Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σελίδες

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

...notationes///IOYNIOΣ 2013///ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ΑRTMANIACS///EΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ




...συνέντευξη στην ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ




Κυρία Γκίκα ,σας ευχαριστώ,σας καλωσορίζω στο Varelaki  και ξεκινώ...
Η γραφή ολόκληρη η ζωή σας! Θα σας γυρίσω χρόνια πίσω! Πώς ξεκινήσατε; Με ποια αφορμή; Ποιοι σας επηρέασαν;


Γράφω απ’ όταν πρωτοφοβήθηκα. Επτά χρονών, όταν αρρώστησε η μαμά μου. Αφηγούμαι ιστορίες στον εαυτό μου απ’ όταν πρωτομίλησα, μοναχοπαίδι και ήταν το παιχνίδι μου. Από τότε γνώρισα έναν παράλληλο κόσμο που διαρκώς μου αποκάλυπτε: τον γρίφο που δεν έβλεπα, το αίνιγμα που άλλαζε πρόσωπα, τη ζωή μου, τους άλλους, κι εμένα την ίδια. Ζούσα σε μια γειτονιά αλλόκοτη, με θαύματα. Στο μικρόκοσμό της συνέβαιναν και συμβαίνουν όλα. Τα βιβλία ήταν από παιδί για τη ζωή μου, πραγματικότητα. Απτή και παρούσα, πιο πραγματική από την καθημερινότητά μου. Όλα είναι ένα σύμπαν σήμερα, εκείνο που ζω κι εκείνο που φαντάζομαι, αυτά που διάβασα κι εκείνα που έζησα, το θεικό παρόν και το μαγικό αεί μεταβαλλόμενο παρελθόν μου. Διαβάζω και γράφω δηλαδή ζω, δεν έχω συνηθίσει σε κάτι άλλο. Όταν αυτά μου συμβαίνουν, αισθάνομαι να είμαι στο δρόμο μου.

Πώς κάθε φορά ξεκινάτε να γράψετε κάτι καινούριο; Με ποιους τρόπους παγιδεύετε μια ιδέα, εγκλωβίζετε ένα αρχικό ερέθισμα;

Με παγιδεύει η ιδέα’ κι εγώ της αφήνομαι! Με εμπιστοσύνη είτε αυτό είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που θα γίνει ιστορία μετά από πέντε ή επτά χρόνια, είτε ένας στίχος που θα με βγάλει ή θα με βάλει στα δύσκολα. Είναι σα να ‘ναι η ιστορία εκεί έξω κι εγώ την αγγίζω στην ακρούλα της. Όποτε γίνομαι άξια να την αγγίξω και όσο… Λίγα κάνω, δλδ παραμένω ανοιχτή στο δικό της ενδεχόμενο.  Κι όσο περνούν τα χρόνια η ιστορία όλο και πιο συχνά με καταδέχεται. Το μόνο που χρειάζεται από μένα είναι να ζω και να σωπαίνω όσο γίνεται, να περιμένω. Έχει άλλους χρόνους, θέλει τους χρόνους της. Κι ο εγωιστικός μας χρόνος την απομακρύνει ή την μπερδεύει.

Aγαπημένοι σας συγγραφείς (πεζογράφοι/ποιητές/θεατρικοί συγγραφείς),παλαιότεροι και σύγχρονοι!


Αγαπώ πολλούς και για αλλιώτικους λόγους. Πάντα επιστρέφω στον Μπόρχες και στον Ντοστογιέφσκι, πάντα μαγεύομαι με την Μπλίξεν και απελπίζομαι με τον Καμύ και με τον Κάφκα, ο Μαγιακόφσκι, η Σύλβια Πλαθ, ο Πρεβέρ κι η Ντίκινσον είναι δίπλα από τις φωτογραφίες της οικογένειας, δεν έπαψα ποτέ να αναζητώ τον δικό του χαμένο χρόνο (Προυστ), τα αστυνομικά είναι τα καλοκαίρια μου, τα πατερικά κείμενα οι νύχτες μου, ο Παπαδιαμάντης κι ο Βυζηινός η ψυχή και η τρέλα μου, ο Πεντζίκης και η Γιουρσενάρ οι σοφοί συγγενείς μου. Διαβάζω τα πάντα, από την «Άννα Καρένινα» του Τολστόι ως το «Ένα δικό μου δωμάτιο» της Βιρτζίνια Γουλφ, από το «Ο άνθρωπος που κοιμάται» και το «Ζωή: Οδηγίες χρήσεως» του Τζωρτζ Περέκ ως τον «Παράξενο Τζων» του Στάπλετον, απ’ τον Σομόθα και το «Σπήλαιο των ιδεών» ως το Μπολάνιο και τον Μουρακάμι. Με μαγεύει η Ογκάουα και γενικώς είμαι ανοιχτή ώστε ο άλλος να με μαγεύει. Με ταράζει ο Σαλάμοφ, με ανασταίνει ο Ταρκόφσκι, αλλά τους γρίφους πια μου τους λύνει το άσπρο χαρτί, όταν με καθαρή καρδιά πλησιάζω μια ιστορία ανείπωτη ή χιλιοειπωμένη. Κάθε βιβλίο μια συνάντηση. Κάθε ιστορία, μια μέρα δική μας που δεν πήγε χαμένη.


Αγαπημένα σας βιβλία. Θα είναι σίγουρα πολλά...οπότε μερικούς τίτλους μόνο..

«Έγκλημα και τιμωρία», «Ο ηλίθιος», «Το υπόγειο», «Λευκές νύχτες» και «Οι δαιμονισμένοι» του Ντοστογιέφσκι. Άπαντα του Μπόρχες με την υπέροχη μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη και Δημήτρη Καλοκύρη, «Η σκακιστική νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ, «Ο παράμεσος», «Άρωμα πάγου», «Ξενοδοχείο Ίρις» της Γυόκο Ογκάουα, «Το σύννεφο με τα παντελόνια» του Μαγιακόφσκι, «Γοτθικές ιστορίες» της Μπλίξεν, «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ, «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» σ’ όλες τις μορφές και σ’ όλες τις γλώσσες, «Πικ νικ στην άκρη του δρόμου» (ο υπέροχος Στάλκερ του Ταρκόφσκι) των Μπόρις και Αρκάντι Στρουγκάρσκι, «Σολάρις» και «Η αναζήτηση» του Στάνισλαβ Λεμ, «Η επιστροφή του Νετσάγιεφ» και «Τα σανδάλια» του Χόρχε Σεμπρούν, η «Μοναχούλα» του Πιέρ Πεζύ, η «Ασκητή της αγάπης» της γερόντισσας Γαβριηλίας και τα Πατερικά Κείμενα, το Γεροντικό, ο Άντερσεν, τα ποιήματα της Έμιλυ Ντίκινσον, της Σύλβια Πλάθ, του Καρυωτάκη και του Σαχτούρη…

Ένα σχόλιο για την σύγχρονή μας λογοτεχνική πραγματικότητα.


Όσο σκληραίνει η ζωή μας, δυστυχώς, γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Αποκτά βάθος, ειδικό βάρος, απορροφά όλους τους κραδασμούς και μας επιφυλάσσει κάπου εκεί στις γραμμές μια καινούργια πραγματικότητα. Εκείνο που αγνοούμε μα ωστόσο μέσα μας λάμπει.

Λογοτεχνία και διαδίκτυο.


Το μέσον αλλάζει. Και αυτό το καινούργιο μέσο τ’ αγαπώ τελικά. Ο αφηγητής και οι ιστορίες παραμένουν οι ίδιες.

Γινεται μεγάλη προσπάθεια για τη διάδοση του ψηφιακού βιβλίου...


Καλώς γίνεται. Όπως καλώς συνεχίζεται και το τυπωμένο βιβλίο ως έργο τέχνης.


Ποιά άλλη μορφή τέχνης σας συγκινεί;

Η γλυπτική. Από παιδί. Ήταν το πρώτο που προσπάθησα. Ο πηλός που ανασταίνεται. Αλλά μια καλοκαιρινή μπόρα μου άλλαξε την πορεία και έκανε golem νεκρό το πρώτο μου σαλιγκάρι… Ο Ροντέν και η Καμίλ Κλωντέλ όμως μπήκαν στην καρδιά μου για πάντα.


Παρακολουθείτε θέατρο;

Έχω υπάρξει από τα πολύ τυχερά πλάσματα. Έκανα και θεατρικό ρεπορτάζ για μια  δεκαετία. Τότε που άνθισαν ΔΗΠΕΘΕ και Πειραματικές σκηνές. Τριακόσιες και βάλε παραστάσεις τον χρόνο. Σχεδόν όλη την Επίδαυρο και το Ηρώδειο… Είδα και χόρτασα, τους αγάπησα κι άνθισα, αρχαίους τραγικούς,  Τένεσι Ουίλιαμς, Ο’ Νηλ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Αναγνωστάκη, Βογιατζής, Μιχαηλίδης, Αντύπας, Τερζόπουλος, Χουβαρδάς, Αμόρε, Εμπρός, Ανοιχτό Θέατρο και Απλό, τώρα ζω κάπως απομονωμένη. Αγαπώ την όπερα όμως και μοιάζει πια και να μου αρκεί.


Διαβάζετε κάτι τώρα;

Δεν υπάρχει ημέρα που να μη διαβάσω, διαβάζω αδιάκοπα με λόγο ή και χωρίς λόγο. Διαβάζω για να γράψω, διαβάζω για να περάσω καλά, διαβάζω για να ζήσω. Μόλις τέλειωσα το τρίτο μέρος από το «1Q84» του Μουρακάμι, ξαναδιάβασα πρόσφατα το «Έγκλημα και τιμωρία» σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου από την «Ίνδικτο», σήμερα διαβάζω τον «Διασυρμό» του Μπαμπασάκη. Μου θυμίζει πράγματα, δρόμους, ανθρώπους, και πονώ και γελώ.


Γραφετε κάτι;

Περιμένοντας να βγει το μυθιστόρημα «Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ» και το καινούργιο μου παραμύθι, και τα δυο απ’ τις εκδόσεις «Καλέντη», ναι βρίσκομαι ήδη στην αρχή μιας ιστορίας. Είχα πει «ερωτικό ποτέ ξανά» για να διαπιστώσω ότι είναι το πρώτο ερωτικό μου. Πάω ανάποδα μάλλον… Ερωτικό και μαγικό, βιβλιοφιλικό, ταυτοχρόνως. Με τις αλλόκοτες εκείνες συμπτώσεις που καθορίζουν αμετάκλητα κι ανεπαίσθητα τη ζωή.


Υπάρχουν κάποιοι νέοι λογοτέχνες που ξεχωρίζετε;

Έχουμε εξαιρετικούς νέους λογοτέχνες και σίγουρα αναφέροντας κάποιους, κάποιους άλλους αδικώ, αλλά ας το προσπαθήσω: Γιάννης Γενάρης «Πρίγκιπες και δολοφόνοι», Μαρία Ξυλούρη «Έτσι τελειώνει ο κόσμος», Αγγέλα Γαβρίλη «Iridium”, Διονύσης Μαρίνος, Βαγγέλης Μπέκας, Ευτυχία Παναγιώτου, Στέφανος Ξένος, Γιάννης Παλαβός, Βασιλική Πέτσα, Μαρία Φακίνου, Βάσια Τζανακάρη, Ασημίνα Ξηρογιάννη, ναι έχω διαβάσει ποίησή σας και μ’ αρέσει πολύ…


 Δεδομένης της Κρίσης που διανύουμε ακόμα...διαβάζουν βιβλία οι έλληνες σήμερα;

Μια χαρά διαβάζουν, δηλαδή πάντα όσοι διάβαζαν εξακολουθούν να διαβάζουν και θα διαβάζουν.


Ti θα λέγατε σε έναν λογοτέχνη που τώρα ξεκινάει...;

Να γράφει πάντα έχοντας τη βαριά του σκιά, να μη σκέπτεται ούτε τον αναγνώστη ούτε τη συντεχνία όταν γράφει αλλά το αίνιγμα και την ψυχή του, να γράφει για να σωθεί πρώτα με εκείνα που ξέρει. Και να γνωρίζει πως δίνει σώμα και αίμα για να λάβει ιστορίες, υπάρχει ένα τίμημα και το πληρώνεις αγόγγυστα μόνο όταν για σένα σ’ αυτή τη ζωή δεν έχει άλλο δρόμο… Οι εποχές που έγραφες για δόξα ή για λεφτά, έχουν περάσει πια ευτυχώς ανεπιστρεπτί, τώρα θα γράφουμε, αν γράφουμε, για την σωτηρία της ψυχής μας και για την ψυχή της λογοτεχνίας.


Ti ονειρεύεστε..!Σχέδια για το μέλλον...

Μάλλον διανύω την ηλικία του θεικού παρόντος, χαίρομαι την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή με ό,τι έχει προηγηθεί και με ό,τι θα προλάβω ή δεν θα προλάβω να ζήσω. Έχω πάψει να κάνω όνειρα σκηνοθετώντας τη δική μου ζωή, τώρα είμαι ανοιχτή στο μεγάλο σκοτεινό – φωτεινό σκηνοθέτη. Κάθε μέρα υπογράφω «εν λευκώ» στη ζωή. Μεγάλος δάσκαλος, είδατε; η ασκητική της αγάπης. Βέβαια, άνθρωπος είμαι και τρομάζω αναζητώντας τον έλεγχο μιας καθ’ όλα μαγικής και εκτός ελέγχου ζωής, αλλά με το καλό ή με το κακό επανέρχομαι στην μαγεία της και στο δώρο της κάθε στιγμής, κάθε μέρα μαθαίνουμε αυτό που την άλλη ξεχνάμε.


 http://www.biblionet.gr/author/1443/%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%BA%CE%B1,_%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7,_1959-_,_%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82

notationes ///IOYNIOΣ 2013////ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ(1838- 1885)



.... ΑΛΛΟΥ ΝΑ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ

- Δεν θέλω να με αγαπάς ως μ΄αγαπούν οι άλλοι,
μ΄αγάπην ομοιάζουσαν της αύρας τας ριπάς.
Το αίσθημα του έρωτος στιγμήν, ως άνθος, θάλλει.
Εδώ υπάρχει θάνατος. αλλού να μ΄αγαπάς!

- Αλλού; και που να σ΄αγαπώ; και που δεν είναι μνήμα;
Επάνω, κάτω, εις την γην, τας σφαίρας τας λοιπάς;
Παντού ευρίσκεται, το παν θανάτου είναι κτήμα.
Παντού υπάρχει θάνατος, εδώ να μ΄αγαπάς...

Εδώ, εδώ! πριν την ζωήν ο θάνατος μαράνη
και φθινοπώρου πριν ιδής ημέρας σκυθρωπάς.
Ταχύτερον ο έρως σου ο μέγας θ΄αποθάνη.
Πολύ πριν παύση η ζωή, θα παύσης ν΄αγαπάς...

- Όταν η νυξ τον ήλιον καλύπτει της ημέρας
κι υπό νεφέλας θάπτεται το φως αγριωπάς,
μυρίους βλέπει σχίζοντας τα σκότη της αστέρας...
Έρως και φως είναι παντού. Παντού να μ΄αγαπάς!

- Κόρον και λήθην η ψυχή, πριν ή εκπνεύσει, πνέει..
και της αγάπης η στιγμή πολλάς έχει τροπάς.
Του μακροτέρου έρωτος βραδύτερον εκπνέει
κι η βραχυτέρα ύπαρξις. εδώ να μ΄αγαπάς!

- Κι εδώ, κι εδώ θα σ΄αγαπώ, κι υπό την γην, κι επάνω,
και εις θανάτου έρεβος, κι εις βίου αστραπάς.
Δεν είναι χώμα η ψυχή. ποτέ δεν θ΄αποθάνω.
Είναι ζωή κι ο θάνατος, οπόταν αγαπάς.


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%82

notationes///ιουνιος 2013/// ΣΤΗΛΗ///ΤΗΕ ARTMANIACS///BAΣΙΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗΣ





 ...συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη


 Πότε και πώς ξεκινήσατε με τη γραφή;
 
Ξεκίνησα γράφοντας τραγούδια. Σύντομα τα τραγούδια ξεχείλωσαν κι έγιναν τραγούδια. Οπότε, προκειμένου να κάνω ραψωδίες, έκανα θεατρικά έργα. 


 Για τους αναγνώστες… μια σύντομη αναφορά στα έργα που έχετε γράψει… Ποιο αγαπάτε περισσότερο και γιατί; 

Έχω γράψει τα έργα «Εντελώς αναξιοπρεπές», «Καλιφόρνια ντρίμιν», «Το Γάλα», «Οι αγνοούμενοι – Μια ενδιαφέρουσα ζωή», «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της…» και δύο μονολόγους: «Το μπουφάν της Χάρλεϋ» ή «Πάλι καλά» και «Ο Μάκης». Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο έργο, υπάρχουν πρόσωπα που τα αισθάνομαι να έχουν ξεφύγει από τα έργα και κάπως, κάπου να υπάρχουν και ίσως κάποια μέρα να με πάρουν και τηλέφωνο. 


 Σας ενδιαφέρει μόνο η θεατρική γραφή; Έχετε ασχοληθεί και με άλλα είδη γραπτού λόγου; 

Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το μυθιστόρημά μου «Μπαμπούσκα». Ακόμα έγραψα το σενάριο για τη μεταφορά του θεατρικού μου έργου «Το Γάλα» στον κινηματογράφο. 


Αγαπημένοι σας θεατρικοί συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι. Αγαπημένα σας θεατρικά έργα
Σέξπηρ, Τσέχωφ, Πίντερ, Άρθουρ Μίλλερ, Τένεσσι Ουΐλλιαμς, Ντ. Μάμετ, Μάρτιν Μακ Ντόννα, Τζων Κλάνσυ. Από Έλληνες Καμπανέλλης, Αναγνωστάκη, Κεχαΐδης, Διαλεγμένος. 


 Ποιον θεατρικό ήρωα «ζηλεύετε» με την έννοια ότι θα θέλατε να τον είχατε δημιουργήσει ο ίδιος;
 
Τον Άμλετ. Είναι ο θεμέλιος λίθος του σύγχρονου παγκόσμιου θεάτρου. 


Ένα σχόλιο για τη σύγχρονή μας θεατρική πραγματικότητα
Υπάρχει μια ευκολία, με την έννοια ότι ο καθένας πια μπορεί να συστηθεί στο κοινό κάνοντας μια παράσταση που θα «σταθεί» για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά ταυτόχρονα και μια δυσκολία μέσα από την πληθώρα να φανεί και να αναδειχθεί το ουσιώδες. 

 Πώς βιοπορίζεστε;
Από τη δουλειά μου ως εκπαιδευτικός και, μέχρι πριν την κρίση, από τα θεατρικά μου έργα. Τώρα πια οι παραγωγοί υπόσχονται, αλλά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν πληρώνουν. 

 Ασχολείστε με την πολιτική;
Ό,τι γράφεις έχει ένα αντίκρισμα και στην πολιτική, και στη φιλοσοφία και στην ηθική. 


 Γράφετε κάτι τώρα;
Πριν λίγο καιρό έκανα την πρώτη μου απόπειρα σκηνοθεσίας με το μονόλογο «Το Θέαμα» του Τζων Κλάνσυ στο θέατρο Σημείο, σε ερμηνεία Βαγγέλη Ρόκκου. Μου άρεσε πολύ η εμπειρία και με αποσυντόνισε ευχάριστα από τη διαδικασία της συγγραφής. Τελοσπάντων, τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι κάτι να με τριγυρίζει. 


 Υπάρχουν άλλοι σύγχρονοί σας θεατρικοί συγγραφείς που βρίσκετε ενδιαφέρουσα τη δουλειά τους;
Ο Λεωνίδας Προυσαλίδης, οι αδελφοί Κούφαλη, ο Γιάννης Μαυριτσάκης, η Χρύσα Σπηλιώτη, ο Παναγιώτης Μέντης. 


 Σχέδια για το μέλλον. Τι ονειρεύεστε;
Υπάρχει ένα καινούργιο έργο, κωμωδία, για το οποίο είμαι σε συζητήσεις. Αν και όταν παιχτεί, θα ήθελα να γίνει μια τρελή παράσταση, σαν τις παλιές ταινίες slapstick. 


http://www.biblionet.gr/author/32961/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82

notationes///ΙΟΥΝΙΟΣ 2013///ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ///ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

 

Περί Κύπρου

 

Αυτά έγραφε ο Κ.Π.Καβάφης

εδώ κι έναν αιώνα.

''Οι πόθοι των Κυπρίων

περί ενώσεως της νήσου

μετά του Ελληνικού Βασιλείου''

κάτι για την πανίσχυρη κοινή γνώμη

εν τη Μεγάλη Βρετανία

για την κυπροσυλλαβική γραφή

και την αμοιβή που η πόλη

του Ιδαλίου

έδωσε στον γιατρό Ονάσιλο.

 

Αυτά κι άλλα πολλά 

έγραφε Απρίλιο μήνα του  1893

στην εφημερίδα Αλεξάνδρειας

Τηλέγραφος  στο άρθρο του

''Το Κυπριακόν Ζήτημα''.

 

Νερά της Κύπρου

του μεγάλου αλεξανδρινού ποιητή

κυρίου Καβάφη'

κανείς δεν ξέρει πια στις μέρες μας

αυτή την άγονη γραμμή

της Μεσογείου.




 

 

 

Ποιήματα (1975)




Η ΠΟΙΗΣΗ


Η ποίηση είναι ένας κήπος
γεμάτος πουλιά,
τραγουδάει τον έρωτα
τον Μιχάλη την Άννα.
Η ποίηση είναι το σπίτι
που χωράει μέσα όλο τον κόσμο. 


Μα όταν η ελευθερία χάνεται
η ποίηση γίνεται
σπαθί και ντουφέκι.




ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ 


Ξερίζωσε από μέσα μου όλες τις λέξεις

δώσε τους μια όποια σημασία
κι ύστερα προσπάθησε να τις βάλεις πάλι
με μια δική σου τάξη μέσα μου. 

Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω
την ελευθερία ελευθερία
τον φόνο φόνο
την ενοχή ενοχή
μ' ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει
στον τοίχο τ όνομά του
με τα νύχια.

notationes///IOYNIOΣ 2013///ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ [1853-1919] ////ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ




Ποιός είδε κράτος λιγοστό

σ΄όλη τη γη μοναδικό

εκατό να ξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;


Nα τρέφει όλους τους αγρούς

να χει επτά Πρωθυπουργούς

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα


Να χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά

Κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;


΄Ολα σ΄αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα,ελπίδες και σκοποί

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρουμε τί λέγεται ντροπή.


Σπαθί αντίληψη μυαλό ξεφτέρι

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει

κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού
 
 
 **********
 

Ὁ Ῥωμηός


 


Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,

τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.
Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν  καφέ.
*************

ΑΣ ΡΙΞΩΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ - ΣΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΜΑΣ ΤΗ ΦΩΤΙΑ

Κοντὰ στὴ μιὰ καταστροφὴ καινούργια μᾶς προφθάνει,
κοντὰ στὶς τόσες συμφορὲς καὶ στὶς πολλὲς θυσίες,
δὲν ξέρω τίνος βάλθηκε παντοῦ φωτιὲς νὰ βάνει
καὶ κάθε βράδι νἄχουμε φρικτὲς φωτοχυσίες.
Καὶ δός του νέα πυρκαγιὰ καὶ κάτω στὸ παζάρι,
καὶ μέσα στὴ σαρακοστὴ ἐκάη τὸ χαβιάρι.
Ἐκάηκαν τὰ βούτυρα, τὰ μῆλα καὶ τ᾿ ἀχλάδια,
οἱ μπάμιες τὰ πετρέλαια, τὰ ραζακιὰ σταφύλια,
οἱ λεμονάδες, οἱ ἐλιὲς τὸ γιάτσο καὶ τὰ λάδια,
ἡ ζάχαρη καὶ ὁ καφές, λουμίνια καὶ φυτίλια.
Γιατ᾿ ᾖλθαν χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια,
νὰ ψήνονται στὴν ἀγορὰ καὶ τ᾿ ἄγουρα πεπόνια
Ἦτο σχεδὸν μεσάνυχτα καὶ λίγο περασμένα,
ὁ Ταβουλάρης ἔπαιζε στὸ θέατρο ἀκόμα,
ὅταν μπὰμ μποὺμ ἀκούσθηκαν στὰ ὕψη σκορπισμένα,
κι ὅλος ὁ κόσμος φώναξε ἀμέσως μ᾿ ἕνα στόμα:
Συναθροισθῆτε, σκαπανεῖς, ὁρμήσετε φαντάροι,
ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη χαλασμός... φωτιὰ καὶ στὸ παζάρι.

Κι ἰδοὺ μὲ σκούφους ναυτικούς, μὲ νυχτικὰ φουστάνια,
γυναῖκες κι ἄνδρες ὤρμησαν μέσα στοὺς δρόμους ὅλοι,
μὲ στάμνες, μὲ πλατύσταμνα, καὶ μὲ τὰ γιαταγάνια,
κι ἔβλεπες σὰν στρατόπεδο τῶν Ἀθηνῶν τὴν πόλη.
Ἐν τούτοις μὲς στὴν ταραχὴ πολὺ παρετηρεῖτο,
πὼς μόνον ὁ πρωθυπουργὸς στὴν πυρκαγιὰ δὲν ἦτο.
Ὡς τὰ ἑπτὰ οὐράνια ἀνέβαιναν οἱ φλόγες,
κι ἐφώτιζαν τὰ τέσσερα τῆς πόλεως σημεῖα,
σὰν σκάγια ἐσκορπίζονταν τῶν σταφυλιῶν οἱ ρόγες,
καὶ πέριξ διεχέετο μεγάλη εὐθυμία.
Κοκκίνζ᾿ ἡ Ἀκρόπολις ἀπ᾿ τὴν πολλὴ χαρά της,
ποὺ ἔβλεπε νὰ καίεται τὸ δῶρον τοῦ Ἐλγίνου,
γιατί αὐτὴ δὲν ξέχασε ἀκόμη τὰ παλιά της,
πῶς θαῦμα ἔγιν᾿ ἄλλοτε τοῦ κλέφτη της ἐκείνου.
Ἂν τὸ ξεχνοῦνε οἱ Ρωμιοί, οἱ πέτρες δὲν ξεχνοῦνε
μὲ ποιοὺς ἐζοῦσαν ἄλλοτε καὶ τώρα μὲ ποιοὺς ζοῦνε.
Ὢ τόσων ἀναμνήσεων καημένο μου παζάρι,
μὲ τ᾿ ἀκριβά σου κρέατα, τὰ βρώμια σου τὰ ψάρια,
τὶς ξύλινες παράγκες σου, τὸν κάθε μακελάρη,
τὶς ζυγαριὲς τὶς ξύγκικες, τὰ ξύγκικα καντάρια,
αἰώνια στὴ μνήμη του κανεὶς θὰ σὲ φυλάττει
καὶ γαῖαν ἔχεις ἐλαφράν, ὦ Ἀγορὰ φιλτάτη.

Αὔγουστος 1884

notationes///IOYNIOΣ 2013/// Με το βλέμμα στην ύπαρξη ,της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ





 http://www.vakxikon.gr/content/view/1547/604/lang,el/

 


[Μπάμπης Ζαφειράτος
Άδεντρες Πλατείες
Ποιήματα,1972-2005
Εκδ.Δίαυλος
Αθήνα,2012]



Πρώτη επαφή με την ποίηση του Μπάμπη Ζαφειράτου και ωραία ταξίδεψα.
Το βιβλίο περιέχει ποιήματα μιας ζωής,ποιήματα που καλύπτουν την χρονική περίοδο 1972-2005.
 Στίχος καθαρός,λιτός,άμεσος,ισορροπημένος,χωρίς περιττά στολίδια,χωρίς βερμπαλισμούς και ανούσιες υπερβολές.

[...]

VI.

Κάτι που θέλω να σου πω
με χειρονομίες αδέξιες
πασχίζοντας να απομακρύνω
αόρατα ντουβάρια ανάμεσά μας.

Στη μια πλευρά σκοτάδι
Στην άλλη
ο κόσμος κόπηκε στα δύο.

[ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ,1972]

Μοιραία  αφουγγράστηκα την ύπαρξή μου:

ΠΟΙΗΜΑ -ΣΚΟΙΝΙ

Σου στέλνω απόψε αυτό το ποίημα/ενώνοντας τους στίχους κόμπο
   κόμπο/Από σένα εξαρτάται /διαβάζοντάς το/να ψιθυρίζεις
   προσευχές/ή/τεντώνοντάς το/στο κενό/να ακροβατήσεις.

['ΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ,1974-1976]

Μεταφορές ,εικόνες και σχήματα που απαλά χαιδεύουν τις ευαίσθητες χορδές μου.
Με το βλέμμα καρφωμένο στην ανθρώπινη ύπαρξη,τη ζωή...



 [...]

'Eλεγα να'φευγα
αλλά πώς να στο πω
στο τέλος μένω.

Δίχως πρόφαση.
Σαν τους αυτόχειρες
που έμειναν μετέωροι
την κρίσιμη στιγμή
της τελικής μετοικεσίας.

[...από το ποίημα Αναβάλλοντας/Σε κοινή θέα(1978-1980)]

[...]

Ζ.

Πώς έγινε και βρέθηκα
μακριά άπ'της φυλακής σου τα σινιάλα.
Πρόδωσα φίλους
τη στάχτη άφησα εντός μου να σταλάξει.
Άν θα μ'ακούσεις
είναι που θα μιλάω με τους ίσκιους.

Εδώ.
Ποντισμένος και ακίνητος.
Μια σημαδούρα
στη μέση του φόνου.

[ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ (1973-1974)



Τα ερωτικά του ποιήματα,κυρίως τα χαικού,με αγγίζουν!

Εύστοχα,παιχνιδιάρικα,αισθαντικά χαικού!


[...]

 ΙΧ

Κρυφό πηγάδι
εσύ.Κι εγώ το βάθος
πουλί πνιγμένο.

[...]

ΧΙ

'Αστρο μονάχο
κολυμπά η ζωή μου
στον ουρανό σου.

ΧΙΙ

Μικρό θηρίο
μες στο λαβύρινθό μου
ο έρωτάς σου.

ΧΙΙΙ

Με το κεφάλι
στα πόδια σου ανάμεσα
ξαναγεννιέμαι

ΧΙV

Στο μάγουλό σου
συχνά αποξεχνιέμαι
σαν λωτοφάγος.

[...]
Άνεμος είσαι.
Βάλθηκες πάλι απόψε
να με σκορπίσεις.

ΧVII

Τα στήθη σου είναι
στόχοι που πάλλονται και
με αφοπλίζουν.

XVIII

Φίδια χορτάτα
κοιμούνται στα μαλλιά σου
τα δάχτυλά μου.

[Με δύο φεγγάρια/1983-1985]

 Ο ποιητής βάζει ως μότο στίχους γνωστών και αγαπημένων ποιητών,'οπως του Σαχτούρη,του Γκάτσου,του Αναγνωστάκη,με τους οποίους και διακριτικά συνδιαλέγεται,δίνοντας ποιήματα ζωηρά, από τα οποία  συχνά δεν λείπει ο σαρκασμός και η ειρωνεία.

ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΘΑ

Κάποτε είπαμε να ξενοικιάσουμε
τα σπίτια που μας βάραιναν
και να στοιβάξουμε τα πράγματά μας
-πράγματα λιγοστά αγορασμένα με χίλια παζάρια-
σ'ένα μικρό φορτηγό
για τ άδεια προάστια.

Κάποτε υποσχεθήκαμε να πούμε καινούργια τραγούδια.

Μα κάθε πρωί
ντυνόμαστε το νέο μας δέρμα
ξυριζόμαστε με περισσή επιμέλεια
οπλιζόμαστε με αόρατες λόγχες
και σκορπάμε
σε ρημαγμένα τοπία.

[Από το ποίημα ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΘΑ/  Σε κοινή θέα(1978-1980)]


ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

notationes///Iουνιος 2013///ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ(1811-1901)///Η ΨΩΛΗ



Ω πούτσε, καπιτάνιε του ψωλώνε,
που σαν κομμάτι τράβο ξεφυτρώνεις,
παρπάλι, που τσι τρύπες του μουνιώνε
ξεσκλάς και με τον κώλο τσ' ανταμώνεις,

Σώπρεπε στο ρουθούνι όντες θυμώνης,
για προφυλαχτικό του γυναικώνε,
ένα από κειά τα σίδερα να χώνης
που βάνουνε στη μούρη του σκυλιώνε.

Κι όντες σώρχεται η λύσσα να γαμήσης,
νά 'χει εκειός που σ' έχει ασκιά σπασμένα,
να τρίβεσαι εκεί μέσα ώς ν' αποχύσης.

Γιατί και ποιό μουνί κάνει για σένα
πούτσαρδε, καπιτάνιε του ψωλώνε,
που ημπορείς νά 'σαι αργούντουλας καϊκιώνε;

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ

notationes///IΟΥΝΙΟΣ 2013/// KΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ/// ΤΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑ

H θεματική του Βάρναλη είναι ποικίλη.Παραθέτω εδώ ένα ανέκδοτο ποίημα που γράφτηκε το 1974 στην Αίγινα,λίγους μήνες πριν πεθάνει ο ποιητής.

ΤΑ ΜΟΥΝΑΚΙΑ

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θαψερή ζεστοβολιά
μες στα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νύχτες οργιακές
παρθενικά μουνάκια,
αργοσαλεύουν τα χειλάκια
τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλων ανεμόσειστα φυλλάκια
σαν στοματάκια διψασμένα
από ποιά δίψα;
Kαι κάπου κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καυλομύριστο ένα δάκρυ!

..notationes ///IOYNIOΣ 2013///.ΣΤΗΛΗ ///ΤHE ARTMANIACS////KΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ





...συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

Θα σας πάω χρόνια πίσω. Πώς ξεκινήσατε με τη γραφή;
Αυτό το «χρόνια πίσω» με σακατεύει. Θα μπορούσατε να διατυπώσετε πιο διακριτικά την αιχμή σας για την ηλικία μου. Ας είναι. Δίχως να 'μαι «παιδί θαύμα», αντιθέτως μάλλον πάντα βρισκόμουν σ' αυτό που προσδιορίζεται ως «μέσος όρος», ξεκίνησα κι εγώ στο Γυμνάσιο παρότι είμαι επιφυλακτικός μ' όλους αυτούς που «γράφουν από παιδιά». Αφορμή ένας ξεχωριστός φιλόλογος εκ Σάμου ονόματι Βαγιανός που μας έβαζε να μετατρέπουμε σε ποίηση, πεζά κείμενα των νεοελληνικών.


 O Μανδραγόρας είναι ένα περιοδικό που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα λογοτεχνικά πράγματα...Μιλήστε μου λίγο για αυτό... Εκπληρώνονται οι προσδοκίες που είχατε όταν αρχίσατε αυτήν την ιστορία...

Είναι ένα περιοδικό έντιμο των προθέσεων και των δυνατοτήτων των δημιουργών, διαμορφωτών, συνεργατών του. Επιθυμία μας να 'ναι τόσο επαναστατικό ώστε να «συνάπτει συμβόλαιο με δαίμονες», ή να βάζει μπουρλότο στην Τέχνη, απόδειξη ο Παρθενών, όπως λέει ο Νικόλαος Κάλας. Κι έχει κάνει σπουδαία πράγματα που μένουν στ' αζήτητα όπως ας πούμε η αλληλογραφία Σινόπουλου και ζωγράφου Danil (Παναγόπουλου), το αφιέρωμα στον Ε.Χ. Γονατά, στον Δ. Παπαδίτσα, η σπουδαία συνέντευξη του Νίκου Καρούζου στους Γιαγιάννους (Απόστολο και Αριστείδη), το αφιέρωμα στον Καραγάτση, στην Μαντώ Αραβαντινού, στο δημοτικό τραγούδι, στα στα στα.. Ποιος τα ξέρει, ποιον ενδιαφέρουν, ποιος τ' αγοράζει; Γιατί το μόνο που ενδιαφέρει κάποιον σήμερα είναι πώς θα δημοσιεύσει το ποιηματάκι του και πώς θα εξασφαλίσει παρουσίαση στο βιβλιαράκι του.


 Ένα σχόλιο για τη σύγχρονη λογοτεχνική πραγματικότητα. Διαβάζει σήμερα ο κόσμος ποίηση; Είναι καιροί για ποίηση αυτοί;

Οι μισοί Έλληνες γράφουν ποιήματα κι οι άλλοι μισοί δε διαβάζουν τίποτα, έλεγε ο Θωμάς Γκόρπας. Κι ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός συμπλήρωνε: «Τι τι θέλετε την ποίηση; Δεν παίρνετε καλύτερα κανένα βίντεο;». Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα και παραμένουν. Με τη διαφορά ότι σήμερα, λόγω διαδικτύου και υπολογιστών, έχει αυξηθεί κι η προχειρότητα. Ο καθένας αισθάνεται επαρκής να γράφει, ακόμα και ανορθόγραφα, και να λέει, με ευκολία, ό,τι του κατεβαίνει. Και μαζί του κι εγώ.


Αγαπημένοι σας ποιητές, παλαιότεροι και σύγχρονοι.
Κώστας Καρυωτάκης, Μιχάλης Κατσαρός, Ανδρέας Εμπειρίκος, Μαγιακόφσκι, Νικόλαος Εγγονόπουλος, Νικόλαος Κάλας και άλλοι πολλοί.


 Τρία βιβλία που σας στιγμάτισαν και σας άλλαξαν το βλέμμα για τα πράγματα.

Της Αλεξάνδρας Ραχμάνοβα «Η τραγωδία μιας αγάπης, Ιστορικό μυθιστόρημα της ζωής του Λέοντα Τολστόι», Τίτου Πατρίκιου «Ποιήματα Ι 1948-1954», εκδ. Θεμέλιο 1977, και εξ ημισείας «Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα, με το «Ευθύτης οδών» και «Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου.


 Πιστεύετε στην κριτική;

Ασφαλώς, με ενδιαφέρει, τη χρειάζομαι, την ψάχνω, μακάρι να την είχαμε δυναμική στον Μανδραγόρα. Την επιχειρήσαμε με τον Χρήστο Ηλιόπουλο σύντροφο και φίλο, ο μικρότερος συλληφθείς στα χρόνια της χούντας, που δυστυχώς μας άφησε οριστικά στα σαράντα του στις 23 Ιανουαρίου 1997.


Ποίηση και Διαδίκτυο
Μάλλον πληθώρα, ανεβαίνει ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά εξαφανίζεται. Στο διαδίκτυο περισσεύει η οικονομία. Βέβαια μπορεί να κάνει και καλό αν μπουχτίσουμε με όλα αυτά τα περιττά, ξεφουσκώσει και επανέλθουμε στην οικονομία του εντύπου. 


Ποιά άλλη τέχνη πέραν της Ποιήσεως σας συγκινεί;
Η ζωγραφική που τη θεωρώ μοναδική και τη χαίρομαι όταν μπορώ και μόνο ως θεατής, καθώς είμαι εντελώς ατάλαντος. Ετοίμαζα μια γκαλερί στο χώρο του Μανδραγόρα, που αναβάλλω λόγω κρίσης. Να δούμε. 


 Τελευταία γίνεται προσπάθεια για τη διάδοση του ψηφιακού βιβλίου...

Όποια προσπάθεια διάδοσης είναι καλοδεχούμενη γιατί σίγουρα βοηθά στην υπόθεση του βιβλίου.


Ως εκδότης θα εχετε αποκομισει πολλες εμπειριες .επισης..Ποσα βιβλια περιπού εχει εκδώσει ο Μανδραγόρας...Ποια η φιλοσοφία του όλου εγχειρηματος;

Έχουμε ήδη στο ενεργητικό μας 170 βιβλία, τίτλοι σημαντικοί για το εύρος των εκδοτικών μας δυνατοτήτων. Τα περισσότερα ποιητικά, νέων κυρίως ανθρώπων, αλλά και πολλών της γενιάς μου, ποικίλης τεχνοτροπίας και ρευμάτων. Άλλωστε βρισκόμαστε εμφανώς σε στάδιο μεταβατικό όπου τα πάντα έχουν ειπωθεί, είναι πια άμεσα προσπελάσιμα, οι επαφές μας διευρύνουν ορίζοντες και πεδία. Κι όμως το αποτέλεσμα όσων παράγουμε/παράγονται γενικώς (όχι ειδικά στις εκδόσεις του Μανδραγόρα) -αξιοπρεπούς αισθητικής και ουσίας- παραμένει σε μεγάλο βαθμό αμήχανο, ασφυκτικά κλεισμένο περί τον άξονά του. Μόνο που δεν το βλέπουμε γιατί συνήθως επικεντρώνουν τα πυρά μας οι άλλοι, αφού εμείς εξακολουθούμε να παραμένουμε στο απυρόβλητο. Για μένα παραμένει ως μόνη λύση/πρόταση η γνωστή ευαγγελική(;) παρότρυνση «νηστεία και προσευχή», ακόμα και για τους άθεους. Ή το επίσης γνωστό τρίπτυχο, ο άλλοτε χρυσούς κανών των εγκλείστων πολιτικών κρατουμένων: «τρώγε το φαί σου, αγάπα το κελί σου και διάβαζε πολύ».


Τι ονειρεύεστε;Σχέδια για το μέλλον.

Μια συλλογική πλατειά μαζική επανάσταση της ποίησης της ζωής της ομορφιάς που θα εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερο τους βλάσφημους και χαμερπείς καιρούς των Τροϊκανών, των Σαμαράδων, των Κουβέληδων και των Βενιζέλων. Τουλάχιστον να ζήσουμε ασφαλείς υπό την σκέπη του Μητσοτάκη. Βασική φιλοσοφία μας είναι να υπάρχει ένα βήμα ώστε να εκφραστούν οι ανησυχίες των νέων. Και μια οπτική να αντιμετωπίζουμε τους άλλους όπως θα 'θελαμε να αντιμετωπίζουν κι εμάς.

notationes///ΙΟΥΝΙΟΣ 2013///KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ///ΣΑΛΩΜΗ

    Επάνω σε χρυσό σινί η Σαλώμη φέρνει
               την κεφαλή του Ιωάννη Βαπτιστή
                        στον νέον Έλληνα τον σοφιστή
    που από τον έρωτα με αδιαφορία γέρνει.

    «Σαλώμη την δική σου» απαντάει ο νέος
               «ήθελα να με φέρουνε την κεφαλή».
                        Αστειευόμενος έτσι ομιλεί.
    Και την επαύριον ένας δούλος της δρομαίος

της Ερωμένης έρχεται την κεφαλή βαστώντας
               ολόξανθη επάνω σε χρυσό σινί.
               Πλην την επιθυμία του την χθεσινή
    ο σοφιστής είχε ξεχάσει μελετώντας.

Τα αίματα 'που στάζουνε βλέπει κι' αηδιάζει.
               Το αιματωμένο πράγμα αυτό να σηκωθή
               προστάζει από εμπροστά του, κ' εξακολουθεί
    του Πλάτωνος τους διαλόγους να διαβάζη.

notationes////IOYNIOΣ 2013///Charles Bukowski (1920-1994)Πώς να γίνεις μεγάλος συγγραφέας

 μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

 

 

Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών,
ωραίων γυναικών
και να γράψεις κάμποσα, υποφερτά ερωτικά ποιήματα.
Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου
και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.
Πίνε, απλώς περισσότερη μπίρα,
μπίρα, πολύ μπίρα
και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον
μια φορά την εβδομάδα
και παίρνε τα αν μπορείς.
Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις:
όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιες χασούρες.
Και μην ξεχνάς τον Μπραμς σου
και τον Μπαχ σου
και την μπίρα σου.
Μην πολυκουράζεσαι.
Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.
Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.
Τέλος πάντων, πλήρωνε τοις μετρητοίς.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία
σ’ αυτόν τον κόσμο που να κάνει πάνω από 50 δολλάρια
(το 1977).
Αν έχεις τη δυνατότητα ν’ αγαπήσεις,
αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου,
μα έχε πάντα υπ’ όψη σου την πιθανότητα
μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας
-είτε δίκαιη είναι, είτε άδικη
η αιτία της-
μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι
απαραίτητα κακή,
Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία
και να καιροφυλαχτείς
σαν αράχνη -
ο χρόνος είναι ο σταυρός του καθενός,
συμπεριλαμβανομένων:
της αποπομπής,
της αποτυχίας,
της προδοσίας,
όλης της σχετικής σαβούρας.
Κρατήσου με μπίρα.
Η μπίρα τρέφει με αδιάκοπα το αίμα,
η μπίρα είναι σύντροφος πιστός.
Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή
και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν
κάτω απ’ το παράθυρό σου,
πάλεψε την άγρια, δωσ’ της να καταλάβει.
Βάρα στο ψαχνό.
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
που το πάλεψαν γερά:
τον Χέμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν.
Αν νομίζεις πως αυτοί
δεν τρελάθηκαν
σε μικρά δωματιάκια,
όπως τώρα εσύ,
δίχως γυναίκα.
δίχως φαΐ,
δίχως ελπίδα,
δεν είσαι ώριμος ακόμη.
Πιες περισσότερη μπίρα,
υπάρχει καιρός.
Κι αν δεν υπάρχει,
καλά είναι
κι έτσι.

 

ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ///Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

                ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



Το θέατρο Κορύβαντες παρουσιάζει σε θεατρική μεταφορά το διήγημα του Μαξίμ Γκόρκι “Ο διάβολος”. Ο διάβολος στη χώρα των νεκρών υποδέχεται τους άρτι αφιχθέντες νεκρούς, επιμελείται την απογραφή τους και οργανώνει μουσικές θεατρικές παραστάσεις στην κεντρική πλατεία της Κόλασης. Τη σαιζόν αυτή παρουσιάζει τη σπαρταριστή κωμωδία “Η ιστορία του φιλήδονου Ιβάν Ιβάνοβιτς και η πλήξη του διαβόλου την ημέρα των Θεοφανείων”. Στο ρόλο του Ιβάν Ιβάνοβιτς ο ίδιος ο Ιβάν Ιβάνοβιτς και στο ρόλο του διαβόλου, ο διάβολος αυτοπροσώπως! Για τέσσερις μόνο γιορταστικές παραστάσεις, στο δροσερό υπόγειο της οδού Μυλλέρου. 


Ο Διάβολος: Αντρέας Θεοχάρης
Ιβαν Ιβάνοβιτς: Μαρίνος Μαρούλης 



Παρασκευή 28 και Σάββατο 29 Ιουνίου, ώρα 21:00
Πέμπτη 4 και Παρασκευή 5 Ιουλίου, ώρα 21:00 

Μυλλέρου 78, Μεταξουργείο
Στάση μετρό Μεταξουργείο 

Τηλέφωνο: 2155404045 – 6977930787
email: koryvantes@gmail.com


Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά 

Γενική είσοδος 5 ευρώ