Οταν καθισα και σκέφτηκα την ουσία των λόγων της Σιμόν ντε Μπουβουάρ,συγκλονίστηκα.Οταν την ρώτησαν αν οντως υπάρχει γυναικεία γραφή-ecriture feminine-σύμφωνα με κάποιους κριτικούς-εκείνη απάντησε:EIMAI ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ,ΟΧΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.
Ωστόσο,υπαρχουν κοινοί τόποι στην θεματολογία και την αφηγηματική,καθώς και το style γυναικών που γράφουν:Mια φλυαρία ,μια αβρότητα,αλλοτε κουτσομπολιστικες ατάκες χωρίς μετρημένη στίξη,άλλοτε μια περίεργη αισθηματολογία,πασπαλισμένη με υπέρμετρο ρομαντισμό.Απ΄την άλλη συναντάμε τα παραπάνω στοιχεία και σε άνδρες συγγραφείς,πρόχειρα φέρνω στο μυαλό τον μεγαλο μας Ξενόπουλο.Η Αγάθα Κριστι πάλι ,ισως και λογω θεματολογίας,δεν διαθετει αυτά τα στοιχεία,η γραφή της ειναι πιο <ανδροπρεπης>-αν μπορώ ετσι να το πω.Αρνούμαι παντως να δεχτώ την ρατσιστική ρήση του Ναθάνιελ Χόθορν:
Oλες οι γυναίκες ως συγγραφείς είναι αδύναμες και κουραστικές.Εύχομαι να τους απαγορευτεί να γραφουν.
Η Μάρω Βαμβουνάκη,επειδή ασχολείται κατεξοχήν με την γυναικεία ψυχολογία ,επιδεικνύει γυναικεία ένστικτα.Η Ζυραννα Ζατέλη με ξαφνιασε οταν επιχείρισα να διαβάσω το<Και με το φως του λύκου επανέρχονται>.Νόμιζα πριν ότι ηταν αδύνατο μια γυναίκα να γράφει τόσο σκληρά,δύσκάμπτα και κοφτά.Η Ρόζαμουντ Πιλτσερ βαθιά τρυφερή ....Εχετε διαβασει παλι το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή;Σιγουρα υπαρχουν βιβλια που απευθυνονται αποκλειστικά σε άνδρες και αλλα που απευθυνονται αποκλειστικά σε γυναικες!Αλλά τώρα τι;Θα αρχισουμε να λεμε αλλιώς γραφουν οι άνδρες,αλλιώς οι γυναικες,αλλιώς οι γκει,αλλιώς οι λεσβίες;Ο συγγραφέας ειναι συγγραφέας.Και ο συγγραφέας μεταμφιέζεται κάθε στιγμή.Υποδύεται ρόλους.Καποιοι συγγραφείς δεν θελουν ν α αποτινάξουν την ταυτότητα του φύλου τους.Δικαίωμά τους!Αρκεί να πείθουν.Αλλοι γουσταρουν να κρυβονται πισω από λογοτεχνικά προσωπεία.Σεβαστο κι αυτό.Δικαίωμά τους.Αρκεί να πείθουν.Το αριστουργημα ειναι αριστουργημα.Αδιάφορο αν το χει γραψει άνδρας η γυναικα.Η κριτική εχει το δικαιωμα να παρατηρεί τα παντα,αλλά για να προάγει την έρευνα ,όχι για να δημιουργεί καλούπια.