ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ / ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 [Από την <Μοναξιά του Χρόνου>]


Oι λυγμοί είναι αρχέγονοι
   το ίδιο και οι απελπισίες

 όλα είναι αρχέγονα

    οι αρρώστιες
      τα χρέη
    και τα δανεικά
 ο εαυτός μου ίσως...

κι έτσι δεν μπορεί να βουβαθεί
   με σκόρπιες λέξεις

********

Οι πόλεμοι δεν κηρύσσονται
   σιγοβράζουν μέσα μας

οι ήρωες δεν εμφανίζονται
 υπάρχουν ως αναμνήσεις

  τα γεγονότα ρέουν
   αλλά είναι τα ίδια
με άλλους πρωταγωνιστές

  κι οι ελπίδες είναι ίδιες
 κι η κατάδοση μυστικών
κι η λιποταξία από τ΄όποιο χρέος

όταν ανασαίνουμε στον ύπνο
     όταν φεύγουμε
αφήνοντας σκόνη

**************

    Το κόκκινο δεν πληγώνει
συνταιριάζει με τόσα πράγματα

  τη φύση και την ανατολή
     τη δύση και τον αγώνα
την αναθρωπότητα που αντιστέκεται

   κάνει παρέα με το μαύρο
   της θλίψης και της οργής
κάνοντας τα σκοτάδια να λάμπουν

ευνοεί ακατανόμαστες πράξεις
  εξεγέρσεις στα σάπια βάθρα
    και γκρεμίσματα θρόνων.

*****************

Τ΄αγκαλιασμα όαση των χεριών
 οι κόκκινες λέξεις την αυγή
   ψίχουλα ευημερίας
αλλά ποτέ ολόκληρο καρβέλι

  το τραγούδι θα ηχεί
ανοίγοντας ρωγμές στον ήλιο

η σκιά του φθινοπώρου θα χάνεται
 στην ακυμάτιστη θάλασσα
  σπάζοντας τα στεγανά
της χάρτινης αντανάκλασης
    της ελευθερίας

   η ανυποψίαστη πόλη
θα έχει ένα φως λιγοστό
  ασάλευτες κραυγές
     ν΄ανατριχιάζουν
στο τριζοβόλημα της φωτιάς.

ΑΜΑΛΙΑ ΡΟΥΒΑΛΗ / ΠΟΙΗΜΑΤΑ

....[Από το βιβλίο ΈΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ;
                              ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΟΝΗΜΑΤΑ
                                1977-2009
                              Τυπωθήτω-Λάλον  Ύδωρ,Νοεμβριος  2009]


ZΩΗ ΚΙ ΑΥΤΗ

Ό,τι χώρεσε από ζωή,
        χώρεσε.
Τώρα στριφώνω τα ξεφτίδια
     για να μην ξηλωθεί
και το λίγο που απομένει.

           Οκτ. 2008


******

<ΕΡΩΤΑΣ ΝΑ΄ΝΑΙ ΤΑΧΑ ΑΥΤΟ
Ή ΚΑΤΙ ΆΛΛΟ>;

      <Σε σωστή ώρα νυχτώνει>
             Κική Δημουλά


Έρχεσαι  νυχοπατητά
    στα όνειρά μου.
Σαν ξωτικό διαβαίνεις πόρτες
     και με  φτάνεις.
Γιατί ξυπνάω με τα χείλη σου
     μες στα δικά μου;
      αφού το ξέρω:
      όνειρο ήσουν,
       δεν εφάνης.


**********

ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ....

Μπορεί χωρίς καν να το ξέρεις....
     Διέπραξες έγκλημα:
Aντιποίηση συναισθημάτων.

                                        2000

***************

ΚΥΛΑΣ

Κυλάς μέσα σ΄όλες μου τις φλέβες.
       Δεν έχουν αίμα
        εσέναν  έχουν
στους τόνους του χρυσού και του καφέ.
  Αν κάποτε χάσεις τον εαυτό σου
       έλα κι άνοιξέ με.
       Σε φυλάω εδώ.


*****************

ΑΤΤΙΚΟΣ ΙΚΑΡΟΣ

Μια θλίψη υπερίπταται εκατέρωθεν
         Αττικός Ίκαρος
               εγώ.

                              1994


********************

ΦΛΥΑΡΙΕΣ,ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Απ΄τις χιλιάδες καρφωμένες ώρες
            σου μιλάω.
            Μ΄ακούς;
    Φύτρωσα να κάθομαι
         και να σου γράφω.
Σε φτάνει το τρίξιμο της πένας μου στο χαρτί;
                     

                               1994

********************

EΡΜΗΣ

  Εσένα
Ποιές  μοίρες σε μοιράνανε
   κι είσαι έτσι
 δυνατός Ερμής;
H ορμητική κινητικότητα
   του μυαλού σου
      Με τρομάζει.

**********************

ΕΦΥΓΕΣ


  Έφυγες πριν να έρθει το πρωί
Και δεν είπες ν αφήσεις πίσω σου
   ούτε μια ρανίδα από σένα .
Έτσι, για να σε θυμάται ο χώρος.


                    Ανάπλι,2000

*****************************

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
(για τον πατέρα μου)

21 χρόνια.
Όσα να γίνει ένας σπόρος ενήλικας.

ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΣΚΟΥΛΗΚΙΩΝ

Ζω για να πεθάνω.
Πέθανα για να ζήσω.

                                             2005

*****************************

ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

'Οταν χτύπησες το χέρι στο τραπέζι
    δεν πίστευα στα μάτια μου
Όταν φώναξες:Θα σε νικήσω ρε κερατά,
     δεν πίστευα στ΄αυτιά μου.
Όταν σε είδα κουβαράκι σε κρεβάτι αψηλό
     δεν πίστευα πια σε τίποτα.

                                                    1984-2007

Ποίηση στους Φιλίππους

  ΠΗΓΗ:To spirto.net

http://tospirto.net/theater/news/8301#.T9j6kOXEwag.email

THΣ ΕΛΕΝΑΣ  ΓΑΛΑΝΟΠΟΎΛΟΥ

Άνθρωποι του θεάτρου δημιουργούν παραστάσεις βασισμένες στο έργο μεγάλων ελλήνων ποιητών.

Ένα φεστιβάλ που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει από το πλήθος άλλων της ελληνικής περιφέρειας είναι το Φιλίππων- Θάσου που φέτος επανέρχεται από τις 7 Ιουλίου έως τις 25 Αυγούστου. Είναι κοινή παραδοχή πως την ιδιαίτερη ταυτότητά του την οφείλει στον εδώ και τέσσερα χρόνια καλλιτεχνικό του διευθυντή Θοδωρή Γκόνη, ο οποίος παρά τις – δεδομένες πια – οικονομικές δυσκολίες καταφέρνει στον προγραμματισμό του να εντάσσει πρωτογενείς, φρέσκιες παραγωγές οι οποίες χωρίς να κοστίζουν πολλά, δεν είναι φτηνές και οι οποίες καταφέρνουν να εντάσσουν στοιχεία του τόπου, χωρίς να …«τοπικίζουν». Για το φετινό δύσκολο καλοκαίρι, επιστρατεύει «7+2 ποιητές». «Εφτά γιατί η Ποίηση είναι ένα από τα θαύματα του κόσμου και +δύο γιατί είναι η παντοτινή μας συντροφιά- παρηγοριά» όπως μας εξηγεί «Τα ονόματά τους θέλουμε να ακουστούν σαν πυροβολισμός. Σαν ξόρκι» λέει χαρακτηριστικά. Στις 30 και 31 Ιουλίου, στο Κάστρο της Καβάλας έχουν προγραμματιστεί δύο ολονυκτίες «έως όρθρου βαθέος» που μας κάνουν να θέλουμε να βρεθούμε εκεί. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου ανέλαβε να σκηνοθετήσει και να ερμηνεύσει ο ίδιος Νίκο Καρούζο. Ο Μισέλ Φάις και η Αλεξία Καλτσίκη έχουν ετοιμάσει μια παράσταση βασισμένη σε ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη. Δέκα σπουδαστές της δραματικής σχολής του ΚΘΒΕ υπό τον συντονισμό του Γιάννη Ρήγα ετοίμασαν παράσταση αφιερωμένη στον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου. Η Όλια Λαζαρίδου μαζί με τους Θάνο Κόη και Αντώνη Παπασπύρου ετοίμασαν μια περφόρμανς βασισμένη σε ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη. Ενώ, η Δήμητρα Κονδυλάκη ανέλαβε την ποιήτρια Μάτση Χατζηλαζάρου, η Γεωργία Τριανταφυλλίδου την ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη και ο Μιχάλης Βιρβιδάκης τα ποιήματα του Αργύρη Χιόνη. Τέλος, η Καβάλα δεν θα μπορούσε να λείπει. Γι αυτό και ο Κοσμάς Χαρπαντίδης ανέλαβε να παρουσιάσει ένα πανόραμα ποιητών της 20ο αιώνα, με αφορμή το έργο δύο (εξ ου και +2) εξ αυτών. Των Ιωάννη Κωνσταντινίδη και Γ. Ξ. Στογιαννίδη. «Δώσαμε το θέμα μας σε συγγραφείς, ποιητές, ηθοποιούς, συνθέτες, σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές. Ο καθένας, έχει αναλάβει και μια προσωπογραφία» εξηγεί ο Θοδωρής Γκόνης το σκεπτικό, επισημαίνοντας πως μπορεί «οι παραγωγές μας αυτές είναι πολύ ‘φτωχές’» όμως «δεν έχουν τα μέσα να ψευτίσουν, όχι μόνο λόγω εποχής, αλλά και λόγω του θέματος, της φύσης του, της ‘απαίτησης’ των ιδίων των ποιητών.»

Έλενα Γαλανοπούλου