A. H ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΛΑΣ της ΜΑΡΙΑΣ ΣΟΥΜΠΕΡΤ,εκδ.οργανισμός Πάπυρος
Η Μαρία Σούμπερτ γεννήθηκε το 1979 στο Μόναχο της τότε Δυτικής Γερμανίας,
από πατέρα Γερμανό και μητέρα Ελληνίδα.
Τελείωσε την Γερμανική Σχολή Αθηνών και σπούδασε Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2003 ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Παντείου Πανεπιστημίου με τίτλο «Πολιτιστική πολιτική, διοίκηση και επικοινωνία» και έκτοτε εργάζεται στο Τμήμα Εκδηλώσεων- Δημοσίων Σχέσεων- Επικοινωνίας του Βιβλιοπωλείου IANOS στην Αθήνα.
Ασχολείται ενεργά με το θέατρο, τόσο σε επίπεδο οργάνωσης παραγωγής, επικοινωνίας, όσο και συγγραφής και συντονισμού ομάδας.
Βιβλία της:
«Η Ρόζα στη μέση», εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2008
«Club Κυλικείο», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2003.
«Τα πράσινα, τα καστανά και τα μαύρα μάτια», εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 1998.
Συγγράφει διηγήματα για τα περιοδικά «Να ένα μήλο», «Μανδραγόρας», «(δε)κατα».
Σε τακτά χρονικά διαστήματα παρουσιάζει νέες εκδόσεις στο πολιτιστικό φύλλο της εφημερίδας «Αυγή».
Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων και ήταν υπεύθυνη για την οργάνωση και επιμέλεια της έκδοσης
«Τα παιδία παίζει θέατρο, Ευρετήριο θεατρικών έργων για παιδιά»
εκδόσεις Ντουντούμη, 2007.
Σύντομη περίληψη του βιβλιου Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΛΑΣ
Έξι γυναίκες δραστηριοποιούνται για να «σώσουν» την φίλη τους, την Τήλα, από τον εγκλεισμό σε γηροκομείο.
Έξι ηλικιωμένες γυναίκες, κάθε μια με τη ζωή και τις αναμνήσεις της, ραδιουργούν, διασκεδάζουν, τρομάζουν, σχεδιάζουν, απειλούν. Ανανεώνονται και ξανανιώνουν με ένα στόχο που πολλές φορές ξεπερνάει την φιλία και αφορά πλέον την ίδια τους τη ζωή.
Αναλυτικότερη περίληψη:
Θα μπορούσαν έξι ηλικιωμένες γυναίκες να προβούν σε σύσταση συμμορίας;
Πόσο παράνομο είναι να χρηματίσεις τον διευθυντή ενός γηροκομείου,
για να μην δεχτεί την νοσηλεία;
Τα κορίτσια αναστατώνονται από ένα τρομερό γεγονός: οι γιοι της Τήλας θέλουν να την κλείσουν σε γηροκομείο για να της πάρουν το σπίτι. Ήδη την κρατούν φυλακισμένη στη μικρή μονοκατοικία της, με δεσμοφύλακα την τρομακτική Ταμάρα.
Εκεί που η παρέα τους συναντιόταν μια φορά την εβδομάδα, οι συναντήσεις τους πυκνώνουν, τα κορίτσια στροβιλίζονται από σπίτι σε σπίτι∙ μέσα από σουαρέ, καφέδες και πίτσες αναλαμβάνουν δράση.
Οι σχέσεις και οι αναμνήσεις τους περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, για να θυμηθούν ξανά πως η ζωή είναι ωραία, πως μέχρι την τελευταία στιγμή μπορούν να διεκδικούν και να απολαμβάνουν.
Η συμμορία της Τήλας είναι
η Μόρφω, με την κόρη στη Γερμανία
η Φωφώ, που παρά τα ενενήντα της χρόνια αποφασίζει να μάθει αγγλικά
η Ελένη, που φοράει μόνο παντελόνια και δεν παντρεύτηκε ποτέ
η Παναγιώτα που ετοιμάζεται να φύγει για το χωριό
η Μαρί που εν μια νυκτί έχασε άντρα, παιδί, κοινωνική θέση και γόητρο
η Μαρίτσα που εκτός από την μνήμη της έχει χάσει την Τήλα, τον έρωτα της ζωής της
και φυσικά
η Τήλα που είναι όλες μαζί, που σημαίνει την θέληση, την ενεργητικότητα, την ίδια την ζωή.
Β ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ,νουβέλα της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ,εκδ.Ανατολικός
ΑΥΤΟΣ, ένας χορευτής, στο τέλος της καριέρας του, διαπιστώνει ότι δεν έχει νόημα η ζωή του χωρίς την δυνατότητα να ασκήσει την τέχνη του. ΑΥΤΗ , η γυναίκα του, προσπαθεί να τον πιέσει ότι αξίζει να ζήσει τη ζωή του ακόμα και μετά το τέλος μιας πετυχημένης καριέρας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τον ξανακερδίσει, να την ξαναγαπήσει.Μια νουβέλα για την Τέχνη ,τους καλλιτέχνες,τις εξαρτήσεις,τον φόβο της φθοράς,τον Ερωτα.Βασισμένη σε αληθινή ιστορία.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Ασημίνα Ξηρογιάννη σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Υποκριτική στο ΘΕΑΤΡΟ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ. Δεκαεπτά χρόνια σπουδές μπαλέτου και σύγχρονου χορού. Δυο χρόνια σπουδές πιάνου και θεωρίας στο Εθνικό Ωδείο. Σεμινάρια Θεάτρου με τους: Δ. Καταλειφό, Α. Μακράκη, D. Glass, Lilo Baouer (θεατρικό παιχνίδι), Θωμά Μοσχόπουλο (σκηνοθεσία). Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκει το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, εργάζεται ως εμψυχώτρια Θεατρικού Παιχνιδιού και παραδίδει μαθήματα Γλώσσας και Λογοτεχνίας και Θεωρίας Θεάτρου. Γράφει ποίηση-πεζογραφία-θέατρο! Έχει πάρει διακρίσεις σε δύο ποιητικούς διαγωνισμούς. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη.Το βιβλίο αυτό περιέχει δύο ποιητικές συλλογές:1.H ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και 2.ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ. Η νουβέλα της ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ πήρε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2009).Ο ποιητικός της μονόλογος< Χωριστά> έλαβε έπαινο από τον Ιωνικό Σύνδεσμο στα πλαίσια λογοτεχνικού διαγωνισμού.[2010] 'Έχει λάβει μέρος σε πολλές θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις. Έχει σκηνοθετήσει και ανεβάσει με τους μαθητές της διάφορα έργα, κάποια από τα οποία έχει διασκευάσει [π.χ. Πλούτος, Ειρήνη του Αριστοφάνη κ.ά], και κάποια άλλα έχει γράψει η ίδια ,π.χ.Ο Χιονάνθρωπος που έγινε βοηθός Αϊ Βασίλη και Η Εξαφάνιση του Αϊ Βασίλη.Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων,Π.Ε.ΣΥ.Θ. Επικοινωνία: minaxirogianni@hotmail.com
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
1
Mάιος 1987,Νύχτα.
Απαρνήθηκα τον έρωτα,ασφαλίστηκα στην αγάπη.Τώρα είμαι σχεδόν σίγουρος.Μού ήταν αδύνατο να απαρνηθώ την Τέχνη.Για χάρη της ξεπούλησα τη ζωή,τους μικρούς καθημερινούς πόνους,το πάλεμα με τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και τα σώματα που τις ντύνουν...Αφέθηκα στην Έλσα μου,στα μάτια της διέκρινα,από την πρώτη στιγμή,μια μοναδική στωικότητα και τρυφερότητα που ξεπερνούσε αυτήν της μητέρας,αλλά την εμπεριείχε κιόλας.΄Ηταν ο άνθρωπός μου και τον κράτησα καλά,να μην μου φύγει...Τώρα που κάθε ανατολή με βρίσκει ξύπνιο να κάνω την ηλίθια και καθυστερημένη πια αυτοκριτική μου,μέσα στο διχασμένο μου μυαλό δεσπόζει η ίδια ερώτηση,απέραντα βασανιστική:γιατί να ζεις,αφού όλα τελειώνουν με τον θάνατο;Πάνω στην απόγνωσή μου λέω πως ακόμα κι η Τέχνη πεθαίνει.Αυτοστιγμεί το αναιρώ πάλι.Τελείωσα μαζί της οριστικά,γι΄αυτό είμαι απαρηγόρητος και πικραμένος.Κάθε ξημέρωμα ήρεμα ζυγίζω την παράξενη διαφορά που χωρίζει την Τέχνη από τη ζωή και συμπεραίνω ότι η Τέχνη είναι ένας σκληρός κυρίαρχος που απαιτεί τα πάντα,ενώ ο ερωτευμένος άνθρωπος παραιτείται από όλα στη ζωή.Όπως και να΄ναι ,βρίσκομαι εδώ χωρισμένος και ακινητοποιημένος,μακριά από την τέχνη μου και σκέφτομαι πως μόνο μορφίνη μού χρειάζεται για να με ανακουφίσει από τους πόνους της ψυχής,γιατί γρήγορα θα απλωθούν σε όλο το σώμα μου και θα με διαλύσουν.Νόμιζα πως, αν η τέχνη μου ήταν ένας σκληρός τύραννος,ήταν ωστόσο,εκατό φορές πιο ευχάριστος άπ΄τους ανθρώπους,γι΄αυτό και τον προτίμησα.Και τώρα που τον χάνω,είναι σαν να μην έζησα,σαν η θυσία μου να εξανεμίστηκε και στα σαράντα μου πρέπει ν΄αρχίσω από την αρχή.Απέφυγα τις ευθύνες που γεννούν οι στενές ανθρώπινες σχέσεις,επιδερμικά τις άγγιξα μόνο,και σήμερα,που η Τέχνη με παρατά,γιατί αποβάλλει τα γέρικα στοιχεία και κρατά μόνο τα νέα και υγιή,είναι σαν αν κάνω βουτιά στο κενό.΄Ισως το μέλλον να είναι ένας μακρύς δρόμος που φοβάμαι να περπατήσω ,γιατί δεν είμαι εξοικειωμένος.Πώς είναι η ζωή όταν δεν χορεύεις;Μια παράξενη κατάθλιψη με κυριεύει,ένα είδος απαίσιου προαισθήματος με ξυπνά τη νύχτα και αρχίζω να φοβάμαι.Δεν έχω πια τις ελπίδες του καλλιτέχνη,κι ας είναι σχεδόν πάντα αυτές όνειρα απραγματοποίητα.Ξέρω ότι δεν έχω πια τη δύναμη να δημιουργήσω ομορφιά,επειδή άσχημα ένστικτα με έχουν κυριεύσει.Η ζωή μου υπήρξε σκοτεινή,μελαγχολική,τραγική,αλλά έδωσε το φωε,το άσπρο μάρμαρο,απ΄όπου ξεπηδάνε οι υψηλόφρονες επιδιώξεις του ανθρώπου.Και τώρα;Ποιά ζωή θα έχω;Tί θα είμαι;Ένας απόμαχος καλλιτέχνης που θα καταλήξει να γίνει δάσκαλος,επειδή το σώμα του θα φθίνει μέχρι που κάποτε θα σαπίσει;Δεν παραγνωρίζω τη σπουδαιότηατ των δασκάλων ,αλλά εμένα αυτός ο ρόλος δεν μου ταιριάζει.Με απωθεί η ιδέα και μόνο.Δεν μπορώ να σχεδιάζω την τέχνη,αν δεν την περνλω εκστατικά μέσα από το σώμα μου,όσο εγωιστικό κι αν φαίνεται
αυτό.Τελικά,ποιό το λάθος που αδυνατώ να συλλάβω;Υποτίμησα τη ζωή ή υπερεκτίμησα την τέχνη;
Από το Ημερολόγιο του ΄Αγγελου
2.
Ωρες ώρες αισθάνομαι λίγο σαν την Ιζαντόρα Ντάνκαν,που στην αυτοβιογραφία της αναφέρει ότι η Τέχνη της χάρισε όλες τις χαρές που της κατακράτησε ο Έρωτας...Ο έρωτας που απαιτεί να του αφιερωθείς ολόψυχα κι ας τον χάσεις μετά.Να σε ταξιδέψει σ΄άλλα μονοπάτια από τα ήδη γνωστά σου,να σε κάνει ένα με τον Σύμπαν,κι ας είναι αυτό μια αυταπάτη.Εγώ δεν γύρεψα τον δρόμο του Έρωτα,αλλά τον δρόμο του Απόλλωνα,του αιώνιου φωτός...Δεν άφησα κανέναν έρωτα να με πληγώσει.Θωρακίστηκα στην Τέχνη μου,το άλλοθι της μοναξιάς μου
Από το Ημερολόγιο του ΄Αγγελου
3.
<- br="">-Σε παρακαλώ,μου κάνεις κακό...
-Θα σε κάνω καλά,θα δεις...
-Δεν θέλω,δεν θέλω ...να γίνω καλά.Για το Θεό,άνοιξέ μου...
Εκείνο το <δεν θέλω > του μαχαίρι στην καρδιά μου.
Για ποιόν αγωνιζόμουν;O άρρωστος επιθυμούσε να αφεθεί στην μοίρα του, να πεθάνει.
Τότε συνειδητοποίησα ότι ο ΄Αγγελος είχε επιλέξει το χαμό του.Γι΄αυτόν θα ήταν μια λύτρωση που επιζητούσε με λαχτάρα.Είχε βαθιά μέσα του δεχτεί ότι είναι ανούσιο να υπάρχει πια.Πήγαινε γυρεύοντας δηλαδή...Και προσπαθούσε να μου πει:<΄Ασε με στην ησυχία μου,μην με ταλαιπωρείς χωρίς λόγο>.
Από το Ημερολόγιο της Έλσας
4
Ιανουάριος 2002
<Ο χρόνος δεν έχει διαστάσεις.Δεν κλείνεται σε καλούπια.Ακόμα και η στιγμή έχει διάρκεια.Μπορεί να γίνει ατελείωτα και βασανιστικά ευχάριστη ή δυσάρεστη.'Ετσι και η κίνηση...πάει να συναντήσει 'εναν άχρονο χρόνο ..ένα αιώνιο παρόν.Και η αξία της δεν μετριέται,παρά με βάση την διάρκειά της,το ελαστικό της άπλωμα στο χώρο.Οχορός είναι διαδοχή κινήσεων που ο χορευτής οφείλει να επιμηκύνει κομψά και διακριτικά.Η κορύφωση της προηγούμενης κίνησης αποτελεί την αρχή της επόμενης ή μάλλον,την κυοφορεί.Και αυτή η αλυσιδωτή αλληλοδιαδοχή που παραπέμπει σε έναν άλλο ρυθμό,πέραν του καθημερινού,συνιστά Τέχνη.Η μαγεία της γέννησης της κίνησης και η σύνθεσή της με άλλες είναι συνώνυμη με την μαγεία του θαύματος της ζωής.Είναι η πορεία προς το αναλλοίωτο φως,την γαλήνια αρμονία και την καθαρότητα.Αυτή η αντίληψη είναι συνυφασμένη με την ποιότητα της ψυχής μου ,κι ό,τι έχει να κάνει,γενικά ,με τη ψυχούλα του κάθε ανθρώπου είναι ιερό...>
Από το Ημερολόγιο της Ιφιγένειας
Γ.DOMINATRIX του Δημήτρη Φοινίτση,εκδ.Αιγόκερως/θέατρο/παραστάσεις
Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τέσσερα θεατρικά έργα του Δημήτρη Φοινίτση.Το DOMINATRIX,
τη ΣΙΩΠΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ, τα ΜΕΙΩΜΕΝΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ και το ΣΤΗ ΔΙΨΑ ΣΟΥ!
Παραθέτω εδώ ακριβώς το εισαγωγικό σημείωμα του Φώτου Λαμπρικίδη που φέρει τον τίτλο
<Η ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑΔΩΝ>:
Λίγα λογια για τον συγγραφέα:
Ο Δημήτρης Φοινίτσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη σε μικρασιατική οικογένεια.Σπούδασε στο μεταπτυχιακό τμήμα Δημιουργικής Γραφής της Παιδαγωγικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας,στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών-Α.Π.Θ.(κατεύθυνση θεατρολογίας με διπλωματική εργασία στη Σκηνοθεσία),στο Scuola di Lettere e Filosofia-Universita degli di Genova,στη Δραματική Σχολή Θεμέλιο και στη σχολή δημοσιογραφίας ΑΝΤ1.Παρακολούθησε το Εργαστήρι Θεατρικής Γραφής του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου(ΙΤΙ) με διδάσκοντες τους Ανδρέα Φλουράκη,Ανδρέα Στάικο και Έλενα Πέγκα.Εχει γράψει κυριως θεατρικούς μονολόγους,μονόπρακτα και διηγήματα(SHORT STORIES).Εχει μεταφράσει για τη σκηνή Τενεσί Ουίλιαμς ,Γιόχαν Αουγκουστ Στρίντμπεργκ,Έλενα Σοπράνο,Κάρλο Μικελστέτερ και Χένρικ ΄Ιψεν.Εργάζεται στο ραδιόφωνο και στον έντυπο Τύπο γράφοντας ως επί το πλείστον για το Θέατρο.Εγκατέλειψε εγκαίρως το επάγγελμα του ηθοποιού για να στραφεί στην σκηνοθεσία.Ιδρυτικό μέλος και σκηνοθέτης της Ομάδας Παραστατικών Τεχνών πρόΤΑΣΗ,΄εχει ανεβάσει έντεκα έργα μέχρι στιγμής, τα τρία εξ αυτών δικά του.
http://theatergoer.blog.com
http://theatergoer.wordpress.com
d.finitsis@gmail.com
Σχετικά με την παρασταση DOMINATRIX:
Παρουσιάζεται σε μια γκαρσονιέρα στο πεδίον του Άρεως.Οσοι επιθυμούν να την παρακολουθήσουν καλούν στο 6907390333,δηλώνουν συμμετοχή,στη συνέχεια δινουν ραντεβού σε κεντρική στάση της Πατησίων κι ένας άνθρωπος της Ομάδας τους οδηγεί στο χώρο της παράστασης!!!
Δ.<ΜΑΥΡΗ ΜΩΡΑΛΙΝΑ>,ΕΚΔ.ΚΕΔΡΟΣ της Ευτυχίας Παναγιώτου
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Η Ευτυχία Παναγιώτου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και νεοελληνικά στο Λονδίνο. Εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων, ασχολείται με τη μετάφραση ποίησης και γράφει άρθρα σχετικά με τη λογοτεχνία σε περιοδικά και εφημερίδες.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά και στα γερμανικά. Η ίδια έχει μεταφράσει τα Ερωτικά ποιήματα της Anne Sexton (Μελάνι, 2010).
Έχει γράψει τη συλλογή ποίησης Μέγας κηπουρός (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007). Η Μαύρη Μωραλίνα είναι το δεύτερο βιβλίο της.
....μίνι συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη
Α.Ξηρογιάννη: Είναι σήμερα καιρός για ποιητές;
E.Παναγιώτου:Πάντα είναι καιρός για ποιητές και ποίηση. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο, θα έλεγα πως τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για την τέχνη γενικότερα. Και συγχρόνως η δίψα για την τέχνη. Η τέχνη της ποίησης είναι στην ουσία η τέχνη της (ελεύθερης) ζωής. Σήμερα είναι ο καιρός για ποιητές, κυρίως πιο εξωστρεφείς ποιητές και ανοιχτούς στην κοινωνική πραγματικότητα.
Α.Ξηρογιάννη: Ένα σχόλιο για τη σύγχρονή μας “ποιητική” πραγματικότητα.
E.Παναγιώτου:Μπορώ να μιλήσω για την εσωτερική ποιητική πραγματικότητα, αλλά δεν θα έπρεπε τότε να αφαιρέσω τα εισαγωγικά; Μπορώ επίσης να μιλήσω για το πώς θα ήθελα η ποιητική πραγματικότητα, ως αφηρημένη είν’ αλήθεια κατάσταση, να μεταμορφωθεί σε κοινωνική πραγματικότητα. Επίσης και για το ότι οραματίζομαι μια γενιά ποιητών που θα πιστεύει σ’ έναν τέτοιο κοινωνικό δρόμο και θα τον κάνει πράξη. Η ποιητική πραγματικότητα δεν στέκεται σε βάθρα περιμένοντας να τη χειροκροτήσουν. Είναι πραγματική, χειροπιαστή. Ξεχύνεται στους δρόμους και μυεί τους ανθρώπους στο θαύμα της.
Α.Ξηρογιάννη: Λογοτεχνικές σου επιρροές...
E.Παναγιώτου:Είναι πολλές οι επιρροές και όχι μόνο λογοτεχνικές – κάποιες
άγνωστες ακόμη και σ’ εμένα. Λέγοντας επιρροές εννοώ καλλιτεχνικά έργα που μου άλλαξαν τη ζωή. Δεν ξέρω πόσο επηρέασαν τη γραφή μου. Με απασχόλησαν και με απασχολούν οι καλλιτέχνες που είχαν την τόλμη, την ευφυΐα ή και την τρέλα να διαφοροποιηθούν από τον κανόνα πραγματοποιώντας με εντιμότητα και ειλικρίνεια ένα είδος κοινωνικοαισθητικής παρέμβασης. Είναι οι ίδιοι καλλιτέχνες που έζησαν στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. Καρυωτάκης, Σαχτούρης, Καρούζος, Μαστοράκη, Χατζιδάκι, Αραβαντινού, Αγγελάκη-Ρουκ, Mina Loy, Anne Sexton, Anne Carson είναι μερικά μόνο ονόματα. Αγαπώ τους αιρετικούς, Έλληνες ή μη Έλληνες – δεν έχει σημασία.
Α.Ξηρογιάννη: Mίλησέ μου για το πώς γεννήθηκε το βιβλίο....
E.Παναγιώτου:Δύσκολα... Όπως δύσκολα εγκαταλείπουμε κάποιον από τους κακούς εαυτούς μας, όπως δύσκολα ξαναβρίσκουμε τον καλό μας εαυτό, όπως δύσκολα βρίσκουμε τον νέο εαυτό με τον οποίο μπορούμε (εντέλει;) να συμβιώσουμε. Η Μαύρη Μωραλίνα γεννήθηκε από την ανάγκη για συντροφικότητα και συλλογικότητα. Καθώς ο Μέγας κηπουρός, το πρώτο μου βιβλίο, στόχευε μάλλον στην κάθαρση, το δεύτερο βιβλίο οραματίζεται περισσότερο την κινητοποίηση.
H μαύρη Μωραλίνα είναι ένα επινοημένο πρόσωπο, μια νεαρή νέγρα τρελαμένη από πόνο, που αντιστέκεται στον ολοκληρωτισμό. Τέτοιες εμπειρίες καταπίεσης –πολιτικές, κοινωνικές, ερωτικές– τις έχουμε λίγο-πολύ ζήσει όλοι. Τι κάναμε όμως γι’ αυτό; Σε τι εξελιχθήκαμε; Προς τα πού βαδίζουμε;
...αποσπάσματα από το βιβλίο:
3.
ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ
σηκώνω το δεξί, λέω χάιλ στήθος.
κλείνω τα μάτια, λέω χάιλ στόχος.
με τ’ αριστερό στην κοιλιά, λέω χάιλ σημαία.
και πυροβολούν αλύπητα.
κανείς δεν με βρίσκει.
εστιάζουν σε ό,τι λέγεται
—κακόφημη ανυπαρξία, αναίτιο κενό, μπλα μπλα—
και στήνουν στον τοίχο τις λεπτομέρειες.
εγώ όμως ζω
* χορεύω χάος
με λένε Μωραλίνα, κι όμως αυτή δεν είμ’ εγώ.
σ’ έναν κάδο η καρδιά μου καίει τα ρούχα της.
για να σώσει η φωτιά της απ’ τα δακρυγόνα
ό,τι αξίζει.
κάπως έτσι αναπνέω.
πώς να το πω απλά;
μέσα στον κόσμο χάνεις
μόνο νύχτες.
ΧΑΡΑΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
στο βιβλίο μου ζωγραφίζω ένα τρίγωνο.
στην επάνω γωνία ο θεός, στην αριστερή η γάτα μου,
στη δεξιά το μολύβι.
είν’ ένα μαγικό τρίγωνο
γιατί
σε μια προέκταση της μνήμης μου
ανεπιθύμητη
οι γραμμές ατονούν και χαλαρώνουν και κινούνται πέρα δώθε
κι ο θεός γίνεται μαύρη ιέρεια, η γάτα μου πάνθηρας,
το μολύβι μου στυλό.
ο πάνθηρας αχόρταγος· ποθεί την ιέρεια.
το στυλό ανεξίτηλο· τον εκδικείται.
έτσι αφανίζονται τα άκρα
και σώζεται
μονάχο του το θηλυκό
ανίδεη από εξουσία
κέρδισε μια μάχη που αγνοούσε.
λευκός θίασος — έλαχε σ’ εμένα.
κάποιο δώρο θα ’ταν της ανάγκης,
που με το ραβδάκι της τώρα με βάζει να
παριστάνω την τρελή.
Απροπόνητη
αφήνομαι σε κάτι που καλπάζει σαν τα γιατρικά μου κόβω
τα χαρτιά μου σκίζω τα θαυματουργά μου, μια κρύπτη
είσαι —Grotta Azzurai 1— και κάτι σαν γραμμή χαράζει
νέα στραβή, κάτι συμβαίνει με το σχήμα αυτό —τρίγωνο
διαβολικό— δεν ζωγραφίζεται.
ΒΙΝΤΕΟΠΟΙΗΜΑ
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ivl0u0G_gbE
1 Γαλάζιο Σπήλαιο. Ένα φανταστικό θαλάσσιο σπήλαιο στα παράλια του ιταλικού νησιού Κάπρι. Πρώτοι αποικιοκράτες του νησιού θεωρούνται οι Έλληνες. Το εκτυφλωτικό φως που εισέρχεται στο σπήλαιο δημιουργεί μια εντυπωσιακή μπλε αντανάκλαση. Ίσως έτσι φανταζόταν ο Πλάτων την έξοδο από το σπήλαιο στην Πολιτεία-Ουτοπία του.