Δεκάξι μήνες τώρα ούτε έναν στίχο. Η Μουσίτσα σου με άλλον θα ερωτοτροπεί. Κι έτσι η έμπνευσή σου χτύπησε σε τοίχο.
Εσύ: «Δεν με λυπάσαι; Όλη μέρα βήχω!» Εκείνη: «Κι άλλη λευκή σελίδα; Τι ντροπή!» Δεκάξι, αχ, μήνες τώρα ούτε έναν στίχο.
Βαριά η νύχτα. Δεν ακούς κανέναν ήχο. Η υπόθεση έχει πάρει πια κακή τροπή αφότου η έμπνευσή σου χτύπησε σε τοίχο.
«Κάνε επιτέλους κάτι και μην είσαι ψυχο- βγάλτης! Θέλεις η σχέση μας έτσι να κοπεί;» «Μα τόσους μήνες τώρα ούτε έναν στίχο
δεν έχω αξιωθεί. Δεν είμαι στίχο- πλόκος! Είναι η απόρριψη πολύ νωπή». «Μα αφού η έμπνευσή σου χτύπησε σε τοίχο
σκέψου το λίγο ακόμη πριν να φύγω. Λες αυτή να ’ναι της ζωής σου η ροπή; Επί δεκάξι χρόνια ούτε έναν στίχο, η έμπνευσή σου να χτυπά (πάντα) σε τοίχο!»
[Βιλανέλλα: Απόδοση στα ελληνικά του ιταλικού όρου “vilanella”. Ποίημα
με σταθερή μορφή που προήλθε από ιταλικά τραγούδια με αγροτικό και
ποιμενικό περιεχόμενο. Πέρασε στην έντεχνη γαλλική ποίηση τον 16ο αιώνα
και απέκτησε τη σταθερή της μορφή. Μια βιλανέλλα αποτελείται συνήθως από
πέντε τρίστιχες στροφές [τερτσίνες] και μια τελική τετράστιχη στροφή. Ο
πρώτος και ο τρίτος στίχος της πρώτης στροφής επαναλαμβάνονται ως
ρεφρέν εναλλάξ στις υπόλοιπες τέσσερις, αυτούσιοι ή παραλλαγμένοι, και
συνθέτουν τους δύο τελευταίους στίχους στης τετράστιχης στροφής. Στον
20ο αιώνα βιλανέλλες έχουν γράψει μεταξύ άλλων ο Τόμας Χάρντυ, ο Τζαίημς
Τζόυς, ο Ρόμπερτ Λόουελ, η Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, η Σύλβια Πλαθ, ο Ντύλαν
Τόμας, ο Γ. Χ. Ώντεν και ο Σέιμους Χήνυ.]
