VARELAKI:Τί εύχεσαι;Τί προσδοκάς;Mελλοντικά σχέδια.
Β.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να βρίσκουν τρόπους να εκφράζονται και να εργάζονται πάνω στην έκφρασή τους, ώστε να την βελτιώνουν. Εύχομαι οι εκδότες να εκδίδουν καλά βιβλία και οι αναγνώστες να ψάχνουν να βρίσκουν αυτό που τους ταιριάζει και τους προχωρά στη ζωή. Εύχομαι μέσα από την οικονομική κρίση, την στοφή σε πνευματικά αγαθά και αξίες. Ελπίζω μέρα με τη μέρα να γινόμαστε όλοι πιο δημιουργικοί, πιο τρυφεροί, πιο φιλεύσπλαχνοι, αυστηροί με τον εαυτό μας και επιεικείς με τους άλλους.
Περιμένω τον επόμενο μήνα το νέο μου παραμύθι "Το μοναδικό φιλί" σε εικονογράφηση του Σβετλίν, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Περιμένω με το καλό να εκδοθεί "Το Συμβάν", αλλά δεν γνωρίζω ακριβώς πότε θα γίνει αυτό.
Έχω ξεκινήσει ένα πολύ διαφορετικό και ριζοσπαστικό μυθιστόρημα. Και θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με μια σοβαρή εφημερίδα στην οποία θα γράφω παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Όχι μόνο για να δημοσιεύονται όσα γράφω ώστε να μην εκραγώ κάποια στιγμή από ασφυξία (γέλιο), αλλά και γιατί με ενδιαφέρει να εργάζομαι πάνω σε συνεκτικά μοτίβα της κονωνίας. Πιστεύω πως το παραμύθι λειτουργεί προς αυτήν την κατεύθυνση: ενώνει μικρούς και μεγάλους, δίνει κοινό όραμα, μας βοηθά να ανακαλύπτυμε μυστικά και αλήθειες.
Ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη και εύχομαι καλή συνέχεια και αδιάπτωτη δημιουργικότητα!
Σελίδες
▼
Σελίδες
▼
Σελίδες
▼
Σελίδες
▼
Σελίδες
▼
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
<ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ>>.Προδημοσίευση.Γιατί;
B.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:Εδώ και λίγα χρόνια είμαι μέσα στα blogs και τελευταία στο Facebook. Αφού πέρασα έναν χρόνο ως σχολιάστρια μπλογκς, αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου. Ο στόχος μου ήταν από την αρχή ξεκάθαρος: λογοτεχνική άσκηση επί καθημερινής βάσης και μοίρασμα. Η αμεσότητα που σου προσφέρει το διαδίκτυο βοηθά πολυ στο να αξιολογήσεις κι εσύ την δουλειά σου. Από την άλλη μεριά, εγώ έχω το "πρόβλημα" της υπέρ-παραγωγικότητας. Το να εκδίδω ένα ή δύο βιβλία το χρόνο μου είναι πάρα πολύ λίγο. Τόσα χρόνια μάζεψα χιλιάδες σελίδες. Έχω ξεχάσει τι έχω γράψει. Δεν μπορώ να μαζεύω άλλο. Αρχίζει και με πνίγει ο όγκος των γραπτών μου. Δημοσιεύοντάς τα στο διαδίκτυο τα κοινωνώ στους ανθρώπους και αυτό με ανακουφίζει και μου δίνει μεγάλη χαρά.
Όσον αφορά "Το Συμβάν", είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα. Είναι λογικό να έχω μια αγωνία για το πώς μιλάει στον αναγνώστη. Υποβάλλω τον εαυτό μου στην δοκιμασία της έκθεσης, ίσως γιατί κατά βάθος περισσότερο από συγγραφέας, είμαι ηθοποιός. Ζω για να εκτίθεμαι και γι' αυτό γράφω. Το διαδίκτυο είναι εξαιρετικό μέσο έκθεσης. Για μένα είναι μια μεγάλη σκηνή με πολλούς θεατές που μάλιστα δεν είναι αδρανείς και άβουλοι. Παίρνουν τον λόγο, σε επιβραβεύουν ή σου κάνουν διορθώσεις. Στο μπλογκ είναι πιο συγκρατημένοι και ενώ το διαβάζουν πολλοι, σχολιάζουν λίγοι. Στο Facebook όμως η ανταπόκριση είναι μεγάλη και πέρα από όσα γράφονται στο προφίλ δημοσίως, έρχονται εσωτερικά μέηλ που είναι πάρα πολύ σοβαρά και καίρια, πολύ ουσιαστικά και χρήσιμα προκειμένου να βελτιώνομαι και να προχωρώ. Με διαμορφώνουν, με προβληματίζουν και συχνά τροποποιώ κάτι στο κείμενο αν κρίνω πως ο αναγνώστης βλέπει κάτι που εγώ δεν βλέπω. Πάντα η αλήθεια μας επαληθεύεται στον άλλο. Είναι μια δυναμική διαδικασία με προσωπικό χαρακτήρα που πρέπει να την ζηλεύει the real life!
B.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:Εδώ και λίγα χρόνια είμαι μέσα στα blogs και τελευταία στο Facebook. Αφού πέρασα έναν χρόνο ως σχολιάστρια μπλογκς, αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου. Ο στόχος μου ήταν από την αρχή ξεκάθαρος: λογοτεχνική άσκηση επί καθημερινής βάσης και μοίρασμα. Η αμεσότητα που σου προσφέρει το διαδίκτυο βοηθά πολυ στο να αξιολογήσεις κι εσύ την δουλειά σου. Από την άλλη μεριά, εγώ έχω το "πρόβλημα" της υπέρ-παραγωγικότητας. Το να εκδίδω ένα ή δύο βιβλία το χρόνο μου είναι πάρα πολύ λίγο. Τόσα χρόνια μάζεψα χιλιάδες σελίδες. Έχω ξεχάσει τι έχω γράψει. Δεν μπορώ να μαζεύω άλλο. Αρχίζει και με πνίγει ο όγκος των γραπτών μου. Δημοσιεύοντάς τα στο διαδίκτυο τα κοινωνώ στους ανθρώπους και αυτό με ανακουφίζει και μου δίνει μεγάλη χαρά.
Όσον αφορά "Το Συμβάν", είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα. Είναι λογικό να έχω μια αγωνία για το πώς μιλάει στον αναγνώστη. Υποβάλλω τον εαυτό μου στην δοκιμασία της έκθεσης, ίσως γιατί κατά βάθος περισσότερο από συγγραφέας, είμαι ηθοποιός. Ζω για να εκτίθεμαι και γι' αυτό γράφω. Το διαδίκτυο είναι εξαιρετικό μέσο έκθεσης. Για μένα είναι μια μεγάλη σκηνή με πολλούς θεατές που μάλιστα δεν είναι αδρανείς και άβουλοι. Παίρνουν τον λόγο, σε επιβραβεύουν ή σου κάνουν διορθώσεις. Στο μπλογκ είναι πιο συγκρατημένοι και ενώ το διαβάζουν πολλοι, σχολιάζουν λίγοι. Στο Facebook όμως η ανταπόκριση είναι μεγάλη και πέρα από όσα γράφονται στο προφίλ δημοσίως, έρχονται εσωτερικά μέηλ που είναι πάρα πολύ σοβαρά και καίρια, πολύ ουσιαστικά και χρήσιμα προκειμένου να βελτιώνομαι και να προχωρώ. Με διαμορφώνουν, με προβληματίζουν και συχνά τροποποιώ κάτι στο κείμενο αν κρίνω πως ο αναγνώστης βλέπει κάτι που εγώ δεν βλέπω. Πάντα η αλήθεια μας επαληθεύεται στον άλλο. Είναι μια δυναμική διαδικασία με προσωπικό χαρακτήρα που πρέπει να την ζηλεύει the real life!
VARELAKI:Ποιά τα λογοτεχνικά σου πρότυπα;Ποιούς λογοτέχνες αγαπάς;
B.NEYΡΟΚΟΠΛΗ:Από Έλληνες, αγαπώ τον Παπαδιαμάντη, τον Σολωμό, τον Σαραντάρη, τον Καρούζο, τη Ζωή Καρέλλη, τον Βιζυηνό, τον Αλέξανδρο Κοσματόπουλο. Αγαπώ και πολλούς άλλους, αλλά οι παραπάνω με καθόρισαν. Από ξένους τον Ρίλκε, τον Πεσόα, τον Έλιοτ, τον Πιραντέλλο, τον Ίταλο Καλβίνο, τον Ζενέ, τον Ντοστογιέφσκι, πάρα πολύ τον σύγχρονο Πιερ Μισόν που με εμπνέει ξεχωριστά. Δεν έχω λογοτεχνικό πρότυπο και αυτό φαίνεται στη γραφή μου, αλλά σίγουρα οι ποιητές και οι θεατρικοί συγγραφείς μ' έχουν σημαδέψει.
VARELAKI:Το βιβλίο έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας;
B.NEYROKOΠΛΗ:Δεν διαβάζω στατιστικές για να έχω μια σαφή άποψη. Πιστεύω όμως πως το βιβλίο όσο κι αν παραγκωνίζεται πάντα θα επιστρέφουμε σ' αυτό. Μπορεί να περνάει κρίση, αλλά οι κρίσεις μας βοηθούν, καθαρίζουν το τοπίο. Περάσαμε μια φάση μεγάλης ευμάρειας στη χώρα μας. Αυτό στον χώρο του βιβλίου εκφράστηκε με πολυπληθείς εκδόσεις, χωρίς μέτρο και αξιολόγηση. Δημιουργήθηκε ένα χάος. Οι αναγνώστες δεν ήξεραν τι είναι καλό και τι δεν είναι κι αυτό είχε το τίμημά του. Η οικονομική κρίση μας δίνει τώρα την ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε τα πράγματα. Και οι εκδότες να επιλέγουν πιο προσεκτικά και οι αναγνώστες να γίνονται αυστηρότεροι. Το βρίσκω ιδιαίτερα θετικό και δεν ανησυχώ καθόλου.
B.NEYΡΟΚΟΠΛΗ:Από Έλληνες, αγαπώ τον Παπαδιαμάντη, τον Σολωμό, τον Σαραντάρη, τον Καρούζο, τη Ζωή Καρέλλη, τον Βιζυηνό, τον Αλέξανδρο Κοσματόπουλο. Αγαπώ και πολλούς άλλους, αλλά οι παραπάνω με καθόρισαν. Από ξένους τον Ρίλκε, τον Πεσόα, τον Έλιοτ, τον Πιραντέλλο, τον Ίταλο Καλβίνο, τον Ζενέ, τον Ντοστογιέφσκι, πάρα πολύ τον σύγχρονο Πιερ Μισόν που με εμπνέει ξεχωριστά. Δεν έχω λογοτεχνικό πρότυπο και αυτό φαίνεται στη γραφή μου, αλλά σίγουρα οι ποιητές και οι θεατρικοί συγγραφείς μ' έχουν σημαδέψει.
VARELAKI:Το βιβλίο έχει παραγκωνιστεί στις μέρες μας;
B.NEYROKOΠΛΗ:Δεν διαβάζω στατιστικές για να έχω μια σαφή άποψη. Πιστεύω όμως πως το βιβλίο όσο κι αν παραγκωνίζεται πάντα θα επιστρέφουμε σ' αυτό. Μπορεί να περνάει κρίση, αλλά οι κρίσεις μας βοηθούν, καθαρίζουν το τοπίο. Περάσαμε μια φάση μεγάλης ευμάρειας στη χώρα μας. Αυτό στον χώρο του βιβλίου εκφράστηκε με πολυπληθείς εκδόσεις, χωρίς μέτρο και αξιολόγηση. Δημιουργήθηκε ένα χάος. Οι αναγνώστες δεν ήξεραν τι είναι καλό και τι δεν είναι κι αυτό είχε το τίμημά του. Η οικονομική κρίση μας δίνει τώρα την ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε τα πράγματα. Και οι εκδότες να επιλέγουν πιο προσεκτικά και οι αναγνώστες να γίνονται αυστηρότεροι. Το βρίσκω ιδιαίτερα θετικό και δεν ανησυχώ καθόλου.
artmaniac6-ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΤΗς ΜΟΥΣΙΚΉΣ>>.Μίλησέ μου γι΄αυτό.
Β.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:"Το Παραμύθι της μουσικής" είναι το μόνο κείμενο που έχω γράψει κατά παραγγελία. Μου το ζήτησε ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ουτίστας και συνθέτης, εμπνευστής και δημιουργός του μουσικού σχήματος "Εν Χορδαίς" και της ομώνυμης μουσικής σχολής που έκανε μία τομή στην μουσική ιστορία της χώρας μας, αλλά και σύντροφος της ζωής μου από τα 18 μου χρόνια έως σήμερα. Μου ζήτησε ένα παραμύθι μέσα από το οποίο να παρουσιάζονται τα μουσικά όργανα της χώρας μας, αλλά και των γειτονικών χωρών. Δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχο στον χώρο του παιδικού βιβλίου και πίστευε πως μπορούμε να καλύψουμε αυτό το κενό φτιάχνοντας τη δική μας πρόταση. Εκείνο το διάστημα με απασχολούσε πολύ η τύφλωση. Είχα γνωρίσει έναν μουσικό τυφλό, συζητούσα μαζι του συχνά για τις εμπειρίες του και είχα αρχίσει να γράφω ένα μέρος από το "Συμβάν" που τώρα έχω τελειώσει. Έτσι συνδίασα την παραγγελία του Κυριάκου με το θέμα που με απασχολούσε, γιατί κατάλαβα το περίσσευμα που προκύπτει από το έλλειμμα και την δύναμη που γεννά η αδυναμία.
Το βιβλίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη, μετά το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" που είχε προηγηθεί και είχε βραβευθεί από τον Κύκλο του Ελληνικού παιδικού βιβλίου και το περιοδικό Διαβάζω. "Το παραμύθι της μουσικής" ήταν κι αυτό υποψήφιο για το βραβείο Διαβάζω και θυμάμαι με συγκίνηση πως μετά την ανακοίνωση των βραβείων ήρθαν συνάδερφοι και άγνωστοί μου συγγραφείς και μου είπαν πως ήταν σίγουροι πως θα έπαιρνα δεύτερη φορά το βραβείο. Δεν το πήρα όμως και δεν έχει τόση σημασία αυτό. Ένα χρόνο έγραφα αυτό το παραμύθι και έναν χρόνο το διόρθωνα. Εκείνο τον καιρό σπούδαζα μουσική κι αυτό με βοήθησε πολύ. Έπρεπε όμως να διαβάσω πολύ και για τα όργανα και για τους τόπους προέλευσής τους, αν και ευτυχώς στους περισσότερους είχα ταξιδέψει. Έπρεπε να εμβαθύνω στην τυφλότητα. Μετά από τόση δουλειά ήμουν αρκούντως ικανοποιημένη. Μετά Κυριάκος έγραψε την μουσική γι' αυτό το παραμύθι που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Εν Χορδαίς", και το παρουσιάσαμε μία φορά για πέντε παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαολονίκης και μετά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στα πλαίσια της "Νύχτας Διαλόγου". Το βιβλίο και η μουσική του παρουσιάστηκαν κατόπιν, πάνω από πενήντα φορές σε σχολεία και βιβλιοθήκες και ακόμα έχουμε διαρκώς προτάσεις. Τα παιδιά το αγαπούν πολύ και προκαλεί προβληματισμούς και γύρω από τη μουσική και τα όργανα, αλλά και γύρω από την αναπηρία.
Β.ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ:"Το Παραμύθι της μουσικής" είναι το μόνο κείμενο που έχω γράψει κατά παραγγελία. Μου το ζήτησε ο Κυριάκος Καλαϊτζίδης, ουτίστας και συνθέτης, εμπνευστής και δημιουργός του μουσικού σχήματος "Εν Χορδαίς" και της ομώνυμης μουσικής σχολής που έκανε μία τομή στην μουσική ιστορία της χώρας μας, αλλά και σύντροφος της ζωής μου από τα 18 μου χρόνια έως σήμερα. Μου ζήτησε ένα παραμύθι μέσα από το οποίο να παρουσιάζονται τα μουσικά όργανα της χώρας μας, αλλά και των γειτονικών χωρών. Δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχο στον χώρο του παιδικού βιβλίου και πίστευε πως μπορούμε να καλύψουμε αυτό το κενό φτιάχνοντας τη δική μας πρόταση. Εκείνο το διάστημα με απασχολούσε πολύ η τύφλωση. Είχα γνωρίσει έναν μουσικό τυφλό, συζητούσα μαζι του συχνά για τις εμπειρίες του και είχα αρχίσει να γράφω ένα μέρος από το "Συμβάν" που τώρα έχω τελειώσει. Έτσι συνδίασα την παραγγελία του Κυριάκου με το θέμα που με απασχολούσε, γιατί κατάλαβα το περίσσευμα που προκύπτει από το έλλειμμα και την δύναμη που γεννά η αδυναμία.
Το βιβλίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη, μετά το "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" που είχε προηγηθεί και είχε βραβευθεί από τον Κύκλο του Ελληνικού παιδικού βιβλίου και το περιοδικό Διαβάζω. "Το παραμύθι της μουσικής" ήταν κι αυτό υποψήφιο για το βραβείο Διαβάζω και θυμάμαι με συγκίνηση πως μετά την ανακοίνωση των βραβείων ήρθαν συνάδερφοι και άγνωστοί μου συγγραφείς και μου είπαν πως ήταν σίγουροι πως θα έπαιρνα δεύτερη φορά το βραβείο. Δεν το πήρα όμως και δεν έχει τόση σημασία αυτό. Ένα χρόνο έγραφα αυτό το παραμύθι και έναν χρόνο το διόρθωνα. Εκείνο τον καιρό σπούδαζα μουσική κι αυτό με βοήθησε πολύ. Έπρεπε όμως να διαβάσω πολύ και για τα όργανα και για τους τόπους προέλευσής τους, αν και ευτυχώς στους περισσότερους είχα ταξιδέψει. Έπρεπε να εμβαθύνω στην τυφλότητα. Μετά από τόση δουλειά ήμουν αρκούντως ικανοποιημένη. Μετά Κυριάκος έγραψε την μουσική γι' αυτό το παραμύθι που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Εν Χορδαίς", και το παρουσιάσαμε μία φορά για πέντε παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαολονίκης και μετά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στα πλαίσια της "Νύχτας Διαλόγου". Το βιβλίο και η μουσική του παρουσιάστηκαν κατόπιν, πάνω από πενήντα φορές σε σχολεία και βιβλιοθήκες και ακόμα έχουμε διαρκώς προτάσεις. Τα παιδιά το αγαπούν πολύ και προκαλεί προβληματισμούς και γύρω από τη μουσική και τα όργανα, αλλά και γύρω από την αναπηρία.
artmaniac6-ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
VARELAKI:Πως ξεκίνησες να γράφεις;
B.NEYROKOΠΛΗ: Ζώντας έξω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, λίγο πίσω από το Επταπύργιο, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σ' ένα περιβάλλον αποκομμένο από τα θεάματα, τις τέχνες, αλλά και από τη λογοτεχνία. Όταν τελείωσα το Παιδαγωγικό, στο οποίο είχα ερεθίσματα ανάγνωσης ποικίλλων βιβλίων, και ενώ άρχισα να δουλεύω σ' ένα φρικτό ιδιωτικό σχολείο, ιδιαίτερα καταπιεστικό, άρχισα να ψάχνω διεξόδους επικοινωνίας με τα παιδιά. Έτσι άρχισα να διαβάζω για το Θεατρικό παιχνίδι. Δεν μου έφταναν όμως τα διαβάσματα, αναζητούσα και την πρακτική βιωματική πλευρά τους, κι έτσι πήγα στην Κρήτη ένα καλοκαίρι για να παρακολουθήσω σεμινάρια. Ήμουν γύρω στα 25, -έχω κακή σχέση με τον χρόνο, ποτέ δεν θυμάμαι ακριβώς πότε συνέβη κάτι στη ζωή μου-. Ένα βράδυ πρότεινε ένας φίλος να πάμε να παρακολουθήσουμε μια θεατρική πρόβα που γινόταν στο Κάστρο του Φιρκά. Αντέδρασα ειρωνικά, αλλά τελικά πήγα. Δεν είχα ξαναδεί ούτε θέατρο, ούτε βέβαια και πρόβα θεατρική. Εκείνο το βράδυ η ζωή μου ήρθε τούμπα. Ήταν μια μοναδική πρόβα, στους "Φασουλήδες με τη μαγκούρα του Λόρκα" και σκηνοθέτης ήταν ο Θωδ Εσπίριτου που έμελλε να με καθορίσει. Όταν τελείωσε, είπα μέσα μου πως εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς θέατρο και πως είχα πάρει τη ζωή μου λάθος. Πήγα στον σκηνοθέτη και τον ρώτησα: τι είναι θέατρο; Ξεκίνησε να μου απαντά και κάποια στιγμή ξημέρωσε. Την επόμενη μέρα έγραψα το πρώτο μου ποίημα. Από κείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δεν σταμάτησα να γράφω. Η πρόβα εκείνη άνοιξε μέσα μου μια πόρτα κι από κει ξεχείλισε ένα ποτάμι, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Ήταν η στιγμή που ξύπνησα. Θαρρείς πως μέχρι τότε κοιμόμουν.
Το ίδιο φθινόπωρο αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο, έδωσα καταταρκτήριες και πέρασα στο Τμήμα Θεάτρου της ΑΣΚΤ, του ΑΠΘ. Αυτό ήταν ένα θαύμα, αν σκεφτεί κανείς πως δεν είχα καμία σχέση με το σκηνικό θέατρο και τα κείμενά του.
Λίγο πριν τελειώσω τη σχολή έγραψα και εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο: "Εγώ ο Άλλος", εκδ.Νησίδες, το 1999. Αυτό το βιβλίο είναι η δική μου απαντηση στο τι είναι θέατρο. Ήμουν νέα και ο εκδοτικός οίκος μικρός. Αναγκάστικα να πληρώσω την έκδοση του βιβλίου. Μόλις το έκανα ορκίστηκα πως δεν θα ξαναπληρώσω ποτέ βιβλίο μου, όπως και έγινε.
Έκανα πολλές προσπάθειες να εκδώσω τα ποιήματά μου. Μου έρχονταν συνέχεια αρνητικές επιστολές. Τις έχω όλες σ' ένα φάκελλο και μετά από πολλές απορίψεις, μια μέρα είπα πως θα έρθει κάποια στιγμή να βγάλω ένα βιβλίο που θα λέγεται: "Τα εκδοτικά μου ΟΧΙ"... (Γέλιο).
Όταν είδα πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, να εκδώσω ποίηση αν δεν πληρώσω την έκδοση, αποφάσισα αφού οι εκδότες δεν αλλάζουν και ο κόσμος δεν διαβάζει ποίηση, να αλλάξω εγώ. Έτσι άρχισα να γράφω παραμύθια που να διαβάζουν οι άνθρωποι και να εκδίδουν οι εκδότες. Ήθελα να μιλήσω και όσο περνούσαν τα χρόνια και δεν ακουγόταν η φωνή μου, πνιγόμουν. Ποτέ δεν έγραφα για μένα. Πάντα έγραφα για τους άλλους και πάντα ήθελα να μοιράζομαι ό,τι γράφω. Νομίζω πως αν τελικά δούλευα σαν ηθοποιός στο θέατρο δεν θα έγραφα. Στην Θεσσαλονίκη όμως δεν μπορούσα να κάνω το θέατρο που ήθελα και αγαπούσα, το θέατρο των δασκάλων μου, όπως του Εσπίριτου, του Λ.Βογιατή, του Ανατόλι Βασίλιεφ ή του Τάπα Σουντάνα. Κι επειδή η σκηνή για μένα είναι τρόπος να υπάρχω, αφού δεν μπορώ να είμαι στο παλκοσένικο του θεάτρου βγήκα στο παλκοσένικο της γραφής. Δεν είναι μεγάλη η διαφορά.
B.NEYROKOΠΛΗ: Ζώντας έξω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, λίγο πίσω από το Επταπύργιο, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σ' ένα περιβάλλον αποκομμένο από τα θεάματα, τις τέχνες, αλλά και από τη λογοτεχνία. Όταν τελείωσα το Παιδαγωγικό, στο οποίο είχα ερεθίσματα ανάγνωσης ποικίλλων βιβλίων, και ενώ άρχισα να δουλεύω σ' ένα φρικτό ιδιωτικό σχολείο, ιδιαίτερα καταπιεστικό, άρχισα να ψάχνω διεξόδους επικοινωνίας με τα παιδιά. Έτσι άρχισα να διαβάζω για το Θεατρικό παιχνίδι. Δεν μου έφταναν όμως τα διαβάσματα, αναζητούσα και την πρακτική βιωματική πλευρά τους, κι έτσι πήγα στην Κρήτη ένα καλοκαίρι για να παρακολουθήσω σεμινάρια. Ήμουν γύρω στα 25, -έχω κακή σχέση με τον χρόνο, ποτέ δεν θυμάμαι ακριβώς πότε συνέβη κάτι στη ζωή μου-. Ένα βράδυ πρότεινε ένας φίλος να πάμε να παρακολουθήσουμε μια θεατρική πρόβα που γινόταν στο Κάστρο του Φιρκά. Αντέδρασα ειρωνικά, αλλά τελικά πήγα. Δεν είχα ξαναδεί ούτε θέατρο, ούτε βέβαια και πρόβα θεατρική. Εκείνο το βράδυ η ζωή μου ήρθε τούμπα. Ήταν μια μοναδική πρόβα, στους "Φασουλήδες με τη μαγκούρα του Λόρκα" και σκηνοθέτης ήταν ο Θωδ Εσπίριτου που έμελλε να με καθορίσει. Όταν τελείωσε, είπα μέσα μου πως εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς θέατρο και πως είχα πάρει τη ζωή μου λάθος. Πήγα στον σκηνοθέτη και τον ρώτησα: τι είναι θέατρο; Ξεκίνησε να μου απαντά και κάποια στιγμή ξημέρωσε. Την επόμενη μέρα έγραψα το πρώτο μου ποίημα. Από κείνη τη μέρα μέχρι σήμερα δεν σταμάτησα να γράφω. Η πρόβα εκείνη άνοιξε μέσα μου μια πόρτα κι από κει ξεχείλισε ένα ποτάμι, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Ήταν η στιγμή που ξύπνησα. Θαρρείς πως μέχρι τότε κοιμόμουν.
Το ίδιο φθινόπωρο αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο, έδωσα καταταρκτήριες και πέρασα στο Τμήμα Θεάτρου της ΑΣΚΤ, του ΑΠΘ. Αυτό ήταν ένα θαύμα, αν σκεφτεί κανείς πως δεν είχα καμία σχέση με το σκηνικό θέατρο και τα κείμενά του.
Λίγο πριν τελειώσω τη σχολή έγραψα και εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο: "Εγώ ο Άλλος", εκδ.Νησίδες, το 1999. Αυτό το βιβλίο είναι η δική μου απαντηση στο τι είναι θέατρο. Ήμουν νέα και ο εκδοτικός οίκος μικρός. Αναγκάστικα να πληρώσω την έκδοση του βιβλίου. Μόλις το έκανα ορκίστηκα πως δεν θα ξαναπληρώσω ποτέ βιβλίο μου, όπως και έγινε.
Έκανα πολλές προσπάθειες να εκδώσω τα ποιήματά μου. Μου έρχονταν συνέχεια αρνητικές επιστολές. Τις έχω όλες σ' ένα φάκελλο και μετά από πολλές απορίψεις, μια μέρα είπα πως θα έρθει κάποια στιγμή να βγάλω ένα βιβλίο που θα λέγεται: "Τα εκδοτικά μου ΟΧΙ"... (Γέλιο).
Όταν είδα πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, να εκδώσω ποίηση αν δεν πληρώσω την έκδοση, αποφάσισα αφού οι εκδότες δεν αλλάζουν και ο κόσμος δεν διαβάζει ποίηση, να αλλάξω εγώ. Έτσι άρχισα να γράφω παραμύθια που να διαβάζουν οι άνθρωποι και να εκδίδουν οι εκδότες. Ήθελα να μιλήσω και όσο περνούσαν τα χρόνια και δεν ακουγόταν η φωνή μου, πνιγόμουν. Ποτέ δεν έγραφα για μένα. Πάντα έγραφα για τους άλλους και πάντα ήθελα να μοιράζομαι ό,τι γράφω. Νομίζω πως αν τελικά δούλευα σαν ηθοποιός στο θέατρο δεν θα έγραφα. Στην Θεσσαλονίκη όμως δεν μπορούσα να κάνω το θέατρο που ήθελα και αγαπούσα, το θέατρο των δασκάλων μου, όπως του Εσπίριτου, του Λ.Βογιατή, του Ανατόλι Βασίλιεφ ή του Τάπα Σουντάνα. Κι επειδή η σκηνή για μένα είναι τρόπος να υπάρχω, αφού δεν μπορώ να είμαι στο παλκοσένικο του θεάτρου βγήκα στο παλκοσένικο της γραφής. Δεν είναι μεγάλη η διαφορά.