ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ-Η ΑΤΙΘΑΣΗ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ MANSOUR

...Γλώσσα που μ΄άλλη γλώσσα δεν μοιάζει!Σε κόβει στα δύο ,στα χιλια!Σε τσακίζει!Σαν να σου βαράει το κεφάλι στον τοίχο ,σα να σε σου τρώει το συκώτι ,σαν σα σε κοπανά σε τραχείς βράχους πλάι σε ήρεμη θάλασσα.Χωρίς αιδώ,χωρίς στόμφο,χωρίς δισταγμό,χωρίς θεωρία ,χωρίς ανάλυση,χωρίς πιθηκισμό,χωρίς συντηρητισμό,χωρίς σεβασμό και αξιοπρέπεια-αλίμονο!-χωρίς ψευτιά και σύμβαση!Με πόθο και πάθος,με ακαταστασία,με πολύ όνειρο και υπερρεαλισμό,με σαρκική αποχαλίνωση ,με δριμύτητα ,με σφοδρότητα,με τόλμη,μ΄αμίμητη σκληρότητα,με ατελείωτη προκλητικότητα,μ΄αυταρχισμό ,με κυνισμό,με ειλικρίνεια,με ερωτισμό και αυτο-ερωτισμό,με αυτοαναφορά ,με φλόγα,με πόλεμο,με μοναξιά,με ΣΟΚ ,ΜΕ ΧΑΟΣ,ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ!
Εκεί κάπου στέκει η ποίηση της JOYCE MANSOUR!.Μια ποίηση ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ.ΞΕΣΗΚΩΜΑ.ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ.Μια ποίηση γεμάτη μεταφυσική και εξαλλοσύνη,αγριότητα και ανηθικότητα,ντελίριο,ξέσπασμα και οραματισμό!Μια ποιήτρια από τη Γαλλία,με την οποία έχουν ασχοληθεί αρκετοί Έλληνες και έχουν μεταφράσει έργα της.Αναφέρω τους:Βικτωρία Παπαδάτου και τους ποιητές Nάνο Βαλαωρίτη,Τάσο Κόρφη, και Έκτορα Κακναβάτο Μια ποιήτρια που δεν φοβάται την ΄ΕΚΘΕΣΗ,το ξεγύμνωμα,την αποκάλυψη.Ενα αγρίμι που πορεύεται και πάει και δεν κρύβει πως είναι αγρίμι!Δεν ωραιοποιεί,δεν εξωραίζει,δεν μαλακώνει ,δεν συμβιβάζεται. Δεν κρύβει τη μελαγχολία,την αηδία,τον πόνο,την πικρία,τη διαστροφή ακόμα και τη λαγνεία.Φαίνεται πως όλα αυτά τα προτιμά από τον θάνατο η Μansour!Φαίνεται πως όλα αυτά τα μεταφράζει ως ΖΩΗ,με της οποίας το μέρος είναι τελικά!Σημειώνω εδώ πως η ποιήτρια πέθανε από καρκίνο του στήθους το 1986,στα πενηνταοχτώ της χρόνια.Ο ΄Εκτωρ Κακναβάτος στην εισαγωγή του βιβίου ΚΡΑΥΓΕΣ-ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ-ΟΡΝΙΑ,αναφέρει πώς <έξι μήνες πριν από τον θάνατό της,στην τελευταία της συλλογή Trous noirs είχε γράψει:΄΄Πρέπει να εισπνέι κανείς θάνατο|για να γιατρέψει το πνεύμα του|Το σφεντάμι γλύφει τον αγέρα |δίχως καλέμι|Περιμένω τη στροφή του
δρόμου|Στόμα ξερό από αγρύπνια|κυριευμένο από τον φόβο">.
H Μansour πάει πέρα από τη συμβαση...Στην αληθινή ποίηση δεν πρέπει να υπάρχει σύμβαση!Κάθε ποίημα και αίσθηση.Κάθε ποίημα και εμπειρία.Αντιτάσσεται στο βόλεμα της ψυχήξς και της γραφής .Αποδομεί.Καταστρέφει.Και πάλι συνθέτει.Είναι σπουδαία η Μαnsour.Γιατί δεν φοβάται τα γκρεμίσματα και τα τσαλακώματα.Κάθε ακρότητα και προχώρημα.Με επικίνδυνα ένστικτα στην αγάπη:<αγαπώ τη γεύση από το παχύ σου αίμα>,<άσε με να σε τυφλώσω>.Μια γενική παραφορά με διάχυτη τη σκέψη ή την παρουσία του θανάτου:<..η ομορφιά μου όλη μέσα στα δίχως κόρες μάτια σου πνιγμένη,μες στην κοιλιά σου ο θάνατος που το μυαλό μου τρώει,όλα ετούτα μιαν αλλόκοτη με κάνουν κόρη>.
Θάνατος χωρίς Έρωτα -και το αντίστροφο -δεν νοείται:<Χτες το βράδυ είδα το πτώμα σου...είδα το κρανίο σου...είδα τα κόκαλά σου ξεβρασμένα από την πρωινή θάλασσα...Τα καβούρια φιλονικούσαν για την σάρκα σου...Τίποτα δεν έμεινε από τα παχουλά βυζιά σου κι ωστόσο είναι έτσι που σε προτίμησα ,ανθέ μου...αιδοίο πέρα για πέρα λογχισμένο,λιόντισσας καρδιά αποσυνθεμένη...>.Άλλοτε παιχνίδι ερωτικό καννιβαλιστικό:<Θέλεις την κοιλιά μου για να τρέφεσαι|θέλεις τα μαλλιά μου για να χορταίνεις|θέλεις τα νεφρά μου,τα βυζιά μου,το ξουρισμένο μου κεφάλι|θέλεις λίγο λίγο να πεθαίνω|πεθαίνοντας να μουρμουρίζω παιδιάστικα λόγια>.Η ίδια ήταν μητέρα,κάπου όμως γράφει:<θα΄θελα ν΄αφανίσω των ονείρων μου το αίμα καταργώντας έτσι τη μητρότητα>.Υπερρεαλιστικές σκληρές εικόνες:<Πέταξες τα μάτια μου στη θάλασσα|ξερίζωσες από τα χέρια μου τα όνειρά μου|ξέσκισες τον μελανιασμένο αφαλό
μου|και μες στα πράσινα των μαλλιών μου φύκια π΄ανεμίζουν |το έμβρυο έχεις πνίξει>.Μια περιρρέουσα μοναξιά:<Σας είδα αγκαλιασμένους μες στον άνεμο...σας είδα πλαγιαμένους μές στον χολερικό χρυσό των σκοίνων...σας είδα κοιμισμένους|Κι έγώ δέντρο αλγεινό από γύμνια, μοναχικό ...δεν ήμουν παρά ένας κλόουν με καρδιά αναμαλλιασμένη>.Παρόλα αυτά,την μοναξιά,την απόγνωση... ,την πικρία,θα τομήσω να πω ότι η Mansour δεν πτοείται,δεν ηττάται,δεν κλείνεται στο καβούκι της.Θα γραψει:<..κλαίω αλλά προς τί;|Γριά τριάντα χρονών..|Όμως όχι,ακμαία δημιουργεί ,γιατί διακατέχεται από απόγνωση άκρως δημιουργική .Το ξαναλέω.Η ποιήτρια είναι με το μέρος της ζωής.Την ξεπερνά,την ακυρώνει τη ζωή και την ξανασυνθέτει.Την παει και τη φέρει.Ελαστική στα βιώματα,αυτοσαρκαστική και αγρίως παιχνιδίζουσα ,με το παράλογο αγκαλιά και με το λογικό συνάμα.Η αλήθεια κάπου στο μεταίχμιο,ν΄ακροβατεί χωρίς σκοινί και να γουστάρει ν΄αναλώνεται ολόκληρη :<δεν θέλω πια να φτιασιδώνω την αλήθεια σου...>.|<Κοίτα ,είμαι αηδιασμένη από τους άνδρες|τις ικεσίες τους το τρίχωμά τους|την  πίστη τους τούς τρόπους τους|Μπούχτισα τις περίσσιες αρετές τους τις μισοντυμένες|Μπούχτισα τα κουφάρια τους|Άγιασέ με τρελό φέγγος που καταυγάζεις τα ουράνια όρη|Λαχταράω να ξαναγίνω κενό σαν ήσυχο μάτι της αγρύπνιας|Λαχταράω να ξαναγίνω άστρο>.Η λαχτάρα για το φως ,για την ομορφιά ,για την αγάπη ,για την απλότητα,την κανονικότητα,όχι όμως τη συμβατότητα ή τη συμβατικότητα.Η συμβατικότητα δεν συνάδει με αυτό που είναι η ποιήτρια,ένα συνοθύλευμα,ένας σίφουνας,μια κινούμενη- γεμάτη οίστρο -σκέψη και αίσθηση,ΌΛΑ και ΕΝΑ ,πληθωρική και ατίθαση.Η ηδονή ,ο έρωτας, το σεξ...σταθερά μοτίβα στο έργο της.Τα διαχειρίζεται μοναδικά.Ενδεικτικά:
Aφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλωμιάζουν
θέλω τ΄ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
Τα βίτσια των ανδρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.
A.Ξ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ /// ΠΟΙΗΣΗ

                                    

άτιτλο




Η μια σκιά γαντζώνεται στην άλλη
Υπόγεια κρύβουν ουρανούς
Αλλά
Πολεοδόμος πάντα ο νους.

Φρίκη θα πει
Να προσπερνάς ανέγγιχτη τη φρίκη
Και φόβος
Να μην ξέρεις πια για τι να φοβηθείς.




*********





άτιτλο




'Ερωτες, πάθη,

σώμα της ματαίωσης,

γυρίστε πίσω !








***********





  χ ω ρ ί ς τ έ λ ο ς





Τότε
ανέστρεψα
στον ουρανό
κι έγραψα
με τα σύννεφα
ανορθόγραφα, λένε,
έβαλα
τελεία
ένα αστέρι,
πέρασαν
δυο πουλιά, τα κυνήγησα,


(Αποσπάσματα από  το Στίγμα.)

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ //// ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ/ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

                                                          
                                                                   

Το διπλό όνειρο της γραφής

Χάρης Βλαβιανός, Χρήστος Χρυσόπουλος

Εκδόσεις Πατάκη, 2010
205 σελ.




(αποσπάσματα από το βιβλίο)


σελ:13-14

0.0
<Σε τι χρησιμεύει να λογομαχούμε με το μηδέν;>(Eμίλ Σιοράν).

0.1
Το ζήτημα με το μηδέν είναι ότι αποδεικνύεται άχρηστο στην καθημερινή ζωή.Κανείς δεν βγαίνει στην αγορά ν΄αγοράσει μηδέν ψάρια.Είναι,κατά κάποιο τρόπο,το πιο καλλιεργημένο από όλα τα σημεία- η χρήση του έγινε αναγκαία από τις αφηρημένες έννοιες της σκέψης(Αλφρεντ Νόρθ Γουάιτχεντ).

0.1.1
Το μηδέν είναι το πιο εκλεπτυσμένο και υπέροχο καταφύγιο του πνεύματος-σχεδόν ένα αμφίβιο ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία>(Γκότφριντ Λάιμπνιτς)

0.1.2
<Σε μια αξιωματικά οργανωμένη θεωρία θα υφίστανται πάντα ορισμένες προτάσεις,οι οποίες δεν μπορούν να αποδειχθούν ως αληθείς ή ψευδείς χρησιμοποιώντας τους κανόνες και τα αξιώματα της ίδιας της θεωρίας>(Κούρτ Γκαίντελ,1ο Θεώρημα της Μη Πληρότητας).

0.2
Κάθε λόγος είναι εγκλωβισμένος μέσα στην αυξομείωση των βαθμών:<Γράφω>.Αυτός είναι ο πρώτος βαθμός.

0.2.1
Κατόπιν:<Γράφω ότι γράφω>.Αυτός είναι ο δεύτερος βαθμός.

0.2.2
Μα,πριν τη γραφή,ο<βαθμός μηδέν> της γραφής:η γραφή που είναι πάντοτε ήδη παρούσα.*

0.3
...τότε ο καθένας μας,μέσα σε μια διαρκή κίνηση,προσπαθεί ν΄αρμολογήσει σκέψεις και συναισθήματα.Και όπως ο Βερμέερ στην Τέχνη της ζωγραφικής σηκώνει το παραβάν και μας ξεναγεί στο εργαστήριό του,τοποθετώντας μάλιστα τον εαυτό του στη θέση του ζωγράφου(αλλά με πλάτη γυρισμένη στο θεατή),έτσι και μεις θα μπορούσαμε ν΄ανοίξουμε το δικό μας εργαστήριο,ώστε να φανεί καθαρότερα η συγκεκριμένη συνθήκη μέσα στην οποία συγκροτούμε,με ρευστές και ασταθείς λέξεις ,τη συνείδηση.

0.3.1
Είναι αυτό το οξύμωρο που μας προσφέρουν οι τρεις προτάσεις του Μπάρτ-αλλά παραφρασμένες εδώ για δύο πρόσωπα:
<[Εμείς] δεν θα ήμαστε τίποτα αν [εμείς] δεν γράφαμε>.
<[Εμείς] βρισκόμαστε αλλού από εκεί όπου [εμείς] γράφουμε>.
<[Εμείς] αξίζουμε περισσότερο από αυτό που [εμείς] γράφουμε>.**

*Και ταυτόχρονα είναι ένας κόσμος που αξιώνει την παρουσία του γράφοντος υποκειμένου,εμένα|εμάς,στην ολότητά μας,μέσα σε μια φλομπεριανή φράση-ταυτολογία.Σε μια χιμαιρική mot-just.


**Roland Barthes,,στο Roland Βarthes by Roland Βarthes,μτφρ.R.
Howard,University of California Press,1994.




ΣΕΛ:77-78

10.1
Λέμε (ακολουθώντας πάλι τα χνάρια του Ελιοτ): και αμέσως κατανοούμε ότι εδώ υπονοείται μια θεωρία της λογοτεχνίας.

10.1.1
Η γραφή(τώρα που δεν τίθεται πια ζήτημα πρωτοτυπίας)συχνά παρομοιάζεται με κάποιο έγλημα ή παρεκτροπή.Είναι:κλοπή,αντιγραφή,απάτη,τυμβωρυχία,πλαστοπροσωπία,ψευδομαρτυρία κ.λπ.

10.1.2
Αντιστοίχως ,οι συγγραφείς καθίστανται :κλέφτες,αντιγραφείς,απατεώνες,τυμβωρύχοι,υποκριτές,ψευδομάρτυρες κ.λ.π.

10.1.2.1
Οπως λέει και ο Γέητς στον ΕΡΗΜΙΤΗ του:<Είμαστε όλοι καταδικασμένοι να αντιγράφουμε αντίγραφα>.

10.1.2.2
Εντούτοις,ακόμα κιαυτός-ο καταδικασμένος <αντιγραφέας αντιγράφων>- δεν παραμένει συγγραφέας;Oταν λέμε :<μερικά από τα καλύτερα ποιήματα του Καρυωτάκη είναι οι μεταφράσεις του>,δεν υπονοούμε ότι τα ποιήματα αυτά,αν και αντίγραφα,γίνονται δικά του,από τη στιγμή που το ξένο κείμενο προσαρμόζεται στο καλούπι της γλώσσας του;Και δεν τα αξιολογούμε ως τέτοια;

10.1.2.3
Ανάλογα,λοιπόν,με τη θέση που θέλουμε να υπερασπιστούμε,επιλέγουμε το έγκλημα.

10.1.3
Εκείνο που δεν δηλώνεται ευθαρσώς είναι η συνενοχή του αναγνώστη:κλεπταποδόχος,ηδονοβλεψίας,παρενδυτικός,λαθρέμπορος(το τελευταίο μπορεί να θεωρηθεί ώς και μομφή προς τους εκδότες).

10.1.4
Και για τους κριτικούς της λογοτεχνίας:καταδότης,προαγωγός,τοκογλύφος,εκβιαστής.

10.2
Μα δεν υπάρχει πλέον τίποτε αγαθό στη λογοτεχνία;Η έμφασηκάθε φορά είναι στο έγκλημα.Που σημαίνει:από κάποπιον κλέβεις,κάποιον εξαπατάς,κάποιον εκμεταλεύεσαι.
Και αυτός σίγουρα δεν είναι ο αναγνώστης,επειδή αν εκείνος δεν συναινεί,το έγκλημα είναι αδύνατο.Επομένως:ΒΡΕΣ ΤΟ ΠΤΩΜΑ.

10.3
Η σκέψη αυτή προυποθέτει τουλάχιστον δύο εμπλεκόμενα μέρη(ΘΎΜΑ-ΘΎΤΗ) και οπωσδήποτε ίδιον όφελος.Επομένως:ΒΡΕΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ.


ΣΕΛ:135-136

19.1
<Το ποίημα που στοχάζεται τον εαυτό του θα πρέπει να φανταστεί ένα ποίημα ποιητικότερο του εαυτού του>.*

19.1.1
Αν η <ποιητικότητα> αποτελεί το διακριτικό ενός είδους(αυτό που κατηγοριοποιεί το κείμενο ως<ποίημα>) και το μέτρο ενός μεγέθους(πόσο< ποιητικό> είναι το ποίημα),τότε ποιά είναι η αξιωματική θέση στην οποία υπάγεται η παρ.19.1;

19.2
To αξίωμα θα μπορούσε να έχει ως εξής:Το κείμενο που στοχάζεται τον εαυτό του,θα πρέπει να φανταστεί ένα κείμενο <κειμενικότερο> του εαυτού του.΄Οπου <κείμενο>θα είναι κατά περίπτωση:ποίημα,μυθιστόρημα,φιλοσόφημα,δοκίμιο..κ.λ.π.

19.3

Σε αυτήν την περίπτωση(και δεχόμενοι την αξιωματική διατύπωση) οδηγούμαστε στην πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση ότι κάθε κείμενι που στοχάζεται τον εαυτό του έχει για προορισμό του ένα άλλο κείμενο(το <κειμενικότερο>) κείμενο.Η διαφορά εδώ είναι η λέξη Προορισμός.

19.3.1
Το ζήτημα,λοιπόν,για κάθε συγγραφέα που θεματοποιεί τις ίδιες του αποφάνσεις
[αυτό σημαίνει<που στοχάζεται τον εαυτό του>]
δεν είναι η εκλογή μιας καταγωγής
[<ονομάζω τα κείμενα που με έφεραν στο φως>]
αλλά η επιδίωξη μιας κατάληξης
[<υιοθετώ και αναλαμβάνω την ευθύνη όσων θα προκύψουν από αυτό του λέω>].

19.4
Προσοχή:<Στοχάζομαι αυτό που γράφω> δεν σημαίνει<αναγνωρίζω από πού προήλθε>,αλλά προβλέπω πού θα με οδηγήσει>.

19.4.1
Αυτή είναι η σημασία της ρήσης του ELIOT:.

*Χ.ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ,,Ποιόν αφορά η Ποίηση,ο.π.,σελ.158

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ////ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΤΑΣΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η προφητεία του ανέμου, Ποιήματα, Ασημίνα Ξηρογιάννη, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 2009



«Η προφητεία του ανέμου» είναι η πρώτη ποιητική εκδοτική απόπειρα της Ασημίνας Ξηρογιάννη. Αποτελείται από δύο ενότητες, την πρώτη με τον τίτλο «Η σκέψη βυθίστηκε στα χέρια σου», στην οποία περιλαμβάνονται είκοσι ένα ποιήματα, και την δεύτερη με τίτλο «… τα ωραιότερα ταξίδια είναι του μυαλού», στην οποία εντάσσονται είκοσι τέσσερα επιπλέον, μικρά ή μεγαλύτερα, ποιήματα.
Ο έρωτας, το ανεκπλήρωτο, κάποιες φορές, μερικών υποσχέσεων ή της προσμονής με τις προεκτάσεις μιας φαντασιακής πραγματικότητας που δεν επαληθεύεται, οι προσπάθειες για διάρκεια στην ερωτική σχέση κι η ανάγκη να δέσουν ρίζες μεταξύ τους οι καρδιές, η απώλεια του έρωτα εντέλει καθώς και ό,τι μένει πίσω είναι η κύρια και βασική θεματογραφία της συλλογής, που διατρέχει και διαπερνά και τις δύο ενότητες και καταγράφεται με απλωμένο, με εκτατικό λόγο, ο οποίος παραπέμπει στιχουργικά σ’ έναν εφηβικό ξέσπασμα ημερολογιακής καταγραφής σκέψεων και γεγονότων, ή κι εξ αφορμής γεγονότων, καθώς επίσης και συναισθημάτων, βιωμένων ή μη.

«…Προσπάθησα πολύ να σε κάνω να δεις τα χρώματα
Μακριά στον ορίζοντα
Το πέλαγος απ’ τ’ ανοιγμένο παράθυρο,
τον γλάρο που τον πάει ο άνεμος…»
«… Μήπως πετύχω την ένωση των αλλοπρόσαλλων βημάτων σου
με τα δικά μου σταθερά πατήματα και ευλογήσω τ’ όνειρο…» (Ματαιότητα)

«Όπως σε είδα ν’ ανεβαίνεις τη σκάλα του έρημου σταθμού
εκείνο το απόγευμα
Με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό –προσηλωμένος,
Κλειδωμένος ήσουν -…» (Στιγμιαία αίσθηση)

«… Στα νερά της θάλασσας θα πλυθούμε
Με κατάνυξη θα μας ατενίζει το ανεμοδαρμένο ξωκλήσι
Κι εγώ… σεμνή πια μέσα στην ελευθερία του έρωτα
Θα περνώ από την αγορά ενάρετων ανθρώπων…» (άτιτλο, σελ. 29)


Η δεύτερη ενότητα «… τα ωραιότερα ταξίδια είναι του μυαλού» εμπεριέχει ποιήματα που ξεπηδούν περισσότερο από στιγμές περιπλεγμένες στην ατομικότητα της μνήμης:

«… Αναμνήσεις χωρίς χρονικότητα…» (άτιτλο σελ. 52)
«… την θαλπωρή παρέχουν
τα φαντάσματα
του παρελθόντος ονείρου
που καλούσαμε ζωή» (Θλίψη)

«… Ν’ αντέξει το μυαλό μου μονάχα…
… σαν κιβωτός…
… από τις επιθέσεις του φθοροποιού χρόνου…
… ν’ αντέξει
Το μυαλό» (Υπέρ μνήμης)

«… Μόνο η μνήμη τους απέμεινε πιά… -» (Φαντάσματα)


Αξιοπαρατήρητη είναι και η επαναλαμβανόμενη αγωνία της Α.Ξ. για την «άλλη όχθη» , τον θάνατο, «την άλλη νύχτα» , το εν γένει επερχόμενο, κι ίσως δεν είναι τυχαίο που ο τίτλος τον οποίον επέλεξε ως γενικό τίτλο της συλλογής «Η προφητεία του ανέμου», διακρίνεται ως το κατ’ εξοχήν ποίημα της από την εν λόγω αγωνίας της.

« «Να περάσεις το ποτάμι.
Να ανακυκλώσεις τη ζωή που σπατάλησες.»
Μα εγώ… καρφωμένη στη μία όχθη,
Αρκέστηκα στο να ονειρευτώ την άλλη.» (Η προφητεία του ανέμου)

Το τελευταίο ποίημα με τίτλο «της αγάπης» κλείνει τον κύκλο της συλλογής ανοίγοντας συγχρόνως έναν καινούργιο, όπως συμβαίνει ακριβώς και στη ζωή, όταν η μέθη, το άρπαγμα, οι ανασφάλειες, οι φόβοι, οι ακανθώδεις επιθέσεις των οδυνηρών μνημών κατασιγάζουν στην απαλότητα που χαρίζει η ασφάλεια της χρονικής απόστασης, κι όταν πια η ανάγκη κυριαρχίας του ενός στον άλλον επιτέλους ξεδιψούν και χορταίνουν, τότε πλέον αρχίζουν «οι ελευθερίες» και «μοιράζονται σωστά, με οικονομία. Και ο χρόνος μάς» σέβεται.


Ν. Ζαχαροπούλου
12/8/2010