Άνοιξη εντός
Όλα τα ποιήματά μου καίγονται
Δεν θα πουληθούν ποτέ εισιτήριο
Στο αλισβερίσι της τρανής γελοιότητας.
Θα έχω τα μάτια μου κλειστά
Όχι για να σε διευκολύνω,
Μα γιατί το τίποτα μέσα μου
καλύπτει τα πάντα.
Μισή παλάμη, χωρίς δάχτυλα
Λίγα τετραγωνικά εκατοστά
Για να ξαποστάσει ένας κλέφτης
Κυνηγημένος απ’ την άνοιξη.
Δεν σώθηκαν αλήθειες ετούτο το χειμώνα
Μόνο ακροβασίες πένθιμες σε άκρες γκρεμών
Από χιόνι, ότι χωρίς ενδοιασμούς σακατεύτηκε
Για να αναστηθεί η αρτιμέλεια των ρόδων.
Κρεμιέμαι από ένα αερόστατο νύχτα άπνοιας
Και μένω να αιωρούμαι στάσιμη πάνω απ’ το
ίδιο σημείο, στον κήπο με τις ορτανσίες και τα
οχυρωματικά εφαλτήρια της άνοιξης, εκεί όπου
γκρεμίζονται από ύψη ανώφελα όλα τα
φθινόπωρα των ποιητών με τα βροχερά
σύθαμπα ποιήματα που παρασταίνουν
τον έρωτα με κάτι σαν από λέξεις.
Με κάτι σαν ποίηση πορεύτηκες
Χωρίς εποχές, μόνο Σεπτέμβριους είχες
να θυμάσαι, έτσι που αθροίζοντας καμία
μνήμη δεν κατάφερε να ανασυστήσει
μυρωδιές και χρώματα, μόνο δειλινά
και πρωτοβρόχια, ποιήματα θολά
σαν μάτια ξέχειλα από δάκρυα
συρραφές αλλεπάλληλων ενάρξεων
μα καμιά πορεία, κύκλος κανείς
ατέρμονα σημεία εκκίνησης
χωρίς το Μάιο να σπέρνει τα ξόρκια του
μόνο φύλλα σαπισμένα και
κάτι
σαν από
λέξεις,
κάτι σαν από
ζωή,
σαν από θάνατο.
Παραμορφώνει το είδωλο τα σημάδια
Μιας εποχής που μόλις έφυγε,
Σαν χνάρια που τα κατάπιε η σκόνη
Μιας πραγματικότητας άλλης-
Έξω από ότι ορίζει,
Έξω από ότι ορίζεται-
Μια ασυναίσθητη φυγή,
Ένα κενό στο πέρασμα από
τη μία πλευρά
στην άλλη.
Μα η ουσία είναι χειρόμορφη.
Η εναντιομέρεια της αλήθειας.
Ζωή και θάνατος να εφαρμόζουν
Όπως οι παλάμες μου.
Ότι πεθαίνει εντός μου.
Για να φυτρώσει η Άνοιξη
Μαζί με την αφή μου.
***
Δεν θα πουληθούν ποτέ εισιτήριο
Στο αλισβερίσι της τρανής γελοιότητας.
Θα έχω τα μάτια μου κλειστά
Όχι για να σε διευκολύνω,
Μα γιατί το τίποτα μέσα μου
καλύπτει τα πάντα.
Μισή παλάμη, χωρίς δάχτυλα
Λίγα τετραγωνικά εκατοστά
Για να ξαποστάσει ένας κλέφτης
Κυνηγημένος απ’ την άνοιξη.
Δεν σώθηκαν αλήθειες ετούτο το χειμώνα
Μόνο ακροβασίες πένθιμες σε άκρες γκρεμών
Από χιόνι, ότι χωρίς ενδοιασμούς σακατεύτηκε
Για να αναστηθεί η αρτιμέλεια των ρόδων.
Κρεμιέμαι από ένα αερόστατο νύχτα άπνοιας
Και μένω να αιωρούμαι στάσιμη πάνω απ’ το
ίδιο σημείο, στον κήπο με τις ορτανσίες και τα
οχυρωματικά εφαλτήρια της άνοιξης, εκεί όπου
γκρεμίζονται από ύψη ανώφελα όλα τα
φθινόπωρα των ποιητών με τα βροχερά
σύθαμπα ποιήματα που παρασταίνουν
τον έρωτα με κάτι σαν από λέξεις.
Με κάτι σαν ποίηση πορεύτηκες
Χωρίς εποχές, μόνο Σεπτέμβριους είχες
να θυμάσαι, έτσι που αθροίζοντας καμία
μνήμη δεν κατάφερε να ανασυστήσει
μυρωδιές και χρώματα, μόνο δειλινά
και πρωτοβρόχια, ποιήματα θολά
σαν μάτια ξέχειλα από δάκρυα
συρραφές αλλεπάλληλων ενάρξεων
μα καμιά πορεία, κύκλος κανείς
ατέρμονα σημεία εκκίνησης
χωρίς το Μάιο να σπέρνει τα ξόρκια του
μόνο φύλλα σαπισμένα και
κάτι
σαν από
λέξεις,
κάτι σαν από
ζωή,
σαν από θάνατο.
Παραμορφώνει το είδωλο τα σημάδια
Μιας εποχής που μόλις έφυγε,
Σαν χνάρια που τα κατάπιε η σκόνη
Μιας πραγματικότητας άλλης-
Έξω από ότι ορίζει,
Έξω από ότι ορίζεται-
Μια ασυναίσθητη φυγή,
Ένα κενό στο πέρασμα από
τη μία πλευρά
στην άλλη.
Μα η ουσία είναι χειρόμορφη.
Η εναντιομέρεια της αλήθειας.
Ζωή και θάνατος να εφαρμόζουν
Όπως οι παλάμες μου.
Ότι πεθαίνει εντός μου.
Για να φυτρώσει η Άνοιξη
Μαζί με την αφή μου.
***
free jazz
Από το ταβάνι του δωματίου 155
κρέμονται τσαμπιά άγουρα
οι ρώγες των ονείρων μου.
Κόβεις με το χέρι,
χαϊδεύεις απαλά κι ύστερα
με το στόμα
τρυγείς οργασμούς μιας
υπαρκτά ουτοπικής
συνεύρεσης.
Σ΄αγαπώ.
Το σώμα μου αποφάσισε
του ενικού του την πιο μεγάλη
συντριβή.
Να ζήσει απ' το σώμα σου
αξεχώριστο.
Έξω από κανόνες
κιρκαδιανών ρυθμών,
εσύ κι εγώ
αξίες ολόκληρες
σ' αυτοσχεδιασμό.
κρέμονται τσαμπιά άγουρα
οι ρώγες των ονείρων μου.
Κόβεις με το χέρι,
χαϊδεύεις απαλά κι ύστερα
με το στόμα
τρυγείς οργασμούς μιας
υπαρκτά ουτοπικής
συνεύρεσης.
Σ΄αγαπώ.
Το σώμα μου αποφάσισε
του ενικού του την πιο μεγάλη
συντριβή.
Να ζήσει απ' το σώμα σου
αξεχώριστο.
Έξω από κανόνες
κιρκαδιανών ρυθμών,
εσύ κι εγώ
αξίες ολόκληρες
σ' αυτοσχεδιασμό.