Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ

Απόσπασμα από το βιβλιο του Kώστα Κατσουλάρη<Ο άντρας που αγαπούσε τη γυναίκα μου>.


Κ ι όμως,δεν τα βρήκα ποτέ αυτά τα χάπια.Κι ένας θεός ξέρει πόσο έψαξα.Και επί πόσο καιρό.Για ένα διάστημα,σχεδόν για ένα χρόνο δηλαδή,μου είχαν γινει έμμονη ιδέα.Δεν ξαναέκανα καμιά νύξη:η αμφισβήτηση της εντιμότητάς της σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα φοβόμουν ότι θα προκαλούσε ανεπανόρθωτο ρήγμα ανάμεσά μας.Εκανα ωστόσο όλα τα υπόλοιπα.Έψαχνα τσάντες,συρτάρια,θήκες αυτοκινήτων,μπάνιο ένα,μπάνιο δύο ,WC,αποθήκη,ακόμη και στο γραφείο της κατάφερα να βρεθώ σε στιγμές που εκείνη έλειπε,και να το κάνω φύλλο φτερό.Πουθενά τα χάπια.Μέσα στην απελεπισία μου,τηλεφώνησα στον γυναικολόγο της,παλιό μου συμφοιτητή και φίλο.Στην αρχή το έπαιξα διακριτικός,προσπάθησα να τον ψαρέψω.Στη συνέχεια,κι όσο εκείνος επέμενε να υπεκφεύγει,δεν κρατήθηκα:

.
<Ελα τώρα βρε Σόλωνα,κι εγώ γιατρός είμαι>,ξέσπασα.
<Είμαι βέβαιος γι΄αυτό-ωστόσο λυπάμαι,δεν μπορώ να σε βοηθήσω>.

Σήμερα πια δεν χρειάζομαι τις πληροφορίες του Καμπουρόπουλου.Καμιά γυναίκα δεν αφήνει να της ψαχουλεύουν τα πράγματα αδιαμαρτύρητα.Εκτός εάν...
Μέχρι και εξετάσεις έκανα,μπας και το πρόβλημα ήμουν εγώ,μην και την έβαζα άδικα στο στόχαστρο.Το σπερμοδιάγραμμα ήταν εξαιρετικό,σύμφωνα με τον συνάδελφο στον οποίο απευθύνθηκα.Ημουν καρπερός σαν εικοσάχρονος.
Επανέφερα το θέμα προς συζήτηση.
Οχι για τα χάπια,βέβαια-αλλά μήπως θα έπρεπε να κάνει κι εκείνη κάποιες εξετάσεις,να το ψάξουμε σε βάθος;΄Ηταν πια τριανταεπτά στα τριανταοκτώ,τα περιθώρια στένευαν.Της ανέφερα το σπερματοδιάγραμμα,για να την στριμώξω.Φάνηκε να ξαφνιάζεται,αλλα δεν έχασε την ψυχραιμία της.Μου απάντησε ότι και κείνη είχε κάνει τον έλεγχό της,είχε θέσει το θέμα στον γυναικολόγο της,και πως η διάγνωσή του ηταν ότι δεν έβλεπε κανένα πρόβλημα.Όλα έδειχναν φυσιολογικά,είπε.
<Να πάμε μαζι>.
<Δεν με πιστεύεις;>
<Σε πιστε'υω,αλλά θέλω να πάμε μαζί.Δεν είναι κακό,τόσα ζευγάρια πάνε και συζητάνε με τον γιατρό τους,κι επιπλέον κατά κάποιο τρόπο ο Καμπουρόπουλος είναι και δικός μου γιατρός,είναι ο άνθρωπος που έφερε στον κόσμο την κόρη μου>.
Περίμενα την άρνησή της έτοιμος για ολοκληρωτική επίθεση.Είχε έρθει η στιγμή να μιλήσουμε για τα χάπια.Την είχα στριμώξει.Ή τώρα ή ποτέ.
<Εντάξει,θα κλείσω ραντεβού μέσα στην εβδομάδα>,ήρθε αποστομωτική η απάντησή της.<Μόνο που δεν πηγαίνω πια στον Καμπουρόπουλο>.
<Θ΄αστειεύεσαι>.
<Καθόλου.Υπήρξε ένα δυσάρεστο επεισόδιο>.
<Τι επεισόδιο;>
<Προτιμούσα να μην χρειαστεί να σου το πω>.
<Τι να μην μου πεις;Πες μου!>.
<Μου την έπεσε>.
<Στην έπεσε;>Ναι
<Στα ίσια;>Ναι
<Χοντρά;>Ναι
<Πότε;>
<Πάει ένας χρόνος>.
<Και μου το λες τώρα;>
<Δεν ηθελα να σε στενοχωρήσω.Είναι φίλος σου>.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ -ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ARS POETICA



Διαβήματα γρύλων,διαλόγους περιστεριών
τα σχόλια της ντάλιας καθώς την προσπερνάς αργά
την ώρα που δύει ο ήλιος μέσα στους ψιθύρους
της άνοιξης,στις ομιλίες ενός θολού θέρους

ασφαλώς τ΄ακούς όλα τώρα πιο καθαρά
ίδια πάντα,η συντεταγμένη στην υπερβολή-
σού μένει μόνο να μάθεις,ει δυνατόν,απόψε
για την δοξα,όχι την εφήμερη ίσκιων και παθών

των ανθρώπων,αλλά για εκείνη της πανσελήνου,
ιδίως του Σεπτέμβρη στα κλαδιά της καμφοράς
μπλεγμένη και απελεύθερη,ακίνητη,άφαντη



ξαφνικά μέσα στην κόμη του χρόνου , ένα παιχνίδι
ομορφιάς, είδωλο κι αλήθεια μαζί,καλειδοσκό
πιο δέους των πρωτόγονων φυλών, ένα βλέμμα μου.


***



H ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Αλλά κι αν αύριο ξεραθούν όλα τα τοπία

θ΄ αντέξουν πάλι τα μαλλιά μας, δεν θα γίνουν στάχτη

πάντα πιστό, λεπτό χρυσάφι βαθιά μέσα στις ρίζες

σοφία σκοτεινή στα φύλλα της μουριάς, στου σκίνου

την ταπείνωση, καθώς ανοίγει ένα ένα

τα όνειρα η δροσιά της αυγής, το στόμα ξέρει

γεμίζει κεράσια πως ήμασταν χτες βράδυ μαζί

να διαβάζω, μου λες, τα ποιήματα σαν χρησμούς ή

κτερίσματα φωτός, είναι το κέντρο σου παντού

μα η περιφέρεια πουθενά, εσωτερικό φεγγάρι,

η αλήθεια ένα κομμάτι ουρανός μάρμαρο

μια ζωή για να σκαλίσεις τα σωστά τα ονόματα

απόγονος της κοσμικής στάχτης, χιλιοκρύσταλλος

η σφραγίδα θολή, ακταιωρός στην άβυσσο

ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ ,ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ(γεν.1924)

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε.Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν,το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει.Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει.Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιός το έχει.Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια.Προσπαθούν.
Η πόρτα δε ανοιγει πια.Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπορεσαν να δουν στο βάθος.
Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατελείωτη αρμαθιά αντικλείδια
για να ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η ποίηση ειναι μια πόρτα ανοιχτή.

(Τα Αντικλείδια,1988)

ΣΕΞ

....ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ <Σεξ/Περιττές γνώσεις για ψαγμένους εραστές>
του ΜΑΡΙΟΥ ΠΙΠΙΝΗ[Γνώση 2010]


Στην Σιένα της Ιταλίας οι γυναίκες με το όνομα Μαρία απαγορεύεται να εργαστούν ως πόρνες.

Διαμαρτυρόμενος για το,κατά την άποψή του,παράλογο σύστημα υγείας,ένας νεοζηλανδός γιατρός μετέτρεψε το ιατρείο του επίσημα σε μπουρδέλο.

Στην Εσπεράντα(Βραζιλία) η 9 Μαίου είναι επίσημη αργία γιατί είναι η <Ημέρα του Οργασμού>

Οι αρουραίοι κάνουν σεξ μέχρι και είκοσι φορές την ημέρα.

Η <Μικρή Γοργόνα>,το περίφημο άγαλμα στην Κοπεγχάγη υφίσταται,σύμφωνα με τις τοπικές αρχές,κάθε λογής σεξουαλική παρενόχληση από τους τουρίστες.από χάδια μέχρι πολύ χειρότερα.

Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε η λέξη <ομοφυλόφιλος>.

Σύσταση του αμερικανού γεροντολόγου Michael F.Roizen :Mια φορά την ημέρα sex προσθέτει εννέα χρονια ζωής.

Σ΄ολόκληρη τη Γη ,το κάθε δευτερόλεπτο πραγματοποιούνται στατιστικά 2778 συνουσίες.

Ο <Καλιγούλας>(1980) του παραγωγού Βοb Gusione από το περιοδικό Penthouse
ειναι η ακριβότερη πορνοταινία όλων των εποχών.Η παραγωγή της κόστισε 17 εκατομμύρια δολάρια.

Στο φιλί ενεργοποιούνται πάνω από 30 μύες του προσώπου.

Ο όρος γαλλικό φιλί προέρχεται από τους πλούσιους αμερικανούς,που ταξιδευαν στη Γαλλία στο τέλος του 180υ αιώνα.Στις Γαλλίδες άρεσε τόσο πολύ να φιλούν τους πλούσιους Αμερικάνους,που όταν αυτοί επέστρεφαν στην πατρίδα τους,περιέγραφαν την εμπειρία τους ως γαλλικό φιλί.

Φιλώντας ένα λεπτό καταναλώνεις 26 θερμίδες.

Ο Καζανόβας χρησιμοποιούσε σαν προφυλακτικό την νηκτική κύστη των ψαριών.


<Λάγνο ταξιδιωτικό μαξιλάρι> ονόμαζαν τον 17 αιώνα στην Ιαπωνία ένα τεχνητό αιδοίο .Ηταν κατασκευασμένο από μια επίπεδη πλακα με μια τρύπα,επενδυμένη από μετάξι.

Ο συγγραφέας Χένρι Μίλερ αποκαλούσε το πεος του John Thursday [Τζων Πέμπτη]


Εφευρέτες του τανγκα είναι οι ινδιάνοι της φυλής Τούπι στην Βραζιλία.

Τα γηροκομεία του Μπουένος Αιρες,για λόγους υγείας,οργανώνουν τακτικά για τους ηλικιωμένους παραστάσεις με στριπτίζ.

Ο οργασμός της γυναικας ερεθίζει τη ίδια περιοχή του εγκεφάλου με την ηρωίνη.

Στην Αρχαία Ρώμη,οι κατηγορούμενοι στο δικαστήριο ορκίζονταν στους όρχεις τους.

Ο βρετανός συγγραφέας Γκραχαμ Γκρην(1904-1991) διατηρούσε μια σαδομαζοχιστική σχέση.Στις ιδιωτικές του στιγμές αρεσκόταν να τον καίει η σύντροφός του με τσιγάρα.

Η πεολειξία κατά τη διάρκεια ενός τηλεφωνήματος,στην αμερικάνικη αργκό ονομάζεται Μπιλ Κλιντον.

Ο Μότσαρντ συνέθεσε το 1782 τον κανονα για εξι φωνές<Γλείψε μου τον κώλο> και τον κανόνα για τρεις φωνές<Γλείψε μου τον κώλο όμορφα κι ωραία>.

Στην αρχαία Ρ'ωμη ο αυτοκράτορας Αύγουστος εξόρισε τον Οβίδιο στη Μαύρη Θάλασσα,επειδή είχε γράψει το <Αrs amatoria>:σε τρια βιβλία εξηγεί καταλεπτώς,πώς μπορεί να γνωρίσει,να παρασύρει και να αποπλανήσει κορίτσια.

Η ρωμαία αυτοκρατόρισσα Μεσσαλίνα πρέπει να είχε πάει με ολόκληρη τη φρουρά των πραιτωριανών του συζύγου της Κλαύδιου.

– Έτος Ελύτη 2011 –

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

– Έτος Ελύτη 2011 –
«Ποιητές του σήμερα συνομιλούν με τον ποιητή…»
ΙΑΝΟS, 24 Οκτωβρίου, 5:30 μ.μ.

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το «Έτος Οδυσσέα Ελύτη 2011», το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) οργανώνει μια συνάντηση αφιερωμένη στο έργο του νομπελίστα ποιητή και την επιδραστική παρουσία του στο σύγχρονο ποιητικό γίγνεσθαι. Η εκδήλωση πραγματοποιείται τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, ώρα 17:30, στο χώρο εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟS (Σταδίου 24, Αθήνα).

Συμμετέχουν ποιητές από τις νεότερες γενιές που γνωρίστηκαν κι εξακολουθούν να «συνομιλούν» με το έργο του: Γιάννης Αντιόχου, Ηλίας Γκρης, Γιάννης Ευθυμιάδης, Κατερίνα Ηλιοπούλου, Γιώργος Μπλάνας, Παυλίνα Παμπούδη, Κώστας Παπαγεωργίου, Στρατής Πασχάλης, Βασίλης Ρούβαλης.

Προλογίζει η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει τις τοποθετήσεις δέκα δημιουργών γύρω από την πνευματική προσωπικότητα και τη συνεισφορά του Οδυσσέα Ελύτη στη νεοελληνική γραμματεία, όσο και για την απήχηση που εξακολουθεί να ασκεί το έργο του στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό:

• ο ποιητής ως ρυθμιστικός κανόνας της νεοελληνικής γραμματολογίας
• η επίδραση της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979 στην κατοπινή ποιητική δημιουργία
• ο ποιητής και οι ποιητικές γενιές: συνάρτηση και αλληλοδιαδοχή
• η ελυτική γλώσσα και η σύγχρονη στιχουργία
• πώς διαβάζεται η ποίησή του από τους νέους δημιουργούς;

(Όλα τα κείμενα της ημερίδας θα δημοσιευτούν σε ειδικό αρχείο στον κόμβο του ΕΚΕΒΙ)

Ενδιάμεσα στις ομιλίες παρεμβάλλονται απαγγελίες ποιημάτων και προβολές χαρακτηριστικών αποσπασμάτων από ντοκιμαντέρ διανθίζοντας την τιμητική εκδήλωση: Με την ευγενική παραχώρηση από το αρχείο της ΕΡΤ θα προβληθούν αποσπάσματα από τις αφιερωματικές εκπομπές «Παρασκήνιο», «Ριμέικ» και «Μονόγραμμα» καθώς και από τις ταινίες: «Της Πατρίδας μου πάλι Ομοιώθηκα» των Γιώργου και Ηρούς Σγουράκη σε σκηνοθεσία Γιώργου Καριπίδη και «Ο κήπος Βλέπει» της Ιουλίτας Ηλιοπούλου σε σκηνοθεσία Μάνου Ευστρατιάδη.

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ,της Ασημινας Ξηρογιάννη

<Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου ειναι πληγή από φρικτό μαχαίρι>.Και είπε ο Καβάφης,ο μοναδικός αυτός Αλεξανδρινός.Το γήρασμα...ο τρόμος μου.Τρόμος αέναος και καθηλωτικός.Μιλούσα χρόνια ολόκληρα,ώρες ατέλειωτες με τον ψυχοθεραπευτή μου για αυτόν τον Τρόμο.Ο θάνατος ποτέ δεν με τρόμαξε,πολύ απλά γιατί ποτέ δεν με απασχόλησε.Καθόλου.Ομως,τα γηρατιά αποτέλεσαν μια από τις κινητήριες δυναμεις της ζωής και του συγγραφικού μου έργου.Γιατί οι άνθρωποι να γερνάνε;Γιατί να χάνεται η ομορφιά;Γιατί έτσι πίστευα για χρόνια,πως χάνεται η ομορφιά όταν γερνάς.Αργησα πολύ να το δω με βλεμμα ψυχραιμο .
Κάποτε πέτυχα στην τηλεόραση ενα ντοκυμαντέρ για την τρίτη ηλικία.Εδειχνε ανθρώπους με ζαρωμένα μάγουλα και θλιμμένα μάτια,βασανισμένους και παρατημένους σε <οίκους ευ-γηρίας&gt ,όπως κομψά το λένε.Ξεχασμένους από παιδιά,φίλους,συγγενείς.Κακόμοιρους,άμοιρους.Μαχαίρι στην ψυχή μου.Απλά δεν αποδεχόμουν τα γηρατιά,ούτε και το άντεχα.Αλλά το ιδιο μου συνέβαινε με όλους τους γερους,ακομα και με κείνους που εβλεπα να κυκλοφορούν στους δρόμους,να κινούνται σερνάμενοι ανάμεσα στο πλήθος και να κουβαλούν το μαραμένο και ταλαιπωρημένο κορμί τους....Σκεπτόμουν τις ηλικιωμένες....που πριν ξεπέσουν,είχαν υπάρξει κάποτε στητές,ομορφες,αεράτες.Που θα χαίρονταν τον έρωτα,που θα γλεντούσαν τη ζωή και τους χυμούς της,που θα σχεδίαζαν μεθυστικά το μέλλον τους και θα βιωναν τις ποικίλες εφαρμογές του ζην .Και μετά αναπόφευκτα έρχεται η παρακμή,ο κύκλος στενεύει.<Δεν έχω εγκαρτέρηση καμία>.Οι ιδιαίτερα ευαίσθητοι άνθρωποι πλήττονται από αυτήν την παρακμή,την παίρνουν προσωπικά.Οσοι λατρεύουν την Ομορφιά,όσοι παλεύουν για να υπάρχει Ομορφιά στον κόσμο.΄Οπως οι κάθε λογής καλλιτέχνες που αγωνίζονται να νικήσουν την ασχήμια και να αγγίξουν-έστω για μια στιγμή-την αιωνιότητα.Ο Καβάφης μελαγχολεί για τα γηρατειά και <προστρέχει στην Τέχνη της Ποιήσεως για να γιατρευτεί,έστω να κάνει να μην νοιώθεται η Πληγή>.
Μου πηρε χρονια για να αλλαξω κάπως το βλέμμα μου απέναντι στο θεμα γηρατιά.Γεγονός ότι οι γεροι εχουν ζησει τη ζωή τους ,έχουν χορτάσει εντυπώσεις,ταξίδια,συναισθήματα,φιλίες και έχθρες,έρωτες,θλίψεις,καρδιοχτύπια ,ακυρώσεις,όνειρα,οικογένεια.Κάποτε κουράζεται ο άνθρωπος και θέλει να ξεκουραστεί.Ετσι ειναι.Ο φυσικός κυκλος της ζωής.Ξεκινάει με τη γέννηση,τελειώνει με τον θάνατο και πάλι από την αρχή.Δεν πρόκειται για συμβιβασμό,αλλά για φυσική αποδοχή του φυσικού κύκλου της ζωής.Είναι ύβρη να μην τον αποδέχεσαι εν τέλει..Να ευλογείς τη ζωή,να παρακαλείς να τα έχεις όλα όσα επιθυμείς και να φύγεις ,όταν έρθει η ώρα,ήσυχα και αβίαστα στον ύπνο σου από γηρατειά.Αυτό ειναι ο ορισμός της μακαριότητας.
Τί γίνεται όμως με τους ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν ,επειδή αναζητώντας τη γαλήνη απεύφευγαν τη ζωή;Αυτοί που ταμπουρώθηκαν μέσα σε <πρέπει>και σε <μη>,μέσα σε πλασματικά διλήμματα και εσωτερικές συγκρούσεις,μέσα σε φοβίες και τσιγκουνιές στα αισθήματα;Aυτοί που<άφησαν ένα ποτάμι να πέράσει μέσα από τα χέρια τους χωρίς να πιουν ούτε μια στάλα;>Αυτοί που κάποια στιγμή,γέροι πια,κοίταξαν πίσω τους-στα πλαίσια του τελικού απολογισμού-και είδαν ένα μεγάλο τίποτα;Ω,τι απογοήτευση!!!!
Ας είχαν ζήσει λ οιπόν!Ποιός τους εφταιγε;Tί τους κυνηγούσε;Aς είχαν ζήσει.
Αφού είχα περάσει από πολλά κύματα ψυχοθεραπείας και αυτοανάλυσης....το παραδέχτηκα στον εαυτό μου:oτι ένας από τους λόγους που με τρομοκρατούσαν τα γηρατιά ήταν κι αυτός:MΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ.Μήπως γεράσω και εχω τη γνώση ότι δεν έζησα.Μήπως δεν έχω κάνει αρκετά λάθη,μήπως δεν έχω ερωτευθεί αρκετά,μηπως δεν έχω ταξιδέψει όσο θα έπρεπε,μηπως δεν έχω πονέσει δεόντως,μήπως δεν εχω κανει πολύ σεξ,δεν έχω αγαπήσει,δεν έχω δημιουργήσει,δεν έχω βουτηχθεί στη ζωή;Kι αν τα όνειρά μου ήταν λίγα;Kι αν δεν έχω διαχειριστεί σωστά τη ζωή μου;
Mα υπάρχει κάτι αντιφατικό με τη ζωή.Είναι τόσο μικρή και τόσο μεγάλη συγχρόνως!Ρώτησαν μια ετοιμοθάνατη ενενηντάχρονη γριούλα πώς ήταν η ζωή της.Και κείνη απάντησε αμέσως:<ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ> Και ξεψύχησε γαλήνια.Γι αυτό ανοίχτε τα μάτια σας και ζήστε.Ζηστε με όλες σας τις αισθήσεις,με κάθε σας κύτταρο!Για να μην πείτε μετά ότι δεν ζήσατε!
Οσο για την Ποίηση,Καβάφη μου είχες δικαιο!Ναι,αυτή μπορεί να νικήσει,τη φθορά,όπως και κάθε Τέχνη.Γι αυτό η Τ'έχνη είναι ευλογημένη.Κάποιοι δημιουργοί έζησαν αιώνια χάρη στη Τέχνη τους ,ακόμα κι αν αυτοί έφυγαν νωρίς.Είχαν ,όμως προλάβει να δημιουργήσουν κάτι σπουδαιο που τους έκανε <αλησμόνητους> και <άφθαρτους&gt: Στίχοι,αράδες,γλυπτά,πίνακες,χορογραφίες,ταινίες,κτήρια,βιβλία,
ταξιδεύουν μέσα στους αιώνες και υμνούν την ζωή.Κάποιος μαθητής μου που πηγαινε τότε τρίτη λυκείου και έπαιζε σε μουσικό συγκρότημα,όταν είχαμε θίξει αυτό το θέμα,με αφορμή το ποίημα του Καβάφη,μου είχε πει:
<Εγώ δεν θα΄θελα να γινω διάσημος.Τί νόημα θα χε να ζουν τα έργα μου,αφού εγώ θα έχω πεθάνει;Προτιμώ να ζω.Μακάρι να ΄ταν για πάντα.Αλλά δεν υπάρχει για πάντα.Ετσι είναι.Τί να κάνουμε>.Απλά χαμογέλασα.
Οσο για μενα...τωρα που σας μιλώ ,νιωθω ανακουφισμένη πια.Λεω έχουν και τα γηρατιά τη δική τους ομορφιά,ποικιλία,δράση,αξία.Αρκεί κανείς να ειναι αναμεσα σε ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπούν και κείνοι.Κάποιοι κάνουν παιδιά με την σκέψη ότι διευρύνουν έτσι τη ζωή τους και με τη ελπίδα να έχουν συντροφιά στα γεράματά τους ή πιστεύοντας ότι έτσι θα συνεχιστεί το έργο τους.Καποιοι δεν δέχονται τέτοιου είδους δεσμεύσεις.Ζουν ελέυθερα και προσλαμβάνουν βουλγάρες κυρίες να τους φροντίσουν όταν έρθει η ώρα.<Ειναι κι αυτή μια στάσις.Νοιώθεται>,όπως θα σχολίαζε ο Αλεξανδρινός.΄Ολα νοιώθονται.΄Ολα κατανοητά.΄Ολα επιτρεπτά.Λιγο πριν κλείσω,μνημονεύω ενα αγαπημένο ποίημα της Mansour,έτσι για να υμνήσουμε τη ζωή:



Aφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλωμιάζουν
θέλω τ΄ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
Τα βίτσια των ανδρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.

[Κραυγές,Σπαράγματα,'Ορνια,
Απόδοση Εκτωρ Κακναβάτος,Αγρα-1994]

Εχω ένα φίλο που δεν θέλει να μεγαλώσει.Είναι σχεδόν σαράντα,ευκατάστατος,ορκισμένος εργένης.Εχει καταφέρει να έχει τη ζωή που είχε στη ηλικία των 24-28.Νεαρές παρέες,ξενύχτια,νεανικά ντυσίματα και χτενίσματα,σύντομες και απολαυστικές ερωτικές σχέσεις,συνεχή μεταπτυχιακά,λιγη εργασια,.Ειναι άνετος,cool και αρνείται να αναλάβει περαιτέρω ευθύνες.Ταξιδεύει συνεχώς και πάντα σιγομουρμουρίζει το τραγουδάκι του Tom Waits:.
Ι don΄t wonna grow up

Οι Πληγές στα Λογοτεχνικά Επίκαιρα

http://logotexnika-epikaira.blogspot.com/2011/09/blog-post_09.html

Για τη νύχτα που θα βρέξει στο φεγγάρι,του Αλέξη Καζαντζιδη

Βροχή στην άσφαλτο. Και βροχή στους αγρούς.

Βροχή της πόλης. Φοιτήτρια με βρεγμένα μαλλιά στην έξοδο απ' το σινεμά, σε τραβάει απ' το χέρι. Η άσφαλτος, καθρέφτης για τα φώτα της πόλης. Σε κοιτάζει με μάτια που λάμπουν, καθότι ήταν ωραίο το φιλμ και συνεπώς προς στιγμήν ελπίζει πως θα είσαι και συ ωραίος σαν φιλμ στη ζωή της.

Βροχή των σοφών χωραφιών. Μυστικά πράγματα. Οταν τον χάρτη σου πλέκουν ήσυχες κι ανήσυχες ξωτικές, αυτές που γνωρίζουν το πρωθύστερο των προσπαθειών σου και το κεντάνε σταυροβελονιά, άφιξη, αναχώρηση, παύση, αναμονή, λήξις. Απορούν μαζί σου που ξέρεις τι σε περιμένει!

Πολύ καλές κοπέλες. Ποτέ δεν σου αρνούνται την παρτίδα το σκάκι που τους ζητάς.

Στην αρχή της εβδομάδος έλαβες την καρτ - βιζίτ της βροχής. Μια μικρή ταραχή· να ανοίξεις τα παράθυρα να αεριστεί το σαλονάκι. Εσιαξες κι ολίγον τα σεμέν στο τραπεζάκι και το πιάνο. τέλος της εβδομάδος ήλθε και η ίδια! Μέσα Οκτώβρη, αρχή της βροχής. Έρχεται όπως κάθε χρόνο σφιγμένη στο ταγιεράκι της, πάντα κομψή σε μία απόχρωση μπεζ. Το σπίτι σου εξακολουθεί να τής μυρίζει ταμπάκο, χαρτί κι ένα ίχνος βενζίνης απ' τα ταξίδια σου.

Εσύ, όπως κάθε χρόνο έχεις ξεχάσει να ρυθμιστείς στην αλλαγή κάθε τέτοια εποχή της ώρας και μένεις ο μισός στο λυκόφως ο μισός νυχτωμένος, χάνεις την ωορρηξία της στιγμής.

Για μιαν ακόμα φορά η βροχή είναι μια σκιά που σε αφορά και δεν σε αφορά. Χαμένος στα νέφη της. Μένεις για πολλοστή φορά -διότι πλέον η ζωή σου χωράει «πολλοστές φορές»- ψιλομετέωρος πίσω απ' το παράθυρό σου με τα καλοκαιρινά ακόμα κουρτινάκια, να κοιτάζεις έξω στο δρόμο καθώς σκοτεινιάζει απόγευμα Κυριακής-να θυμηθείς να πεις στην «οικονόμο» σου, όπως ευγενικά αποκαλείς την κυρία που σε κρατάει ζωντανό, ν' αλλάξει τις κουρτίνες, ήρθε πλέον ο χειμώνας, ήρθε η βροχή.

Ηρθε κι όπως κάθε φορά όλο και πιο πολύ τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνει- και γι' αυτό με τακτ σε περιπαίζει- ότι κάθεσαι και την περιμένεις σαν να περιμένεις την άφιξη μιας απουσίας.

Πράγματι. Κοιτάζω τον δρόμο για ένα κόκκινο αυτοκίνητο που δεν έρχεται ποτέ να παρκάρει. Αλλη παλιά επέτειος αυτή, από κάποτε που άκουγα αλλότριους κινητήρες να περνούν από έναν άλλον δρόμο, να σταματούν ή να προσπερνούν, ήξερα ότι είναι της «τάδε» ή της «δείνα» μάρκας, αλλά πάντα ήλπιζα πως θα είναι «αυτής» που όμως δεν ήταν ποτέ...

Ποτέ δεν τους μπέρδεψα! Ποτέ δεν έκανα λάθος! Κι αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Τελικώς ασκήθηκα να ξεχωρίζω τους κινητήρες κι απέμεινα να περιμένω ομίχλες που στάθμευαν σε άλλες πόλεις.

Στο μεταξύ το κόκκινο αυτοκίνητο, ποιος ξέρει τι χρώμα θα είναι τώρα. Το μόνον σίγουρο είναι πως εξακολουθεί να κυκλοφορεί. Απόδειξη ότι εξακολουθεί κάθε χρόνο τέτοια εποχή να έρχεται η βροχή.

Το αστείο βεβαίως πλέον είναι -διότι όλα αυτά κατά βάθος είναι εύθυμα- πως την εν λόγω βροχή αισθάνονται περισσότερο, όταν έρχεται, τα σκυλιά στην αυλή και το χώμα που πανηγυρίζει να μοσχοβολά μετά το πλούσιο άγγιγμά της, παρά εσύ, το τζάμι σου και τα κουρτινάκια σου, Κυριακή απογευματάκι την ώρα που βραδυάζει... κι εύκολοι στίχοι τραγουδιών γεμίζουν το σαλονάκι σου, εύκολες ωδές στη μοναξιά, «η Αννα πίνει ούζα με τον Βούδα» ή κάτι τέτοιο, χαμηλώνεις το ραδιόφωνο κι ύστερα το κλείνεις.

Τώρα έχει νυχτώσει και στο σαλονάκι σου.

Το σκοτάδι είναι ευεργετικό για την όρασή σου. Μπορείς να βλέπεις πέρα απ' τους ορίζοντές σου. Στις ομίχλες των άλλων πόλεων...

***

Η φωτό είναι παρμένη από εδώ

Ο ΒΟΜΒΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΥ,απόσπασμα

[...]
Σ΄αυτήν την πόλη δεν μπορείς να εμπιστευτείς με ευκολία τη φαντασία σου.Ξάπλωσα αγκαλιά με τα βιβλία μου.Βάλθηκα να ονειρευτώ το αποτέλεσμα.Προσπάθησα να φανταστώ την πράξη,να φανταστώ πως είχε γίνει κτήμα μου.Σ΄αυτήν την πόλη ονειρευόμαστε κάποια ιδανική κτήση.Τί θα γινόταν πρώτο;H εκπληξη.Οι συνέπειες.
Κανείς δεν το πιστεύει.Όλοι ψιθυρίζουν με τρόμο.Κανείς δεν θέλει να το πιστέψει.΄Ολοι τρέχουν να δουν με τα μάτια τους,να βεβαιωθούν.'Εγινε στ΄αλήθεια;Δεν εμπιστεύονται τις αισθήσεις τους.Δεν πιστεύουν στα μάτια τους.Τίποτα δεν είναι σίγουρο,τίποτα δεν είναι ακόμα τελειωτικό.Τί έχει μείνει;Mόνο ένας ρημαγμένος βράχος.Το βάθρο,τραυματισμένο από τη φωτιά.Μια λεπτή στήλη καπνού υψώνεται ανάμεσα στους λυγισμένους σιδερένιους στύλους με τα πορτοκαλιά φανάρια.Μερικά φωτίζουν ακόμα.Είναι απόγευμα.Σούρουπο.Η ώρα που ο ουρανός πάνω από την πόλη έχει βαθύ γαλάζιο χρώμα.Τα ηλεκτρικά φώτα των δρόμων ανάβουν ένα ένα και ο αέρας δροσίζεται από την εκπνοή της γης.Ένας υπέροχος ουράνιος καμβάς ζωντανεύει,που πάνω του ξετυλίγονται φλόγες λεπρόμακρες και περιπεπλεγμένες σαν κορδέλες,για να σκορπίσουν σχεδόν αμέσως από την κορυφή της πόλης και να χαθούν προς κάθε κατεύθυνση.΄Ενα αέρινο λεπτό πέπλο απλώνεται με φόντο το στερέωμα.Κι όμως διαρκεί μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.
Τότε θα γίνω για πρώτη φορά κύριος της μοναδικής μου πράξης.Θα τρέξουν όλοι σαν τρελοί να σώσουν ό,τι νομίζουν πως μπορεί να περισωθεί.Τα ελικόπτερα θα ζώσουν τον λόφο και οι δρόμοι θα χαρακώνονται από κόκκινες σειρήνες που ανοίγουν δρόμο μέσα στο συνωστισμένο πλήθος.Θα απλωθεί ο βόμβος της ανήσυχης πόλης,τα οχήματα,οι άνθρωποι,οι σειρήνες...Και όσοι δεν είναι έξω στον δρόμο θα στέκουν μπροστά στις οθόνες και θα παρακολουθούν με το μάτι του ελικοπτέρου και θα προσεύχονται να γίνει κάτι,να γυρίσει πίσω ο χρόνος.
Όμως ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω,γιατί ξαφνικά αντιστράφηκε.Το παρόν είναι ένας ενεστώτας εκφρασμένος σε αόριστο:το παρελθόν δεν είναι πλέον αυτό που ήταν.Το μέλλον ήταν παρελθόν.Η φιλοδοξία ήταν ανάμνηση.Το όνειρο ήταν αναπόληση.Και τώρα για πρώτη φορά δεν έχουμε αφετηρία και ίσως γι αυτό καταφέρουμε να διαλέξουμε ένα προορισμό.Δεν υπάρχουν πια διαδρομές κι οι εξιστορήσεις δεν έχουν πλέον αντίκρισμα.΄Ολα γκρεμίστηκαν με μια πράξη που κανείς άλλος δεν μπορεί να διεκδικήσει.Με μια πράξη που δεν μπορεί να οριοθετηθεί από τίποτα.Από αυτήν την πράξη που μου ανήκει.Από το γκρέμισμα του συμβόλου.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.Δεν έχω να φανταστώ τίποτε άλλο.Οι λεπτομέριες δεν έχουν σημασία γιατί δεν τις ζούμε.Μόνο η τελεσίδικη πράξη είναι εξ ορισμού δική μου.
Δεν ήθελα να με περάσουν για εγκληματία.Ούτε για τρελό.Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μην παρανοηθούν τα κίνητρά μου.Δεν σκόπευα να κάνω κακό.Δεν ήθελα να καταστρέψω.Δεν ήταν σκοπός μου να στερήσω αυτό που ήταν πολύτιμο.Αποζητούσα μόνο να απελευθερώσω από αυτό που θεωρούνταν αξεπέραστα τέλειο.΄Εβλεπα τον εαυτό μου να προσφέρει ένα δώρο,μια διέξοδο,μια πρόκληση.
Άνοιξα το παράθυρο και τον είδα να αστράφτει μέσα στο ηλεκτρικό,πορτοκαλί πέπλο του.Είχα δίκαιο.΄Επρεπε να πέσει όποιο κι αν ήταν το τίμημα.

Σκέψεις επί του ελληνικού αμυντικού προβλήματος,του Μιχάλη Γουνελά

Στις επερχόμενες δεκαετίες, λόγω της σταδιακής συρρίκνωσης των διαθέσιμων κονδυλίων εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η πατρίδα μας, το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεών μας θα απομειωθεί σημαντικά, σε αντίθεση με εκείνο των εν δυνάμει αντιπάλων μας. Με ένα πλήθος μετώπων ανοικτό στο εθνικό επίπεδο ( ΑΟΖ, Αιγαίο, Θράκη, επεκτατικές βλέψεις Αλβανών και Σκοπιανών ) και σε συνδυασμό με τις ανακατατάξεις που αυτή τη στιγμή εξελίσσονται στον ευρύτερο γεωστρατηγικό χώρο στον οποίο ανήκουμε, η Ελλάδα κινδυνεύει να καταστεί έρμαιο των διαθέσεων των γειτόνων της και της βούλησης των Μεγάλων Δυνάμεων, καθώς θα έχει αποστερηθεί παντός αναγκαίου μέσου αντίδρασης.

Περιοριζόμενος σε ένα συγκεκριμένο κλάδο των ΕΔ – στον Στρατό Ξηράς – φρονώ ότι χρήζει επειγόντως πολυεπίπεδης και ριζικής αναδιοργάνωσης, προκειμένου να αποφευχθεί η βαθμιαία εκμηδένιση της αποτρεπτικής του αξιοπιστίας και να καταστεί ικανός να ανταποκριθεί στις μελλοντικές προκλήσεις.

Η αναδιοργάνωση αυτή δεν πρέπει να περιορισθεί σε θέματα που αφορούν στη σύνθεση και στο μέγεθος του ανθρώπινου δυναμικού και των μέσων των χερσαίων μας δυνάμεων, αλλά να συμπεριλάβει και άλλες μη μετρήσιμες παραμέτρους, όπως είναι η εκπαίδευση, το επιχειρησιακό δόγμα – κυρίως αυτό -, το σύστημα αξιολόγησης και εξέλιξης των στελεχών σε συνδυασμό με τη ελεγχόμενη και ορθολογιστική αριθμητική και ποιοτική τους κατανομή στις διάφορες βαθμίδες της ιεραρχίας, ασφαλώς δε και σε πολλές άλλες.

Οι συζητήσεις σχετικώς με θέματα που αφορούν στην εθνική άμυνα της χώρας μας, όπου και όποτε γίνονται, υποτάσσονται στους εμπορικούς και επικοινωνιακούς κανόνες και έτσι ελάχιστα έως καθόλου συνεισφέρουν στην κατανόηση του προβλήματος από την κοινή γνώμη. Βεβαίως το φαινόμενο είναι σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένο, εφόσον ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαν για πολλούς λόγους να συμπεριληφθούν στη θεματογραφία τους, λόγω της ηυξημένης ευαισθησίας και εξειδίκευσής τους. Έτσι θέματα τα οποία συνήθως και κυρίως θίγονται είναι η περικοπή των μισθών και επιδομάτων των στελεχών των ΕΔ, η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας και άλλα συναφή, τα οποία είναι επίκαιρα και εντάσσονται στο γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Τα θέματα όμως αυτά παρά την όποια συμβολή τους στο αξιόμαχο των ΕΔ μας, λόγω της επίδρασής τους στο ηθικό και στην ετοιμότητά τους, δεν παύουν να βρίσκονται στην περιφέρεια και όχι στον πυρήνα του προβλήματος που σήμερα αντιμετωπίζουν οι ΕΔ και το οποίο είναι βέβαιο ότι στο μέλλον θα γίνει εντονότερο. Το κενό δεν καλύπτεται ούτε από τον ειδικό τύπο, ο οποίος προκειμένου να επιβιώσει απευθύνεται κυρίως σε εκείνους οι οποίοι θέλγονται από τα επιτεύγματα της σύγχρονης πολεμικής τεχνολογίας - τα οποία ομολογουμένως ικανοποιούν ακόμα και την πλέον απαιτητική φαντασία κείνται όμως συνήθως πέραν των οικονομικών μας δυνατοτήτων - και όπερ σημαντικότερο, είναι ασύμβατα και προς τις πραγματικές μας ανάγκες.

Και στο διαδίκτυο όμως η κατάσταση δεν διαφέρει. Έχω εντοπίσει κατά καιρούς αναρτήσεις σε διάφορα blogs, οι οποίες στις αθωότερες των περιπτώσεων αποπροσανατολίζουν τους ενδιαφερόμενους για θέματα που αφορούν την εθνική άμυνα λόγω ερασιτεχνισμού και στις πλέον κακόβουλες εξ αυτών, λόγω της συγκεκαλυμμένης προσπάθειας τους να υπηρετήσουν αντιπολιτευτικές επιδιώξεις ή ακόμα και να υποστηρίξουν συμφέροντα προμηθευτών.

Οι πλείστες εξ αυτών περιορίζονται και εξαντλούνται στην εξέταση του προβλήματος της αριθμητικής και ποιοτικής επάρκειας των διαθέσιμων μέσων, λες και από αυτήν αποκλειστικά εξαρτάται η αποτρεπτική ισχύς της χώρας μας σε στρατιωτικό επίπεδο. Η επάρκεια αυτή αποτελεί έννοια ασαφή και σχετικώς προσδιορίσιμη, εφ΄ όσον το έλασσον του επιπέδου της μόνο μπορεί να προσδιορισθεί και είναι εκείνο το οποίο επιτρέπει σε ένα στρατό να σταθεί και να λειτουργήσει στο πεδίο της θερμής αντιπαράθεσης. Στο έλασσον αυτό επίπεδο είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τουλάχιστον σήμερα ανταποκρινόμεθα. Πέραν αυτού η επάρκεια συναρτάται ευθέως με τις επιδιώξεις μας, τον τρόπο με τον οποίο φιλοδοξούμε να τις υλοποιήσουμε και τη φύση ή τη λογική ή και τη φιλοσοφία αν θέλετε της δράσής μας. Από τους αντικειμενικούς δηλαδή σκοπούς που έχουμε θέσει, το σχέδιο που έχουμε εκπονήσει και το δόγμα που έχουμε υιοθετήσει. Ο αριθμός και η ποιότητα των υλικών μέσων που διέθεταν όχι μόνο δεν βοήθησαν τη Γαλλία το 1940 και την Αίγυπτο το 1967 να αποφύγουν την κατάρρευση η πρώτη και την ήττα η δεύτερη, αλλά τουναντίον συνετέλεσαν στην επαύξηση της καταστροφής την οποία υπέστησαν. Και υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα στην ιστορία. Ο τρόπος διαχείρισης των μέσων στις πλείστες των περιπτώσεων είναι κρισιμότερος από τα μέσα καθ΄εαυτά.

Μία σημαντική διάσταση εξ εκείνων που συνιστούν σήμερα το πρόβλημα της εθνικής άμυνας αποτελεί το γεγονός ότι η παραγωγή γνήσιας ελληνικής στρατιωτικής σκέψης έχει ατονήσει στην Ελλάδα, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1950. Παρά το ότι αναγνωρίζω την πολιτική αναγκαιότητα ένταξης και παραμονής μας στη βορειοατλαντική συμμαχία εν τούτοις φρονώ ότι η αδράνεια που παρετηρήθη σε αυτόν τον τομέα οφείλεται κυρίως, αλλά όχι μόνο, σε αυτήν. Σαν μέλη του ΝΑΤΟ ελάχιστα έως καθόλου συμμετείχαμε στη διαμόρφωση της στρατιωτικής στρατηγικής και της επιχειρησιακής του σχεδίασης. Οι Ελληνικές ΕΔ περιορίζονταν στο αυστηρό πλαίσιο ενός εκτελεστικού ρόλου και της συνεισφοράς τους στην υλοποίηση μιας στρατηγικής που είχε αποφασισθεί και χαραχθεί ερήμην τους. Είναι προφανές ότι το ΝΑΤΟ χρειαζόταν περισσότερο το αίμα των στρατιωτών μας παρά την ιδιοφυία των στρατηγών μας για να εκπληρώσει τους σκοπούς του.

Μοιραίο συνεπακόλουθο της φύσης των συμβατικών μας υποχρεώσεων προς το ΝΑΤΟ ήταν η βασική παιδεία των στελεχών μας να είναι κατά το πλείστον τακτική. Δεινότητα δηλαδή σε ένα επίπεδο όπου η αντιπαράθεση είναι σχεδόν αποκλειστικά μυϊκή και όπου η υλική ισχύς αντιπαρατίθεται ευθέως στην υλική ισχύ. Σε ένα πόλεμο με άλλα λόγια με έντονα τα χαρακτηριστικά της φθοράς, στον οποίο είμεθα εκ προοιμίου καταδικασμένοι, γιατί σε αυτό το είδος του πολέμου οι αριθμοί και τα μεγέθη είναι εκείνα που κυριαρχούν. Η απεμπόληση εν δυνάμει πλεονεκτημάτων που σε αντίθετη περίπτωση θα είχαμε, σε ενδεχόμενη σύγκρουση εθνικού και όχι νατοϊκού χαρακτήρα, καθίστατο πλέον αναπόφευκτη. Ειδικότερα η τακτική είναι ένα πεδίο όπου κατ΄ εξοχή συγκρούεται η ρώμη, η μυϊκή ισχύς, αριθμητική και υλική, ενώ η ενδεχόμενη πνευματική και ψυχική ανωτερότητα ελάχιστα συμβάλλουν στην έκβαση της σύγκρουσης, με συνέπεια ακόμα και όταν η έκβαση είναι ευνοϊκή τα αποτελέσματα σε σχέση με το κόστος να είναι δυσανάλογα πενιχρά.

Ο εγκλωβισμός σε μια τέτοια λογική σε περίπτωση σύρραξης με κάποιον πιθανό επιβουλέα της εθνικής μας ακεραιότητας, δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι η ιδέα ενεργείας για την αντιμετώπιση της επιβουλής θα ήταν σε επίπεδο σύλληψης αυτή που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Ακόμα όμως και αν ήταν, η οργανωτική δομή των ΕΔ μας, προσαρμοσμένη σε μεγάλο βαθμό στις νατοϊκές επιταγές και στις οικονομικές συνθήκες του παρελθόντος και όχι στις ιδιαιτερότητες της εθνικής μας αμυντικής σχεδίασης, θα καθιστούσε την προσήκουσα υλοποίηση της όποιας ιδέας ενεργείας αμφίβολη.

Δυστυχώς ακόμα και σήμερα οι τρόποι και οι μέθοδοι δράσης του Στρατού μας βασίζονται στα εγχειρίδια εκστρατείας του Αμερικανικού Στρατού, τα οποία φθάνουν σε μας όταν έχουν ήδη ξεπερασθεί από τις περιστάσεις και αποτελούν στην ουσία “ τυφλοσούρτες ” και εύχρηστα - όχι όμως και χρήσιμα - “ pocket size ” μνημόνια. Καθώς η δυνατότητα διατύπωσης απόψεων και άσκησης κριτικής από βήματος στην Ελλάδα είναι από περιορισμένη έως ανύπαρκτη αβασάνιστα περιβάλλονται το κύρος θεσφάτων και καταλήγουν βαθμιαία να μεταβληθούν σε μόνιμη τροχοπέδη της κριτικής ικανότητας των στελεχών και σε εγγενούς φύσης αναστολείς στην ανάληψη κάθε εποικοδομητικής πρωτοβουλίας.

Το επιχειρησιακό επίπεδο σχεδίασης και διεξαγωγής του πολέμου, στο οποίο κατ΄ εξοχήν ευδοκιμεί η πολεμική τέχνη, έχει αδικαιολόγητα παραμεληθεί. Έτσι χαρακτηριστικά της φυλής μας όπως είναι η επινοητικότητα, η φαντασία, η αποφασιστικότητα, ο πατριωτισμός και άλλα – που εν πολλοίς συγκαταλέγονται στα μη μετρήσιμα εκείνα στοιχεία τα οποία στη διαδρομή της ιστορίας έδωσαν τη νίκη στους ασθενέστερους εκ των αντιμαχομένων παρά τις προβλέψεις – παραμένουν ανεκμετάλλευτα.

Καθώς η Ελλάδα είναι μια χώρα με περιορισμένους ανθρώπινους και υλικούς πόρους, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η επιλογή του τακτικού επιπέδου ως πεδίου για την προάσπιση των ζωτικών της συμφερόντων δια των όπλων, αποτελεί τη χειρίστη των επιλογών. Και αυτό γιατί στο επίπεδο αυτό όπως είπαμε κυριαρχούν και καθορίζουν αποφασιστικά την έκβαση κάθε θερμής αναμέτρησης η αριθμητική υπεροχή και η υλική ισχύς – στην προκειμένη όμως περίπτωση εν ανεπαρκεία - ενώ εν δυνάμει πλεονεκτήματα, όπως θα μπορούσαν να είναι τα πνευματικά και ηθικά αποθέματα του λαού μας, παραμένουν ουσιαστικά ανεκμετάλλευτα. Σε αντίθεση στο επιχειρησιακό επίπεδο οι αριθμοί και γενικότερα τα μεγέθη παίζουν δευτερεύοντα ρόλο και περιορίζονται στον καθορισμό της ελάχιστης εκείνης προϋπόθεσης για τη δυνατότητα συμμετοχής μιας δύναμης στην αναμέτρηση στο επίπεδο αυτό. Εδώ η ποιότητα κυριαρχεί επί των μεγεθών και κυρίως η ποιότητα των μη μετρήσιμων στοιχείων της πολεμικής ισχύος, όπως είναι το πνευματικό και ηθικό επίπεδο της ηγεσίας, η εκπαίδευση, η στρατιωτική παράδοση και το δόγμα, η δυναμική της σχεδίασης, η αίσθηση περί του δίκαιου χαρακτήρα του διεξαγόμενου αγώνα, η ενσυνείδητη και όχι η άνωθεν επιβεβλημένη αίσθηση του εθνικού χρέους που απορρέει κυρίως από τη δημοκρατική μορφή του πολιτεύματος, η κοινωνική συνοχή και αρκετά άλλα. Το μέγεθος του ανθρώπινου δυναμικού και τα υλικά μέσα διεξαγωγής του πολέμου αφ΄ εαυτά, καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση από άποψης σπουδαιότητας παραχωρώντας την πρώτη θέση στον τρόπο διαχείρισής τους επί του πεδίου.

Η απεμπλοκή μας από τις επιρροές της αμερικανικής σχολής στρατιωτικής σκέψης και από τις αγκυλώσεις που μας έχει επιβάλλει είναι σήμερα, παρά ποτέ στο παρελθόν, περισσότερο από αναγκαία. Η Αμερική επενδύει στην υλική και τεχνολογική της υπεροχή και έχει να αντιμετωπίσει - τουλάχιστον προς το παρόν – ως αντίπαλο το “ παγκόσμιο ξυποληταριό”, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να απειλήσει αυτήν την ίδια της την ύπαρξη. Εμείς αντιθέτως, αν ποτέ χρειασθεί, θα αντιμετωπίσουμε τακτικούς στρατούς οι οποίοι θα δρουν σύμφωνα με τους κανόνες της πολεμικής τέχνης και σε αυτό το επίπεδο, το επιχειρησιακό, θα πρέπει να επικεντρώσουμε την προπαρασκευή και την εκπαίδευση των στελεχών μας. Η σχεδίαση οφείλει να συγκεράζει αρμονικά τις επιδιώξεις μας, τα διαθέσιμα μέσα και της ιδιαιτερότητες της εθνικής μας άμυνας.

Όποιος Έλληνας ερωτηθεί σήμερα σχετικώς με το ποια είναι σήμερα η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη, ανενδοίαστα θα απαντήσει η Αμερική, εντυπωσιασμένος από τα μεγέθη και την ποιότητα της τεχνολογίας της. Ο μύθος αυτός πρέπει να καταρρεύσει. Η ονομαστική ισχύς - προϊόν άθροισης μετρήσιμων στοιχείων – δεν είναι κατ΄ ανάγκην ευθέως ανάλογη προς την αποτελεσματικότητα μιας ένοπλης δύναμης. Και η αποτελεσματικότητα είναι αυτή που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση.

Ο πακτωλός των μέσων που διαθέτει η Αμερική, η αναμφισβήτητη τεχνολογική της ανωτερότητα και η διαφορετικότητα των στρατηγικών της στόχων και των απειλών που αντιμετωπίζει, είναι εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν την αμερικανική σχολή στρατιωτικής σκέψης μη προσήκουσα για να χρησιμεύσει ως πρότυπό μας. Πέραν όμως αυτών η συγκεκριμένη σχολή δεν έχει να επιδείξει και κάτι σημαντικό στην προαγωγή της σύγχρονης επιχειρησιακής σκέψης. Ακόμα και το πολυδιαφημισμένο AirLand Battle δόγμα της δεκαετίας του 1980 εκ των υστέρων ορώμενο, αποδεικνύεται ότι ήταν αδύναμο να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας στο συμβατικό πεδίο και η μοναδική ίσως συμβολή του ήταν η αποτρεπτική του λειτουργία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, λόγω ακριβώς αυτής του της αδυναμίας, η οποία μοιραίως θα συνεπέφερε την πυρηνική κλιμάκωση της σύγκρουσης.

Βεβαίως εύλογο είναι να αναρωτηθεί κάποιος αν απορρίψουμε την αμερικανική σχολή στρατιωτικής σκέψης, ποιο πρότυπο θα ακολουθήσουμε στο εξής προκειμένου να ανταποκριθούμε στις επερχόμενες προκλήσεις. Μήπως θα πρέπει να υιοθετήσουμε το δόγμα των “επιχειρήσεων σε βάθος” της σοβιετικής σχολής – σαφώς ανώτερο των αντιστοίχων αμερικανικών δογμάτων και επιτυχώς δοκιμασμένο στα θέατρα επιχειρήσεων του Β΄ΠΠ – όπως αυτό διαμορφώθηκε στις δεκαετίες του 1920-30 από τους Tuchachevski, Triantafilov, Isserson, Svechin και άλλους γίγαντες της στρατιωτικής σκέψης. Ασφαλώς όχι αφ΄ ης στιγμής τα ειδοποιά του χαρακτηριστικά, μαζική βίαια κρούση και ταχύτητα, δεν προσιδιάζουν στο είδος του αγώνα, τον οποίο η φύση των θεάτρων στα οποία θα αγωνισθούμε, θα μας επιβάλλει να διεξαγάγουμε. Ίσως το ισραηλινό επιχειρησιακό δόγμα των δεκαετιών του 1960-70 θα ανταποκρινόταν περισσότερο στις ιδιαιτερότητες της εθνικής μας άμυνας, λόγω συνάφειας της κλίμακας και ομοιότητας της φύσης των απειλών, αν δεν εμπεριείχε το στοιχείο της προκατάληψης του αντιπάλου στον χώρο και στον χρόνο.

Η απάντηση μάλλον είναι ότι ήλθε η ώρα να απαλλαγούμε από κάθε μορφής πρότυπα και κηδεμονίες και να υπερβούμε την κατάσταση της ραστώνης, της αδράνειας και του εφησυχασμού στην οποία έχουμε περιέλθει. Η αφύπνισή μας σε αυτόν τον τομέα αποτελεί πλέον άμεσο και ύψιστο ζήτημα εθνικής ανάγκης και από αυτήν θα εξαρτηθεί η επιβίωσή μας ως έθνους. Μπορούμε να δανεισθούμε στοιχεία από διάφορες σχολές, ισχύοντα δόγματα καθώς και τη στρατιωτική ιστορία, ο τρόπος όμως τον οποίο θα υιοθετήσουμε σε όλα τα επίπεδα ανάλυσης, σχεδίασης και διεξαγωγής του πολέμου για να διαχειρισθούμε το πρόβλημα της εθνικής μας άμυνας, θα πρέπει να είναι αυθεντικά ελληνικός, απηλλαγμένος από κάθε ίχνος αγκυλώσεων και προκαταλήψεων, προσαρμοσμένος στις ιδιαιτερότητες του χώρου και των δυνατοτήτών μας και κυρίως ορθολογιστικά επιλεγμένος, ώστε να εναρμονίζει ιδανικά τα διατιθέμενα μέσα προς τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Οι απαραίτητες βαθιές τομές μόνο από το ίδιο το στράτευμα μπορούν να προέλθουν, μέσω συλλογικής επιτελικής προσπάθειας. Η πολιτική ηγεσία δυστυχώς δεν αγνοεί απλώς παραμέτρους του όλου προβλήματος, αλλά ακόμα και αυτήν την ίδια την ύπαρξή του.

Ας μην μας διαφεύγει τέλος πως ο κυριότερος εκ των πιθανών μας αντιπάλων διαθέτει το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας της δράσης και της επιλογής του είδους, της έντασης, του χώρου και του χρόνου της σύγκρουσης. Το πλεονέκτημα αυτό καθιστά κρισιμότερο η ύπαρξη πιθανών πεδίων σύγκρουσης με διαφορετικά χαρακτηριστικά, όπου σε άλλα κυριαρχεί το αεροναυτικό στοιχείο, ενώ σε άλλα το χερσαίο, και αυτό σημαίνει ότι το σχέδιο αντίδρασής μας οφείλει να είναι ιδιαιτέρως ευέλικτο και ευκόλως να μεταπίπτει από το ένα είδος πολέμου στο άλλο ή να συνδυάζει αρμονικά αμφότερα.

Έχει όμως και ένα σοβαρό μειονέκτημα το οποίο απορρέει από τον ρόλο που έχει επιλέξει να διαδραματίσει. Καθώς φιλοδοξεί να “πλασαριστεί” ως ο αδιαμφισβήτητος “ νταής” στην ευρύτερη περιοχή για να αποκομίσει στρατηγικά οφέλη, είναι φυσικό να ανησυχεί πέραν του δέοντος για την κηλίδωση αυτής του της εικόνας. Ίσως περισσότερο και από μια ενδεχόμενη ήττα του. Αυτό τον καθιστά ιδιαιτέρως ευάλωτο σε μια καλοσχεδιασμένη αποτρεπτική στρατηγική, της οποίας το κόστος είναι βέβαιο ότι είναι μικρότερο από μια θερμή αναμέτρηση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειαζόμαστε περισσότερα μέσα και άνδρες, χωρίς να αποκλείεται βεβαίως η προμήθεια ορισμένων ορθολογιστικά επιλεγμένων οπλικών συστημάτων με γνώμονα τις απαιτήσεις και τους στόχους της σχεδίασης. Στη σύγχρονη θεωρία και κατά την κρατούσα άποψη, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι έχει εξασφαλισθεί το έλασσον της αριθμητικής και ποιοτικής επάρκειας που θίξαμε στην αρχή, τα απαιτούμενα για την εφαρμογή μιας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής ανάγονται στη νοητική και τη ψυχολογική σφαίρα, όπως είναι ο αιφνιδιασμός, η οικοδόμηση της φήμης του απρόβλεπτου, επικίνδυνου και αποφασισμένου για όλα, που μπορεί να προκαλέσει στον αντίπαλο ζημιά δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το όφελος που προσδοκά και άλλα συναφή.

Μιχάλης Γουνελάς

Νερατζιωτίσης 16-18, Μαρούσι, Αθήνα

Τηλ. 211 1835267/ 6976314940

δέκα συμβουλές σε νέους συγγραφείς... από τον από τον Ernest Hemingway

1. Να είσαι ερωτευμένος
2. Να πεθαίνεις από επιθυμία να γράψεις
3. Να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου
4. Να συναναστρέφεσαι καθιερωμένους συγγραφείς
5. Να μην σπαταλάς άδικα το χρόνο σου
6. Να ακούς μουσική και να ενδιαφέρεσαι για τη ζωγραφική
7. Να διαβάζεις ασταμάτητα
8. Να μην προσπαθείς να γίνεσαι κατανοητός
9. Να κάνεις πάντα το κέφι σου
10. Να σιωπάς

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Δύστυχα δίστιχα

 

 

Να επιστρέφεις στη πονεμένη αιτιότητα της μέρας
σαν κάθαρμα που βλαστούς ομορφιάς αιμορραγεί
Την τέφρα της προσευχής να τινάζεις στην έρημο
λες και τα πουλιά θα αναζητήσουν τις άκαρπες πηγές
Κορώνα γράμματα τον θηρευτή της νύχτας να ορίζεις
τα ασημένια βήματα κυκλώνουν τις αθάνατες εικόνες των νεκρών
Αθώα ηττημένος
σε γενετήσια δροσιά να κατέρχεσαι
Κάτω από τις σκάλες – ο ίλιγγος
κάτω από τον ίλιγγο – το μέλι της σιωπής
Τα τύμπανα των μηρών πάνω στο λεπίδι του καλοκαιριού
αμέριμνα πλουτίζουν
Τα πλήκτρα παίζουν μια θεσπέσια φρικωδία
φορώντας κόκκινες κορδέλες κεραυνού

***

Οι ποιητές που ξέρω

Εχουν ρυτίδες

που πάνω τους ανθίζουνε

μηλιές

τα χέρια τους

κοντεύουν στις πηγές

καταρρίπτοντας λευκά φτερά

γυρεύουν ένα στήθος

σπασμένο πηλό

και από το στόμα τους

γκρεμίζεται

η νότα του μεσημεριού

Οι ποιητές που ξέρω

αμίλητα αδέρφια έχουν

τις λέξεις τους

τις νύχτες βγάζουν

τα ρήματα

να ουρήσουν στα έρημα πάρκα

και καπνίζουν

σέρτικα επίθετα

για να δίνουν στόχο

Οι ποιητές που ξέρω

έγιναν το εξάνθημα

της όρασης

και όταν ανοίγουν μια πόρτα

τρέχει σιντριβάνι

η φωτιά

και τους ανάβει.

***
ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Όχι άλλα ανδραγαθήματα -

Ούτε για αδένες θρήνων

Σε παλιά πωρόλιθα δάχτυλα

Μήτε για πεποιημένες ασπίδες

Που μας γλίτωσαν απ’ τα δαγκώματα.

Τίποτα να μην γράψω

Τίποτα να μην θέλω

Μόνο να βλέπω το ποίημα να με συντρέχει

Καθώς θα γερνάω

Με σπασμένα τακούνια να γυρνάει σαν αρουραίος

Κάτω από τα έπιπλα

Μέσα στα μάτια μου να τρέχει

Και η άμμος να ανθίζει πανικούς

Τίποτα να μην με μέλει

Να υπογράφει μόνο του θανατικές καταδίκες

Να μιλάει από μνήμης για γαντοφορεμένες γυναίκες

Που έζησαν στον πάτο μιας συμφόρησης

Μα και για κείνα τα μόρια του ξυδιού

Που μου αναλογούσαν στο σκοτάδι

Τίποτα να μην γράψω

Τίποτα να μην θέλω

Να μου δοθεί μόνο η χάρη

Να ξαναβρώ αυτούς που με περίμεναν

Κάτω από τους αρμούς των λέξεων.

***

Εμπυρη πιθανότητα

Λέω

Μαθαίνω απ’ την αρχή

Τα οστά των λέξεων

Στο σκελετό

Της πέτρας

Ολομόναχος.

Λέω

Η σάρκα του νερού

Θα με σκεπάσει

Με μια μακρόσυρτη μνήμη πυράς

Εξόριστη σκουριά

Που ξέμεινε στη φαγωμένη άμμο

Λέω

Θα σβήσω το δέρμα

Με νέες ολοκάθαρες πληγές

Ενώ η φωνή

Θα με λυτρώνει από τραγούδια

Λέω

Ταγμένος είμαι

Σε παρανάλωμα

Τα εμπύρετα χέρια να κρύβω

Λέω δεν είμαι εγώ

Ούτε ένας άλλος.

Είμαι ο ίδιος

Μεταμφιεσμένος

Πάμπλουτος

Από

Διψασμένο

Δηλητήριο.

***

Τρίστιχα για την άχνη του δρόμου

Ενας ουρανός ζεματισμένο τσιγάρο.
Χαθήκαμε στη μηχανορραφία των χρωμάτων
θα μας βρει το ανεπίδοτο άσπρο της λέξης.

Διαγωνίως του ψυχοβάλτου
ο τρυπημένος βράχος του πρωινού
μαχαιρώνει τα βλέφαρα με καθρέφτες.

Το μυογράφημα μιας παλιάς φωτογραφίας
άξαφνα οι παλιοί εχθροί γίνονται διάφανοι
φίδι γερόλυκος τους ραντίζει με το σπασμένο μάρμαρο του χρόνου.

Είναι ένας σκύλος που διασχίζει τις χούφτες μου
αγγίζει ένα βάθος όλο δέντρα
τους βάζει φωτιά, ο σκύλος, ο εμπρηστής.

Στο τέλος άρχισαν να φτιάχνουν στίγματα από γαλάζια νερά,
να πλάθουν ανήμπορες φλόγες και τσέπες γεμάτες συλλαβές
στο τέλος άρχισαν να φτιάχνουν ένα πρόσωπο.

Κολχόζ παράδεισος, του Αλέξη Καζαντζίδη

Τον παλιό καλό καιρό, όταν ακόμα υπήρχε το οχτάωρο, τα Σάββατα έπινε κι ο… Θεός τον καφέ του. Φούμαρε στη ζούλα, κρυφά απ' το Αγιον Πνεύμα και κάνα τσιγαράκι, κοίταζε ο Πλάστης την πλάση -τα πάντα εν σοφία ποιήσας χαμογελούσε ευχαριστημένος- άγνωστοι αι βουλαί Του, και το 'ριχνε στις βόλτες.

Η αλήθεια είναι ότι ο Πανάγαθος το παράκανε. Όλο σε τριήμερα ξεχείλωνε τα γουήκ εντ. Από μια πλευρά κατανοητό, είναι και πολλά τα τέκνα του. Άρχιζε από Παρασκευή, διάλεγε και πήγαινε σε κάποιο τζαμί, στη Βαγδάτη ή στην Καζαμπλάνκα, έπιανε κουβέντα με τους πιστούς, μάθαινε τα βάσανα του ντουνιά - όλα είναι γραμμένα αναστέναζε-

Από το Σάββατο διάλεγε μια Συναγωγή στο Βερολίνο ή στη Νέα Υόκρη και πήγαινε να ακούσει ξανά στην αρχαία γλώσσα ιστορίες απ' την εποχή που ήταν ακόμα ο κόσμος νέος.

Τις Κυριακές ο Παντοδύναμος περνώντας πότε από ένα εκκλησάκι στο Αιγαίο και πότε από μια γοτθική Καθεδρική της κεντρικής Ευρώπης, έκλεινε την τριήμερη σχόλη του, βλέποντας το ηλιοβασίλεμα στην Παταγωνία ή πηγαίνοντας θέατρο στη Μόσχα...

Μεγαλεία.

Το πάλαι ποτέ, όταν ο Κτίστης έχτιζε τον Κόσμο εργαζόταν έξι ημέρες και αναπαυόταν την έβδομη. Όμως με τους αιώνες, όταν το μέγα μέρος της εργασίας ανέλαβαν οι άνθρωποι, συνταξιούχος πλέον ο Δημιουργός επέτρεψε στον εαυτόν Του την πολυτέλεια του γουηκ εντ άντε κι ορισμένων ακόμα αργιών: του άρεσε η 4η Ιουλίου είχε χαζοχαβαλέ, και την ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης στο Νεκροταφείο υπέβάλλε τα σέβη του κι οπωσδήποτε γιόρταζε με τους Κινέζους κάθε χρονιά το νέον έτος. Χόρευε μέσα στους χάρτινους δράκους και πάνω στα πυροτεχνήματα ή έπλεε μέσα σε ένα φαναράκι πάνω στο Κίτρινο Ποτάμι.

Την πρώτη φορά που άκουσε ο Πάνσοφος ότι «χαλάει την πιάτσα», δεν πίστευε στα αυτιά του.

Κι όμως! ένας Καλβινιστής πάστορας από την Ελβετία κι ένας Ευαγγελικός ραδιοφωνικός ιεροκήρυκας από τη Γιούτα, δήλωναν urbi et orbi ότι ο Θεός το έχει παρακάνει με τον τρόπο που ζει χαλαρά, χωρίς να παράγει, όλο ταξιδάκια.

Kι επιτέλους! δεν καταλαβαίνει ο τα πανθ' ορών ότι έτσι τίθεται εν κινδύνω το ασφαλιστικό σύστημα;

Πόσον καιρό σκοπεύει ακόμα να ζήσει;

Και ώς πότε οι σκληρά και τίμια εργαζόμενοι άνθρωποι θα Του πληρώνουν εισφορές τους για να πηγαίνει ο Πανταχού Παρών δώθε κείθε, ταξιδάκια στο Μάτσου Πίτσου και το Χονγκ Κονγκ;

Ηταν να μην αρχίσει η γκρίνια.

«Τι προσφέρει ο Αμνός;» ούτε καν φόρους πληρώνει, είναι ακτήμων. Ούτε καν πιστωτική κάρτα διαθέτει, είναι παρίας· κλοσάρ, αποσυνάγωγος.

Μυρμήγκια οι άνθρωποι και τζίτζικας ο Θεός; Πού ακούστηκε;

Προσπάθησε να ορθώσει έναν αντίλογο ο Παντογνώστης (συμβουλευόμενος καλού-κακού και τον Λόγο), άρχισε να εξηγεί ότι απλώς ζει ανθρώπινα, αλλά πού να τον ακούσουν οι άνθρωποι;

Αρον άρον Σύνοδον, Συνέδριο και Κονγκλάβιο να συσκεφθούν οι ηγεσίες και να συναποφασίσουν οι λαοί, τι θα κάνουν με έναν Θεό που πια δεν τους εκφράζει, δεν τους εκπροσωπεί, δεν τους μοιάζει.

Θεός ελεήμων, πολυεύσπλαχνος κι αγαπησιάρης; Ευρύχωρος, παιγνιδιάρης και ταξιδιάρης; - ποιος τον χρειάζεται;

Σε κάποιον άλλον Γαλαξία ίσως. Πάντως όχι στον δικό μας.

Κι έτσι, ο πρώτος που έθεσε θέμα απόλυσης του Θεού, διαπίστωσε ότι δεν ήταν μόνος! Γιατί όχι; βεβαίως! Ναι! Ώρα να τελειώνουμε με τα κολλήματα απ' το παρελθόν! η απόφαση δεν άργησε να βγει...

Μια φορά κι έναν καιρό...

Για την ποιητική συλλογή ΠΛΗΓΕΣ της Μίνας Ξηρογιάννη,γράφει η ΒΑΛΗ ΤΣΙΡΩΝΗ

http://sunoasis.ning.com/forum/topics/mina-xirogianni-new-poetry-collection-wounds



                                            

Πληγές,Ποιήματα,Γαβριηλίδης 2011

 

Wounds” («Πληγές») is Minas Xirogianni new poetry collection. Her poetry is a haunting evocation of a lost paradise She is not try to seduce the reader into thinking this is going to be a benign pastoral or nostalgic poems.. The poem's clean, short lines are like the snow that creates a smooth surface...From the first verses immediately signals that the poetess is taking us on a ride through a world that is more dynamic and unpredictable than what our ordinary vision perceives:
"Κι εγώ,ελεύθερη,
θα σου ψιθυρίζω την αλήθεια μας,
κι εσύ,
για πρώτη φορά,
θα την αποδέχεσαι.”
(“And I free
,I will whisper our truth
and you
,for first time
will agree”)

The descriptions of the different kinds of silence in her poems are pitch-perfect! Mina Xirogianni graps our attention with unusual imagery of the stanzas that includes in her poems, and their tone is somehow too precious.Brilliant work by the hand of Mina Xirogianni.

What about Mina Xirogianni poetry?

Mina Xirogianni is a modern Greek poetess... Recently published her new poetry collection under the title "Wound" (Πληγές)...

Minas Xirogianni poetry, has an instantly recognizable character

“Την άρνησή σου την έκανα καράβι
που θα με ταξιδεύει στα χρόνια που θα ‘ρθουν.
Κυματάκι της θάλασσας που πάνω του θα χαιδεύομαι
Φωνούλα μέσα μου που τραγουδάει για αθωότητα.
Την άρνησή σου την έκανα στίχους ηχηρούς,
την έκανα στιγμή ολόκληρη γεμάτη από σένα,
ελπίδα ότι μπροστά μου θα σταθείς μια μέρα,
Κι εγώ,
ελεύθερη,
θα σου ψιθυρίζω την αλήθεια μας,
κι εσύ,
για πρώτη φορά,
θα την αποδέχεσαι.”

(“And I
free,
I will whisper our truth
and you,
for first time
will agree”)

What gives these deceptively simple lines so much power? Perhaps it is the immediacy and sincerity of the feelings that the poet shares with us.

There is no self-conscious drama, no aesthetic affectation.The poems of Mina Xirogianni, just as the lovers’ ecstasy are always intermingled with awareness of mortality.

Striking imagery, brilliant wording.

http://poetichorizons.proboards.com/index.cgi?board=spirit&action=display&thread=4039

Read more: http://poetichorizons.proboards.com/index.cgi?board=spirit&action=display&thread=4039#ixzz1Ze0d64h2

Poetic Horizons - Poetry and Prose - What about Mina Xirogianni poetry?

poetichorizons.proboards.com

Poetic Horizons, Welcoming writers from around the world ... unique perspectives through word and art, whether in the form of poetry, prose, art work or discussion of past and current world events, poetry, short story and everyday discussion forum.