[...]
Σ΄αυτήν την πόλη δεν μπορείς να εμπιστευτείς με ευκολία τη φαντασία σου.Ξάπλωσα αγκαλιά με τα βιβλία μου.Βάλθηκα να ονειρευτώ το αποτέλεσμα.Προσπάθησα να φανταστώ την πράξη,να φανταστώ πως είχε γίνει κτήμα μου.Σ΄αυτήν την πόλη ονειρευόμαστε κάποια ιδανική κτήση.Τί θα γινόταν πρώτο;H εκπληξη.Οι συνέπειες.
Κανείς δεν το πιστεύει.Όλοι ψιθυρίζουν με τρόμο.Κανείς δεν θέλει να το πιστέψει.΄Ολοι τρέχουν να δουν με τα μάτια τους,να βεβαιωθούν.'Εγινε στ΄αλήθεια;Δεν εμπιστεύονται τις αισθήσεις τους.Δεν πιστεύουν στα μάτια τους.Τίποτα δεν είναι σίγουρο,τίποτα δεν είναι ακόμα τελειωτικό.Τί έχει μείνει;Mόνο ένας ρημαγμένος βράχος.Το βάθρο,τραυματισμένο από τη φωτιά.Μια λεπτή στήλη καπνού υψώνεται ανάμεσα στους λυγισμένους σιδερένιους στύλους με τα πορτοκαλιά φανάρια.Μερικά φωτίζουν ακόμα.Είναι απόγευμα.Σούρουπο.Η ώρα που ο ουρανός πάνω από την πόλη έχει βαθύ γαλάζιο χρώμα.Τα ηλεκτρικά φώτα των δρόμων ανάβουν ένα ένα και ο αέρας δροσίζεται από την εκπνοή της γης.Ένας υπέροχος ουράνιος καμβάς ζωντανεύει,που πάνω του ξετυλίγονται φλόγες λεπρόμακρες και περιπεπλεγμένες σαν κορδέλες,για να σκορπίσουν σχεδόν αμέσως από την κορυφή της πόλης και να χαθούν προς κάθε κατεύθυνση.΄Ενα αέρινο λεπτό πέπλο απλώνεται με φόντο το στερέωμα.Κι όμως διαρκεί μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.
Τότε θα γίνω για πρώτη φορά κύριος της μοναδικής μου πράξης.Θα τρέξουν όλοι σαν τρελοί να σώσουν ό,τι νομίζουν πως μπορεί να περισωθεί.Τα ελικόπτερα θα ζώσουν τον λόφο και οι δρόμοι θα χαρακώνονται από κόκκινες σειρήνες που ανοίγουν δρόμο μέσα στο συνωστισμένο πλήθος.Θα απλωθεί ο βόμβος της ανήσυχης πόλης,τα οχήματα,οι άνθρωποι,οι σειρήνες...Και όσοι δεν είναι έξω στον δρόμο θα στέκουν μπροστά στις οθόνες και θα παρακολουθούν με το μάτι του ελικοπτέρου και θα προσεύχονται να γίνει κάτι,να γυρίσει πίσω ο χρόνος.
Όμως ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω,γιατί ξαφνικά αντιστράφηκε.Το παρόν είναι ένας ενεστώτας εκφρασμένος σε αόριστο:το παρελθόν δεν είναι πλέον αυτό που ήταν.Το μέλλον ήταν παρελθόν.Η φιλοδοξία ήταν ανάμνηση.Το όνειρο ήταν αναπόληση.Και τώρα για πρώτη φορά δεν έχουμε αφετηρία και ίσως γι αυτό καταφέρουμε να διαλέξουμε ένα προορισμό.Δεν υπάρχουν πια διαδρομές κι οι εξιστορήσεις δεν έχουν πλέον αντίκρισμα.΄Ολα γκρεμίστηκαν με μια πράξη που κανείς άλλος δεν μπορεί να διεκδικήσει.Με μια πράξη που δεν μπορεί να οριοθετηθεί από τίποτα.Από αυτήν την πράξη που μου ανήκει.Από το γκρέμισμα του συμβόλου.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.Δεν έχω να φανταστώ τίποτε άλλο.Οι λεπτομέριες δεν έχουν σημασία γιατί δεν τις ζούμε.Μόνο η τελεσίδικη πράξη είναι εξ ορισμού δική μου.
Δεν ήθελα να με περάσουν για εγκληματία.Ούτε για τρελό.Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μην παρανοηθούν τα κίνητρά μου.Δεν σκόπευα να κάνω κακό.Δεν ήθελα να καταστρέψω.Δεν ήταν σκοπός μου να στερήσω αυτό που ήταν πολύτιμο.Αποζητούσα μόνο να απελευθερώσω από αυτό που θεωρούνταν αξεπέραστα τέλειο.΄Εβλεπα τον εαυτό μου να προσφέρει ένα δώρο,μια διέξοδο,μια πρόκληση.
Άνοιξα το παράθυρο και τον είδα να αστράφτει μέσα στο ηλεκτρικό,πορτοκαλί πέπλο του.Είχα δίκαιο.΄Επρεπε να πέσει όποιο κι αν ήταν το τίμημα.
Σ΄αυτήν την πόλη δεν μπορείς να εμπιστευτείς με ευκολία τη φαντασία σου.Ξάπλωσα αγκαλιά με τα βιβλία μου.Βάλθηκα να ονειρευτώ το αποτέλεσμα.Προσπάθησα να φανταστώ την πράξη,να φανταστώ πως είχε γίνει κτήμα μου.Σ΄αυτήν την πόλη ονειρευόμαστε κάποια ιδανική κτήση.Τί θα γινόταν πρώτο;H εκπληξη.Οι συνέπειες.
Κανείς δεν το πιστεύει.Όλοι ψιθυρίζουν με τρόμο.Κανείς δεν θέλει να το πιστέψει.΄Ολοι τρέχουν να δουν με τα μάτια τους,να βεβαιωθούν.'Εγινε στ΄αλήθεια;Δεν εμπιστεύονται τις αισθήσεις τους.Δεν πιστεύουν στα μάτια τους.Τίποτα δεν είναι σίγουρο,τίποτα δεν είναι ακόμα τελειωτικό.Τί έχει μείνει;Mόνο ένας ρημαγμένος βράχος.Το βάθρο,τραυματισμένο από τη φωτιά.Μια λεπτή στήλη καπνού υψώνεται ανάμεσα στους λυγισμένους σιδερένιους στύλους με τα πορτοκαλιά φανάρια.Μερικά φωτίζουν ακόμα.Είναι απόγευμα.Σούρουπο.Η ώρα που ο ουρανός πάνω από την πόλη έχει βαθύ γαλάζιο χρώμα.Τα ηλεκτρικά φώτα των δρόμων ανάβουν ένα ένα και ο αέρας δροσίζεται από την εκπνοή της γης.Ένας υπέροχος ουράνιος καμβάς ζωντανεύει,που πάνω του ξετυλίγονται φλόγες λεπρόμακρες και περιπεπλεγμένες σαν κορδέλες,για να σκορπίσουν σχεδόν αμέσως από την κορυφή της πόλης και να χαθούν προς κάθε κατεύθυνση.΄Ενα αέρινο λεπτό πέπλο απλώνεται με φόντο το στερέωμα.Κι όμως διαρκεί μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.
Τότε θα γίνω για πρώτη φορά κύριος της μοναδικής μου πράξης.Θα τρέξουν όλοι σαν τρελοί να σώσουν ό,τι νομίζουν πως μπορεί να περισωθεί.Τα ελικόπτερα θα ζώσουν τον λόφο και οι δρόμοι θα χαρακώνονται από κόκκινες σειρήνες που ανοίγουν δρόμο μέσα στο συνωστισμένο πλήθος.Θα απλωθεί ο βόμβος της ανήσυχης πόλης,τα οχήματα,οι άνθρωποι,οι σειρήνες...Και όσοι δεν είναι έξω στον δρόμο θα στέκουν μπροστά στις οθόνες και θα παρακολουθούν με το μάτι του ελικοπτέρου και θα προσεύχονται να γίνει κάτι,να γυρίσει πίσω ο χρόνος.
Όμως ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω,γιατί ξαφνικά αντιστράφηκε.Το παρόν είναι ένας ενεστώτας εκφρασμένος σε αόριστο:το παρελθόν δεν είναι πλέον αυτό που ήταν.Το μέλλον ήταν παρελθόν.Η φιλοδοξία ήταν ανάμνηση.Το όνειρο ήταν αναπόληση.Και τώρα για πρώτη φορά δεν έχουμε αφετηρία και ίσως γι αυτό καταφέρουμε να διαλέξουμε ένα προορισμό.Δεν υπάρχουν πια διαδρομές κι οι εξιστορήσεις δεν έχουν πλέον αντίκρισμα.΄Ολα γκρεμίστηκαν με μια πράξη που κανείς άλλος δεν μπορεί να διεκδικήσει.Με μια πράξη που δεν μπορεί να οριοθετηθεί από τίποτα.Από αυτήν την πράξη που μου ανήκει.Από το γκρέμισμα του συμβόλου.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.Δεν έχω να φανταστώ τίποτε άλλο.Οι λεπτομέριες δεν έχουν σημασία γιατί δεν τις ζούμε.Μόνο η τελεσίδικη πράξη είναι εξ ορισμού δική μου.
Δεν ήθελα να με περάσουν για εγκληματία.Ούτε για τρελό.Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μην παρανοηθούν τα κίνητρά μου.Δεν σκόπευα να κάνω κακό.Δεν ήθελα να καταστρέψω.Δεν ήταν σκοπός μου να στερήσω αυτό που ήταν πολύτιμο.Αποζητούσα μόνο να απελευθερώσω από αυτό που θεωρούνταν αξεπέραστα τέλειο.΄Εβλεπα τον εαυτό μου να προσφέρει ένα δώρο,μια διέξοδο,μια πρόκληση.
Άνοιξα το παράθυρο και τον είδα να αστράφτει μέσα στο ηλεκτρικό,πορτοκαλί πέπλο του.Είχα δίκαιο.΄Επρεπε να πέσει όποιο κι αν ήταν το τίμημα.