τι ακριβώς συνέβη. Τότε όρμησε πάνω του μανιακός ο Βαντσέτι (το ντόπερμαν) και τον άρπαξε από τον λαιμό. Ο οδηγός, ο Λένο, ένας διαβόητος γκάνγκστερ  της περιοχής και επαγγελματίας δολοφόνος,  προσπάθησε να βγάλει το πιστόλι του από την τσέπη του για να αμυνθεί, αλλά δεν πρόλαβε. Το πιστόλι εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα έφυγε συστημένη για τη δεσποινίδα Λίλα, διαπέρασε αστραπιαία την καρδιά της  και την άφησε επί τόπου. Στο μεταξύ ο Βαντσέτι (το ντόπερμαν) έπνιξε με ασύλληπτη ταχύτητα και δύναμη το Λένο (τον οδηγό) και εξαφανίστηκε. Όταν κατέφθασε ο σερίφης βρήκε να κείτονται νεκροί ένας άνδρας (ο Λένο),  μια γυναίκα (η Λίλι)  κι ένας σκύλος (ο Σάκο).

<< Τι στο διάολο συνέβη εδώ πέρα >>,  αναρωτήθηκε φωναχτά ο σερίφης κι άρχισε να ξύνει αμήχανα το κούτελό του.

Την άλλη μέρα οι εφημερίδες γράψανε: ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΖΗΛΟΤΥΠΙΑΣ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΩΜΕΝΗΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΡΑΣΤΗ ΤΗΣ. ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΧΕΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ Η ΜΑΦΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ. ΤΙ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ Η ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ ΛΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΧΕΣΗ.

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 /// ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

                                                    



                                                                 

{Αχιλλέας Κατσαρός

Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΉ ΤΩΝ ΕΣΩ ΟΥΡΑΝΩΝ
ΕΚΔ.ARS  POETICA,2014} 

  H Χειρουργική των 'εσω Ουρανών.Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Αχιλλέα Κατσαρού.Φαίνεται πως οι φιλολογικές του σπουδές τον έχουν επηρεάσει στην επιλογή των θεμάτων του.'Οπως και στο πρώτο βιβλίο με τίτλο ''Ιχνηλάτες Ανέμων'',έχει κι εδώ μια φιλοσοφική διάθεση.Η Χειρουργική των έσω Ουρανών ,λοιπόν!Ο τίτλος μάς φαίνεται αρκετά ανοίκειος και αινιγματικός.Η λέξη'' χειρουργική''είναι λέξη σκληρή.Κι όμως,όμορφα συνυπάρχει με τους ''έσω ουρανούς''.Μπορεί  άραγε κανείς να κάνει ανατομία στην ανθρώπινη ψυχή και να βγει αλώβητος από τη διαδικασία;Mάλλον όχι.Αξίζει όμως να προσπαθήσει,γιατί το ταξίδι είναι που έχει σημασία.
 Ο Αχιλλέας Κατσαρός παίρνει το ρίσκο του να σκάψει βαθιά  στην 'Υπαρξη και με Αγάπη να ψηλαφίσει το Χάος.Στο πρώτο ποίημα της συλλογής με τίτλο ''Βάπτισις'' ''ηδονικά σώματα μεταμορφώθηκαν σε ναυαγισμένα πλοιάρια'', ενώ ''χρόνια τώρα η έλλειψη βαδίζει.''Σε αυτό το πρωτο ποίημα αλλά  και παντού μέσα στη συλλογή δημιουργεί ισχυρές μεταφορές,οι οποίες κυριαρχούν και ρυθμίζουν τη λειτουργικότητα ή μη των ποιημάτων.Γενικά,λόγος πυκνός,σφικτός,κοφτός στα σημεία.Ύφος σοβαρό,συγκρατημένο,με σωστές δόσεις χιούμορ και ειρωνείας.Το ρήμα δεσπόζει,αφού γίνεται άφθονη χρήση του,ευτυχώς γιατί μιλάμε για ζητούμενο στην ποίηση.Η ενέργεια ρέει γενικά,το ποιόν της ενέργειας δίνει χρώμα.Χαίρομαι ιδιαίτερα-και το θεωρώ αρετή- που έχει εκπαραθυρώσει ,σχεδόν τελείως,τα  ενοχλητικά επίθετα,των οποίων η αλόγιστη και κακή χρήση από πολλούς ποιητές κουράζει αφάνταστα και καταστρέφει την ποιητική οικονομία.Απαλλαγμένος από ανούσιους βερμπαλισμούς ,και χαοτικούςλεκτικούς εντυπωσιασμούς.Κάθετος πιο πολύ παρά οριζόντιος,μεστός σε συνδέσεις και νοήματα.Συνδιαλέγεται με άλλους συγγραφείς ή ποιητές που αγαπά και πιθανόν τον έχουν επηρεάσει.Eπιλογή του η διακειμενικότητα,στην οποία,φυσικά,όλοι οι ποιητές έχουν δικαίωμα.Είναι καλοχωνεμένες ,ωστόσο ,επιρροές και αυτό είναι το πιο σημαντικό.Εκκινεί από τις λέξεις των άλλων.Τα διαβάσματά του αποτελούν το ερέθισμα της γραφής του.,του δίνουν υλικό για να αρθρώσει τον δικό του προσωπικό λόγο που σήμερα με ταξιδεύει και μου μιλάει.Θέλω να πιστεύω ότι θα μου μιλάει και αύριο αν αν και στην ποίηση ποτέ δεν ξέρεις  το πώς ,το πότε,το μέχρι πότε.Οι λέξεις του Αχιλλέα Κατσαρού δεν είναι ανήμπορες,αντίθετα είναι ικανές να στήνουν εύγλωττες εικόνες.Πιο εύστοχα είναι,θαρρώ,τα ολιγόστιχά του.Είναι αυτάρκη και ερεθίζουν  τη σκέψη μας.Χωρίς η γλώσσα του καθόλου να τρεκλίζει,εμπλέκει σκηνικά και τρόπους από τον αρχαίο μας κόσμο και τα συνδυάζει-εύστοχα συνήθως- με σύγχρονα δεδομένα,αρνούμενος ταυτόχρονα τον εύκολο λυρισμό και την αταίριαστη με το ιδιάζον ύφος του μουσικότητα.

Α.Ξ.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

                            στην Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Σου έχω γυρίσει το κεφάλι.

Δεν φοβάμαι να σε μεταμορφώσω.

Φοβάμαι να μεταμορφωθώ.

Τα μαλλιά μου μαύρα και ίσια

απλώνονται ως την πλάτη μου

κι ακολουθούν τα βήματά σου

έτσι όπως σε βρίσκει η σιωπή.

Σέρνω αλυσίδες.

Γυναίκα είμαι.

Επανάσταση είμαι.

Σίσυφος βυθισμένος

μες στον γαλάζιο λαιμό της Λυπηού.

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014 /// ΑΝΝΑ ΓΡΙΒΑ /// ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

                                                                

           




ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ





Κοιτάζω ψηλά
πάνω άπ' τις πλάτες
του διαβήτη
ζωγραφίζω
στα μάτια μου
τη διαδρομή
των σπονδύλων του
και τη μιμούμαι
με την ακρίβεια
του οστού σκότωμα κλώνων
καταφέρνω
σε πτήση αέναη
όταν βογκά
το μεσημέρι
στο νήμα
του υδραργύρου
και τρέμω αταίριαστα
σαν να μου κλέβουν
μέσα άπ' τα ρούχα 
το κορμί

δέχομαι το χορτάρι 
ατελείωτο
πριν να καρπίσει πάνω μου
τη δροσιά του
και στην ψυχή μου ένα φτερό
πιασμένο άπ´ τ'αυτί
του ανεμόμυλου
αλέθει την ανάσα


αντιστρέφεται η βαρύτητα
ως της πορείας μου
τη βέβαιη απόληξη
στο σύμπαν
με κυνηγούνε πάντοτε
τα πόδια της καρδιάς μου
άστεγες λεύγες
και μια αγάπη υπνοβάτης:
στην αιώρα του κόσμου
μικρό περιστέρι
γουργουρίζω  το φόβο μας 
και άπ'τα θρύψαλα της φωνής μου 
φτιάχνω πάντα το ίδιο ποίημα
ένας κύκλος που κλειδώνει
άπ' τον κύκλο των πουλιών.

--------------------------------------------------

Οι μέρες που ήμασταν άγριοι

Άννα Γρίβα

Γαβριηλίδης, 2012
90 σελ.

notationes /// M A I O Σ - Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ 2014, ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                    

ΝΕΑ  ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Σύνδεσε τη λέξη

με την εποχή.

Σύνδεσε το ποίημα

με το πρόσωπο του ανθρώπου.

Φτιάξε μία νέα ποιητική.

                                 










                                                                             

                

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

Γράψε ένα ποίημα για τον ρυτιδιασμένο άντρα

που πέθανε μόνος στο νοσοκομείο

για το πρεζόνι της Ομόνοιας

για τον μετανάστη που ψάχνει στα σκουπίδια
για τη φτωχή γυναίκα που γερνάει πρόωρα ανέγγικτη.
Γράψε ένα ποίημα τιμής ένεκεν-
αλλιώς κανείς δεν θα τους θυμάται.

Εποχή μου είναι η Ποίηση.Γαβριηλίδης 2013

                                    

                                     φωτό Α.Αναγνωστάκη

                                                  

ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Δες με!

Καλύτερη και από μαριονέτα.

Λύνομαι

Και πάλι δένομαι

(είμαι θεατράλε)

Σε στραβοκοιτάω!

Το σώμα μου

Αλλάζει σχήμα

Σκέτο ζυμάρι

Πλάθεται ανάλογα

Χύνω πολύ ιδρώτα

για να γίνω η λέξη σου

Το αριστερό μου χέρι

αγγίζει την πλάτη σου.

Το δεξί μου πόδι χα ι δεύει τη μύτη σου.

Το στήθος μου

αναζητά απεγνωσμένα

το στέρνο σου

(αλλόκοτοι χαιρετισμοί ανταποδίδονται).

Το μάτι μου πάλι

τρώει το δικό σου μάτι

Τα αυτιά μου πίνουν μονορούφι

τον βήχα σου

Ένα από τα μπροστινά δόντια μου

ροκανάει τη γλώσσα σου.

Κι όλα αυτά χωρίς να είναι καν φθινόπωρο.

(Τέλος πάντων,χωρίς να είναι καν η εποχή των εραστών)

Χωρίς ν' ανήκω στις χειρονομίες μου,

Χορεύω τον έρωτα

Αναιρούμαι

Ανθίζω

Αναπλάθομαι

Ανήκω.