Χρονοτριβείς στη φθορά σαν αφθαρσία της μια θανατομορφή πριν να είναι η πιο φρικτή απουσία είναι η δική σου Μια φορά στο ποτέ πια πρώτο μυστήριο ο θάνατος η πιο φρικτή απουσία είναι η δική σου Υπάρχεις για πάντα δεν το πρώτο μυστήριο ο θάνατος το δεν, υπάρχω και πας για πάντα σφήνα στα σκαριά επί σαράντα Υπάρχεις για πάντα δεν σφαγάρι αλλαγές στο πετσί και μετά κόκαλο άτυπο ποίημα *****
Επιτύμβιο
Εδώ θα μείνω επακριβώς por los siglos de los siglos με χρόνους κορωνίδα στο αμάραντο της φωτογραφίας πένθος γηρανθείς στα καφενεία μέσα έκτακτα με φώτισαν ήλιοι απογεύματος και εν ηδονή πλήθος έφηβοι μορφαί μ επλάνησαν Τώρα εν γηραιά δήγματι χρόνου ναρκωθείς τεταριχεύομαι φαραωνική τη πόλει φερωνύμου Αλεξάνδρου μεγίστου του παλαιοτάτου Εγώ Κωνσταντίνος Π. από τούδε τήδε αποικίσας άρτι Αποκλεισμένος στην κάσσα ο εν βιβλίω αθανατούμενος *******
Εφόδιο άσμα
Μόνο λευκό βλέπει το μάτι μαύρα μου χελιδόνια από κάτω σαν βαμπάκι γιατί μαυρίζετε τα λεία φτερά τα ψαλίδια χελιδόνες σταυροί μαύροι χελιδόνες άσπροι σταυροί κόβουνε άγρια τα μελτέμια με τα σπαθιά φτερά άλλα σπαθιά στα χέρια αντιλαλούν ψαλμουδιές νερά λαλούμενα άνοιξη κεχαριτωμένη μέλισσες άνθη λούζονται δροσολογούνται χείλη φωτεινά κοριτσιών σαν χάραμα Σιδηρός ο ανεμοδείχτης στο γαλανό υψώνεται καμπαναριού άνεμος παραχαράκτης αυτός ο μέγας χαμός στα μαλλιά σου Στου αίματος τα πορφυρά χύνονται δάκρυα βίου απόδειξη ακριβή μας άφησε διαθήκη διάσημος για το θανατό του Μειδιάματα φωτοχυσία παιχνίδια χίλια χελιδόνες σε τρελό χορό βουτάν χάνονται λεία φτερά ψαλίδια κόβουν μελτέμια άγρια μαύρα μου χελιδόνια από κάτω σαν βαμπάκι γιατί μαυρίζετε Μόνο λευκό βλέπει το μάτι
