.Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;
Τελείως φυσικά. Θα έλεγα όπως αναπνέει κάποιος και δεν ρωτά «πως ξεκίνησα να αναπνέω», έτσι συνέβη και με την συγγραφή. Οπότε, δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο σημάδι στον χρόνο που να είναι η αφετηρία για το γράψιμο. Θαρρώ ότι είναι τόσο δεμένο με την ζωή μου ώστε μπορώ να πω ότι ταυτίζονται κιόλας.
.<<Νόστιμον ήμαρ>>.Μιλήστε μου γι΄αυτό...
Α, το Νόστιμον ήμαρ! Γλυκό κουταλιού τριαντάφυλλο! Μυρωδάτο ποτήρι τσάι καυτό γεμάτο με μυρωδικά! Μπαχάρια και μνήμες! Πρόσωπα που χάθηκαν από τα μάτια για να αναστηθούν στην καρδιά! Το νόστιμον ήμαρ είναι το παραθυράκι για να βλέπω την αλήθεια της ζωής, όταν θολώνει η ματιά και παρασύρεται από το εφήμερο. Είναι το αιώνιο παρόν μιας πατρίδας τοποθετημένης στα εικονίσματα. Μαζί με τις φωτογραφίες των παππούδων και των γιαγιάδων. Καντηλάκι θύμησης αλλά και χρέους. Δεν είναι μεγάλες οι κουβέντες που το χρωματίζουν αλλά μεγάλη η υποχρέωση που έδωσα πριν χαθεί το νησί μου, το σπιτικό μου για πάντα από τα μάτια μου: να μην ξεχάσω ποτέ!
Πώς βλέπετε σήμερα την <<λογοτεχνική πραγματικότητα>> στην Ελλάδα;
Με πολλή συμπάθεια έως θαυμασμό. Μου φαίνεται πως όλοι μας γράφουμε. Η λογοτεχνία είναι η ανάγκη μας να υπάρξουμε μέσα στην πραγματικότητα που πάει να μας ισοπεδώσει. Να θυμηθούμε ότι έχουμε συναισθήματα. Τα βιβλία, υπηρετούν αυτή μας την ανάγκη. Κάθε μέρα γεννιούνται βιβλία που έχουν κάτι να μας πουν, να μοιραστούν. Την χαρά, την λύπη τον πόνο και την λύτρωση. Τούτα εδώ, μόνο με το μοίρασμα μπορούν να καρπίσουν, αλλιώς μαραίνονται. Οι νέες τεχνολογίες έρχονται για να βοηθήσουν όσους πασχίζουν να βρούν τον «άλλον», πες τε τον: αναγνώστη. Που δεν είναι αναγνώστης αλλά συμπορευτής.Στην Ελλάδα λοιπόν ανθίζει η ελπίδα πως όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότεροι θα βρίσκουν το θάρρος και τα μέσα να υπηρετήσουν την τεχνη, τον λόγο, τον άνθρωπο. Οι κοινωνικές συνθήκες μπολιάζουν την διάθεση αυτή και πιστέυω ότι θα έχουμε την δυνατότητα να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερο τον εαυτό μας μέσα από την λογοτεχνία.
Ποιά τα λογοτεχνικά σας πρότυπα;
Είμαι νοσταλγός. Πολλές είναι οι φορές που βρίσκομαι να τριγυρνώ στα σοκκάκια του παρελθόντος και να διαβάζω ο,τι βρω. Μα δεν μπορώ να μην αναφέρω της εφηβείας μου το στήριγμα, τον Λουντέμη. Το ξάναμμα του πάθους για ουρανό, τον Καζαντζάκη, τον ερωτευμένο αγώνα του Ρίτσου και ύστερα να χαθώ στους στίχους και τα κεφάλαια του πακόσμιου λογοτέχνη. Με συγκινεί η απλότητα και η χάρη. Είναι ικανές να γίνουν το χαστούκι που χρειάζεται ο λιπόθυμος και το χάδι ο πικραμένος. Ετσι θα ήθελα να δω κι εγώ τον εαυτό μου, να υπηρετεί αυτό τον σκοπό.
Σήμερα οι νέοι διαβάζουν λογοτεχνία ;
Θα έπρεπε. Θέλω να πιστεύω ότι διαβάζουν. Κρίμα όμως, επειδή είναι λίγοι όσοι το αποτολμούν. Το φταίξιμο δεν είναι δικό τους. Ασφυκτική η πολιορκία των Σειρήνων. Τεχνολογία, πιεστικό σχολικό πρόγραμμα, λιγοστός χρόνος. Υστερα είναι όπως μάθεις. Όταν βρούν τον χρόνο, δεν ξέρουν πως και τι να διαβάσουν. Θαρρώ ότι είναι αναγκαίο εμείς να υποστηρίξουμε την διάθεση για διάβασμα. Επειδή αυτή υπάρχει πέραν πάσης αμφιβολίας. Εκείνο που είναι απαραίτητο, είναι να το ποτίσουμε αυτό το εύθραυστο φυτό, αλλιώς θα μαραθεί, και είναι κρίμα.
.Λογοτεχνία και διαδίκτυο!θα θελα ένα σχόλιο!
Το αναφέραμε και παραπάνω. Αυτή η συναρπαστική σύγχρονη και ζωντανή πραγματικότητα, δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορη την λογοτεχνία. Το διαδίκτυο είναι ένα Βήμα. Ένα μικρόφωνο. Όπως παλιά ανταλάσσαμε κάρτες με ηθοποιούς, με ποδοσφαιριστές, ότι πιο πολύτιμο είχαμε, τώρα ανταλάσσουμε στιχάκια, κεφάλαια από βιβλία. Ζεσταίνουμε τις κρύες οθόνες του υπολογιστή και ζητούμε ένα μάτι να μας διαβάσει και μια καρδιά να μας δεχθεί. Οι σκέψεις δίνουν και παίρνουν, τα συναισθήματα το ίδιο. Το διαδίκτυο δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αυτόν τον τομέα. Η λογοτεχνία του έκανε τα μάγια της. Του έδωσε την ζωή της.
Τί σχεδιάζετε για το μέλλον;
Όπως κάθε πατέρας θέλει τα παιδιά του να προκόψουν. Ετσι κι εγώ, ελπίζω τα παιδιά μου, τα μέχρι στιγμής δύο μου βιβλία, το «Μικρασίας Έρως» και το «Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα», να βρούν απήχηση και να συγκινήσουν, να προβληματίσουν και να δώσουν χαρά και ελπίδα στους συνοδοιπόρους μου. Ελπίζω μέχρι το Πάσχα να έχω ολοκληρώσει και το τρίτο μου βιβλίο, για το οποίο φιλοδοξώ να σας μιλήσω σε επόμενη μας συνέντευξη. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία αυτή της επικοινωνίας και να ευχηθώ να όλοι εμείς οι εραστές του λόγου να μην πάψουμε να προσφέρουμε την ελπίδα και την χαρά. Καλή επιτυχία στο ιστολόγιο αυτό και σε ό,τι κάνετε με αγάπη!
Τελείως φυσικά. Θα έλεγα όπως αναπνέει κάποιος και δεν ρωτά «πως ξεκίνησα να αναπνέω», έτσι συνέβη και με την συγγραφή. Οπότε, δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο σημάδι στον χρόνο που να είναι η αφετηρία για το γράψιμο. Θαρρώ ότι είναι τόσο δεμένο με την ζωή μου ώστε μπορώ να πω ότι ταυτίζονται κιόλας.
.<<Νόστιμον ήμαρ>>.Μιλήστε μου γι΄αυτό...
Α, το Νόστιμον ήμαρ! Γλυκό κουταλιού τριαντάφυλλο! Μυρωδάτο ποτήρι τσάι καυτό γεμάτο με μυρωδικά! Μπαχάρια και μνήμες! Πρόσωπα που χάθηκαν από τα μάτια για να αναστηθούν στην καρδιά! Το νόστιμον ήμαρ είναι το παραθυράκι για να βλέπω την αλήθεια της ζωής, όταν θολώνει η ματιά και παρασύρεται από το εφήμερο. Είναι το αιώνιο παρόν μιας πατρίδας τοποθετημένης στα εικονίσματα. Μαζί με τις φωτογραφίες των παππούδων και των γιαγιάδων. Καντηλάκι θύμησης αλλά και χρέους. Δεν είναι μεγάλες οι κουβέντες που το χρωματίζουν αλλά μεγάλη η υποχρέωση που έδωσα πριν χαθεί το νησί μου, το σπιτικό μου για πάντα από τα μάτια μου: να μην ξεχάσω ποτέ!
Πώς βλέπετε σήμερα την <<λογοτεχνική πραγματικότητα>> στην Ελλάδα;
Με πολλή συμπάθεια έως θαυμασμό. Μου φαίνεται πως όλοι μας γράφουμε. Η λογοτεχνία είναι η ανάγκη μας να υπάρξουμε μέσα στην πραγματικότητα που πάει να μας ισοπεδώσει. Να θυμηθούμε ότι έχουμε συναισθήματα. Τα βιβλία, υπηρετούν αυτή μας την ανάγκη. Κάθε μέρα γεννιούνται βιβλία που έχουν κάτι να μας πουν, να μοιραστούν. Την χαρά, την λύπη τον πόνο και την λύτρωση. Τούτα εδώ, μόνο με το μοίρασμα μπορούν να καρπίσουν, αλλιώς μαραίνονται. Οι νέες τεχνολογίες έρχονται για να βοηθήσουν όσους πασχίζουν να βρούν τον «άλλον», πες τε τον: αναγνώστη. Που δεν είναι αναγνώστης αλλά συμπορευτής.Στην Ελλάδα λοιπόν ανθίζει η ελπίδα πως όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότεροι θα βρίσκουν το θάρρος και τα μέσα να υπηρετήσουν την τεχνη, τον λόγο, τον άνθρωπο. Οι κοινωνικές συνθήκες μπολιάζουν την διάθεση αυτή και πιστέυω ότι θα έχουμε την δυνατότητα να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερο τον εαυτό μας μέσα από την λογοτεχνία.
Ποιά τα λογοτεχνικά σας πρότυπα;
Είμαι νοσταλγός. Πολλές είναι οι φορές που βρίσκομαι να τριγυρνώ στα σοκκάκια του παρελθόντος και να διαβάζω ο,τι βρω. Μα δεν μπορώ να μην αναφέρω της εφηβείας μου το στήριγμα, τον Λουντέμη. Το ξάναμμα του πάθους για ουρανό, τον Καζαντζάκη, τον ερωτευμένο αγώνα του Ρίτσου και ύστερα να χαθώ στους στίχους και τα κεφάλαια του πακόσμιου λογοτέχνη. Με συγκινεί η απλότητα και η χάρη. Είναι ικανές να γίνουν το χαστούκι που χρειάζεται ο λιπόθυμος και το χάδι ο πικραμένος. Ετσι θα ήθελα να δω κι εγώ τον εαυτό μου, να υπηρετεί αυτό τον σκοπό.
Σήμερα οι νέοι διαβάζουν λογοτεχνία ;
Θα έπρεπε. Θέλω να πιστεύω ότι διαβάζουν. Κρίμα όμως, επειδή είναι λίγοι όσοι το αποτολμούν. Το φταίξιμο δεν είναι δικό τους. Ασφυκτική η πολιορκία των Σειρήνων. Τεχνολογία, πιεστικό σχολικό πρόγραμμα, λιγοστός χρόνος. Υστερα είναι όπως μάθεις. Όταν βρούν τον χρόνο, δεν ξέρουν πως και τι να διαβάσουν. Θαρρώ ότι είναι αναγκαίο εμείς να υποστηρίξουμε την διάθεση για διάβασμα. Επειδή αυτή υπάρχει πέραν πάσης αμφιβολίας. Εκείνο που είναι απαραίτητο, είναι να το ποτίσουμε αυτό το εύθραυστο φυτό, αλλιώς θα μαραθεί, και είναι κρίμα.
.Λογοτεχνία και διαδίκτυο!θα θελα ένα σχόλιο!
Το αναφέραμε και παραπάνω. Αυτή η συναρπαστική σύγχρονη και ζωντανή πραγματικότητα, δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορη την λογοτεχνία. Το διαδίκτυο είναι ένα Βήμα. Ένα μικρόφωνο. Όπως παλιά ανταλάσσαμε κάρτες με ηθοποιούς, με ποδοσφαιριστές, ότι πιο πολύτιμο είχαμε, τώρα ανταλάσσουμε στιχάκια, κεφάλαια από βιβλία. Ζεσταίνουμε τις κρύες οθόνες του υπολογιστή και ζητούμε ένα μάτι να μας διαβάσει και μια καρδιά να μας δεχθεί. Οι σκέψεις δίνουν και παίρνουν, τα συναισθήματα το ίδιο. Το διαδίκτυο δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αυτόν τον τομέα. Η λογοτεχνία του έκανε τα μάγια της. Του έδωσε την ζωή της.
Τί σχεδιάζετε για το μέλλον;
Όπως κάθε πατέρας θέλει τα παιδιά του να προκόψουν. Ετσι κι εγώ, ελπίζω τα παιδιά μου, τα μέχρι στιγμής δύο μου βιβλία, το «Μικρασίας Έρως» και το «Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα», να βρούν απήχηση και να συγκινήσουν, να προβληματίσουν και να δώσουν χαρά και ελπίδα στους συνοδοιπόρους μου. Ελπίζω μέχρι το Πάσχα να έχω ολοκληρώσει και το τρίτο μου βιβλίο, για το οποίο φιλοδοξώ να σας μιλήσω σε επόμενη μας συνέντευξη. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία αυτή της επικοινωνίας και να ευχηθώ να όλοι εμείς οι εραστές του λόγου να μην πάψουμε να προσφέρουμε την ελπίδα και την χαρά. Καλή επιτυχία στο ιστολόγιο αυτό και σε ό,τι κάνετε με αγάπη!
