Σκέψεις της Νατάσας Ζαχαροπούλου με αφορμή το βιβλίο ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

ΠΗΓΗ:http://www.diastixo.gr/kritikes/poihsh/1830-epoxi-mou-einai-i-poihsh

της Νατάσας Ζαχαροπούλου

Στα τέσσερα χρόνια εκδοτικής παρουσίας της Ασημίνας Ξηρογιάννη, η ποιητική συλλογή Εποχή μου είναι η ποίηση είναι το τέταρτο βιβλίο της. Εδώ το ενδιαφέρον της ποιήτριας μεταφέρεται από το κέντρο προς την περιφέρεια του κύκλου, από το άτομο προς την κοινωνία και τα σημερινά της αδιέξοδα.

Έχω την εντύπωση πως η αίσθηση του ανεκπλήρωτου που διαπερνά την πρώτη της συλλογή, Η προφητεία του ανέμου (Εκδ. Δωδώνη, 2009), αλλά και τα μεταγενέστερα βιβλία της, οι διαψεύσεις που βιώνει εκεί η δημιουργός εξαιτίας της ανάγκης της για κάποια ουσιαστική διαπροσωπική σχέση που επιτέλους θα ριζώσει και θ’ ανθίσει, και που ωστόσο δεν, όσο και ο πόνος της απώλειας που την ταλανίζει, μοιάζουν να γίνονται η αιτία που την ωθεί να στραφεί και να στοχεύσει όχι πια στην ικανοποίηση που αντλεί κάποιος από την ανταπόκριση και την πλήρωση που προσφέρει η πραγμάτωση ενός έρωτα, αλλά από την κοινωνική αντίστοιχη. Όμως και πάλι ίδια πικρία και απογοήτευση διατρέχει τους στίχους, κυριαρχεί στην καρδιά της: Γιατί να γράφεις ποιήματα/ όταν δεν υπάρχουν αναγνώστες; Ή: Δεν παλεύεται η πραγματικότητα/ με όμορφα συνδυασμένους τρόπους/ και έντεχνη αθωότητα.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη αναρωτιέται για το είδος της επικοινωνίας που υπάρχει ή που χρειάζεται ν’ αναπτυχθεί ανάμεσα σ’ εκείνη και τους γύρω της, προβληματίζεται ακόμη και για τη χρησιμότητα της ποίησης στις μέρες μας, διαλεγόμενη ωστόσο με τον εαυτό της εφόσον οι απαντήσεις που περιμένει μετά βίας ακούγονται, καθώς είναι ασύνταχτες και άναρθρες, μοιάζουν με δυσνόητη παντομίμα με την οποία προσπαθεί να εκφραστεί ένα πλήθος που βρίσκεται σε διαρκή σύγχυση: Η ποίηση είναι μια πολυτέλεια/ σε τέτοιους καιρούς, θα πεις./ Κι όμως μπορεί να είναι δρόμος. Ή αλλού: Μα δεν είναι τούτοι οι καιροί για ποίηση;

Φαίνεται προσωρινά να καταλήγει σε συμπέρασμα: Σε δύσκολους καιρούς/ δεν αναζητούμε/ τη μεγάλη ποίηση/ αλλά την επείγουσα, διαπιστώνοντας πως: κάθε τοίχος κι ένα σύνθημα./ Αυτή είναι η ποίηση που διαθέτουμε σήμερα. Εξ αυτού προτρέπει τον εαυτό της, αλλά και άλλους: Φτιάξε μια νέα ποιητική: «Πάρε υλικό από τη διάλυση/ και χτίσε ένα ακέραιο ποίημα».

Ωστόσο, αν και φαίνεται να γεννιέται μέσα της περιστασιακά μια ελπίδα πως κάτι θ’ αλλάξει, αν και, χάρη σ’ αυτή την ελπίδα, μοιάζει να εφευρίσκει και να προτείνει τρόπους αντίδρασης στα συμβαίνοντα, αρκεί η παρατήρηση της πραγματικότητας ώστε η απογοήτευση και η διάψευση να την καταλάβουν γι’ άλλη μια φορά: Το ποίημα περιπλανιέται αδιάκοπα/ στους δρόμους της πόλης που ξαγρυπνά/...απεγνωσμένα ζητά/...να το γράψουν/ όμως: δεν γράφεται. Γιατί άραγε;

Μήπως η από πολλούς αναμενόμενη επανάσταση δεν θα γίνει με τους ίδιους τρόπους που γνωρίζαμε ως σήμερα; Ίσως δεν πρόκειται για μια λαϊκή εξέγερση. Μήπως η επανάσταση είναι περισσότερο από ποτέ ατομική υπόθεση; Ατομική – όχι προσωπική. Πιθανώς κι εξ αυτού του λόγου, αν και οι άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν, και που είναι αυτοί που τους σημάδεψε ένας μεγάλος πόνος, δεν συμβαίνει την ίδια στιγμή και στον ίδιο βαθμό οι ανάγκες τους να συναντώνται, ν’ αθροίζονται, έτσι ώστε να συναποτελέσουν το μεγάλο πλήθος, το κρίσιμο μέγεθος που απαιτείται, προκειμένου να συσταθεί το μαζικό κίνημα, μία, με γνωστούς πεπαλαιωμένους τρόπους καθοδηγούμενη έγερση, την οποία αρκετοί εξακολουθούν να ονειρεύονται. Ωστόσο, οι ονειρευόμενοι, αν τους παρατηρήσει κανείς, βλέπει ότι βαδίζουν με μιαν επιμονή ανεξήγητη σε πορεία αναντίστοιχη και οπισθοδρομική αναφορικά με τις απαιτήσεις της εποχής που διανύουμε.

Άλλωστε, επ’ αυτού και η Ασημίνα Ξηρογιάννη διαπιστώνει: κάποτε γράφαμε/ πατριωτικά ποιήματα/ κάποτε είχαμε πατρίδα. Η διαπίστωσή της βρίθει πικρίας και βαθέος παραπόνου: Στην πραγματικότητα είμαστε απάτριδες; Η συγκεκριμένη παραδοχή περισσότερο από άλλες την καίει; Το γεγονός ότι ακόμη και η λέξη «πατρίδα», όπως τόσες και τόσες άλλες, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα πουκάμισο αδειανό; Οπωσδήποτε, κανείς απ’ όσους με μαεστρία και απαράμιλλη υπομονή γκρέμιζαν και σκόρπαγαν στρατούς σαρακιών, που για χρόνια κατέτρωγαν την καρδιά των εννοιών και των πραγμάτων, κανείς απ’ όσους άρρητα άκριτα υπέθαλπαν, ενέδιδαν στη συγκεκριμένη τακτική, την επικροτούσαν (στο όνομα ποιας ελευθερίας και τίνος είδους δημοκρατίας τάχα;), ή απλώς σώπαιναν, διανοήθηκε ότι τα πλήθη των απάτριδων είναι χειρότερα και πιο επικίνδυνα από εκείνα των μισθοφόρων.

Οπότε, το ποίημα εξακολουθεί να περιπλανιέται αδιάκοπα/ στους δρόμους της πόλης που ξαγρυπνά./ Απεγνωσμένα ζητά/ απ’ τους μετανάστες, τις πόρνες και τους ζητιάνους/ να το γράψουν. Όμως οι συγκεκριμένοι αδυνατούν. Όπως και οι άλλοι: Εκείνοι που τους παρατηρούν, που χρησιμοποιούν συχνά την περίπτωσή τους ως κάποιου είδους σημαία. Παρόλο που το υλικό της εν λόγω σημαίας είναι ο πόνος, φαίνεται πως δεν αρκεί για κανενός είδους αλλαγή, ανατροπή στις συνήθειες του βίου. Γι’ αυτό ίσως είναι απαραίτητοι οι όμοιοι με αξίωμα στίχοι που παρατίθενται σε κάποιο άλλο ποίημα: Ακόμα κι αν δεν έχεις πληγή,/ οφείλεις να δημιουργήσεις μία/ χάριν του ποιήματος.

Αλλά τότε, αυτομάτως, ανακύπτει το ερώτημα: Τόσο η οδύνη όσο και η τέχνη είναι αυτοσκοπός; Παράλληλα, σε ό,τι αφορά την προέκταση της προτροπής στα κοινωνικά ζητούμενα, μπορούμε να παρατηρήσουμε την αυθωρεί αναίρεση της αλήθειας αυτής της ρήσης, η οποία την ίδια στιγμή δίδει απάντηση στους προβληματισμούς περί της παθητικότητας που διαπερνά την κοινωνία. Αν δεν επαρκεί ό,τι ήδη συμβαίνει και χρειάζεται να εφευρεθούν, να κατασκευαστούν επιπλέον πληγές και οδύνες, συγχρόνως με την παθολογία που μπορεί κάποιος να διαπιστώσει, γεννάται ένα επιπλέον ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν καθετί στημένο, στοιχειοθετημένο, να συνεπάρει; Αν η πραγματικότητα δεν δονεί τόσο όσο θα έπρεπε, μπορεί να δονήσει, να κινητοποιήσει το ψεύδος; Κι επίσης: Από ποιον να «δημιουργηθεί», να σκηνοθετηθεί τρόπον τινά η «πληγή», προς όφελος τίνος;

Ίσως θα ήταν χρήσιμο αν ο ποιητής, ο διανοητής ή ο όποιος άλλος ιθύνων μάς έλεγε: αναγνώρισε στον εαυτό σου τον «μετανάστη», την «πόρνη», τον «ζητιάνο», τον «άπατρι», δες αυτό που είσαι κι όχι αυτό που νομίζεις ή θα ’θελες να ’σαι, βρες το κουράγιο να σταθείς ευθαρσώς απέναντι στους ρόλους που παίζεις αδιαλείπτως στη σκηνή της καθημερινότητας. Μήπως μ’ αυτόν τον τρόπο επιτέλους ο πόνος που κουβαλάς (κι όχι αυτός που θα εφεύρεις), και τον οποίο διαρκώς αποφεύγεις, αυτός ακριβώς ο έκβαθυς πόνος που προκύπτει από την αναγνώριση και την παραδοχή, όχι μονάχα το ποίημα, αλλά και την ατομική σου επανάσταση μπορεί να εγείρει; Μήπως καταρχήν σε βοηθήσει να βρεις την «πατρίδα» που σπαταλιέσαι να κυνηγάς όσο πιο μακριά κι όσο πιο έξω από τον ίδιον εσένα γίνεται, και που, αν και διατηρείς το πρόσχημα της αναζήτησης ενεργό, στην πραγματικότητα έχεις απολέσει την ουσία και τον σκοπό της αναζήτησης;

Και, μήπως τελικά, πριν καν γραφεί τ’ οποιοδήποτε ποίημα, πριν ακόμη ένας στίχος, μια λέξη έστω προκύψει και σταθεί στην επιφάνεια της συνείδησης, χρειάζεται να σκάψεις βαθιά, να προχωρήσεις από την επιφάνεια προς το βάθος, το κέντρο, να βρεις το σημείο της ύψιστης συμπάγειας, εκεί όπου θα μπορείς να βάλεις τις βάσεις για τα θεμέλια των οικοδομημάτων που γκρεμίστηκαν; Και... μήπως... μήπως είναι αυτή εντέλει η επείγουσα ποίηση, η επανάσταση η πράγματι;

Εποχή μου είναι η ποίηση
Ασημίνα Ξηρογιάννη
Γαβριηλίδης
52 σελ.
Τιμή € 7,46

Anne Carson: Λίγα λόγια//////Η ΑΝΝΕ CARSON στην ΑΘΗΝΑ////ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η  Αnne  Carson θα βρεθεί στην Αθήνα αυτές τις μέρες προσκεκλημένη από το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος (Deree College) και την επόμενη Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου, στις 7 μμ, στην Βιβλιοθήκη “John S. Bailey” του Κολλεγίου, θα παρουσιάσει το βραβευμένο της έργο "Antigonick", που αποτελεί ευφυή και πρωτότυπη διασκευή της "Αντιγόνης" του Σοφοκλή. Στην ανάγνωση του έργου θα συμμετάσχει και η ίδια, διαβάζοντας τα αποσπάσματα του Χορού.  Tην Carson στο κοινό θα παρουσιάσει ο ποιητής και μεταφραστής Χάρης Βλαβιανός ,ο οποίος και θα προλογίσει την εκδήλωση.Η εκδήλωση είναι ανοιχτή στο κοινό.

_______________________________________________________________________________

 Πηγή:http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/455/anne-carson-%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%B1-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1

 

 Το καινούργιο βιβλίο με τίτλο

 «Λίγα λόγια» της πολυβραβευμένης και πολυμεταφρασμένης Αν Κάρσον ετοιμάζεται για να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού. Η A.V. προδημοσιεύει τον πρόλογο της ποιήτριας και κάποια από τα σύντομα ποιήματα / δοκίμια του βιβλίου.

 

 

 

 

---

Νωρίς ένα πρωί οι λέξεις είχαν χαθεί. Πιο πριν δεν είχαν χαθεί. Τα γεγονότα είχαν, τα πρόσωπα είχαν. Σε μια καλή ιστορία, μας λέει ο Αριστοτέλης, ό,τι συμβαίνει το φέρνει στην επιφάνεια κάτι άλλο. Μια μέρα κάποιος πρόσεξε πως υπήρχαν αστέρια, αλλά όχι λέξεις. Γιατί; ρώτησα πολλούς επειδή θεωρώ το ερώτημα σημαντικό. Τρεις γριές γυναίκες ήταν σκυμμένες στα χωράφια. Τι νόημα έχει να ρωτήσεις εμάς; είπαν. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι γνώριζαν τα πάντα για τα χιονισμένα λιβάδια και τους γαλαζοπράσινους βλαστούς και το φυτό που ονομάζεται “θράσος” αλλά που οι ποιητές το συγχέουν με τη βιολέτα. Άρχισα ν’ αντιγράφω ό,τι άκουγα. Τα σημάδια αρμολογούν βαθμηδόν μια στιγμή της φύσης, χωρίς να ενδίδουν στην πλήξη της ιστορίας. Το επισημαίνω αυτό. Θα κάνω τα πάντα για ν’ αποφύγω την πλήξη. Είναι έργο ζωής. Δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις αρκετά, να εργάζεσαι αρκετά, να χρησιμοποιείς τα απαρέμφατα και τις μετοχές αρκετά παράδοξα, να ανακόπτεις το ρυθμό αρκετά βίαια, να βγαίνεις από το μυαλό σου αρκετά γρήγορα.

Αντέγραψα σε 53 φυλλάδια ό,τι λέγονταν, πράγματα εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους. Διάβαζα τα φυλλάδια κάθε μέρα την ίδια ώρα, μέχρι που χθες ήρθαν κάποιοι και πήραν τα φυλλάδια. Τα έβαλαν σ’ ένα ξύλινο κιβώτιο. Το κλείδωσαν. Ύστερα επιθεωρήσαμε μαζί το τοπίο. Οι οδηγίες τους ήταν σαφείς, έπρεπε να μιμηθώ έναν καθρέφτη όπως αυτός του νερού (αλλά το νερό δεν είναι καθρέφτης και είναι επικίνδυνο να θεωρείς κάτι τέτοιο). Στην πραγματικότητα περίμενα να φύγουν ώστε ν’ αρχίσω να συμπληρώνω τα μέρη που είχα παραλείψει. Έτσι έμεινα με τρία φυλλάδια (τα οποία έκρυψα). Πρέπει να προσέχω τι καταγράφω. Ο Αριστοτέλης μιλά για πιθανότητα και αναγκαιότητα, αλλά τι αξίζει ένα θαύμα, μια ιστορία, αν δεν περιέχει φοβερούς δράκοντες. Όπως έλεγα, δεν μπορείς ποτέ να εργάζεσαι αρκετά. -Αν Κάρσον


Λίγα λόγια για τη Γερτρούδη Στάιν γύρω στις 9.30

 
Τι παράξενο. Ούτε που το κατάλαβα! Το σήμερα τελείωσε.


Λίγα λόγια για το «Le Bonheur D’Etre Bien Aimée»

 
Δεν περνάει μέρα που να μη σε σκέφτομαι με το που ανοίγω τα μάτια. Κάποιος έχει κρεμάσει τιτιβίσματα πουλιών στον αέρα σαν πετράδια.


Λίγα λόγια για την Μπριζίτ Μπαρντό
 
Η Μπριζίτ Μπαρντό περιφέρεται σε αναζήτηση λείας. Τι θέλει; Ένα δούλο να ικανοποιήσει την πείνα της και να βγάλει ωραίες φωτογραφίες; Τίνος δούλος είναι; Της είναι αδιάφορο, ποτέ δεν κατηγορεί τον εαυτό της. Αλείφοντάς τον με λάδι θα κάνει το δούλο να λάμπει. Τέλεια. La folie, θα σκεφτεί από μέσα της.


Λίγα λόγια για τον Βαν Γκογκ

 
Ο λόγος που πίνω είναι για να καταλάβω τον κίτρινο ουρανό, τον απέραντο κίτρινο ουρανό, είπε ο Βαν Γκογκ. Όταν κοίταζε τον κόσμο, έβλεπε τα καρφιά που προσκολλούσαν χρώματα στα πράγματα και είδε ότι τα καρφιά πονούσαν.


Λίγα λόγια για το να περπατάς προς τα πίσω

 
Η μητέρα μου μας απαγόρευε να περπατάμε προς τα πίσω. Έτσι περπατούν οι νεκροί, έλεγε. Από πού της κατέβηκε μια τέτοια ιδέα; Ίσως από μια κακή μετάφραση. Οι νεκροί εξάλλου δεν περπατούν προς τα πίσω, περπατούν πίσω μας. Δεν έχουν πνευμόνια και δεν μπορούν να μας φωνάξουν, αλλά πολύ θα το ’θελαν να γυρίσουμε να τους κοιτάξουμε. Είναι θύματα του έρωτα, πολλοί απ’ αυτούς.


Λίγα λόγια για τον ηδονισμό

 
Η ομορφιά με κάνει ανήμπορη. Δεν με νοιάζει πια το γιατί, το μόνο που θέλω είναι να φύγω. Όταν κοιτάζω την πόλη του Παρισιού λαχταράω να τυλίξω τα πόδια μου γύρω της. Όταν σε παρατηρώ να χορεύεις υπάρχει μια άκαρδη απεραντοσύνη που μοιάζει με ναυτικό σε γαλήνια θάλασσα. Επιθυμίες στρογγυλές σαν ροδάκινα ανθίζουν μέσα μου όλη νύχτα, δεν μαζεύω πια ό,τι πέφτει.

---

Εισαγωγή στο «Λίγα λόγια»

Η Αν Κάρσον γεννήθηκε το 1950 στο Τορόντο του Καναδά. Από τις σημαντικότερες ποιήτριες διεθνώς, με πλούσιο δοκιμιακό και μεταφραστικό έργο, διδάσκει Κλασική Φιλολογία και Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Για πολλά χρόνια έζησε στο Μόντρεαλ και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.


Πολυβραβευμένη και πολυμεταφρασμένη, ήταν η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με το Βραβείο T.S. Eliot (ανώτατη διάκριση στη Μεγάλη Βρετανία για αγγλόφωνη ποιητική συλλογή). Το 2002 κυκλοφόρησαν με τίτλο Αν όχι, χειμώνας (If not, Winter) όλα τα ποιήματα της Σαπφώς σε μετάφρασή της. Δίγλωσση έκδοση, με κατατοπιστικές σημειώσεις και εκτενή πρόλογο (που φανερώνει την ευρυμάθειά της), χαιρετίστηκε από την κριτική ως η καλύτερη σύγχρονη απόδοση της αρχαίας ποιήτριας.

Ήδη σε παλαιότερο έργο της, Έρως ο γλυκόπικρος: Δοκίμιο (Eros the Bittersweet: An Essay, 1998), η Κάρσον είχε δείξει το έντονο ενδιαφέρον της για την αρχαία λυρική ποίηση, ειδικότερα για τη Σαπφώ και τον Στησίχορο, εξερευνώντας κρυφές και άγνωστες πτυχές της ποίησής τους. Εξάλλου στο «μυθιστόρημά της σε στίχους» Αυτοβιογραφία του Κόκκινου (Autobiography of Red: A Novel in Verse, 1998) συνομιλεί με τον Στησίχορο, τον πιο «ομηρικό από τους λυρικούς ποιητές», όπως τον αποκάλεσε ο Λογγίνος, και πάνω στο ποίημά του για τον Γηρυόνη πλέκει (σε 47 ποιήματα και μία «συνέντευξη») μια ερωτική ιστορία ενηλικίωσης, σπαραγμού και καλλιτεχνικής αυτογνωσίας.

Στη συλλογή της H ομορφιά του συζύγου (The Beauty of the Husband, 2001), με τον ενδεικτικό υπότιτλο «ένα μυθοπλαστικό δοκίμιο σε 29 τανγκό», η Κάρσον πραγματεύεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια, οξυδέρκεια και αυτοσαρκασμό το πένθος για το τέλος ενός επώδυνου γάμου. Κάθε ποίημα εκκινεί από έναν σύντομο στίχο του Κητς, του οποίου το credo «η ομορφιά είναι αλήθεια» αποτελεί τον βασικό ιστό της όλης σύνθεσης. Σε γλώσσα πυκνή και διαυγή, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, η ποιήτρια στοχάζεται τα αντιθετικά ζεύγη επιθυμία-έρωτας και απώλεια-προδοσία.


Το 2006 η Κάρσον εξέδωσε τα Μαθήματα πένθους (Grief Lessons), τις μεταφράσεις της δηλαδή τεσσάρων λιγότερο γνωστών τραγωδιών του Ευριπίδη (Άλκηστις, Ηρακλής, Εκάβη, Ιππόλυτος), αναδεικνύοντας έτσι για άλλη μια φορά το δεινό ποιητικό της ταλέντο και τη βαθιά γνώση της αρχαίας γραμματείας. Είχε προηγηθεί, πέντε χρόνια νωρίτερα, η μετάφραση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή, ενώ το 2009 κυκλοφόρησαν οι μεταφράσεις του Αγαμέμνονα και του Ορέστη, σ’ έναν τόμο με τίτλο Μία Ορέστεια (An Oresteia – στον οποίο συμπεριέλαβε και τη μετάφραση της Ηλέκτρας). Πέρσι εξάλλου κυκλοφόρησε η «καινοφανής» και «ανατρεπτική», σύμφωνα με πολλούς κριτικούς, διασκευή της Αντιγόνης (Antigonick), έργο το οποίο, σε παραστάσεις που έγιναν σε διεθνή φεστιβάλ λογοτεχνίας, προλόγισε η ίδια διαβάζοντας ένα κείμενο το οποίο «εμπλέκει» την τραγωδία του Σοφοκλή με έργα φιλοσοφικά (Χέγκελ), ψυχαναλυτικά (Λακάν), θεατρικά (Μπέκετ) και ποιητικά (Άσμπερυ).

Το έργο της Κάρσον, έργο μεγάλου στοχαστικού βάθους, θεματικού εύρους και ρηξικέλευθων πειραματισμών, αποτελεί μία από τις πιο δυναμικές και συναρπαστικές προτάσεις της μεταμοντέρνας ποίησης. Τα τελευταία της βιβλία Αποδημιουργία (Decreation, 2005 – απαρτίζεται από ποιήματα, δοκίμια, λιμπρέτα και σύντομα σενάρια), Nox (2010 – ιδιότυπο λεύκωμα ποιημάτων, μεταφράσεων, επιστολών και φωτογραφιών που επικεντρώνονται στον θάνατο του ναρκομανούς αδερφού της και τη σχέση της ποιήτριας μαζί του) και Κόκκινο doc> (Red doc>, 2013 – ποιήματα που συνομιλούν και συμπληρώνουν την παλαιότερη σύνθεσή της Αυτοβιογραφία του κόκκινου), είναι ένα εκπληκτικό tour de force που επιβεβαιώνει ότι δικαίως θεωρείται αυτή τη στιγμή μία από τις κορυφαίες ποιήτριες του καιρού μας.

***

Το ανά χείρας βιβλίο προλογίζει η ίδια η Κάρσον, επομένως θεώρησα άσκοπο και περιττό να προσθέσω δικά μου σχόλια. Εξάλλου τα σύντομα αυτά ποιήματα/δοκίμια μιλούν από μόνα τους. Ο αναγνώστης που είναι κάπως εξοικειωμένος με το έργο της Κάρσον θα αναγνωρίσει σε αυτά τα υβριδικά κείμενα το ιδιαίτερο ύφος και καινοτόμο βλέμμα της, τον τρόπο της να προσεγγίζει τα θέματα που την κεντρίζουν καταπώς θα το ήθελε μια άλλη Αμερικανίδα ποιήτρια, η Ντίκινσον: «telling the truth, but telling it slant».

Ο τίτλος του βιβλίου στα αγγλικά είναι Short Talks. Και ο τίτλος των ποιημάτων/δοκιμίων που το συνθέτουν επίσης – με τη λέξη «on» που ακολουθεί να ορίζει κάθε φορά το διαφορετικό θέμα: για παράδειγμα, «Short Talk on Ovid» («Λίγα λόγια για τον Οβίδιο») ή «Short Talk on the Rules of Perspective» («Λίγα λόγια για τους κανόνες της προοπτικής»). Κατέληξα στον ελληνικό τίτλο Λίγα λόγια διότι οι εναλλακτικές λύσεις («Σύντομες ομιλίες», «Σύντομες διαλέξεις») μου φάνηκαν ότι δεν αποδίδουν το «παιγνιώδες» ύφος του βιβλίου, ούτε και θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως τίτλοι των επιμέρους κειμένων.

Το καλοκαίρι του 2010 φιλοξένησα για μερικές μέρες την Κάρσον στο σπίτι μου στην Τήνο. Φεύγοντας μου χάρισε τα Short Talks. Στην αφιέρωση, κάτω από το όνομά μου, είχε σημειώσει στα ελληνικά τη φράση: φίλ’ ἑταῖρος. Ελπίζω η παρούσα μετάφραση να φανερώνει ότι, σε μεγάλο βαθμό, στάθηκα αντάξιος αυτής της φιλίας.

Χάρης Βλαβιανός

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS////ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ

.....συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

                               

           

Κ. Θεοχάρη...σας καλωσορίζω στο varelaki και ξεκινώ αμέσως.Παρακολουθείτε φαντάζομαι, τις πολιτικές,κοινωνικές και  οικονομικές εξελίξεις!Ζούμε λοιπόν σε ανισόρροπους καιρούς.Σε καιρούς δύσκολους για την Ελλάδα ως έθνος και για τους πολίτες της.Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην κρίση .Και δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.Μέσα σε όλα αυτά ,μήπως οι Ποιητές και η Ποίησή τους περισσεύουν;Mήπως δεν είναι τούτη εποχή για Ποίηση και άλλα παρόμοια;

Όλες οι εποχές είναι για την Ποίηση. Ίσα ίσα που τώρα είναι απαραίτητη η Ποίηση ακριβώς για να αποτυπώσει την πραγματικότητα της εποχής, γιατί η Ποίηση είναι σαν την αξίνα και το σκουπάκι του αρχαιολόγου, αποκαλύπτει τα ευρήματα χωρίς να καταστρέψει την αρτιότητά τους.
Η Ποίηση λειτούργησε κυρίως στις δύσκολες εποχές, στους στενούς καιρούς. Τα σημαντικά κινήματα στην Τέχνη αναπτύχθηκαν σε σκοτεινές περιόδους της ιστορίας του ανθρώπου, σε καιρούς ανελεύθερους και δύσκολους. Θυμηθείτε τους φουτουριστές στην προεπαναστατική Ρωσία, τους συρρεαλιστές στον Μεσοπόλεμο και κατά τη διάρκεια του Δευτέρου πολέμου. Επίσης, ακριβώς επειδή στους δύσκολους καιρούς αναπτύσσονται οι συλλογικότητες γιατί οι άνθρωποι τότε μόνο, δυστυχώς, αισθάνονται την ανάγκη να περάσουν από το ε γ ώ στο ε μ ε ί ς, εμφανίστηκαν και ευδοκίμησαν λογοτεχνικά περιοδικά που άφησαν το ιχνος τους ανεξίτηλο: στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, στην Κατοχή, στην Απριλιανή δικτατορία δημιουργήθηκαν συντροφιές νέων λογοτεχνών που διακόνησαν την Ποίηση αποτελεσματικά.

Συνεπώς, και σήμερα η Ποίηση προβάλλει ως αναγκαιότητα πρώτης γραμμής.

Προσωπικά θεωρώ ότι η ποίηση [και γενικά η λογοτεχνία ] ανθίζει μέσα στο διαδίκτυο. Γίνονται όμορφες δημιουργικές ζυμώσεις και ανταλλαγές.(Το έχω μάλιστα υποστηρίξει δημόσια σε σχετικό άρθρο μου στο Protagon).Ποιά είναι δική σας άποψη αναφορικά με το θέμα ''Λογοτεχνία και διαδίκτυο''. 

Είμαι σύμφωνος με την άποψη ότι η λογοτεχνία μπορεί ν’ ανθοφορήσει στο διαδίκτυο, αρκεί να μπορέσει ο αναγνώστης να πετάξει από την όρασή του τα σκουπίδια, γιατί πολλές αναρτήσεις είναι για πέταμα. Κάνω κι εγώ χρήση συστηματική του διαδικτύου αναρτώντας, με το προσωπείο του «χαρτοκόπτη», κάθε πρωί ένα ποίημα με πλήρη βιβλιογραφική τεκμηρίωση –ένα ποίημα που «μιλάει» στην δική μου αισθητική και προσδοκία και που, κατά τεκμήριο, αρέσει και στους «αναγνώστες» μου…


Πώς βλέπετε το μέλλον της Ποίησης στον τόπο μας; 

Ευοίωνο το βλέπω! Ο Έλληνας έχει σαν ζωτικό στοιχείο της ανάσας του τον δεκαπεντασύλλαβο, έτσι ζει, έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται…

Πείτε μου δυο λόγια για τα ποιητικά σας βιβλία. Ποιο αγαπάτε περισσότερο. 

Τέσσερις ποιητικές συλλογές έδωσα μέχρι τώρα στην ανάγνωση. Ως το τέλος του χρόνου θα κυκλοφορήσει στις εκδόσεις του βιβλιοπωλείου Σύγχρονη Έκφραση, της Λιβαδειάς, η συγκεντρωτική μου, στην οποία θα ενσωματωθούν και 12 ποιήματα γραμμένα την εποχή της δικτατορίας τα οποία είναι αδημοσίευτα αλλά έχουν ακουστεί σε δημόσιες αναγνώσεις τον καιρό που γράφτηκαν. Γι’ αυτά τα ποιήματα θα υπάρχει και ένα επίμετρο της Μαρίας Ν. Ψάχου. Ο τίτλος της έκδοσης είναι «Πιστοποιητικά θνητότητας ποιήματα 1970-2010».

Αγαπώ περισσότερο το κάθε φορά ά γ ρ α φ ο ν βιβλίο μου.

Aγαπημένοι σας ποιητές ,συγγραφείς και μεταφραστές. 

Βύρων Λεοντάρης, Θωμάς Γκόρπας, Τζένη Μαστοράκη, Γιώργος Μαρκόπουλος, Κώστας Μαυρουδής, Δημοσθένης Βουτυράς, Επαμεινώνδας Γονατάς, Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Μάρω Δούκα, Ζυράννα Ζατέλη, Γιάννης Ευσταθιάδης, Ερρίκος Μπελιές, Αχιλλέας Κυριακίδης, Δημήτρης Δημοκίδης.

Ως θεατρολόγος δεν θα μπορούσα να μην σας κάνω αυτήν την ερώτηση. Παρακολουθείτε θέατρο; 

Παρακολουθώ, πάντα παρακολουθούσα και συνέδραμα. Υπήρξα εξ αρχής μέλος της Θεσσαλικής Πνευματικής Πορείας από την οποία ξεπήδησε το ακμάζον πάλαι ποτέ Θεσσαλικό Θέατρο και μετέχοντας σε συλλογικές δράσεις στον χώρο που ζω βοήθησα στη μετάκληση θιάσων με σημαντικό ρεπερτόριο στη Βοιωτία. Είμαι εντυπωσιασμένος από τη δουλειά του Σίμου Κακάλα και άλλων νέων σκηνοθετών που τολμούν και πειραματίζονται ακροβατώντας.

Πιστεύετε στην κριτική; 

Η κριτική όταν ασκείται με αγαπητικό τρόπο μπορεί ακόμη και να καταχεριάζει δημιουργικά. Όμως έχουμε και φαινόμενα κριτικής/χειροκρότημα και κριτικής/δηλητήριο. Υπάρχει, δυστυχώς μεγάλη μιζέρια στην κριτική που ασκείται σήμερα…

Aπό τα διαβάσματά σας....αν σας ρωτούσα να μου επισημάνετε 3 βιβλία που διαβάσατε και σας σημάδεψαν τόσο που σας άλλαξαν το βλέμμα για τα πράγματα ,τί θα απαντούσατε; 

Τα Άπαντα του Σολωμού στην κριτική έκδοση Πολυλά στα 17 μου, στο Λύκειο που μου έδειξε ότι εκτός από τους μίνορες, και ειδικά τον Πορφύρα, την ποίηση του οποίου αγαπούσα παράφορα ως τότε, υπάρχει και η Ποίηση που χρειάζεται να προσεγγίσω με το μυαλό μου και όχι μόνο με το συναίσθημα. Τις «Θέσεις για τον Καρυωτάκη», του Λεοντάρη, στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Σημειώσεις», το 1973, που μου φώτισε την ποίηση ενός ογκόλιθου της λογοτεχνίας μας. Την ποιητική συλλογή  «Άλογα στον Ιππόδρομο» του Μάρκου Μέσκου, το 1973 της οποίας το moto «Όταν είμαστε λυπημένοι γράφουμε ποιήματα» μου αποκάλυψε τη βαθύτερη ουσία της ποιητικής δημιουργίας.
Αυτά από την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή. Από τις ξένες λογοτεχνίες: το «Εμβατήριο Ραντέτσκυ» του Γιόζεφ Ροτ, στην εξαιρετική μετάφραση του Δημ.  Δημοκίδη, γιατί κατάλαβα πώς γίνεται λογοτεχνία της ανάμνησης δίχως γλυκερότητα, του Βίκτωρα Σερζ «Υπόθεση Τουλάγιεφ», γιατί μου αποκάλυψε τον ζόφο της σταλινικής περιόδου και αναλογίστηκα πόσα θα είχε κερδίσει ο έλληνας αναγνώστης αν τέτοια βιβλία μεταφράζονταν στη γλώσσα μας την ώρα που εκδόθηκαν στη γλώσσα γραφής τους και όχι με καθυστέρηση δεκαετιών, και τέλος «Ο κόσμος του χθες» του Στέφαν Τσβάιχ, γιατί μου έδειξε για πόσα πρέπει να αισθάνομαι αγάπη για τη γηραιά μας ήπειρο.


Γίνονται πολλές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για την υποστήριξη του ψηφιακού βιβλίου.. 

Έτσι πρέπει! Κάθε τι συμβαδίζει με τα τεχνολογικά μέσα της κάθε εποχής. Αλλά δεν θα εκλείψει το τυπωμένο βιβλίο. Θα υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων τον τελευταίο τυπογράφο, όπως και τον τελευταίο ταχυδρομικό διανομέα…

Yπάρχει από πολύ κόσμο μια αγανάκτηση απέναντι στους εκδοτικούς οίκους και τις πολιτικές τους. Είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση αυτή; 

Εν πολλοίς είναι δικαιολογημένη γιατί ζητούν πολλά χρήματα προκειμένου να εκδώσει ένας νέος ποιητής το πρώτο του βιβλίο, όμως είναι έμποροι και δεν έχει κανένας απαίτηση να λειτουργούν με μη εμπορικά κριτήρια.

Υπάρχουν νέοι εμπνευσμένοι ποιητές σήμερα; Ποιά λόγια θα απευθύνατε σε έναν νέο ποιητή; 

Υπάρχουν, όπως σε κάθε εποχή άλλωστε… Υπάρχει μια πλειάδα νέων ποιητών, αγοριών και κοριτσιών που είναι πολύγλωσσα, μορφωμένα, και που η ως τώρα κατάθεσή τους είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και η ιδιοπροσωπία καθενός είναι ήδη διακριτή.

Θα έλεγα σ’ αυτά τα παιδιά να μη δουν την Ποίηση μονάχα σαν ανάσα για τους ίδιους αλλά, κυρίως,  σαν αναπνευστική συσκευή που έχουν την υποχρέωση να την τροφοδοτούν με οξυγόνο και να συντρέχουν τους συνανθρώπους τους στους πνιγηρούς καιρούς που ζουν…

Τι γνώμη έχετε για τα λογοτεχνικά βραβεία; 'Εχετε κιόλας αποσπάσει ένα για το Χρονικό '' Δίστομο 10 Ιουνίου 1944: Το ολοκαύτωμα'' 

Ο θεσμός αυτός έχει κατά καιρούς υπονομευθεί, η αξιοπιστία του θέλω να πω, από εκείνους που θα έπρεπε να έχουν την ευθύνη της προστασίας του. Ωστόσο είναι καλό να υπάρχει, αλλά να έχει και μια πρακτική αντανάκλαση, δηλαδή δεν φτάνει μονάχα το χρηματικό ποσό της βράβευσης, αλλά θα ήταν ωφελιμότερο να αγοράζει το Υπουργείο έναν αριθμό αντιτύπων από εκείνα που καταλήγουν στις βραχείες λίστες και να τα στέλνει στις δημόσιες και σχολικές βιβλιοθήκες.

Πότε πρωτοκυκλοφόρησε το Εμβόλιμον. Η πορεία του είναι αυτή που ονειρευτήκατε όταν ξεκίνησε; Mιλήστε μου για το περιοδικό. Εσείς ποια άλλα περιοδικά παρακολουθείτε; 

Τον Χειμώνα του 1988 επιχειρήσαμε –μια μικρή παρέα εργαζομένων στην βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου που κάτι γράφαμε παράλληλα με τη βιοποριστική μας ενασχόληση- να παρεμβάλουμε και την δική μας ελάχιστη παρουσία στον συνωστισμό του έντυπου λόγου.

Στην δυτική άκρη της Βοιωτίας, στον Κόλπο της Αντίκυρας, εκείνη την εποχή συμπληρωνόταν μία 25ετία έντονης βιομηχανικής δραστηριότητας και ξέραμε πως είχε αφήσει χαρακιές και σημάδια μέσα μας, έτσι ώστε να μπορούμε να ισχυριστούμε εντύπως, και συνεπώς δημοσίως, ότι ο χώρος στον οποίο ζούσαμε και δουλεύαμε δεν θα έπρεπε να συστήνεται στην ελληνική κοινωνία μονάχα με την τεχνολογική του ταυτότητα και την συνεισφορά του στο Α. Ε. Π., ούτε μονάχα με την εντύπωση από τις επιδράσεις της βιομηχανίας στο περιβάλλον και τον απόηχο των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, αλλά και με ό,τι πνευματικό είχε να δώσει, με όποιους φθόγγους Λόγου μπορούσε να συλλαβίσει, με ό,τι «άφωνο» ποδοβολούσε μέσα στις ψυχές των κατοίκων. Ονομάσαμε το περιοδικό Εμβόλιμον ακριβώς για να σηματοδοτήσουμε την πρόθεσή μας να εμβολίσουμε την αγκυλωτικήν αγκίστρωση της μικρής μας κοινότητας στους παγετώνες της βιομηχανικής μας καθημερινότητας.

Ξεκινήσαμε θέλοντας κατ’ αρχήν να πείσουμε τους συντοπίτες μας για την αναγκαιότητα αυτής της εκδοτικής παρουσίας, ν’ αγγίξουμε τον ψυχισμό τους. Να μην θεωρήσουν το περιοδικό ξένο σώμα και το απορρίψουν.

Αφού το κατορθώσαμε, προχωρήσαμε σε πρόσκληση και παραίνεση, με κουβέντα πολλή, σε όσους ξέραμε πως είχαν γραπτά στο συρτάρι τους και τα κρατούσαν εκεί μη θεωρώντας τα σπουδαία. Τους καλέσαμε να ‘ρθούν μαζί μας, να τα δούμε μαζί, να μετρήσουμε την ποιότητα της συγκίνησης που θα προξενήσουν στην φιλική μας ανάγνωση και όσα διαλέξουμε να πάρουν θέση στις σελίδες του περιοδικού.

Ξεκινήσαμε λοιπόν κάνοντας τη σύμβαση πως ακόμη κι αν κάποια κείμενα είχαν αδυναμίες και εξ’ αιτίας τους το επίπεδο ποιότητας της ύλης χαμήλωνε, εμείς οφείλαμε να τα δημοσιεύουμε έχοντας την πεποίθηση πως μακροπρόθεσμα η επιλογή μας θα λειτουργούσε υπέρ της γραφής, επειδή είναι σημαντικό να πείσεις έστω και έναν συντοπίτη σου να βάλει στο χαρτί τις μνήμες και τα συναισθήματά του που στριμώχτηκαν σε άφωτους, μυστικούς χώρους, που καταχωνιάστηκαν σε κλειδωμένα συρτάρια αυτοεγκλεισμού από έλλειψη αυτοπεποίθησης.

Πιστέψαμε πως όταν ακούς τη σιωπή του διπλανού σου να χλιμιντρίζει και να σκάβει με τις οπλές την περίφραξη της ατολμίας, οφείλεις να του δείξεις μία διέξοδο, εκείνη που χαράσσει η πέννα, ώστε να βγει, ν’ ανασάνει στην άπλα της έκφρασης.

Πετύχαμε εκείνο το στοίχημα. Δεκάδες δημιουργοί από τον γεωγραφικό χώρο που ορίζεται στο πολύεδρο Άμφισσα – Λαμία – Θήβα – Λειβαδιά συντάχτηκαν μαζί μας και κάποιοι συνεχίζουν, αφού όλοι τους σιγά σιγά κατάλαβαν πώς οριοθετείται η γραμμή που χωρίζει την αγαθή προαίρεση από την ποιότητα της γραφής.

Φυσικά εξασφαλίζουμε συνεργασίες από λογοτέχνες δόκιμους, όμως δεν θέσαμε αυτή την επιλογή ως προτεραιότητα.

Παρακολουθώ όλα τα λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ψηφιακά, που κυκλοφορούν και έχω ένα πλούσιο αρχείο παλιών περιοδικών.

Τι ελπίζετε; Σχέδια για το μέλλον.

Ελπίζω ν’ αξιωθούμε ένα καλύτερο αύριο, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται η αυτενέργειά μας στο πολιτικό επίπεδο και η μαχητικότητά μας στη γραφή. Όχι η στράτευση αλλά η καθαρή στόχευση. «Τον ξέρουμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία» έλεγε ένα παλιό σύνθημα….
Για το μέλλον εύχομαι να είμαι καλά στην υγεία μου και να μη μ’ εγκαταλείψει η έμπνευση.

ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ΑRTMANIACS//////ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΤΟ VARELAKI

 ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ  :ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

 


BAΣΙΛΗΣ ΣΑΡΔΕΛΗΣ


ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΜΠΕΡΤ


ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ


ΜΑΡΙΛΟΥ ΒΑΛΕΟΝΤΗ


ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΡΗΓΟΡΕΑ



ΝΟΠΗ ΡΑΝΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ


ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ


ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ


 ΒΟΥΛΑ ΜΑΣΤΟΡΗ

ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ


ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ


 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ


ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΡΛΑΣΗ

AYΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ



ΔΑΝΑΗ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

XΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΑΜΠΟΥ ΠΑΓΚΟΥΡΕΛΗ


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ


ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΟΙΝΙΤΣΗΣ



ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ


ΕΡΙΚΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ


ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ


ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ


ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ


KΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΡΗΣ


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ



ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΑΛΑΜΑΛΙΚΗ



ΛΑΚΗΣ ΦΟΥΡΟΥΚΛΑΣ



ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΚΟΥ


ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ


ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΩΤΑΚΗ


ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗ


ΝΙΚΟΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ


Μαίρη Κόντζογλου Τσιαχτσίρη


ΝΑΤΑΣΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ


ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ


ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ


ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ


ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ


ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ


XΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ


ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ


ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ


ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΠΟΥΛΑΚΟΣ


ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΣΤΑΚΑΣ


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ


ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ


ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ


ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ


ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ


ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ


ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ


ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗΣ


ΠΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΓΙΑΝΝΗΣ


ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΗΛΑΚΟΣ


ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΛΛΙΑΣ


ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ


ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ


AΛΕΞΗΣ ΖΗΡΑΣ


XΡΗΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΣ


XΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ-ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ


ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΥΖΑΚΗΣ


ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΚΟΥΔΕΑΣ


ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ


ΕΥΑ ΣΤΑΜΟΥ


 ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ



ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ


  ΛΕΙΑ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΡΑΒΙΑ


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ -ΡΟΥΚ



 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ 


  'ANNA MAΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ


 ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ


ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΟΥΡΙΔΑΚΗΣ 

 MIΣΕΛ ΒΟΛΚΟΒΙΤΣ

 ΦΑΝΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

TEIΡΕΣΙΑΣ ΛΥΓΕΡΟΣ

 KEΛΛΥ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS/////ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΟΙΝΙΤΣΗΣ

...συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πες μου λεπτομέρειες για τον theatergoer! Πότε ξεκίνησε αυτή η ιστορία; Tι απήχηση έχει;

 Τον Νοέμβριο του 2006 όταν έβαλε λουκέτο το CITY 210 – σ.σ. o εβδομαδιαίος οδηγός πόλης όπου είχα τη στήλη του θεάτρου- είπα να φτιάξω ένα μπλογκ όπου θα συνέχιζα τη σχέση που είχα αναπτύξει με τους αναγνώστες του περιοδικού και θα έγραφα και πάλι για το θέατρο, αλλά αυτή τη φορά αποκλειστικά κριτικά σημειώματα. Εν τω μεταξύ, ήρθε η συνεργασία με το DOWN TOWN, το ET-WEEKLY του Ελεύθερου Τύπου, το FAQ, το EXODOS και τώρα η METRO της Παρασκευής δίχως όμως μια στιγμή να διανοηθώ να εγκαταλείψω το μπλογκ! Είναι η πιο σταθερή σχέση μου με τους αναγνώστες που αναζητούν να διαβάσουν τη γνώμη για κάποιες από τις παραστάσεις που βλέπω δίχως περικοπές ή τροποποιήσεις, ναι, όπως καλά καταλαβαίνεις σε ορισμένα “μαγαζιά” συμβαίνει κι αυτό ερήμην των συντακτών, δυστυχώς! Η απήχηση είναι μεγάλη και διαρκώς αυξάνεται μιας και κάθε φορά αποκτά νέους φίλους και περισσότερους εχθρούς, ορκισμένους ανα κρίνω από τα μέιλ τους! 2.

Πώς βλέπεις τους νέους<<θεατρικούς δημιουργούς>> στις μέρες μας; Eίναι αρκετά δημιουργικοί; Yπάρχει χώρος γι΄αυτούς στο θεατρικό στερέωμα; 

 Οι νέοι δημιουργοί στην Ελλάδα τραβούν μόνοι τους κουπί, αποδιωγμένοι και κατακριτέοι ευκαιρίας δοθείσης από το σαθρό κατεστημένο. Η πολιτεία αδιαφορεί και οι παλαιότεροι ¨συνάδελφοι” –οι έχοντες και ουχί παρέχοντες!- αντί να διευκολύνουν μάλλον τους βάζουν τρικλοποδιές. Ένα απλό παράδειγμα: για να βρει στέγη ένας νεανικός θίασος σε ένα θέατρο που “επικροτεί” τους νέους ανθρώπους του χώρου τους ζητάει από 250, 300, 350 ευρώ και πάει λέγοντας τη βραδιά. Αν αυτό δε λέγεται κλέψιμο και εμπόδιο στην έκφραση των νέων, τότε… Είναι εμετική η κατάσταση και τρομακτικά αποθαρρυντική. Τα χάλια του κρατικού μηχανισμού τα ξέρετε, μην τα ξαναλέμε. Ωστόσο, οι νέοι τολμούν και τρομάζουν τους βρικόλακες της Σκηνής, το πόσο το χαίρομαι κάθε φορά δε λέγεται! Η ελπίδα να ξεφύγουμε από μια παραδοσιακή πρακτική περασμένων “μεγαλείων” προέρχεται από τις νέες ομάδες τις οποίες και θα πρέπει να ψηφίζουμε με τη φυσική μας παρουσία συστηματικά.


  Mίλησέ μου για την τελευταία σου σκηνοθετική δουλειά...

 Με την Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ συμμετείχαμε στο Φεστιβάλ Μονολόγων από την “Τέταρτη Διάσταση” του Γιάννη Ρίτσου στο Θέατρο Έναστρον που διοργάνωσε ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και η εταιρία ΣΥΝ-ΚΑΤΙ, με το ποιητικό έργο “Φιλοκτήτης”, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά. Δουλέψαμε με αισθητικά κριτήρια επικεντρωμένα στη δεκαετία του 1960 σχολιάζοντας την καθοριστική συνδρομή του Γιάννη Τσαρούχη στην εικαστική ζωή του τόπου αλλά και τη βαθιά του φιλία με τον Ρίτσο. Είναι ό,τι πιο κλασικότροπο / παλιομοδίτικο ερμηνευτικά έχω κάνει αλλά κι αυτό το εκλαμβάνω ως μια δοκιμασία ορίων και αντοχών. Πολύτιμη εμπειρία και χρήσιμη γνώση που επιβεβαιώνει την επιθυμία του κοινού για ήπια θεάματα, όχι διαφοροποιημένα από την πεπατημένη. Τα συμπεράσματα, φυσικά, προς συζήτηση!

Μια ερώτηση σε σχέση με την θεατρική παιδεία. Πιστεύεις ότι το θέατρο πρέπει να μπει ως BAΣΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης στην χώρα μας;

Το πιστεύω ακράδαντα κι όχι επειδή είμαι πτυχιούχος θεατρολογίας. Κακώς, κάκιστα έχει καθυστερήσει η ένταξή του σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Δεν αποτελεί άλλοθι το γεγονός ότι το “θέατρο” ενυπάρχει σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Τα αποτελέσματά του τα βλέπουμε καθημερινά, ιδίως από την υποκρισία των κρατούντων!

Ποιά τα μελλοντικά σου σχέδια;

Θέατρο, θέατρο, θέατρο! Η δημοσιογραφία αρχίζει σιγά-σιγά να μην με αφορά επαγγελματικά. Όταν είσαι ο ίδιος παραγωγικός, βαριέσαι κάποια στιγμή να γράφεις για τους άλλους... Έτσι έχω πει “ναι” σε ένα ισπανικό έργο του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο αλλά και στο θεατρικό αναλόγιο του ΙΤΙ, και τα δύο μετά το Πάσχα.

ΣΤΗΛΗ THE ARTMANIACS////ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ

.Πώς ξεκινήσατε να γράφετε; 

Τελείως φυσικά. Θα έλεγα όπως αναπνέει κάποιος και δεν ρωτά «πως ξεκίνησα να αναπνέω», έτσι συνέβη και με την συγγραφή. Οπότε, δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο σημάδι στον χρόνο που να είναι η αφετηρία για το γράψιμο. Θαρρώ ότι είναι τόσο δεμένο με την ζωή μου ώστε μπορώ να πω ότι ταυτίζονται κιόλας. 


.<<Νόστιμον ήμαρ>>.Μιλήστε μου γι΄αυτό... 

Α, το Νόστιμον ήμαρ! Γλυκό κουταλιού τριαντάφυλλο! Μυρωδάτο ποτήρι τσάι καυτό γεμάτο με μυρωδικά! Μπαχάρια και μνήμες! Πρόσωπα που χάθηκαν από τα μάτια για να αναστηθούν στην καρδιά! Το νόστιμον ήμαρ είναι το παραθυράκι για να βλέπω την αλήθεια της ζωής, όταν θολώνει η ματιά και παρασύρεται από το εφήμερο. Είναι το αιώνιο παρόν μιας πατρίδας τοποθετημένης στα εικονίσματα. Μαζί με τις φωτογραφίες των παππούδων και των γιαγιάδων. Καντηλάκι θύμησης αλλά και χρέους. Δεν είναι μεγάλες οι κουβέντες που το χρωματίζουν αλλά μεγάλη η υποχρέωση που έδωσα πριν χαθεί το νησί μου, το σπιτικό μου για πάντα από τα μάτια μου: να μην ξεχάσω ποτέ!

Πώς βλέπετε σήμερα την <<λογοτεχνική πραγματικότητα>> στην Ελλάδα; 

Με πολλή συμπάθεια έως θαυμασμό. Μου φαίνεται πως όλοι μας γράφουμε. Η λογοτεχνία είναι η ανάγκη μας να υπάρξουμε μέσα στην πραγματικότητα που πάει να μας ισοπεδώσει. Να θυμηθούμε ότι έχουμε συναισθήματα. Τα βιβλία, υπηρετούν αυτή μας την ανάγκη. Κάθε μέρα γεννιούνται βιβλία που έχουν κάτι να μας πουν, να μοιραστούν. Την χαρά, την λύπη τον πόνο και την λύτρωση. Τούτα εδώ, μόνο με το μοίρασμα μπορούν να καρπίσουν, αλλιώς μαραίνονται. Οι νέες τεχνολογίες έρχονται για να βοηθήσουν όσους πασχίζουν να βρούν τον «άλλον», πες τε τον: αναγνώστη. Που δεν είναι αναγνώστης αλλά συμπορευτής.Στην Ελλάδα λοιπόν ανθίζει η ελπίδα πως όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότεροι θα βρίσκουν το θάρρος και τα μέσα να υπηρετήσουν την τεχνη, τον λόγο, τον άνθρωπο. Οι κοινωνικές συνθήκες μπολιάζουν την διάθεση αυτή και πιστέυω ότι θα έχουμε την δυνατότητα να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερο τον εαυτό μας μέσα από την λογοτεχνία.


Ποιά τα λογοτεχνικά σας πρότυπα; 

Είμαι νοσταλγός. Πολλές είναι οι φορές που βρίσκομαι να τριγυρνώ στα σοκκάκια του παρελθόντος και να διαβάζω ο,τι βρω. Μα δεν μπορώ να μην αναφέρω της εφηβείας μου το στήριγμα, τον Λουντέμη. Το ξάναμμα του πάθους για ουρανό, τον Καζαντζάκη, τον ερωτευμένο αγώνα του Ρίτσου και ύστερα να χαθώ στους στίχους και τα κεφάλαια του πακόσμιου λογοτέχνη. Με συγκινεί η απλότητα και η χάρη. Είναι ικανές να γίνουν το χαστούκι που χρειάζεται ο λιπόθυμος και το χάδι ο πικραμένος. Ετσι θα ήθελα να δω κι εγώ τον εαυτό μου, να υπηρετεί αυτό τον σκοπό.


Σήμερα οι νέοι διαβάζουν λογοτεχνία ; 

Θα έπρεπε. Θέλω να πιστεύω ότι διαβάζουν. Κρίμα όμως, επειδή είναι λίγοι όσοι το αποτολμούν. Το φταίξιμο δεν είναι δικό τους. Ασφυκτική η πολιορκία των Σειρήνων. Τεχνολογία, πιεστικό σχολικό πρόγραμμα, λιγοστός χρόνος. Υστερα είναι όπως μάθεις. Όταν βρούν τον χρόνο, δεν ξέρουν πως και τι να διαβάσουν. Θαρρώ ότι είναι αναγκαίο εμείς να υποστηρίξουμε την διάθεση για διάβασμα. Επειδή αυτή υπάρχει πέραν πάσης αμφιβολίας. Εκείνο που είναι απαραίτητο, είναι να το ποτίσουμε αυτό το εύθραυστο φυτό, αλλιώς θα μαραθεί, και είναι κρίμα.

.Λογοτεχνία και διαδίκτυο!θα θελα ένα σχόλιο! 

Το αναφέραμε και παραπάνω. Αυτή η συναρπαστική σύγχρονη και ζωντανή πραγματικότητα, δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορη την λογοτεχνία. Το διαδίκτυο είναι ένα Βήμα. Ένα μικρόφωνο. Όπως παλιά ανταλάσσαμε κάρτες με ηθοποιούς, με ποδοσφαιριστές, ότι πιο πολύτιμο είχαμε, τώρα ανταλάσσουμε στιχάκια, κεφάλαια από βιβλία. Ζεσταίνουμε τις κρύες οθόνες του υπολογιστή και ζητούμε ένα μάτι να μας διαβάσει και μια καρδιά να μας δεχθεί. Οι σκέψεις δίνουν και παίρνουν, τα συναισθήματα το ίδιο. Το διαδίκτυο δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο σε αυτόν τον τομέα. Η λογοτεχνία του έκανε τα μάγια της. Του έδωσε την ζωή της.

Τί σχεδιάζετε για το μέλλον; 

Όπως κάθε πατέρας θέλει τα παιδιά του να προκόψουν. Ετσι κι εγώ, ελπίζω τα παιδιά μου, τα μέχρι στιγμής δύο μου βιβλία, το «Μικρασίας Έρως» και το «Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα», να βρούν απήχηση και να συγκινήσουν, να προβληματίσουν και να δώσουν χαρά και ελπίδα στους συνοδοιπόρους μου. Ελπίζω μέχρι το Πάσχα να έχω ολοκληρώσει και το τρίτο μου βιβλίο, για το οποίο φιλοδοξώ να σας μιλήσω σε επόμενη μας συνέντευξη. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία αυτή της επικοινωνίας και να ευχηθώ να όλοι εμείς οι εραστές του λόγου να μην πάψουμε να προσφέρουμε την ελπίδα και την χαρά. Καλή επιτυχία στο ιστολόγιο αυτό και σε ό,τι κάνετε με αγάπη!

ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ARTMANIACS/////ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Για αρχή, θα ήθελα μια σύντομη αναφορά, ένα σχόλιο, για κάθε ένα βιβλίο σου...

1985, «Άννα Χ.», ένα βιβλίο με θέμα μια νέα γυναίκα που ψάχνει την ταυτότητά της μέσα από τη ρευστή αλήθεια του έρωτα και την προσπάθεια της επιβίωσης  μετά από ένα επώδυνο διαζύγιο. Τότε που όλα έμοιαζαν απλούστερα και συγκεκριμένα.

1988, «Η Κοιλιά της Μεταφράστριας», ένα ψυχογράφημα με μορφή θρίλερ για μια υιοθεσία που παίρνει τη θέση της πραγματικής γέννας. Τότε που θυμώναμε με όλα γύρω μας.

1993, «Η Τρομοκρατία της Μνήμης», μια απόπειρα κατάθεσης των γεγονότων του Πολυτεχνείου από διαφορετική σκοπιά, όπου η μνήμη παίζει… τρομοκρατικά παιχνίδια. Τότε που όλα έμοιαζαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν.

1995, «Η Μυρωδιά του Μαύρου», μια συλλογή διηγημάτων, με άξονα τις φαντασιώσεις ιδιαίτερων ανθρώπων. Τότε που άρχισε να μπαίνει στο παιχνίδι της γραφής μου το υπέρ-ρεαλιστικό.

1996, «Το Παραμύθι του Μεγάλου Φόβου». Μια ιστορία για έναν υπέροχο Βυζαντινό τρομοκράτη. Τότε που ανακάλυψα τις ρίζες του κακού στο βάθος της Ιστορίας.

1998, «Σκοτεινές Μητέρες», τέσσερα διηγήματα που αποκαλύπτουν την άλλη πλευρά της τρυφερότητας. Μητέρα ήδη ενός αγοριού ενός έτους ίσως ξόρκιζα τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου.

2000, «Ιερή Παγίδα», η ιστορία ενός 14χρονου αγοριού που τον ερωτεύτηκε ο Μωάμεθ ο Κατακτητής και πήρε για χάρη του την Κωνσταντινούπολή! Αληθινό; Ό,τι πιστεύει κάποιος είναι η αλήθεια. Το χαρακτήρισαν αιρετικό. Από τότε άρχισα να αποδέχομαι τη διαφορετική ματιά μου στα πράγματα χωρίς να νιώθω ενοχές…

 Θυμάμαι κάποια στιγμή ,πριν χρόνια, την συνεργασία σου με τον δάσκαλό μου, τον Τάσο τον Μπαντή...Ηταν το «Addio del passato», έτσι; Για πες λεπτομέρειες...

Ο Τάσος ήταν πολύ καλός μου φίλος. Μπορούσα να του μιλήσω για όλα. Το «Addio del passato» ήταν στην αρχή ένας μονόλογος μιας κόρης προς τη νεκρή μητέρα της. Όταν του τον διάβασα μείναμε μέχρι το πρωί να μιλάμε ώρες. Το κείμενο ήταν πολύ προσωπικό. Θέλησε να το ανεβάσει. Και τότε του έδωσα άλλες διαστάσεις. Ήταν η περίοδος της υπερ-ρεαλιστικής μου γραφής. Έβαλα πάνω στη σκηνή και τη νεκρή μητέρα να συμμετέχει. Καθώς και μια κοπέλα που έπαιζε βιολί. Ήταν μια μοναδική παράσταση με την Σμαράγδα Σμυρναίου και την Αναστασία Πανταζοπούλου, που πολλοί έκλαψαν, ακόμη κι εγώ που την έβλεπα συνέχεια. Δυστυχώς ήταν η τελευταία δουλειά του Τάσου.

 Άλλα θεατρικά σου έργα που ανέβηκαν στη σκηνή;

 Το «Γεύμα», ένα έργο για την αμείλικτη νέα τάξη στο σύγχρονο κόσμο, ήταν το πρώτο που ανέβηκε το 2000 και παιζόταν 2 χρόνια. Αργότερα ανέβηκε και στην Κύπρο. Το 2002 ανέβηκε το «Μεγάλο Παιχνίδι», μια ιστορία εκπόρνευσης όλων των αξιών για χάρη του χρήματος, σαν ένα ριάλιτι. Το «Ροστμπίφ» μου, μια σύγχρονη μεταφορά του μύθου της Κλυταιμήστρας σε μορφή μαύρης κωμωδίας, ανέβηκε στο Λονδίνο από αγγλικό θίασο στο Riverside studio. Πρόπερσι ανέβηκε και στην Κύπρο. Μεσολάβησε το «Addio del passato» το 2005 και πέρσι ανέβηκε στο ΚΘΒΕ το τελευταίο μου έργο, το «Rock Story», εμπνευσμένο από την προσωπικότητα του Παύλου Σιδηρόπουλου, ένα έργο ιδιαίτερο, κοινωνικό δράμα με στοιχεία μιούζικαλ, με τραγούδια δικά του, των Ρόλλινγκ Στόουνς και των Ντορς. Φέτος κλείνουν 10 χρόνια από το πρώτο μου έργο στο θέατρο και βγήκαν τα Θεατρικά μου Άπαντα σε βιβλίο. Σύντομα θα γίνει η παρουσίασή του με μορφή αναλογίου.

 Tι σημαίνει για σένα το να γράφεις....; Ποιά άλλα πράγματα σε ευχαριστούν ..πέρα από αυτό;

Τώρα πια δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς να γράφω. Κι αυτό που με ευχαριστεί, πέρα από το γράψιμο, είναι να φτιάχνω τους ήρωές μου και να συνομιλώ μαζί τους. Νιώθω μαζί τους ασφαλής, αν και αρκετές φορές μου τη σκάνε.

 Ποιες οι λογοτεχνικές σου επιρροές;

Τρέχα γύρευε πια. Πάντως μπορώ να πω ότι με σφράγισε ο Ντοστογιέφσκι των εφηβικών μου χρόνων, η αστυνομική λογοτεχνία που καταβρόχθιζα ως παιδί και ο εφιαλτικός Κάφκα. Φυσικά δεν μπορώ να αγνοήσω τον αιρετικό Καζαντζάκη και τον ερωτικό Μπατάιγ. Αλλά είναι τόσες πολλές οι επιρροές στην πραγματικότητα. Ακόμη διαμορφώνω τη γραφή μου αλλά και διαμορφώνομαι σαν άνθρωπος. Και αυτή η ρευστότητα είναι ένα υπέροχο στοιχείο της φύσης του ανθρώπου. Εκεί στηρίζεται, πιστεύω, και το μεγαλείο της Τέχνης.

 Δεν ξέρω αν το ξέρεις… κάποιος έχει γράψει ένα ηλεκτρονικό μυθιστόρημα και το διαθέτει στον κόσμο μέσω Διαδικτύου... Πώς σου φαίνεται αυτό; Τι συμβαίνει... απειλείται το βιβλίο;

 Αυτή η απειλή αφορά τους εκδότες. Εμένα με ενδιαφέρει να υπάρχουν αναγνώστες. Είτε διαβάζουν βιβλία χάρτινα είτε ηλεκτρονικά, είτε τα πληρώνουν είτε όχι. Σκέπτομαι πολύ σοβαρά να διαθέτω κι εγώ τα βιβλία μου στο Διαδίκτυο και μάλιστα δωρεάν. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι συγγραφέας μπεστ σέλλερ για να τρέμω μήπως χάσω πωλήσεις.

Μελλοντικά σου σχέδια; Μάθαμε ότι ασχολείσαι με τη βιογραφία του Βενιζέλου σε μορφή σεναρίου για την τηλεόραση, αληθεύει;

 Εδώ και ένα χρόνο διαβάζω, συζητάω και μαζεύω στοιχεία για τη ζωή του αλλά με μια διαφορετική οπτική: την ανθρώπινη. Φυσικά δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς τη σημαντικότατη συμμετοχή του στην Ιστορία. Πιστεύω ότι θα βγει κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ο Βενιζέλος ο ίδιος, σαν ήρωας, έχει μεγάλο ενδιαφέρον σαν αντιφατική προσωπικότητα. Παράλληλα γράφω ένα μυθιστόρημα και ένα θεατρικό έργο. Με ξεκουράζει αυτή η εναλλαγή θεματολογίας και μορφής. Έτσι έκανα πάντα. 

Σάββατο, 06 Μαρτίου 2010

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ CHARITY


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΣΚΟΥΖΑΚΗ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΤΖΕΝΗ ΚΟΥΚΙΔΟΥ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ


ΜΙΝΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΚΗΦΙΣΙΑ'' 


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΣ''ΟΜΟΡΦΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ''(BBP)


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ


ΣΤΗΛΗ ΤΗΕ ΑRTMANIACS//////XΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ-ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ////ΔΙΠΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΡΟΥΛΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΑΛΛΙΩΣ''


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΤΖΕΝΗ ΚΟΥΚΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΙΣ "Δια-Λόγου Διαδρομές" και τη ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ 



 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ 23 ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΚΟΥΚΙΔΑΚΙ


 Στο infrared magαzine

 ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΙΑ ΤΙΣ 23 ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΙΧΟ


 23 ΣΤΗΝ ΚΗΦΗΣΙΑ LIFE ΣTHN ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ



 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑ



 ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΟ FRACTAL


 ΠΡΟΣΩΠΑ : AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ στο Cantus Firmus





ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ «ΜΕΤΑ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥ» ΣΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ «Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ»,ΔΩΔΩΝΗ 2009

23 Φεβρουαρίου 2018

https://www.mixcloud.com/enallaktikoradio/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CF%86%CE%AD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85-23-%CF%86%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-2018/


 ******


http://varelaki.blogspot.gr/2013/10/blog-post_19.html 

ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1896-2013"ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΥΣΣΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ‏

ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1896-2013" ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ‏

Φίλες και φίλοι

Το βιβλίο του  ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΥΣΣΑ «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 -2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου»  ανέβηκε και κυκλοφορεί αποκλειστικά στο διαδίκτυο, ελεύθερο και δωρεάν για πάντα. Τα πέντε σάιτ και το μπλογκ που φιλοξενούν το e-book του είναι τα εξής (αλφαβητικά).

 Αθήνα 9.84:

http://www.athina984.gr/files/cine_fyssas2.pdf

 «Athens Voice»:

Πρώτο μισό    http://issuu.com/athensvoice/docs/____________________________/27?e=1469405/5142586

Δεύτερο μισό:

http://issuu.com/athensvoice/docs/_____________________________2/1?e=1469405/5142601

 «Athens Review of  Books»:

https://docs.google.com/file/d/0B3mvzCFV851iRnVJT0ZtRjlZaTQ/edit?usp=sharing&pli=1

 «Εστία»:

http://www.hestia.gr/estia_cinema.asp

 «Στάχτες»:

https://docs.google.com/file/d/0B3mvzCFV851iRnVJT0ZtRjlZaTQ/edit?usp=sharing&pli=1

 «Η Τρύπα»:

http://tinyurl.com/mu5u6xr

Είναι ένας e- Αλφαβητικός Οδηγός για κάθε σινεμά που λειτούργησε ποτέ στο Δήμο Αθηναίων από το 1896 μέχρι σήμερα, με πλήθος στοιχεία και πολλές ιστορίες για το καθένα, και ταυτόχρονα μια εξιστόρηση της ίδιας της έρευνας για το κάθε λήμμα. Η έρευνα και το γράψιμο μού πήραν 10 χρόνια. Το e-book αποτελείται από 960 σελίδες word με 3.500 υποσημειώσεις, έχει περίπου 600 λήμματα και καταγράφει περίπου 550 σινεμά (υπάρχουν και παραπεμπτικά λήματα). Αξιοποιεί  300 περίπου προφορικές μαρτυρίες, επιτόπια επίσκεψη σε κάθε αστικό οικόπεδο,  βιβλιογραφία, προγράμματα κινηματογράφων, αρχεία εφημερίδων κλπ.